ნაწყვეტი სრული ტექსტიდან

[ავტორის შენიშნვნა: “О, боги” უბრალოდ სიტყვის მასალაა და არანაირად არ უკავშირდება არც პერსონაჟებისა და არც თავად მწერლის “ღმერთთან დიალოგს” . სავარაუდოდ oh, boy დან ჩარჩა ავტორს თავადაც არ იცის ზუსტად]

კარი ხმაურიანად გაიღო. ტატო მძიმე ნაბიჯებით მიაბიჯებდა საკურთხევლისკენ შავი ჩანთით ცალ ხელში
– ვწუხვარ, ლიზიი, მაგრამ ქორწილი უნდა გადავდოთ, რადგან შენ უნდა გაგიყვანოთ აქიდან … დაუყოვნებლივ! – ლიზის არაფერი არ უთქვამს ისე ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა კაცს. ლუკამ, საქმრომ თავი უსუსურად იგრძნო ამიტომ მიშოს გადახედა. მგელო’დ წოდებული მიშო, მიხვდა, რაც იყო საჭირო, ისიც დაიძრა ტატოსკენ და წელზე მიმაგრებული იარაღი გარედან მოისინჯა. ტატო ლიზის მიუბრუნდა
– ვწუხვარ ლიზიი, მაგრამ ლუთერი მოდის და იმისთვის ნამდვილად არა, რომ საქორწინო ვალსი გეცეკვოს – ტატომ შავი ჩანთა გახსნა იარაღი ამოიღო, გადატენა და როცა მიშო საკმარისად ახლოს მივიდა, გახედა, იარაღი გაუწოდა და თან ტუჩების მოძრაობით უთხრა შემდეგ კი გადაუჩურჩულა
– შენს ბიჭეს დაურეკე … ყველას! ჩემები ვერ მოგვისწრებენ! ეს ადგილი დაწყევლილი ციტადელი უნდა გახდეს და იმედი ვიქნიოთ, რომ ლუთერს დრაკონები არ ჰყავს –
– რა? – გაიკვირვა მიშომ და იარაღი მჭიდროდ მიიკრო სხეულზე
– რა? – სიცილით თქვა ტატომ და მერე ლიზისკენ შებრუნდა
– ყველაფერი კარგად იქნება ძვირფასო, უბრალოდ …
– გთხოვ, მითხარი რა ხდება, ვინ არის ლუთერი? – ჩაეძია ქალი
– ამის დრო არ არის …
– გთხოვ, იპოვე დრო – ლიზი რამდენიმე კვირის კნუტს გავდა, საყვარელს, მაგრამ უნებისყოფოს
– ერთხელ ძალიან ძალიან … ძალიან დიდი ხნის წინ დედაშენმა და ბიძაშენმა გადაწყვიტეს კონკურენტი [ მოწინააღმდეგე] კრიმინალური ავტორიტეტის “მოხსნა” [გადაგდება] , რომ ერთპიროვნულად ემართათ … “ნაგაზები” მიუგზავნეს და ლუთერის სახლი ჩაცხრილეს. თუმცა ლუთერი სახლში არ იყო, მისი პატარა გოგონა … კი … მას შემდეგ ლუთერი გაქრა, აი , ამიტომ არ არის დედაშენი აქ, დედაშენს შენი მოსაწვევში პატარა შეტყობინება დაუტოვა, “მოწვევა მიღებულია”. ჯული ფიქრობს, რომ ლუთერი რამე “შავი გზით” შემოვა, თუმცა მე უკეთესად ვიცნობ მას, პირდაპირ “მთავარი” შემოსასვლელიდან შემოაბიჯებს. დამიჯერე ლიზიი, ლუთერი საშიშია, ჩემი პროტეჟე იყო, თავად გამოვზარდე იგი!
– მე თუ წავალ ისიც წამოვა – თქვა ლიზიმ და ხელი მისი საქმოსკენ წაიღო
– სწორად გამიგე ლიზიი, მე სუპერგმირი არ ვარ, I am just a man! ყველას ვერ გადავრჩენ
– მასზე ვთხოვდები და არ ვაპირებ პირველივე სირთულეზე თავი ვიმართლო და … შენ კარგად მიცნობ, ან ასე ან არანაირად!
– გული მიგრძნობდა, რომ რაღაც ასეთს მეტყოდი, თოლგა გარეთ გელოდებათ – უთხრა ტატომ. ნიკო მესხი, რომელსაც საქორწინო ცერემონია უნდა წაეკითხა, მოშორებით იდგა და როცა საუბრის საკმარისი ნაწილი მოისმინა ალექსანდრეს დაურეკა
– ვფიქრობ ტატოს შენი დახმარება სჭიდება
– რა მოხდა?
– თავად უკეთ აგიხსნის – უპასუხა ნიკომ და ტელეფონი ტატოს გადასცა. როცა ლიზი გასასვლელისკენ წავიდა საქმრ თურთ მაშინ გამოართვა ტატომ ყურმილი
– ალექსანრეა ხაზზე – სიტყვა შეაწია ნიკომ, ტატომ გახედა მიმავალ მანქანას და მერე უპასუხა
– გზაში ვართ, ალბათ ცერემონიალს ვერ მოვასწრებთ, მაგრამ სანამ “ცხელებს დაყრით სუფრაზე” მოვალთ
– ქორწილი გადაიდო, მტერი შემოგვეხმიანა და მომიწია ლიზი და მისი ჯერაც საქმრო მანქანაში ჩამესვა და გამექცია აქედან
– მოიცა, მოიცა, მოიცა ანუ გინდა მითხრა, რომ მტერს ელოდები და “ჯარისკაცებით გაძეძგილ ეკლესიიდან” ბავშვი სხვაგან გააქციე?
– კი
– სულ “გამოსულელდი” ? ბავშვის გამოჭერა ერთ მანქანაში უფრო მარტივია თუ იარაღ’ ასხმულ ეკლესიაში?
– არ … ვიცი … მე .. – ქეთო ჩაერთო საუბარში და მისეული მშვიდი ხმით უთხრა
– ბავშვს, მანქანის რომელსაც ბავშვი მიყავს, მისამართი გამოგვიგზავნე – თქვა ქალმა და დაკიდა ყურმილი
– დროულად ვერ მივუსწრებთ – მშვიდი ხმით თქვა ალექსანდრემ
– ჩვენ ვერა, მაგრამ ვიცი ვისაც შეუძლია “ნატა’ნატ … კაპიტანო!” წარმოსთქვა ქეთომ გონებაში …

მანქანაში ლიზი მშვიდად იჯდა, ლუკა კი ღერს ღერზე ეწეოდა
– თოლგა – მიმართა ლიზიმ მესაჭეს
– დიახ, ქალბატონო
– იქ მიმიყვანე, სადაც ლუთერის სახლი იყო
– ქალბატონო … მე …
– ტატოს ათობით წელია იცნობ, მას არავის არ ეშინია … საერთოდ არავის … მის გარდა! ამიტომაც გამომაქცია საკუთარი ქორწილიდან, რომ ზუსტად იცოდა ვერ დამიცავდა და თუ ის დარწმუნებულია მაშინ მართლაც რომ ასეა და რადგან მე უნდა ვიფიქრო საკუთარ თავის დაცვაზე …
– იქ რა გინდა, ძვირფასო? – იკითხა ლუკამ და თავისი აკანკალებული ხელებში მოაქცია ქალის ხელები
– რადგან ლუთერიც იქ იქნება
– და აპირებ რომ შეხვდრე? და მერე?
– წარმოდგენაც არ მაქვს თუ რა იქნება მერე, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ცხოვრების სამუდამოდ შიშში და ზურგს უკან მოხედვაში არ გავატარებ!
– ქალბატონო … – ჩაერთო ისევ თოლგა
– ტატომ ჩემი თავი ჩაგაბარა, ჩემი სიცოცხლე, ეს კი მისი გადარჩენის საუკეთესო, ერთადერთი გზააა – თოლგას აღარაფერი არ უთქვამს უბრალოდ მოაბრუნა მანქანა. ლუკა ნერვიულობისგან წითლად დაფოთლილიყო

ტოლგა მანქანიდან გადავიდა. ლიზის კარი გაუღო, ქალმა ხელით ასწია თეთი კაბა და ისე გადმოვიდა მანქანიდან, ძველი დამწვარი სახლის წინ მხოლოდ ერთი კაცი იდგა და ეწეოდა

– როგორი ირონიულია, თავად მოვიდეს ის ადამიანი შენამდე, რომელსაც ეძებ!
– ირონია იმას ჭრის, ვინც მას იყენებს! – ვალში არ დარჩა ლიზი. კაცმა თავი მოაბრუნა ახედა და ჩამოხედა. შემდეგ ისევ დამწვარი სახლისკენ მიაბრუნა მზერა
– ლამაზი ხარ
– გმადლობ , ვიცი- უპასუხა ქალმა და ზუსტად გვერდით ამოუდგა კაცს

თოლგა მანქანასთნ იდგა ზურგს უკან ჰქონდა ხელები და თვალს არ აცილება მის წინ მდგარს “წყვილს” დატენილი იარაღით! ხელში მაინც ყოველი შემთხვევისთვის

