ნაწყვეტი სრული ტექსტიდან

– ისევ შენ?! – თქვა ლიზიმ, როცა ალექსანდრე დაინახა
– შენი დახმარება გვჭირდება
– ნუთუ? და რატომ უნდა დაეხმაროთ?
– იმირომტომ კარგად მიცნობ, ჩვენ ვმეგობრობთ, უბრალოდ არ გახსოვს
– და რატომ არ მახსოვს?
– იმირომტომ გონება გაგისუფთავე ყველა იმ “ზედმეტი ცოდვისგან” , რაც არ გჭირდებოდა
– ვერ მიგიხვდი
– მთავარია, რომ უნდა დაგვეხმარო, სახალხლო სასამართლოზე უნდა დაიცვა ჩემი ოჯახის წევრი, მარია’მო და შენ შეგიძია მისი გამართლება
– რა ჩაიდინა?
– ორივემ ვიცით,რომ ამას შენთვის მნიშვნელობა არ აქვს
– ცხადია, თანახმა ვარ ოღონდაც ერთი პირობით
– გისმენ
– ყველაფერი უნდა გამახსენო
– Что?
– ყოველი მოგონებდა და “ცოდვა”, რომელიც “წამართვი” … ან ასე ან არანაირად
– კარგი, მაგრამ გეტკინება
– Мне не впервые будет!
– იქნებ სხვა გზა გამოვნახოთ? – არ ეშვებოდა ალექსანდრე
– თამაშის წესები ხომ იცი არა? ან ასე ან არანაირად! – უთხრა ლიზიმ
– დარწმუნებული ხარ, რომ გინდა ყველაფერი გაგახსენო?
– დიახ! აუცილებლად! თუ გინდა რომ დაგეხმარო Сама решай
– Сама? – ჩაიცინა ალექსანდემ
– მე თავად გადავწვეტ მდედრი ხარ თუ მამრი, აი, გიყურებ და მამაკაცობის ბევრი არაფერი არ გეტყობა –
– ბავშვო! შემიძლია უბრალოდ შთაგაგონო და…
– “მაგი”, რომ მართლა შეგძლებოდა, ჩემგან “ადაბრენიეს” დაელოდებოდი? “სუ” ტყუილად იმუქრები ვაჟბატონო! – ალექსანდრემ გაუღიმა და თავი დაუკრა
– ისეთი გოგოშკა გირჩევნია ვინც დაგპირდება, რომ ბოლომდე ეცდება მოიგოს თუ ვინც მოიგებს ნებისმიერ ფასად?
– პასუხი თავადაც იცი!
– მაშინ ხელს ნუ შემიშლი დაგეხმარო! აქ მე ხომ სწორედ ამისთვის არ დამიბარე განა? “წყეული ტრაფეი” შეგიძლია შენთვის დაიტოვო და ჩადო “სწენკაში”, ჩემთვის ისიც საკმარისია, რომ უკვდავების დედა’დედოფალს დავამარცხებ … სიტყვაში!
– უბრალოდ მას არ იცნობ კარგად და მინდა გითხრა …
– აქ იმირომტომ ვარ რომ პირველი ვარ იმაში, რასაც ვაკეთებ! გამარჯვებაში! და პირველი არ გავმხდარვარ იმით რომ სხვები წყვეტდნენ რამეს, საერთოდ რამეს, ჩემს საქმეში და ეს საქმე ჩემი გახდა იმ წამიდან, რაც დავთანხმდი!
– თამაში გინდა პატარა ქალბატონო?
– თამაში არაა, მაგრამ თუ ვითამაშებ მაინც მე მოვიგებ!

***
– იმედი მაქვს, “შენმა გოგომ” იცის, რასაც აკეთებს
– ცხადია!
– როგორც ჩანს, ლამაზი თვალებისა და სხეულის ფორმების გამო არ გამოგიყვანია “საცეკვაო მოედანზე”
– ჩათვალე, ეს უბრალოდ პრელუდიაა … “წინასაცეკვაო”!
– იმედი მაქ “შენი ლიზი” თავს გაართმევს და ელენას დაადუმებს, ან მახვილებს ამოვიღებ და ორივეს წავაცლი თავს , რადგან არ ვაპირებ სათადარიგოთა სკამზე ვიჯდე და ისე ვუყურო როგორ წყდება ჩემი ოჯახის წევრის ბედი, ვიღაც ორი უცხოს მიერ.
– ანა!
– რა ანა! რა, რა?! არ ვაპირებ მარია’მოს სიცოცხლე გავრისკო იმ გოგოს გამო, რომლის არსებობაც გუშინდელ დღემდე არ ვიცოდი, ამიტომ ან “შენი ლიზი” მოაგვარებს, დაამთავრებს საქმეს, ამ მე დავამთავრებ მას!