კაპიტანი მიუახლოვდა თოლგას და გვერდით დაუდგა
– მშვიდობაა ? – იკითხა ნატამ
– კი … ჯერ! – კაპიტანმა თვალები მოხუჭა ჩრდილად იქცა და ისე მიუახლოვდა მის წინ მდგარ “წყვილს”, წინ გადაუგდა სახეში უყურებდა ხან ერთს ხან მეორეს ” წყვილი” კი ისევ სახლს შესცქეროდა, უფრო სწორად, რაც მისგან იყო დარჩენილი. ლუთერმა ერთი ძლიერად მოქაჩა და ლიზის გადაუწოდა, ქალმა გამოართვა ძირს დააგდო და ქუსლით გასრისა
– Эта дрянь вас погубит –
– შერლოკსაც ვციტირებთ, რომ გკითხო მეტყვი აქ როგორ მომაგენი?
– მარტივად, წარმოვიდგინე კაცი, რომელსაც წასასვლელი არსად არ აქვს სად წავიდოდა
– სახლში – მშვიდად თქვა ლუთერმა
– იქ სადაც იყო მისი სახლი
– აქ რას აკეთებ?
– სიტუაცია შევაფასე და მივხვდი, რომ ვერც დაგემალები და ვერც გაგექცევი, ამიტომ თავად მოვედი აქ, რომ მეკითხა, რა გინდა ჩემგან?
– მაშინ, როცა მამა ვიყავი, ჩემი საზრუნავი იყო ჩემი ბავშვი და ჩემი ბიზნესი, ალბათ იცი, რაც დაემართა ხომ? – ლიზიმ თავი დაუქნია
– ჰო და იცი, რა არის ყველაზე … არვიცი … – თავი გააქნია კაცმა და მოგვიანებით გააგრძელა
– ის ყრუ’მუნჯი იყო – როცა ლიზის სახეზე გაკვირვება ამოიკითხა ლუთერმა მაშინ მიხვდა, რომ ამდენი არ იცოდა ქალმა
– წარმოიდგინე შენთვის ხარ სახლში ხმა არ გესმის მოზუზუნე ტყვიების, მაგრამ ნატყვიარებს ხედავ კედელში მე … -მძიმედ ამოთქვა კაცმა ბოლო სიტყვა
– არ ვიცი
– ვერც ხმას გაიგებდა და ვერც საშველად დაიყვირებდა … დედამისი მის მშობიარობას გადაჰყვა და მის შემდგომ ბავშსი გახდა ჩემი სამყაროს აზრი, როცა ყრუ’მუნჯი დაიბადა, ჩავთვალე, რომ სამყარო ასე მიხდიდა “მადლობას” ჩემი “პატიოსნური” ცხოვრებისთვის, გადავწყვიტე “სინათლის” მხარეს გადმოსვლა, მაგრამ ვინ დაგაცადა?! – კაცმა მორიგ ღერს გაუკიდა
– იცი, ახლა შენი ტოლი იქნებოდა … სწორედ! – ამოისუნთქა კაცმა და აშკარა იყო საუბაარი დაასრულა
– ახლა ჩემი ტოლი იქნებოდა, ექნებოდა მიზნები, ოცნებები, სურვილები … ისევე როგორც მე – წამოიწყო საუბარი ლიზიმ
დუმილი
კაპიტანი ყველაფერს ისმენდა და გაოცდა თუ როგორ შემოატრიალა ლიზიმ საუბარი, ახლა აღარ უკვირდა თუ რატომ აფასებდა ალექსანდრე დიდი ასე ძალიან ამ ქალის შესაძლებლობებს
– იცი, ქორწილი მინდოდა ღია ზღვაში გადამეხადა, გემზე, და ასეც იყო დაგეგმილი, გუშინდენლდღემდე, როცა შემთხვევით როცა ჩემი არაბიოლიოგიური მშობლების ალბომი ჩამივარდა ხელში … ვიტყოდი შემთხვევით’მეთქი, მაგრამ უკვე საკმაოდ “გავუსინჯე გემო” ცხოვრებას, რომ მივხვდე, რომ შემთხვევით არაფერი … საერთოდ … არაფერი არ ხდება ამ ქვეყანაზედა და ვიპოვე ის მომცრო ეკლესია, სადაც ჯვარი დაიწერეს ჩემმა არაბიოლოგიურმა მშობლებმა, წამში შევიცვალე აზრი და ძალიან გამიმართლა, რომ ჩემი ძვირფასი, “შენი დამსახურებით” ჯერაც საქმრო, დამთანხდა … დარწმუნებული ვარ, რომ უბედნიერესი იქნებოდი, გენახა შენი გოგონა თეთრ საქორწინო კაბაში –
დუმილი
ლიზიმ ზუსტად იცოდა, რომ ბეწვის ხიდზე გადიოდა, თუმცა სხვა არჩევანი მაინც არ ჰქონდა. “if you are going throgh hell keep going” მოაგონდა ჩერჩილის სიტყვები
– ბოროტმოქმედსა და სუპერგმირებს მსგავსი წარსული აქვთ, საწყისი მსგავსია, მკერდში მოზღვავებული ტკივილი, რომელიც რაღაც წამს გაუმართავი ხდება და … ბოროტმოქმედი ცდილობს სხვებსაც მსგავსი “განსაცდელი მოუვლინოს”, სუპერგმირი კი დაიცვას მსგავსი ან ყველა შესაძლო “განსაცდელისგან” … რომელი ხარ შენ?
დუმილი
– ბოროტმოქმედი, რომელიც ახლა და ამ წამს მომიღებს ბოლოს და დღის ბოლომდე თავსაც მოიკლავს, რადგან “ავტორი” [დიახ, მე ] მაინც არ აცოცხლებს ან გმირი, რომელიც შემომხედავს და დამილოცავს მომავალს!
– ტატომ დაგაბარა ასე უთხარი და დაგთანხმდებაო?
– ტატომ საერთოდ არ იცის აქ რომ ვარ … შენთან! ორივემ ვიცით, რომ მართალი ვარ, რომ ჩემი მკვლელობის , შენეული შურისძიების, სისხლის აღების, შემდეგ მხოლოდ სიცარიელე გელოდება და სიკვდილი. მაგრამ თუ მოწყალებას გაიღებ და დამინდობ, შენი მადლიერი ვიქნები ცხოვრების ბოლომდე და ყოველ დღე , როცა სარკეში ჩავიხედავ მეცოდინება, რომ შენ მაჩუქე სიცოცხლე! –
დუმილი
– ანუ ტატომ არ იცის აქ რომ ხარ?
– არა, ნებას არ მომცემდა, თუმცა ყოველთვის ჩემი ზურგის ქარი იყო
– რატომ?
– რა რატომ?
– რატომ არ მოგცემდა …
– მას დაბადების პირველივე დღიდან ვიცნობ, და დღეს როცა შენზე მესაუბრებოდა ცხადი იყო, რომ ეშინოდა , თითქოს ზუსტად იცოდა რომ წააგებდა
– თავისთავად, თუ გინდა ადამიანიანს რეალურ ცხოვრებაში აჯობო “კაკ, მინიმუმ” ჭადრაკში მაინც უნდა ჯობნიდე
– თამაშობ ? – ჩაეკითხა ლიზი
– არა, ვიმარჯვებ და შენ?
– მეც
– რა შენც?
– არც მე ვთამაშობ, ვიმარჯვებ!
– იცი, რომელი ფიგურა არ ჩანს საჭადრაკო დაფაზე? – ჩაეკითხა ლუთერი
– ის, რომელიც უკვე მოკლეს და ელოდება შემდეგ პარტიას
– ჩაშლილი ქორწილის პირობაზე კაი ხასიათზე ხარ
– ცოცხალი ადამიანის პირობაზე ფერი არ გადევს
– მეჭიდავები?
– მე, არა, მაგრამ თუ გინდა ვითამაშოთ, გამარჯვებული გადაწყვეტს ჩემს ბედს
– მაპატიე, ქალბატონო, მაგრამ დაფათა თან არ მაქვს
– ზეპირად არ შეგიძლია Что ли? – და ლუთერის სწრაფ გამოხედვაზე ქალი მიხვდა, რომ თამაშის დაწყებამდე გაიმარჯვა. ლიზი იმდენად თავდაჯერებული ჩანდა საკუთარ შესაძლებლობებში, რომ საკუთარ ბედსაც კი ჩამოდიოდა ფსონად. ლუთერი დაიხარა, კაპიტანს გული აუჩქარდა და მოემზადა. ლუთერმა მიწაზე მოიყარა ფეხი, პირჯვარი გადაიწერა მარჯვიდან მარცხნივ, წამოდგა გვერდი აუარა ლიზის, თამბაქო ძირს დააგდო და ფეხით მოისროლა, შემდგომ გაჩერდა და მობრუნდა
– სასწაულების გჯერა? კითხა ლუთერმა
– რა თქმა უნდა, რადგან სასწაულები მხოლოდ იქ ხდება სადაც მათი სჯერათ!
– ნუ გაფლანგავ, ნუ გაფლანგავ ჩემს ნაჩუქარ სიცოცხლეს – უთხრა ლუთერმა. ლიზიმ გაუღიმა და მადლობა მოუხადა ჟესტების ენით. კაცი ისე გაიღიმა თითქოს წამით, სულ წამით, მისი გარდაცვლილი შვილი დაინახა მის წინ მდგარ ქალში