***

ლიზიმ თავისი როლი კარგად შეასრულა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ დედა’დედოფალზე ეს არ მოქმედებდა, რადგან დამსწრეებთაგან ის იყო მსაჯულიც და ჯალათიც, დრო მოითხოვა ბოლო გადაწყვეტილების მისაღებად.

ლიზი გამარჯვებულის იერით ჩაესვენა სავარძელში, სახით ალექსანდრეს მოუტრიალდა და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა

ელენა წამოდგა და იმის ნაცვლად, რომ გაემართლებინა მარია’მო
– ერთპიროვნულ მმართველობას თავისი პლიუსები აქვს, შეგიძლია “დაივიწყო” ხალხის აზრი … შეიპყარით! – ლიზის კი თითით ანიშნა, რომ მიახლოებოდა და ქალი გვერდით ამოუდგა ელენას, დედა’დედოფლის მებრძოლები გარს შემოეკრნენ მათ და ავიწროებდნენ. ეთას ამის ეშინოდა … სწორედ! დედა’დედოფალი ელენას დამარცხება არასაკმარისი აღმოჩნდა. ამიტომ მოემზადა, ცდილობდა მოვლენების ყველა შესაძლო განვითარება “გადაეთამაშებინა” გონებაში, ეთამ გადამალული ხანჯალი გაამზადა და ალექსანრეს გახედა, მაგრამ კაცი აშკარად არიდებდა თვალს. “გადაიფიქრა” გაიფიქრა ქალმა.

გენერალმა მაშინვე გახედა კაპიტანს და გოგონამაც უთქმელად მიხვდა და გაიყვანა ლიზი “საცეკვაო მოედნიდან”

– გილოცავ! “შენმა გოგომ” ჩაისვარა ახლა კი ჩემთვის საყვარელი ადამიანი დაისჯება.
– მან ყველაფერი გააკეთა, რაც შეეძლო
– დიახ, მართალია, როგორც თავად თქვი მას თავიდანვე ფეხებზე ეკიდა მარია’მო, მხოლოდ გამარჯვება უნდოდა და მიიღო კიდეც, უბრალოდ დედა’დედოფალმა ფეხებზე დაიკიდა მისი გამარჯვება და მაინც თავის ჭკუაზე მოიქცა და არ მითხრა, რომ ეს მოულოდნელი იყო შენთვის! ქალს არავისთვის არ დაუხრია თავი და რატომ გადაწყვიტე, რომ იშენდოიშენი [მაინცდამაინც] ახლა იზამდა ამას ცხოვრებაში პირველად?
– რა გინდა რომ გითხრა?
– მე? არც არაფერი. მარია’მოს უთხარი, რომ იმდენად გიყვარდა, რომ მისთვის არც კი იბრძოლე და ვიღაც საცოდავი მოკვდავი მოათრია საიდანღაც, რომ დანაშაულის გრძნობა არ გქონოდა, როცა ყველაფერი ისე დასრულდებოდა, როგორც ახლა! გითხარი რომ შეგეძლო მიგეკითხა მის დიდებულ ოთახში და იქვე დაგემიწებინა! მაგრამ არა, ეს რაღაც სასაცილო სასამართო მოინდომე რომელიც … მიდი, მიდი, უთხარი ქალს, რომ გიყვარდა, როცა მისთვის არც კი იბრძოლე ორივემ ვიცით, რომ დედა’დედოფალი მას სამაგალითოდ დასჯის და საჯაროდ ცოცხლად გაატყავებს, მისი თეთრ, ფითქინა კანს დაშლის რა უჯრედ’უჯრედ!

ელენა კომფორტულად იჯდა ტახტრევანზე, როცა თქვა
– მოწყალების ნიშნად რამდენიმე დღეს მივცემ, რომ გამოემშვიდობოს ყველას და შემდგომ გადასახლდეს “მკვდართა მიწაზე” ან აქვე მოვსპობ მის არსებობას. – ანასტასიამ გახედა გენერალს და მაშინვე აისხა აბჯარი, უბრალოდ უნდა გამოეხედა მისკენ და აქვე “დაერევოდა კრავებს”. მარია’მომ ალექსანდრეს გახედა, რომელიც გაქვავებული იდგა, არც კი იძვროდა, მაშინ მიხვდა, რომ უბრალოდ გაწირეს. ალექსანდრე ხომ გენერალი იყო, შეეძლო დაეწყო “ომი” მის გადასარჩენად, მაგრამ მერე მიხვდა, ელენას მებრძოლები მისმა ბიძამ გაწვრთნა, სანამ გაუჩინარდებოდა, შესაბამისად ისინი იყვნენ ბიძამისი “მემკვიდრეობა” და არ სურდა მათი განადგურება

როცა ალექსანდრემ ბავშვები “საცეკვაო მოედნიდან” [ ბრძოლის ველიდან] შორს დაიგულა , გადაწყვიტა შეტევაზე გადასვა, მაგრამ მარია’მომ დაასწრო
– გნებდები, ვიღებ შენს სასჯელს, უბრალოდ გადავცხოვრდები ” მკვდართა მიწაზე” – დედა’დედოფალმა მარჯვენა აღმართა რა, მისი მებრძოლები ადგილზე გაჩერდნენ

– ალექსანრემ შეამჩნია რომ დედა’დედოფალ ელენას უკან ნაცნობი მწვანე უჯრედებში გახვეული სხეული გამოჩნდა. რუსა ზურგიდან ამოუდგა ელენას მარცხენა ხელით ქალს წინ გასწია ხელი და კისერში წაუჭირა წინიდან, მეორეთი კი ისე ძლიერად დაარტყა, რომ დედა’დედოფალი წამში პარალიზდა მხოლოდ თვალების ხამხამი შეეძლო, ისევე როგორც ნებისმიერ მოკვდავს მსგავს სიტუაციაში.
– nana sends her laugh – ესროლა რუსამ რა ზურგიდან მკერდში გაუტარა ხელი და გული ამოაცალა შემდეგ ნაბიჯი უკან გადადგა ალექსანდრეს გადახედა მწვანე უჯრედებმა დაფარეს რა ქალის სხეული ჰაერში გაიფანტნენ მტვერ’ცალო. ფეხებზე დაიკდა რა რომ ქალი დღე დღეზე იმშობიარებდა.

მარია’მო მაშინვე მივარდა დედა’დედოფლის გარდაცვლილ სხეულს. ელენას მებრძოლებმა ალექსანრეს გახედეს, უკვე მისგან ელოდებოდნენ მითითებებს!
– ბავშვი უნდა გადავრჩინოთ! – იყვირა ქალმა. მარია’მოს უკვე გამოეცადა ბავშვის ფორს მაჟორულ სიტუაციაში დაბადება, მივარდა მისი მსაჯულისა და ჯალათის სხეულს.
– სოფია, დეზინფექცია! – თქვა და ხანჯალი ამოიღო. სოფიამ შეახო ხელი ქალის ხანჯალს და განწმენდილმა მახვილმა გაჭრა გარდაცვლილის სხეული.
– ალბათ შენც ასე დაიბადე, მაგრამ მახვილს დეზიფენქცია არ ჰქონდა, და ამიტომაც ხარ ასეთ “დეფექტიანი” – უთხრა მარია’მომ სოფიას
ორივეს გაეცინა.
ბავშვი გადარჩა და ქრისტინა ჩილაჩავა მოევლინა ამქვეყნიერებას

ალექსანდრე მასთან რჩებოდა და უფლებას არ აძლევდა არავის მიახლოვოდა, კიდეც ქეთოს გარდა, რა თქმა უნდა. ქეთოს იმ ამბებიდან მოყოლებული არაფერი არ უთქვამს . ყველაფრისთის მზად იყო. ისევე როგორც ალექსანდრე მთელს სასახლეში და ბაღში ყოველი შრიალის და მწერის ფრთების შრიალის ხმაც კი ესმოდა.