როცა კაცი გზას გაუყვა ლიზი მანქანისკენ დაიძრა, თოლგამ იარაღი მოიმარჯვა , არ უნდოდა ლუთერის ცოცხლად გაშვება ან მოკლავდა ან ტყვედ აიყვანდა, თუმცა რა წამს ასწია იარაღი, მისკენ მომავალ ლიზიზე სამი მოძრავი წერტილი [სნაიპერის სამიზნე] შეამჩნია და რა წამს ნელი მოძრაობით შეინახა იარაღი სამიზნეებიც გაქრა

***
გზაზე მიმავალ ლუთერს ლუდის ქილა გახსნა და გადაყლურწა, როცა პოლიციის სირენა გაისმა, მაშინ გაახსენდა, რომ ამ ქვეყანაში საჯაროდ ლუდის დალევა არ შეიძლებოდა ჯიბეში შეინახა ქილა და მის წინ გაჩერებულ მანქანას მიუბრუნდა
– ჩაჯექი – უთხარ ავთომ [ ჯულის ძმამ, ლიზის ღვიძლმა ბიძამ]
– მკვდარი მეგონე – უთხრა ლუთერმა ავთოს და ლუდი გაუწოდა
– ყველას ასე გონია, წამო , წამო – უთხრა და მის სკამზე ადგილი გამოათავისუფლა
– ისე ნასვამი უფრო მომწონხარ
– მეც ნასვამს უფრო მომწონხარ – გაუღიმა ლუთერმა და კარი მოიხურა
– უნდა მომკლა? – კითხა ლუთერმა, აშკარა იყო სულერთი იყო მისთვის ყველაფერი
– არა, ჯიგარო უნდა გადავფრინდნეთ იტალიაში
– იტალიაში?
– იტალიაში … იტალიაში!

კერძო თვითმფრინავი დაეშვა აეროპორტში, სადაც მანქანა ელოდებოდათ, ავთომ მადლობა მოუხადა მესაჭეს ლუთერი გვერდით ჩაისვა და მანქანა დაძრა
– მაინც სად მივდივართ?
– ნახავ – ლუთერმა პირველად ცხოვებაში იგრძნო სიმშვიდე, სიმშვიდე, რომ არ ჰქონდა იმედი მომავლის და უბრალოდ გაუკიდა თამბაქოს. ავთომ მანქანა გააჩერა გადავიდა, მანქანის საბარგული ასწია და ჩემოდანი გახსნა, ტანისამოსი ამოიღო და მიუგდო ლუთერს
– ჩაიცვი – ორივემ გამოიცვალა
– უბრალოდ იღიმები, არაფერს არ ამბობ და გვერდით არ მშორდები – უბრძანა ავთომ. ულვაში მიუმაგრა სახეზე და დიდი შავი სათვალეები გაუკეთა თვალებზე. თავზე ქუდი ჩამოაცვა
– ვინმეს ვძარცვავთ? როგორც ძველ კარგ დროს – ღიმილით თქვა ლუთერმა და ნამწვი ურნაში ჩააგდო
– მომყევი! – უთხრა ავთომ და ორივე დაიძრა, ავთომ კარებზე დააკაკუნა, პასუხი არავინ არ გასცა
– დედამ მითხრა, რომ კარი უცხოებს არ გავუღო
– დედას რა ჰქვია?
– სარა – უპასუხა გოგონამ
– კარგი, მაშინ მოვალთ, როცა სახლში იქნებიან. – ლუთერმა ვერაფერი ვერ გაიგო, როცა მანქანაში დაბრუნდნენ ავთომ საქაღალდე გადააწოდა და ფოტოალბომი
– ეს რა არის? – იკითხა ლუთერმა, თუმცა უკვე თავადაც მიმხვდარიყო, რაც იყო. მისი “ვითომ” გარდაცვლილი შვილის ფოტოები იყო

ავთომ მანქანა ყრუ’მუნჯთა ბაღთან გააჩერა, გადასვლა არ იყო საჭირო, გაუმართლათ, ბაშვები ეზოში თამაშობდნენ და ლუთერმა, რომ იცნო მისი ქალიშვილი ატირდა
– გეგონა ჩემს ნათლულს სასიკვდილოდ გავიმეტებდი?
– სარა – წარმოსთქვა კაცმა … ის ცოცხალია – ისე თქვა ლუთერმა თითქოს აღმოჩენა გააკეთაო
– კი, იტალიაში ცხოვრობს და კარგად არის აქ ოჯახთან ერთად – ლუთერი გადაიწია წინა სავარძელზე და სახეს უკოცნიდა ავთოს

წინ ტატო გადაუდგათ იარაღ მომარჯვებული. როცა ლუთერი ფურცლავდა და ფურცლავდა, რომ მეტი ამბავი გაეგო მისი აწ უკვე ცოცხალი ქალიშვილის შესახებ
– არა ! იყვირა ავთომ და წინ გადაეფარა ლუთერს, ტატომ იარაღი დაუშვა და მშვიდად მიუახლოვდა კაცებს.

იქვე კაფეში შევიდნენ, სანამ კერძეს მოიტანდნენ მაგიდაზე ტატომ ბოთლი დადო ჭიქებითურთ და ჩამოახსლა. ლუთერმა ასწია ჭიქა ჯერ ავთოს მერე ტატოს მიუჭახუნა
– გაუმარჯოს სიცოცხლეს – თქვა და ერთიანად გადაყლურწა სასმელი
– გაუმარჯოს – თქვა ავთომ და სანამ გადაკრავდა ტატომ ხელიდან ააცალა ჭიქა და იქვე ყვავილს ჩაუსხავა შემდეგ კი ლუთერს გახედა
– იმედია, გამიგებ, “ჩემი ბავშვის ” უსაფრთხოება ყველაზე მნიშვნველოვანია ჩემთვის … ნებისმიერ ფასად !
– მომწავლე ქალივით!
– ვაჟკაცობა კარგია ინსტაგრამზე გულების მოსაგროვებალდ ისტორიას კი გამარჯვებულები, გადარჩენილები წერენ! მხედარი ც5 ზე ქიში და შამათი – თქვა და ავთოს არ გახედა ისე აქცია ზურგი. ლუთერმა ჯერ ავთოს გახედა, მერე საქაღალდეს მისი ბავშვის ფოტოებით სავსეს შეახო თითები და ტატოს წილი სავსე ჭიქა გადაკრა. ავთომ ჯერ ლუთერს შეხედა მერე მიმავალ ტატოს. ზედმეტი იყო მათ მეგობრობაზე საუბარი, რადგან მათი მეგობრობა ერთი წუთითაც კი არ არსებულა

ტატომ კარი გამოაღო და ლუთერის თავი გადმოეკიდა სკამს

გარეთ გასულმა ტატომ მშვიდად ჩაისუთქა და ჯულის შეტობიებნა მიწერა “it’s done!”

***
ლუკა ცოტა ნერვიულად იდგა, როცა მისი ჯერი მოვიდა ფიცი წარმოეთქვა, მაგრამ თავი ხელში აიყვანა
– გეტყოდი მიყვარხარ მეთქი, მაგრამ სამწუხაროდ ეს უბრალოდ ისედაც გაცვეთილი სიტყვა ვერ შეძლებს ბოლომდე აღწეროს იმ გრძნობების სიღმრე შენს მიმართ რომ განვიცდი – ლიზი სახეზე გაკვირვება “დაეხატა” და გიოს გახედა, მან მხრები აიჩეჩა და გაუღიმა
– ჩემით დავწერე, არავინ არ დამხმარებია – გამარჯვებულის ტონით წარმოსთქვ ალუკამ. ლიზიმ ხელებშკ მოიქცია კაცის ლოყები და ცხვირი ცხვირს მიადო

***
და თუ ვინმე არ არის წინააღმდეგი – ბოლო სიტყვა ხმამაღლა წარმოსთქვა ნიკო მესხმა და ცალკე მიშოს და ცალკე ტატოს ბიჭები წამოდგნენ, პიჯაკები შეიხსნეს წელზე მიმაგრებული ფისტოლეტები მოისინჯეს! ეკლესიის კართან ალექსანდრე და ქეთო იყვნენ და ჯავშნები “აისხეს”
– რა ამაღელვებელი მომენტია – თქვა ვიღაცამ
– ვიოლინოზე ხომ არ დავუკრა? – კარი ოდნავ შეიღო და “კნუწიკი” [პატარა კატა ] შემოვიდა
– თუ გინდა ვიშვილოთ – წამში თქვა ლუკამ
– აი, ამიტომ მიყვარხარ – იყო ქალის პასუხი.

მათი გულები რიტმულად ცემდა, ლუკა ყველაფერს აკეთებდა რომ ლიზის სახეზე მუდამ ენახა ღიმილის სხივი

***
ეკლესიიდან გამომავალი წყვილი
ორი გასროლა
წითელი შხეფებით “შეღებილი” თეთრი საქორწინო კაბა
– ლიზიი – წარმოთქვა ტატომ და უკვე უნდა შეხებოდა ქალს, როცა ნაბიჯი გადადგა და წონასწორობა დაკარგა, ინსტინქტურად დაიხედა და “აღმოაჩინა” , რომ ორი ტყვია “უმშვენებდა” მკერდს, უკან გადაიზნიქა და მიწაზე დაეცა … მოწყვეტით!

ტატო იქამდე მოკვდა, სანამ გაისროდნენ, მაშინ, როცა დაინახა თუ ვინ დაუმიზნა!

გარეთ თოვდა. თოვაზე სულ ბავშვობა ახსენდებოდა ლიზის. გაიქცეოდა ხოლმე ეზოში და მთელი გულით დღესასწაულობდა თოვას.

[ავტ შნშ: მართალია “ჰეფი ენდი” ისედაც მზად იყო, მაგრამ როცა პერსონსაჟშა დარწმუნდა, რომ მეორე წიგნის “პრასვეტი” არ ჰქონოდა და ასევე მოაგონდა, რომ ავტორის პირველი არჩევანიც არ ყოფილა, საბოლოოდ დასთანხმა “ჩაეკიდებინა ხელი” რა, “გადასულიყო უკვდავების სამყაროში” ]

[ავტ შნშ: ლიზის და ტატოს ისევ ვნახავთ რადგან ავტორი ჯ. რ. რ. მარტინი არ არის და არც ეს არ არის “სატახტოთა თამაში” [ სამეფო კარის თამაშები] და შესაბამისად მათი ისტორიების სანახავად უნდა წაიკითხოთ ავტორის სხვა წიგნებიც “ძალაუფლების მემკვიდრე : მეფის დაცემა” და “წყვდიადთაშორისი”, რომლის მონაკვეთებსაც შემოგთავაზებთ დამატებითი მოტივაციის გასაზრდელად <3 ]

***
[ავტორი ბრჭყალებში მოიხსენიებს ნანას შესატყვის ნაცვალსახელებს და “მასთან” დაკავშირებულ ეპითეტებს. “არარსებული” [?] ემოციური ფონისა და “მისი” მნიშვნელობვნების უკვდავსაყოფად!]

I guess it’s your happy ending,old friend, I guess it’s your happy ending – თქვა ქეთომ დახრილიყო ტატოსკენ, ცერა თითებით დაუხუჭა თვალები. მერე ლიზის უყურა, უყურა, უყურადა და ალექსანრეს გახედა. კაცის გაღიმებაზე მიხვდა, რომ თანახმა იყო. და ასე უთქმელად “იშვილეს” ბავშვი და ამიერიდან ლიზი გახდა მათი პასუხისმგებლობა. ეს სიტყვები არ თქმულა, მაგრამ ყველამ გაიგონა

ლუკა გასროლისთანავე ლიზის გადაეფარა და თან გააკავა, ქალის თავი მკერდზე მიიხუტა, რომ არ ენახა გარდაცვლილი. მიშო ლუკას გადაეფარა ალექსანდრე მიშოს, კაპიტანმა ხელები ასწია, “ბარიერი აღმართა” და უცხო კაცი შეამჩია, რომელიც უახლოვდება იარაღ მომარჯვებული. ალექსანდრე ბარიართან გაჩნდა
– დასწიე ეს დაწყევლილი ბარიერი – უბრძანა კაპიტანს
– Hayir – ალექსანდრემ ხმლები იშიშვლა
– Lütfen – კაცმა შეინახა მახვილები “ჯადოსნური სიტყვის” ძალით და უბრალოდ ღრმად ამოისუნთქა

– ვფიქრობ ერთი მოხუცის სიცოცხლე ღირს 800 000 ევრო და თან ბიტკოინებში ახლა “ჰალდინგი” უწევს და მისი ფასი ისე “გაიწევს” …
– ლუკას? – გამოეყო ყველას ლიზი , იცნო რა ღვიძლი ძმა ხმაზე
– ლიზი’კო? – გაოცებულმა კაცმა იცნო რა საკუთარი ღვიძლი და ხმაზე! რა წამს კაცის თავი და სახეული დაშორდა ერთმანეთს. ნატალიამ, კაპიტანმა ნაცნობი სახის დანახვაზე გაუღიმა, ხელები დასწია და “ბარიერიც დაეშვა”
– მაპატიე, კაპიტანო! – წარმოსთქვა რა მამასახლისმა, ორი გადამალული ბურთულა მიწაზე დასცა და ყველა ადგილზე გააშეშა
– წარმოიდგინეთ … – დაიწყო მამასახლისმა თავმომწონედ
– რა ცოტაა სჭირო იმისთვის, რომ კაცმა საკუთარი მამობილი გაიმეტოს მოსაკლავად… რამდენიმე ვირტუალუ რო მონეტა и только ! მაგრამ ხო, ვაღიარებ, მისი ბრალი არ არის, შთავაგონე და თან “გავასუფთავე” მისი გონება, რომ მამობილი არ ხსომებოდა – მამასახლისი ფრთხილად მიუახლოვდა ალექსანდრეს, მისი პიჯაკიდან ხის კოლოფი ამოიღო მუჭში მოიქცია, დალეწა და ხელი უშვა, ნატეხების დაცემის ხმებმა ირგვლივ დასადგურებული სიჩუმე გაფანტეს. მერე ხელი შეახო რა ლიზის, ქალი გამოძრავდა და სანამ რამის თქმას შეძლებდა დაიწყო “სახე’ცვლილება”, კაცმა გაახმოვანა
– პაიკი კლავს ლაზიერს – თქვა და ტატოს გახედა
– და გადის ლაზიერში – ახლა უკვე მზერა ლიზიში განსხეულებულ ეთაზე გადაეტანა
– ჩემი “ფიფქია” ჩემთან! [რატომ ფიფქრია და არა ფერია შემდგომ გამოჩნდება ტექსტი]
– ირა?
– ირაკლიუს პირველი თქვენს სამსახურში – უთხრა კაცმა თავმომწონედ, ხელი დაავლო თავის წითურ ქურუმს და გაუჩინარდა

***
– ტატომ თვალები გაახილა, მიმოიხედა , ნატყვიარები შეამჩნია საკუთარ სხეულზე
– ფუ, ამის …! – თქვა და ისიც გაუჩინარდა

***
– ტატო რატომ მოკალი? – კითხა ეთამ მამასახლისს გზაში
– რადგან საკუთარ დარჩენილ საცოდავ არსებობას მიუძღვნიდა შენს მოძებნას, პოვნას და “დახსნას” … ჩემგან!
– გამოდის ერთი უბრალოდ მოკვდავის შეგეშინდა?
– ერთი უბრალო მოკვდავის, რომელიც მისტერ კაპლანი ჰყავს დაქალად, რომელიც ბოლოს რომ გადავამოწმე “ორგანიზაცია მანას” “გლავა” [წინამძღოლი, მმართველი] გახლავს და იცი რა არის ამ წყეული “მანას” მოვალეობა?
– 200 წელია ხან ვის, ხანაც კიდევ ვის სხეულში ვარ გამოკეტილი. წარმოდგენაც კი არ მაქვს რაზე საუბრობ
– ყველა ფიქრობს რომ “მანას” ვალდებულებაა დაიცვას “მისგან” ყველა. სინამდვილეში კი მხოლოდ იმაზე მუშაობენ … საიდუმლოდ … რომ ალექსანდრე “დროში უკან დაბრუნდეს” და “ის” დაიხსნას სიკვდილისგან. რომელოც ყველას რატომღაც ცოცხალი ჰგონია … და მთელი ეს “ცეკვა” ეძღვნება “მას” სწორედ … ჯანდაბას … 200 წელი გავიდა “მისი” სიკვდილისგან და ჯერაც ვერ ვამბობ მის სახელს რომ უკან არ მოვიხედო ისე
– ნანა – თქვა ეთამ მშვიდად. მიუხედავად იმისა, რომ ყველაფერი, რაც იცოდა ან რასაც ფიქრობდა, რომ იცოდა მცდარი აღმოჩნდა
– დიახ, და ამაში მჭირდება შენი დახმარება. ტექნიკურად ეს თავად ალექსანდრემ მითხრა
– რაში?
– ქორისთვალა უნდა მოვკლათ!
– რა?
– შევეცდები უფრო გასაგებად აგიხსნა
– მიდი, გთხოვ
– ქორისთვალა უნდა მოვკლათ. ის ერთადერთია, ვისაც შეუძლია შექმნას ჯავშანი , რომელიც დროსა და სივრცეში “გადასვლას” შეძლებს!