– როგორ მიპოვე? – კითხა ეთამ ალექსანდრეს და ცივი ყავა მოწრუპა
– განა სხვაგან სად იქნებოდი რო?
– სახლში
– სახლში – დაუდასტურა ალექსანდრემ
– ნუთუ შენთვის გადაშლილი წიგნი ვარ?
– არც მთლად, თუმცა ჰო, 200 წელია გიცნობ და …
– მაინც რატომ მოხვედი? ალბათ ისევ რაღაც უნდა მთხოვო.
– ხელი და გული … უბრალოდ მომენტარე … – ეგო ჰაერში აიჭრა
– გავცურეთ ისევ ფანტაზიებში?
– შენ ჩემი გულისცემა ხარ! ჩემი ინის იანი – ქალმა ცალი წარბი აუწია
– დედა’ დედოფალი ელენა უნდა მოკლა!
– Что? მოგისმენ, რადგან მახსოვს ერთხელ დაბ’დღეზე მომიყვანე აქ და ეს ერთადერთი კარგი მოგონებაა ბოლო 200 წელში
– რაიყო, მაცადე, გადამაყლაპე ორი ლუკმა, მთელი დღეა მშიერი ვარ. – გენერალმა ნამცხვრის ნაჭერი კოვზით მოიჭრა და მერე ქალს უპასუხა
– მარია’მოს უპირებს “მკვდართა მიწაზე” გაგზავნას, სხვა გზა არ არის!
– სულ გადაირიე ხომ?
– სხვანაირ რეაქცია ველოდი
– სულ მთლად გადარეულხარ! მას მემკვიდრე არ ჰყავს ალექს! შესაბამისად თუ მოკვდება ყველა “საბრძანისის უმფროსები” მოინდომებენ ტახტრევანზე შემოჯდომას, შეგახსენებ, რომ დედა’დედოფალი ერთპიროვნული მმართველია, არ ჰყავს არც საბჭო, არც ვინმე მრჩეველი და თან შემდეგი დედა’დედოფალი ვინ იქნება? ვინ უნდა ააჩიოს? შენ? და რა პრინციპით? მესმის, რომ შენი ოჯახის წევრის გადარჩენა გინდა და დაგეხმარებოდი, თუმცა ამის მერე სამოქალაქო ომი დაიწყება და თან უკვდავებს შორის და ეს ძალიან, ძალიან … ძალიან დიდ ხანს გასტანს, ამიტომ დამიჯერე, როცა გეუბნები სხვა გზა უნდა მონახო …
– ცნობისთვის, შენც ოჯახის წევრი ხარ! მხოლოდ იმირომტომ, გვარი ისევ შენი გაქვს, შენც სტიუარტი ხარ, მე თავად მოგნათლე! შესაბამისად ჩვენი ოჯახის წევრი უნდა დავიცვათ! – ამდენი საუბრისგან ეთას პირი გაუშრა და ვიცი ყავა ისევ მოწრუპა
– ასეთი რა ჩაიდინა?
– ნუთუ ამას მნიშვნელობა აქვს ?
– კი თუ სახალხლო სასამართლოს მოვაწყობთ!
– რას?
– მსაჯული ხალხი იქნება და თუ ისეთი არაფერი არ ჩაუდენია მაშინ უსათუოდ გაამართლებენ. უბრალოდ ის დაგვჭირდება, ვინც გაამართლებს
– ჰო, იმდენად კარგი უნდა იყოს, რომ არ წააგოს მაინც! – ეთა დაეჭვდა, როცა ალექსანრე უხმოდ იჯდა და ბრძანებებს არ გასცემდა
– სინამდვილეში დედა’დედოფლის მკვლელობა არც გინდოდა ხომ? აქ იმიტომ ხარ, რომ ლიზი გჭირდება, რადგან ის იდეალური კანდიდატია ამ საქმისთვის
– როგორი გამჭრიახი ხარ …
– და თავიდანვე ეს იყო შენი გეგმა ხომ?
– აქ ცივი ყავის დასალევად ან რჩევის საკითხად ნამდვილად არ მოვსულვარ – თქვა ალექსანდრემ თავმომწონედ
– და არც ვინმეს მოსაკლავად არ იღებ ნებართვას , თუნდაც დედა’დედოფლის
– ცხადია და ახლა როცა ეს საკითხი გავარკვიეთ სხვა დანაჩენი ამბები უნდა მოვიფიქროთ – თვალი ჩაუკრა ალექსანდრემ ეთას, შემდგომ ხელი ასწია და მიმტანს ანიშნა მეც იგივე მომიტანეთ, რაც ჩემს თანამოსაუბრეს აქვსო.
– და როგორი გეგმა გაქვს?
– რა გეგმა?
– ლიზიმ რა უნდა თქვას ისეთი, რომ ელენას აჯობოს?
– სახალხო სასამართლოა, მთავარია არ წააგოს
– კარგად გიცნობ. სხვა გეგმაც გექნება
– თავისთავად. თუ გეგმა არ გაამართლებს, მაშინ მომიწევს ჩავერიო. მარია’მოს ვერ გავწირავ!
– ჩაერიო?
– დიახ. და “დიდსულოვან” ელენას უყვარს “თეატრალნასწები” შესაბამისად ლიზის გვერდით დაიყენებს, როცა აუხსნის როგორ იმართება საბრძანისები და ამ დროს ლიზიში შენ განსხეულდები და ელენას ბოლოს მოუღებ!
– მე?
– თავისთავად ამიტომ ვარ აქ!
– და საიდან მოიტანე რომ გვერდით დაგვიყენებს ელენა?
– რადგან არ იცნობს ლიზის და ჩათვლის რომ უბრალოდ პაიკია ჩემს ხელში
– და როგორ აპირებს ლიზის დაყოლიებას?
– წარმოდგენაც კი არ მაქვს! მაგრამ სანამ რამეს მოვიფიქრებ, დებილობებით გავაბრუებ
– იქნებ უბრალოდ დაელოდო? ელენა, ხომ ორსულადაა, მალე ბავშვს გააჩენს
– და მარია’,ო რამდენ ხანს გაძლებს “მკვდართა მიწაზე”? – თქვა კაცმა და თამბაქოს გაუკიდა.
– მიდი, მიდი, მოსწიე, ჩაგიდგება ძუძუში – წაკბინა ქალმა
– სინამდვილეში ლიზისთვის ხარ აქ, დრო რატომ არ დაზოგე და რატომ პირდაპირ არ მთხოვე?
– რადგან შენ თხოვნებს არ ასრულებ, მხოლოდ ძალაზე გაქ რეაქცია
– დიახ, მაგრამ შემეძლო გამონაკლისის დაშვება შენთვის, რაც თავად არ გინდოდა, რადგან ასე ვალში იქნებოდი რა ჩემთან ერთ დღესაც თავად მოგიწევდა გამონაკლისოს დაშვება ჩემთვის !
– მიყვარს მოაზროვნე ქალები – პასუხი ესროლა კაცმა
– როგორი ოხუნჯი ხარ. უარი რომ გითხრა? არ მინდა მამასახლისის ნაჩუქარი თავისუფლება და სიცოცხლე ასე საეჭვო … ვცდილობდი ერთ სასაათო სარტყელშიც კი არ ვყოფილიყავი შენთან, მაგრამ …
– ვშიშობ არჩევანი არ გაქვს!
– Мне больше 600 лет, прояви хотя бы чуточку чертового уважения! თუ გინდა გაჩვენო ვინ არის ოჯახის უფროსი ჩვენს შორის … სინამდვილეში?
– ამბობს ქალი, რომელიც პირველივე შესაძლებლობისთანავე დამნებდა
– ამბობს კაცი, რომელიც მაშინვე ოჯახის წევრობა შემომთავაზე და მეორე დღესვე მომნათლა, რომ არ გადამეფიქრებინა! – ალექსანდრემ არაფერი არ უპასუხა, ეთამ მოწრუპა ცივი ყავა
– ანუ გინდა რომ ისევ ყუთში მომაქციო? არა და არა!
– გეთანხმები არა, პირიქით აქ 2-1 [ორი ერთში] იქნებით!
დუმილი
– შენ გეშინია ვინმესი ან რამესი?
– მე? ჰმმ ხანდახან ჩემი თავი მაშინებს