***

ტატო კართან აისვეტა, რამდენიმე ათეული წამი მოიცადა და როცა ხმა ვერ გაიგონა, შევიდა ოთახში. პარალიზებული ქალი კალიასკაში იჯდა, ფანჯარასთან და გადაჰყურებდა ეზოს. ტატო კარადასთან მივიდა, რამდენიმე მინისგან დამზადებულ ცხოველს ერთდოულად დაავლო ხელი და სხეულის ნაწილები მოუსინჯა. შემდგომ უკანვე დააბრუნა

– “შენი ტატო” მკვდარია – უთხრა ქალს, როცა სახით მიუტრიალდა და არ უპასუხეს მერე მოაგონდა, მინის ფიგურებთან მდებარე ზარდახშა გახსნა და რა წამს ტანგო წყვილმა დაიწყო წრეზე სიარული და მელოდია აღმოცენდა
– იტყუები! – ჩაესმა გონებაში
– შენი აზრით ტატო ვარ? – ალმადცერად გახედა კაცმა
– ტატო კარგი მსახიობია … უკარგესი!
– იყო! – მოუჭრა კაცმა. ქალის სხეულიდან აჩრდილი წამოიმართა, რომელმაც ქალის სახე მიიღო, მივარდა კაცს, კისერზე ხელი წაუჭირა. ჯერ ლოყაზე ჩასცა კბილები და ააცალა ლოყის ნაწილი, მერე მეორეს
– Are you in pain? – კითხა ქალმა თავდეჯრებულობით
– როცა ტატოს “ჭრილობებმა” შეხორცება დაიწყო და ტატოს თბალები აუწითლდა, ქალმა ხელი უშვა და ნაბიჯი უკან გადმოდგა. კაცმა ორივე ხელით მიიზიდა ქალი, კისერში კბილები ჩაასო, თავი და სხეული ერთმანეთს დაუშორა, რომელიც ჰაერში გაიფანტა მტვერ’ცალო
– წყეულო ბავშვო! – ზიზღით წარმოსთქვა ტატოში განსახეულებულმა ვალტერმა და წინ გადაუდგა პარალიზებული ქალის სხუელს
– 1200 წლის წინ ეშმაკისთვის სული იმისთვის არ მიმიყიდა , რომ “გუშინდელმა გადამთიელმა გოგოშკამ მომინელოს”!
– знай своё чертово место! – კაცმა აიღო მინის ერთ’ერთი ფიგურა მუშტში მოიქცია და ფხვნილად დაყარა იქ, სადაც ფიგურა იდგა … წეღან!
– შენ ერთადერთი მოვალეობა გაქვს, როცა რუსა მოკლავს დედა’დედოფალს,მკვდრეთით აღსდეგი და დამიბრუნებ ჩემს სხეულს, ამის შემდგომ ყველა მოკვდავი უნდა “გავათავისუფლო და დავიხსნა” მათი საცოდავი არსებობისგან და”სისხლის ბანკებად” ვაქციო … ქალი უკვე აღარ უსმენდა ტატოსთან ბოლო დიალოგი მოაგონდა
– ვერ ვიტან. შენს მეორე პილოტს – უთხა ტატომ
– That makes two of us –
– ხომ იცი, უბრალოდ მთხოვე და – ტატომ ცერა თითი ყურდიან ყურამდე გამოისვა
– გავიყოლებ თან ჯოჯოხეთში! – ქალმა არ დაიჯერა ტატოს ასეთი თავდადება ამიტომ გადაწყვიტა გაეტესტა სიმართლის თქმით
– ხომ იცი, როცა “მკვდრეთით” აღვდგები მას თავისი სხეული უნდა დავუბრუნო შენ კი ძალიან ბევრი იცი და ცოცხალს არ დაგტოვებს , მე .. კი .. ვერ შევძლებ გადაგარჩინო – გამომცდელად უთხრა ქალმა,მოთმინებითა და დიდი ინტერესით დაელოდა პასუხს
– არაუშავს … უბრალოდ დამპირდი, რომ “ჩემს ბავშვს” ისე დაიცავ და გაუფრთხილდები.. როგორც საკუთარს – ერთი ამოსუნთქვით უპასუხა ტატომ

გარედან ხმაური მოესმა და ქალიც დაბრუნდა რელობაში. ვალტერმა დახურა წრეზე მოსიარულე ტანგოს მოცეკვავეე წყვილის ზარდახშა და გაუჩინარდა!

***
ფრთხილად შეაღო კარი რუსამ. შარფი იქვე სკამზე გადაკიდა, ქურთული შეიხანა. და მიუხლოვდა კალიასკაში ჩასმულ ქალს. ფეხზე დამდგარმა შუბლზე აკოცა და ჩამოჯდა. პარალიზებულმა ქალმა თვალები დააფახუნა მხოლოდ ეს შეეძლო და ცრემლი მოსწყდა მის მარჯვენა თვალს. რუსამ ჯიბიდან შავი ყუთი გამოაძვრინა, გახსნა და მინის ვეფხვი ამოიღო აიღო ქალის ხელი და ჩაუდო ხელში.
– ესეც ჩემი საჩუქარი ხორვატიიდან! – უთხრა ქალს რუსამ და მარჯვენა დამწვარი სახე დაუკოცნა. კარგი შემოაღეს ფრთხილად.
– რუსა? დიდი ხანია არ მინახიხარ
– ჰო, ვიცი, დამაგვინდა, – მერე ისევ კალიასკაში ჩასმულ ქალს მიუბრუნდა
– დაგპირდი, რომ მე ჩვენს, ორივეს, ნაცვლად გავერთობოდი და ცოტა დამაგვინდა გადავყევი გართობას, მაგრამ მაინც დავბრუნდი, როგორც ყოველთვის.
– კარგი მაშინ დაგტოვებთ. ახლა უნდა წამეკითხა …
– მე წავუკითხავ – უთხრა რუსამ იქვე წიგნი აიღო გააჩერა მესამე თავზე მარიამ სტიუარტის კითხვა თავის სახელწოდებით ” ჩრდილში გატარებული წლები”. კარში დამდგარმა ქალმა მოიხურა კარი, შედგა სიას ჩამოხედა და “მოპწიჩკა” ნანა სტიუარტის … გასწვრივ!
– მაპატიე, რომ ვერ შემოგიარე ამდენ ხანს, მაგრამ კარგი ამბები მაქვს 200 წლის თავზე ალექსანდრე შემოვირიგე, როგორი საწყენია, მხოლოდ იმისთვის, რომ ისევ დავაღალატო! ერთი ნაბიჯით მივუახლოვდით მიზანს, დედა’დედოფალი მალე “დაეცემა” და თან სამუდამოდ!

30.04.2021 – ტექსტის მნიშვნელოვანი, პირველადი შექმნის თარიღია

– ო, ლამაზთვალებავ, თავს ისეთი ადგილებიდან დაგესხმებიან, რომლის არსებობის შესახებ წარმოდგენაც კი არ გაქვს
– ამას რატომ აკეთებ? სამი თვის წინ არც კი გიცნობდი
– შენ წამოიწყე ეს ომი და დამნაშავეც შენ’ა ხარ თვითონ!
– ის მაინც მითხარი ვინ იქნება შენი პირველი “მსხვერპლი”
– გეტყვი, ის ვისი დაკარგვაც ყველაზე მეტად მტკივნეული იქნება შენთვის!

როცა ლიზიმ არაფერი უპასუხა, კაცმა გამარჯვებულის იერით ჩაიცინა, ბეჭედი მინის კარს რამდენჯერმე მიუკაკუნა და ოთახიდან გავიდა. ქალი მაშინვე ტელეფონს დასწვა
– მჭირდები, ახლავე! – უთხრა ლიზიმ და როცა არასასურველი პასუხი მოისმინა დაამატა
– ახლავეს კონკრეტულად რომელი ნაწილი იყო გაუგებარი .. შენთვის?! – დაკიდა ყურმილი ,ერთ ხანს ტელეფონს მიაჩერდა, ჯერ მარცხნივ გაიხედა შემდგომ მარკვნიც, დაწვა მის მაგიდაზე და ყველაფერი ძირს დაყარა. ამ დროს კარზე კაკუნი ისმის და გოგონა შემოდის
– რა მოხდა? – ყვირილით მიმართა ქალმა და გოგონა ადგილზე გაშრა მარტო წამწამებს ამოძრავებდა.
– მაპატიე, ქეთო – თქვა ლიზიმ, სკამზე დაესვენა, მარჯვენა მომუშტული ხელი გახსნა, მარცხენათი შუბლი დააყრდნო ხელს და მძიმედ ამოისუნთქა. შემდგომ ვითომც არაფერიო ხელები ერთმანეთში გადახლართა და გოგონას მიუბრუნდა
– მოხდა რამე? –
– თქვენი და გელოდებათ საკონფერენციოში, თქვენთან უნდოდა შემოსვლა, მაგრამ ვუთხარი რომ საკონფერენციოში მოეცადა,რადგან აქამდე არ მინახავს და თან ძალიან გაბრაზებული ჩანდა – უთხრა გოგონამ თავი დაუკრა ქალს და გაქრა. ” როგორც ჩანს ის წყეული ვაჟბატონი დროს არ კარგავს” გაიფიქრა ლიზიმ. თმები ზემოთ აიქაჩა და სუნთქვითი ვარჯიშების შემდგომ წავიდა მის დასთან შესახვედრად.
– გამარჯობა დაო, მოხდა რამე?
– მაინცდამაინც რამე უნდა მომხდარიყო? – აშკარა ბრაზით წარმოსთქვა ტამარამ
– წლებია ეს ფირმა შევქმენი და ერთხელაც არ მოსულხარ.. მაპატიე, მაგრამ რთული წარმოსადგენია, რომ ასე უბრალოდ მოგინდა აქ მოსვლა
– მართალი ხარ, სწორად გამოიცანი – უთხრა ტამარამ, გახსნა ხელჩანთა საქაღალდე ამოიღო და მაგიდაზე დააგდო
– ეს რა არის? – კითხა ლიზიმ ცივად, მაგრამ მაინც ინტერესის თვალებით დაიწყო საქაღალდის გახსნა
– არ ვიცი, რატომ შენ არ მეტყვი, შენ უკეთ არ იცი?!
– რა ჯანდაბას ფიქრობ, რომ ვიცი?
– დილით დამადგა ორი ახმახი და გამომიცხადეს, რომ ჩემი წყეული ქმრის ადვოკატები გახლდნენ, რომელსაც ბავშვებზე მეურვეობა სურდა… წარმოგიდგენია? დაწყევლილ ფეხბურთელს ახლა გაახსენდა, რომ შვილები ყავს!
– და საფუძველი?
– ვერ ხედავ? მე არც კი გადამიშლია… მითხრეს, რომ ცუდი დედა ვარ! წარმოგიდგენია?! – თქვა ქალმა და ხელი აიქნია არც კი უნდოდა ეფიქრა ამ სისულელზე
– და იქნებ.. – თქვა ლიზიმ შემდგომ შეჩერდა, თუმცა წელში გასწორდა და მაინც დაასრულა თავისი სათქმელი
– უკეთესი დედა რომ ყოფილიყავი არც კი დაფიქრდებოდნენ ამაზე.. თან რამდენადაც მე ვხედავ – უთხრა ლიზიმ და საბუთებისკენ გაიშვირა საჩვენებელი თითი
– თავად წამოიწყე ყველაფერი, გოგონებს საკმარისს დროს ვერ უთმობ, სახლში არ ხარ და უწევთ ერთმანეთი გაზარდონ.. საფუძველი რომ არ მიგეცა – იმავეს გამეორებას აპირებდა ლიზი, თუმცა ტამარა ჩაეჭრა
– როგორ ბედავ! ამბობ რომ ცუდი დედა ვარ? სამ სხვადასხვა სამსახურში ვმუშაობ მხოლოდ იმირომტომ ბავშვების უზრუნველყოფა თავად შევძლო.. რომ მათ ყველაფერი ჰქონდეთ და…
– იქნებ მათ უბრალოდ შენი სიყვარული ჭირდებათ იმ ფულზე მეტად რასაც მათთან არ ყოფნის დროს გამოიმუშავებ?
– ბავშვების სიყვარულზე მელაპარაკები.. შენ?! წარმოუდგენელია – თქვა ტამარამ ზურგი აქცია დას, გაიარ’გამოიარა თითქოს რაღაცაზე ფიქრობსო და საბოლოოდ მოუტრიალდა, ლიზი წამით შეცბა, როცა დის სახე დაინახა, უმოწყალო, დაუნდობელი, მისი შავი თვალებიც კი გაფართოებულიყო
– შენ. წარმოუდგენელია. შენ მესაუბრები ბავშვების სიყვარულზე?! 6 კვირის ნაყოფი ისე მოიცილე, ამოიგლიჯე სხეულიდან თითქოს უსულო ხორცის ნაჭერი ყოფილიყო და კიდევ მე ვარ ცუდი დედა?! მიზეზი რატომაც “დაიხატე” ინი და იანი ცალ საჯდომზე!
– იცი – სიტყვა გაუწყდა ლიზის, ხელები ერთმანეთს შეახო და შეეცადა მისი დისთვის თვალებში ჩაეხედა, რომ არ ეფიქრა დამამარცხაო
– უსამართლობაა, რაღაცებს იმიტომ კი არ გიყვები რომ სახეში ამაფარო… როცა გაბრაზდები… თანაც იცი როგორ შემიყვარდა ბავშვები, ტყუპების დაბადების შემდგომ და მათაც როგორ ვუყვარვარ! – ტამარას მზერაც არ შეცვლია, თითქოს არც გაუგონია მისი სიტყვები
– შესაძლოა საუკეთესო დედა არ ვარ დედამიწის ზურგზე, მაგრამ მთელი ძალებით ვცდილობ ცოტაოდენი სითბო და სიყვარული შევინარჩუნო დამღლელო უსასრულო საათების მუშაობის შემდგომ, რომ როცა სახლში მივალ გავუზიარო ბავშვებს
– კეთილი და პატიოსანი.. მაგრამ მთელს ამ ამბავში ჩემი როლი ჯერაც არ მესმის.. – თქვა ლიზიმ ზუსტად ვერ გაერკვია რას გრძნობდა, მაგრამ დიდი სიამოვნებით დატოვებდა ამ ოთახს, სადაც უჰაერობამ დაისადგურა, თუმცა არ აპირებდა საკუთარი უფროსი დისთვის ეჩვენებინა სისუსტე
– იცი, შენგან არც მიკვირს მსგავსი გულცივი მიდგომა, ამიტომაც არ მითქვამს არაფერი თავის დროზე. შენ ხომ დედას ფავორიტკა იყავი მუდამ არა?
– ფავორიტკა?
– აბა გეგონა თავისი სახელი მხოლოდ ლამაზი თვალების გამო დაგარქვა? არა! ეს მე ვიყავი სიურპრიზი! შენ კიდევ მათი ძალიან ძალიან… ძალიან დიდი ხნის სურვილი და სასწაული! არადა მისი ღვიძლი შვილიც კი არ ხარ! აყვანილი ხარ!
– … – ლიზიმ ვერაფერი ვერ უპასუხა ისედაც იცოდა ან უფრო სწორად გრძნობდა რომ მის დას განსაკუთრებული სიძულვილიჰ ქონდა მის მიმართ, მაგრამ ეგონა იმირომტომ თავად ასეთი წარმატებული იყო, ადრეულ ასაკში თავად კი წელებზე ფეხს იდგამდა და.. თურმე როგორ ცდება.. მისი სიძულვილი ჩასახვის დღიდან ჰქონია და მხოლოდ ახლა გააცნობიერა ეს.. თავად ჩაფიქრებულიყო მისი და კი აგრძელებდა
– რა შუაში ხარ? როცა უკვე თითქმის დამაჯერეს, რომ მართლაც ცუდი დედა ვიყავი ერთ ერთი მომიბრუნდა და ყურში ჩამჩურვულა, რომ თუ ჩემი და მიითებდს იმ შემოთავაზებას, რაც დილით შეთავაზეს ეს საქმე და ეს სარჩელიც საერთოს გაუჩინარდებოდა.. აი ამ შუაში ხარ შენ! უფრო სწორად … თავში!
– შემოთავაზებას? – უთხრა ლიზიმ, თითწოს ბოდიშის ტონით
– ის კაცი დაწყევლილი მოძალადეა, და ჩემსავით კარგად რომ იცნობდე ხალხს გეცოდიენბაოდა რომ მოძალადეს თუ ერთხელ მისცემს რასაც მოგთხოვს შემდგომში ისე მოგეწცევა როგორც საკუთრებას. Я ни чья собственность и никогда не буду.. никогда ! – იყვირა ლიზიმ იმხელა ხმაზე, რომ მინის კედლებს გაცდა და იქეთ მდგარმა ხალხმა ინსტინქტურად მათ გამოხედა
– აბა რას აპირებ? – კითხა ტამარამ დაბალ ხმაზე
– ისე მოვიქცევი როგორც ექცევიან ზვიგენს, პირდაპირ ცხვირში მოვარტყამ მუშტს!
– თუნდაც ჩემი თავი შეთავაზე! სულერთია! მაგრამ უმალ მიწა გამისკდება ფეხ’ქვეშ ვიდრე უფლებას მივცემ იმ წყეულ ფეხბურთელს მიეკაროს ჩემს შვილებს, მითუმეტეს თავისნაირ უღირს ადამიანებად აქციოს! – ტამარამ ჩაისუნთქა, ამხელა წინადადება სუნთქვა’შეკრულს წარმოეთქვა
– ფიქრობ შენი გიო რამდენ ხანს იქნება აქ? სამუდამოდ? არა … ლიზიი… ერთ დღესაც მართლაც შეუყვარდება ვინმე, ადგება და წავა. ვიცი, რომ არც კი შეგხებია, შიშველი მაინც თუ ყავხარ ნანახი? ალბათ, არა! სხვა შემთხვევაში კივილით დამირეკავდი … მოკლედ, შენ როგორც გინდა ისე მოიქეცი, მაგრამ ერთი იცოდე, თუ მე დავკარგავ ტყუპებს შენ დამკარგავ მე … სამუდამოდ! So just get it done! – უთხრა ტამარამ და სახეში მიაყარა დანარჩენი ფურცლები ლიზის. ზურგი აქცია და წავიდა.. ლიზი თავისი ოთახისკენ წავიდა თან სუნთქვით ვარჯიშებს აკეთებდა, რომ ცოტა მაინც დამშვიდებულიყო.