– მე გავძღდი! – თქვა ქალმა და მუცელზე ხელი მოისვა მერე ისევ დაამატა
– როდის ვიწყებთ?
– უკვე დავიწყეთ – უთხრა ალექსანდრემ და მიმტანს გამოართვა თავისი წილი ცივი ყავა

***

ალექსანდრემ მარია’მოს დასჯის მეთოდი მოიფიქრა, უნდა მიეთხოვებინა ვინმეზე, იცოდა რა ეს უკანასკნელი იყო, რაც მარია’მოს უნდოდა, ქალი არ შეწინააღმდეგებია, მაგრამ თავისი პირობა წაუყენა, მისვის სულერთი იყო ვისზე იქორწინებდა, ამიტომ გამოცდის ჩატარება გადაწყვიტა. მისი ყველა კავალერი ერთმანეთს შეეჯიბრებოდა და ვინც გაიმარჯვებდა მას “დანებდებოდა”

ამ ღონისძიების ჩატარება დედა’დედოფლის მთავარ “საბრძანისზე” გადაწყდა. მთელი კვირა იღებდნენ მთხოვნელებს. უმეტესობა სხვა “საბრძანისების” არამემკვიდრე უფლისწულები იყვნენ

მთხოვნელების რაოდენობა იმაზე მეტი აღმოჩნდა ვიდრე მარია’მო მოელოდა, თუმცა ალექსანრემ თავიდანვე იცოდა, რომ ასეც იქნებოდა! აქ უშუალოდ მარია’მოსთვის შეიძლება არცერთი არ ჩამოსულიყო, მაგრამ ამ ქალის ქმრობა პირდაპირ აქცევდა მათ “მმართველი ოჯახის” სტიუარტის ოჯახის წევრად, შესაბამისად, “გამტარობის პრინციპით” თანახმად, ყველა ეს კავალერი ჩამოსულიყო ხელში ჩაეგდო მარია’მოზე უფრო ძვირფას, მისი “მზითები”

თავდაპირველად დედა’დედოფლის ელენა მოიხიბლა ამ იდეით ისე მოეწონა დიდი ღონისძიების ჩატარება, თუმცა როცა “ერთი არმია ხალხი” ჩამოვიდა შეეშინდა. და მარია’მოს შესჩივლა, რომ რაიმე სხვა კრიტერიუმი უნდა დაემატებინა, а то ეს შესარჩევი პროცესი მუდმივად გაგრძელდებოდა. მარია’მოს კარგად ენიშნა ეს თხოვნა. რამდენიმე დამხმარის წყალობით ყველა ოთახის კარები და თავად სასახლეების ნაწილიც კი ჩაკეტეს და ცეცხლი წაუკიდეს. მაშინ, როცა ყველას ალბათ ეძინა, რომ ძალები შემოეკრიბა ხვალინდელი დღისთვის, შეჯიბრისთვის. თავად დედა’დედოფალი ცალკე, თავის სასახლეში ცხოვრობდა შესაბამისად ცეცხლი არ შეხებია.

გამთენიისას პირველ შეჯიბრებამდე უკვე 60% კავალერების ან დამწვარი იყო ან დასახიჩრებული ან უარზე იყო მონაწილეობაზე. დედა’დედოფალმა მსგავსი აქტი ღალატად ჩათვალა, რადგან ყველა “საბრძანისიდან” მოპატიჟებული სტუმრები თითქოს იმისთვის დაიბარა, რომ ამოეხოცა! რაც მის სტატუსს და გავლენას კითხვებს უჩენდა, შესაბამისად მარია’მოს გადასცა, რომ ამისთვის დასჯიდა, რა წამს ეს შეჯიბრი მორჩებოდა. ყველას წინაზე კი თავისი იმით იმართლა, რომ “მმართველი ოჯახის” წევრობა ნიშნავდა უამრავის გადამტერებას და მას ვისაც საკუთარი თავის დაცვა კი არ შეეძლო არსაიდან, უეცრად გაჩენილი ცეცხლისგან, არც იმსახურებდა კავალერობას, დედა’დედოფალმა თავად იცოდა, რომ ეს “იაფასიანი ატმასკა” იყო [ სიმართლესთან ახლოს მდგომი ისეთი სიტყვათაშეთანხმება ნებისმიერს დააჯერება მის სიმართლეში, მაშინ როცა უტიფარი და მტკნარი ტყუილი იყო!]

დილით როცა იარაღების არჩევდნენ და ხურდებოდნენ ვერონიკა ცეკვავა იქვე იყო უყურებდა ყველას აკვირდებოდა რო რამე “ჩეპე” არ მომხდარიყო კანდიდატებს შორის, მაგრამ ერთი კაცი აკვირდებოდა, წამით გამოიხედა და მერე გაიხილებოდა თანაც რამდენიმე და აშკარად მას აკვირდებოდა. ვერონიკა, როგორც უფროსი და დედა’დედოფლის მთავარსარდალი ყოველთვის პასუხისმგებლობის ნაწილში იყო და საკუთარ თავზე როგორც ქალზე თითქმის არასოდეს არ უფიქრია, ისევ გახედა კაცს და ცხოვრებაში პირველად თითქოს რაღაც იგრძნო და ამ ფიქრებში კაცის გვერდით აღმოჩნდა. კაცი გამოელაპარაკა თავისი თავი წარუდგინა ოთოდ გაეცნო და კითხა რომელი იარაღის გამოყენება უყვარდა ქალს
– მახვილები და ერთი ორი ხანჯალი ყოველი შემთხვევისთვის
– ნაჯახზე რას ფიქრობ? – ჩაეძია კაცი
– ჩემთვის მოუხერხებელია აი, ალექსანდრე იყენებს ძალიან კარგად
– გამავარჯიშებ? – შესთავაზა კაცმა და ნაჯახი მოიმარჯვა
– მაინტერესეს შენი ოსტატობა საკუთარ თავზე გამოვცადო – დაამატა ბოლოს
– შენთვისვე აჯობებს თუ არ დაგთანხმდები, ამხელა მანძილი გამოიარე, რომ ჩემი და “დაიმსახურო”, ჩემთან გავარჯიშების შემდგომ არ გეყოფა ძალები “დუელისთვის” – კაცმა უბრალოდ თავი დაუკრა და მარტომ განაგრძო ვარჯიში ვერონიკას თითქმის გულმა უპწკინა, ჯერაც სურდა მასთან საუბარი, მისი ხმის გაგონება, თუმცა როგორც აღმოჩნდა, კაცი თვალებს მხოლოდ [?] იმირომტომ “უჟუჟუნებდა”, შემდგომ მასთან ევარჯიშა. იდეალური ტაქტიკური სვლა, თუმცა მეორედაც, რომ შემოეთავაზებინა კაცს უთუოდ დასთანხმდებოდა. ოთომ დაიწყო ვარჯიში, ვერონიკა იდგა ცოტა ხანს მერე თავი ზედმეტად იგრძნო და გადაწყვიტა წასვლა. რაღაც მომენტში თავი უკან მოატრიალა და დაინახა, რომ კაცი მას უყურებდა … ისევ! თავი დაუკრა და ქალმაც თავი დაუკრა, მერე კი წელში გაიმართა მისთვის უცნობმა შეგრძნებებმა მოიცვლა ქალის სხეული