გიომ შემოაღო კარი და უცერემონიდ იკითხა
– ასეთი რა უთხარი შენს დას? ქორივით ჩამიარა არც კი მომესალმა
– საიდან მოიტანე, რომ მე დავაშავე რამე?
– როგორც წესი ეგ [დამნაშავის როლში ყოფნა ] შენი “კანიოკია” – ლიზი წამოხტა
– მაინც რა ჯანდაბა გინდათ ჩემგან? – გიო მაშინვე მიხვდა რო საქმე ზედმეტად სერიოზული იყო
– How can I help? – წარმოსთქვა და წელში გასწორდა როგორც ჯარისკაცი გენერლის ბრძანევის მოლოდინში
– მინდა რომ მიხვიდე შენს ყოფილთან და გამირკვიო მისი ძმა სად იქნება ამ საღამოს
– უკაცრავად?
– მე თავად ვკითხავდი, მაგრამ მას შემდეგ, რაც შენთან დაშორება ვურჩიე არამგონია თხოვნები შემისრულოს!
– რა!? – თქვა კაცმა და ნაბიჯი წინ გადმოგდა
– რაც გაიგე! – უყვირა ქალმა. მის თავლებში ცეცხლი კიაფობდა
– ავუხსენი, რომ შარვალზე ქამრის შეკვრა შენი ძლიერი მხარე არ არის და …
– რა მოიგონე?!
– დამიჯერა!
– რატომ მოატყუე?
– სიმართლის ბოლომდე არ თქმა, ტყუილი არ არის!
– მართალი ხარ! ღალატია!
– მე უბრალოდ დაგიცავი! ჩემს აქტივს გავუფრთხილდი! მისი ძმა კრიმინალური ავტორიტეტია, რამე რომ მიგექარა ისე გაგაქრობდა, რომ თითქოს არც კი გიარსებია
– იაფასიანი ატმასკა!
– სანამ გაბრაზდები შეგახსენებ, რომ მე რომ არა ვერ შეხვდებოდი შენს კუროს… ახლანდელს!
– i am not your enemy – მშვიდად უთხრა გიომ
– then stop acting like one !
– დაუკრებავებში ნუ გადავალთ – თქვა ორივემ ერთად. შემდეგ ისევ ქალმა გააგრძელა
– ათობით წლის წინ პარტნიორობაზე შევთანხმდით. მაგრამ თავიდანვე იცოდი რომ ეს ფორმალობა იყო, ბოლო ხმა და სიტყვა მაინც ჩემზეა!
– რაც არ უნდა თქვა ვერავერი ვერ გაგამრთლებს!
– მე შეგქმენი შენ! ერთი საცოდავი მეოცნებე შეუმდგარი ეკონომისტი და მწერალი იყავი! რაც კი იცი ყველაფერი მე გასწავლე! მე შეგქმენი! და ხარ ჩემი საკუთრება! ის გავაკეთე, რაც საჭიროდ ჩავთვალე. ის, რაც უკეთესი იყო … ჩემთვის! თუ რამე არ მოგწონს შეგიძლია … უბრალოდ … წახვიდე! – გიო წამში დაიძრა მისკენ და მოულოდნელობისგან სუნთქვა შეეკრა, როცა კაცმა “უძველესი შეთანხმება” [ორნაბინიანი დისტანცია] “გაარღვია”, მარჯვენა ხელის საჩვენებელი და ცერა თითი მარჯვნიდან მოხვია ქალის წელს ძლიერი ბიძგით მიიხუტა მკერდზე და თან თავი მარცხნივ გადასწია და ჩასჩურჩულა
– საინტერესოა ვინ ვის ეკუთვნის! ვინ ვისი საკუთრებააა … სინამდვილეში! – ხელი უშვა, ზურგი აქცია და გასასვლელისკენ დაიძრა
– სად მიდიხარ? – კითხა ქალმა
– სად მიდიხარ’მეთქი! – გაუმეორა ლიზიმ, კაცი მობრუნდა რევერანსი გაუკეთა და უპასუხა
– მთავარი ის არის, რომ დავბრუნდები! აუცილებლად დავბრუნდები მას შემდგომ , რაც შენს “თხოვნას” შევასრულებ … პრავიწელნიცავ! – კაცი მიბრუნდა და უხმაუროდ გავიდა კაბინეტიდან. ლიზი მოწყვეტით დაეშვა სავარძელზე, რომელიც კინაღამ გადაყირავდა. ქალი გაშეშდა “easy, love!” ჩაილაპარაკა. ბავშვობიდან მოყოლებული ამ ფრაზას იყენებდა, როცა რაღაც უეცარი ხდებოდა, გაშეშედბოდ,ა სუნთქვას შეიკავებდა ფრაზას გაიმეორებდა კონცენტრირდებოდა და მხოლოდ შემდეგ გააკეთებდა სვლას. კაბა შეისწორა და მშვიდად ჩამოჯდა სკამზე. წამიერად გადავიწყებულო პრობლემები ერთიანად მოაწვა უსწრაფესად. წამოხტა მაგიდის ტელეფონს დასწვდა და დარეკა
– “რამე’კაი” ხომ არ გესიამოვნებოდათ? თუ ექსპერიმენტობები გიყვართ შემიძლია დღევანდელი სპეციალური სუშის როლები შემოგთავაზოთ
– მაგიდის დაჯავშნა მსურს დღეს 7 ზე
– უკაცრავად, მაგრამ ჩვენ მხოლოდ take away გვაქვს
– ჩემი სახელია – ღვარძლით წარმოსთქვა ლიზიმ
– ელიზავეტა, 20200402 და მაგიდის დაჯავშნა მსურს დღეს 7 ზე
– გადავამოწმებ … დიახ, ისე გავამზადოთ როგორც წინაზე?
– დიახ და ” ჩემი მეწყვილეც” ხომ იქნება?
– თუ ამაში დარწმუნებული არ ხართ, ვშიშობ, იმაზე დიდი პრობლემები გქონიათ ვიდრე ფიქრობთ. – მშვიდად უპასუხეს ტელეფონის მეორე ბოლოდან
– 45 წუთში კურიერი მოგიტანთ შეკვეთას. გმადლობთ რომ სარგებლობთ ჩვენი მომსახურებით. – უთხრეს და გაუთიშეს. ლიზი მშვიდად მიწვა სავარძელზე … ისევ! – ერთი ზარით წაემატა თვითდაჯერებულობა

მოგიანებით გიომ შემოაღო კარი
– შენი პაემანი ჩანიშნულია! არ ჯობდა. თავად დაგერეკა? – ერთი პრობლემით ნაკლები გაიფიწრა ლიზიმ
– რა თქმა უნდა, თუმცა თუ კაცს აჩვენებ, რო ცოტა მეტად ინდომებ უფრო ესიამოვნება ვიდრე უბრალო ზარია ან შეტყობინება … მთელი წელია მეჩალიჩება და არ ვპასუხობ თუ გეგონა ეს ყვავილები ყოველ დღე ახალ ახალი საიდან არის?
– მეგონა საკუთარ თავს უგზავნიდი!
– ამდენად არასასურველი გგონივარ?
– ჩემთვის?! – წაკბინა კაცმა და ორივეს გაეცინა. გიომ შემფასებლურად გახედა ქალს, ხელი ნიკაპზე მიიდო, როგორც მკერავმა, რომელიც საჭირო კაბის ზომის გამოცნობას თვალზომით აპირებს
– ვიცი ისევ გაბრაზებული ხარ!
– უბრალოდ მაინტერესებს მთელი თქვენი ეს დიალოგი მანამდე იყოს თუ მას შემდგომ, რაც გითხარი ,რომ ხელისა და გულის შეთავაზებას ვფიწრობდი?! – რა თქმა უნდა კითხა რიტორიკული იყო, გიომ იქამდე იცოდა პასუხი სანამ კითხვას დასვამდა

ნაცნობა კურიერმა შემოაღო კარები პირდაპირ ლიზისთან მივიდა და წინ დაუდო შეკვეთა ჯიბიდან კი ხის კოლოფი ამოიღო და გაუწოდა
– გმადლობთ რომ სარგებლობთ ჩვენი მომსახურებით – უთხრა და ასევე უცერემონიოდ წავიდა. ლიზიმ შეკვეთას ხელი დაადო და გიოს მისცა
– შენი საყვარელი ტკბილ’ცხარე “ჩოფსტიქები” შიგნით დევს – თავად ხის კოლოფი გახსნა ბეჭედი ამოიღო თითზე მოიეგო და ოთახიდან გავიდა