***
“დუელები” კარგა ხნის დაწყეული იყო. მარია’მო მოდუნებული იჯდა და აკვირდებოდა, ყოველი გამარჯვებული მუხლებზე იჩოქებდა იმის ნიშნად, რომ ეს ბრძოლა და გამარჯვება მას მიუძღვნა … სწორად! ვერონიკა მისი დის მარია’მოს მოპირდაპირე მხარეს იდგა, ახლოს “საცეკვაო მოედანზე” შემდეგი წყვილში ის კაცი დაინახა ვარჯიში, რომ შესთავაზა და გული აუჩქარდა, სუნთქვითი ვარჯიშები იცოდა დაამშივდება. ოთომ ძლიერად მოუქნია მახვილი მის “მეწყვილეს” ფარმა ვერ შეიკავა და კაცი მიწაზე დაეცა. გამარჯვების ნიშნად ხელები ასწია, “მეწყვილე” უხმოდ წამოდგა ზურგს უკან ედგა, წელზე მიმაგრებული მახვილი მოიმარჯვა უკვე ოთოსთვის უნდა ეტყუცა ზურგში … ვერონიკა დაიძაბა ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა უკვე აპირებდა რომ დაერღვია დუელი და შეჭრილიყო თავად, თავის გასამართლებელ “იაფასიანი ატმასკის” მერეც მოიფიქრებდა თავად. მახვილზე ხელი მიიდო და უცხო ხელის შეხებაზე მყისვე გაიხედა, ალექსანდრე იყო აშკარად, უთქმელად “ანიშნებდა” ადგილზე მდგარიყო, ქალი წამიერმა პანიკამ მოიცვა, როცა მზერა “საცეკვაო მოედანზე” გადაიტა და დაინახა მოქნეული ნაჯახი, რომელიც მოხვდა ოთოს მეწყვილეს, რომელიც ასე “გმირულად” აპირებდა გამარჯვებას. ახლა ნამდვილად ვერ წამოდგებოდა. ქალი დადუმდა. ალექსანდრემაც ხელი უშვა ქალს

გამარჯვების შემდგომ, ოთომ მუხლი მოიყარა სხვებივით, თუმცა არა მარია’მოს, არამედ ვერონიკას მიმართ და მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ

მოსაცდელში იქ ,სადაც ყველა ემზადებოდა შემდგომი დუელისთვის ვერონიკა მიუახლოვდა კაცს, ოთომ გამოიხედა, ვერონიკამ არც კი უნდოდა მისი ნახვა, თუმცა თავის ფეხებს მასთან მიჰყავდნენ ოთომ გამოიხედა, თვალი ჩაუკრა და გააგრძელა ნაჯახის პირს გაწმენდა
– ეს რატომ გააკეთე?
– რა ეს?
– იცი, რაც!
– რადგან აქ შენ გამო ჩამოვედი!
– შევხვედრილვართ ადრე?
– ჩემს ქალაქში იყავი ჩამოსული დედა’დედოფლის ბრძანებით და რომ დაგინახე … – კაცმა თითი ნაჯახის პირზე გაიჭრა, ენით თითი აილოკა და მერე დაამთავრა სათქმელი
– ჯადოქარი არ ხარ, მაგრამ მე ნამდვლიად მომაჯადოვე .. მერე გავიგე, შენი დისთვის მთელი ქვეყნიდან ჩამოდიოდნენ და ვიფიქრე, რომ შენც აქ იქნებოდი და …
– და რა … – ისე უცბად ჩაეკითხა ვერონიკა, რომ თავადაც ვერ გაიაზრა
– გაგიცნობდი
– ბოდიში, მაგამ უცხოებს არ ვეცნობი – თქვა ვერონიკამ , ზურგი აქცია კაცს, ნაბიჯი გადადგა და მიხვდა, რომ სისულელე თქვა. მობრუნდა კაცი იღიმოდა
– განა გაცნობის მიზანიც ეგ არ არის? – კითხა ჩუმად და ქალმა მათკენ მომავალი ალექსანდრე მხოლოდ ახლა დაინახა
– და ანუ ის ჩემი მოხიბვლის მცდელობა იყო? – კაცმა არაფერი არ უპასუხა, მხოლოდ თავი დაუქნია. მშვიდად და ნაზად. ისე აღმოჩნდა, რომ ვერონიკა ისე საურობდა, რომ არცერთი სიტყვას არ გეგმავდა წინდაწინ
– ჩემი მოხივლის თუ გსურს უნდა მაჯობო! – კაცი თითქოს ამას ელოდა, ნაჯახს ალესვას მორჩა და ფარს დაწვდა
– სამართლინი არ მგონია – თქვა ალექსანრემ, როცა საბოლოოდ მიუახლოვდა “დუოს”
– შენ დედა’დედოფლის მთავარსარდალი ხარ, ვერ გაჯობებს! – უთხრა გენერალმა ვერონიკას
– მაშინ დრო დაინიშნე და თუ ამ დროში ვერც კი გამკაწრავ მაშინ … – ვერონიკამ ახლა ოთოს გახედა
– ნუ გეშინია, მე მხოლოდ “დაცვაში ვითამაშებ” თუ გამკაწრავ ან შემეხები … და აქიდანვე რომ იცოდე … წინასწარ არაფერს არ გპირდები – უთხრა ქალმა მიუახლოვდა რა, მათ ცხვირებს შორის მანძილი რამდენიმე სანტიმეტრი იყო … მხოლოდ!

ალექსანდრე შორიდან უყურებდა მათ “დუელს” და ეღიმებოდა. ისინი კი არ იბრძოდნენ, არამედ ცეკვავდნენ

– დრო უკვე იწურება! – დაიყვირა გამხიარებულმა გენერლმა ოთო შეჩერდა, ვერონიკამ ხანჯალი სახზე დაადო და გაკაწრა. კაცი უკან გადახტა. ალექსანდრე მიუახლოვდა ვერონიკას ქალი იღიმოდა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ სულ არ უხაროდა გამარჯვება
– Ты знай, он просто человек!
– просто человек? – გაიკვირვა ვერონიკამ და კაცს გახედა. ალექსანდრემ გულის ჯიბიდან ცხივრსახოცი ამოიღო და გაუწია კაცს. ოთომ შეიმშრალა შუბლი და იქვე ჩამოჯდა. როცა კაცს ნაკაწრი არ შეუხორცდა მიხვდა რომ ალექსანდრემ მართალს ამბობდა. ვერონიკა მიუახლოვდა სამედიცინო ყუთი იქვე ჩამოდო, გახნა და ჭრილობა დაუმუშავა
– არ ვიცოდი, რომ მოკვდავი იყავი
– ჰო, მეც რაღაც მომენტში დამავიწყდა
– კარგად იბრძვი
– როგორც ჩანს საკმარისად კარგად არა
– ამას ნუ ამბობ Я не в чёт . რადგან ისედაც ვერავინ მაჯობებს
– და ვერც შეგეხება
– ახლა ეგ სპეციალურად გითხარი თან მოგიხდებოდა, მეგონა იქვე მტაცებდი ხელს და ჩაითვლიდი მოგებას
– ვიცი
– იცი? და რატომ არ გამოიყენე
– იმიროტომ არ მსურდა ჩემი პირველი ქმედება შენს მიმართ ყოფილიყო რაღაც მზაკვრული გეგმის ნაწილი და ნუ … არასწორი! ისე გამოჩნდებოდა თითქოს აქ “ტრაფეისთვის” მოვედი და არა …
– არ ვიცი რა უნდა ვთქვა – უთხრა ქალმა და კაცის სახე ხელებში მოიქცია
– თანახმა ხარ ერთი უწყინარი პაემანზე ჩემთან? და აქიდანვე ვიცი, რომ წინასწარ ვერაფერს ვერ დამპირდები
– თანახმა ვარ – უთხრა ქალმა მშვიდად თვალებანთებულმა

***
საბოლოოდ მარია’მომ არავისზე არ იქორწინა, რადგან მოეწონა იდეა მისი დის და გამოაცხადა, რომ გამარჯვებული მას შეეჯიბრებოდა, როგორც ბოლო ეტაპი. ამაზე კი უარი განაცხადა ყველამ. მარია’მოს უკვე სამეფო ჯალათის სახელი ჰქონდა და ყველა ერთდროულად გამოეთიშა თამაშს