ლიზიმ მშვიდად შეაღო “სუშის სახლის” კარები. გვერდი აუქცია ყველას პირდაპირ მეორე სართულზე ავიდა. სარკესთან მივიდა ბეჭედი მიადო. სარკემ დაიწკაპა და გაიღო. ლიზიმ შეაბიჯა მაგიდებიდან აქეთ’იქეთ მიმსხდარი მოხუცები ერთმანეთის მიყოლებით წამოდგნენ, ქალმა თავი დაუქნია მისალმების ნიშნად, შიდა კუპეს ბეჭედი მიადო და შევიდა ცალკე ოთახში. თაროდან წყალი ჩამოიღო, მაგიდას მიუჯდა და წყალი მოსვლა. საათს დახედა 7 ხდებოდა და კარიც შემოაღეს
– ბოდიში ძვირფასო დამაგვინდა – თქვა კარში დამდგარმა ტატომ. კაშნე შეიხსნა, და იქვე ჩამოლიდა
– ზუსტად დროზე მოხვედი
– მაგრამ ორივემ ვიცით რო ზუსტად დროზე მასვლა იგივე დაგვიანებაა … ჩემთვის!
– კი ვიცი – უთხრა ქალმა და წამოდგა. კაცმა ხელით ანიშნა ნუ დგებიო და მოუჯდა წინ. მიმტანი მიუახლოვდა და გამოცლილი ბოთლი აიღო.
– რთული დილების წინაშე ვარ და …
– ეგ ვიცი კაცო, თორემ უბრალოდ, რომ მოგნატრებოდი ხომ დამირეკავდი – ლიზის გაეღიმა მის წინ მჯდარი კაცი ერთადერთი იყო, რომლის შხამიან წაკბენას გადაყლაპავდა უპირობოდ და ინსტინქტურად!
– აბა, მითხარი რაშია საქმე? – უთხრა კაცმა და ნაჭერი ჩაისვა კისერში
– ხომ გახსოვს როგორი თხუპნია ვარ … ჩემს ტანსაცმელსა და საკვებს შორის მიზიდულობის ძალა “ნამეტნავად” დიდია – ლიზი მიხვდა, რომ კაცი მხოლოდ იმირომტომ “დებილობდა” ამდენს, რომ ოთახში დაგროვილი სტრესი გაეფანტა
– ერთხელ ძალიან დიდი ხნის წინ მეც ძალიან რთული არჩევანის გაკეთება მომიწია. განდიდება ან საყვარელი ქალი
– რომელი აარჩიე?
– განა აშკარა არ არის?
– ნანობ?
– Every.single.goddamn.day! – უთხრა კაცმა და მიმტანს გაუღიმა მაგიდაზე მისი პორცია საყვარელი კერძი დაუდო. კაცი დასწვდა საფერფლეს და მიმტანს დაუდოა ლანგარზე
– აღარ ეწევი? – კითხა ლიზიმ
– არა, მაშინ, როცა შენ უნდა გასუნთქო “გამონაბოლქვი”[კვამლი] – მეორე მიმტანი მოვიდა და ამჯერად ლიზის მოემსახურა
– როგორ ახერხებ ხოლმე – დაიწყო ქალმა და ნაჭერი თავადაც ჩაიფინა კისერში მხოლოდ კაცის მიმართ აშკარა პატივისცემის ნიშნად
– რას? – დაბრუნდა ტატომ რეალობაში
– შენი ამბის მოყოლას. რომელიც ზუსტად ემთხვევა ჩემს სათქმეს … თითქმის! –
– жизнь ! – თქვა კაცმა და მადიანად გაიგდო ყბაში ხორცის ნაჭერი
– შემიძლია ვიბრძოლო, მაგრამ თუ წავაგებ ჩემი დის ტყუპებს დავკარგავ და როგორც თავად აშკარად მიმითითა მასაც და თან … სამუდამოდ!
– “თამაშის წესები ” ძალიან კარგად იცი – მშვიდად და ნელა საუბრობდა ტატო, რომ ქალის გონებაში შექმნილი ქაოსი კიდევ უფრო არ აერია
– ჰომ. ღამის ძილი არ უნდა გამიტყდეს!
– კი და ასე იპოვი პასუხს. – ლიზიმ ჭამა გააგრძელა
– ერთხელ წაგება არ ნიშნავს, რომ კიდევ წააგებ ან ეს ჩვევაში დაგიჯდება ან ნორმაში ან მიმღებლობაში – ლიზიმ მაშინვე თვალი თვალში გაუყარა. რადგან მის წინ მჯარდმა მოხუცმა თეთრი წვერში, ზუსტად ამოიცნო მისი “ход мысли”
– და თან საყვარელი ადამიანებისთვის ისეთი მსხვერპლი გაუღიათ რომ … ერთი წაგება რა მოსატანია … და თან შენი დაც მიხვდება რომ მართალია გამარჯვებისთვის ნებისმიერ რამეს გააკეთებ, მაგრამ არა საყვარელი და ძვირფასი ადამიანები შესაძლო, შესაძლო, შესაძლო დაშავების ხარჯზეც კი!
– არ ვიცი – თქვა ქალმა უნებურად და წამიერად თავი უსუსურად იგრძნო
– ხომ იცი, შემიძლია ყველაფერი დაწყებამდე დავასრულო, უბრალოდ მთხოვე!
– ვიცი კი. და ამაზე ბევრჯერ გვისაუბრია. თუ დაზიანებულ ონკანს არ გამოვასწორებ, მაშინ გამოჟონილი წვეთების შემგროვებელი ჭურჭლის გამოცვლა მომიწევს … სამარადჟამოდ! თავად უნდა ვიპოვო გამოსავალი და გამოვძრე აქიდან. სხვა შემთხვევაში ვერ გავიზრდები …
– კი – უთხრა ტატომ და მერე დაამატა
– თუმცა “პაროი” აუცილებელი არ არის ყველაფერს მარტომ გაუმკლავდე! . For every rules there is an expetion.
– რედინგტონი?
– რედინგტონი!
– ისევ მას ბაძავ? – ტატომ პირი გააღო, მაგრამ მიმტანები მოვიდნენ. მაგიდა აალაგეს და გამზადებული ჭადრაკის დაფა დააწყვეს. ლიზი წელში გასწორდა და ხელი გაუწოდა მისალმების ნიშნად. მიმტანმა დაფიდან წითელი ნაჭერი აიღო და ქალს ააკრა თვალებზე.
– პაიკი ე4 – გაახმოვანა ტატომ და კომფორტულად მოკალატდა სკამზე

***

– მხედარი ე4 ზე – თქვა ლიზიმ და ხელი გაუწოდა კაცს
– ყაიმი? – კითხა ბოლოს. კაცი ფიქრობდა, ფიქრობდა, ფიქრობდა და ბოლოს კითხა
– გარდაუვალი შამათი მაქ სამ სვლაში, ყაიმს რატომ მთავაზობ? – ლიზიმ შეიხსნა წითელი ლენტა. სკამი უკან გასწია და წამოდგა.
– ასე ორივე გავიმარჯვებთ! რადგან შენი დამარცხებით მე ვერ გავიმარჯვებ – უთხრა გადაიწია მაგიდაზე და შუბლზე აკოცა მოხუცს
– და ჩემი გამარჯვებით შენ არ დამარცხედი – გაიხსენა კაცმა ციტატა ლექსიდან. ლიზიმ არაფერი უპასუხა გასასვლეოსკენ წავიდა
– მეგონა არ კითხულობდი იმ წიგნებს რომ გიგზავნიდი
– არ ვკითხულობდი, ვიზეპორებდი!
– და მაინც უფლებას მაძლევ ისე წაგკბი როგორც მინდა
– რადგან ეგ ვერ შეცვლის შენს შეგრძნებებს ჩემს მიმართ – უთხრა წელში გაჭიმულმა ქალმა. ტატომ პირი გააღო, მერე მოკუმა მერე გააღო ისევ მოკუმა
– ხედავ? აღარ უნდა ინერვიულო ჩემზე … მეტად! ყველაფერი კარგად მექნება! – ტატომ არაფერი არ უპასუხა, ისევ დაჰყურებდა დაფას და თავის “დაცემულ მეფეს” ათამაშებდა ხელში
– მე 17 სვლაზე პაიკი მაჩუქე და 23-ე სვლაზე მხედრით უკვე განწირული იყავი – ტატო ისევ უყურებდა დაფას
– მადლობა რომ ჩამოხვედი, ჩემთვის!
– მე უბრალოდ …
– გინდა მითხრა რომ ეგ თოვლის მიმშრალი წინწკლები სეირნობისას “აიკიდე”? 40 გრადუსია გარეთ, იწვის ყველაფერი
– You needed me, how could I not? – უთხრა ტატომ და ისევ ჭადრაკის დაფას დახედა
– როგორ უნდა მივხვდე რომ შეყვარებული ვარ? – უეცრად კითხა ლიზიმ
– თუ შენი თვალები მუდამ მას ეძებენ … მაშინ … – ჭადრაკის ფიგურებისთვის თვალი არ მოუცილებია ისე სხარტულად დაუბრუნა პასუხი ტატომ. ლიზიმ თემა შეცვალა
– ისე ეს გოგოშკა არ მომწონს ყოველ ჯერზე უცნაურად მპასუხობს ხოლმე
– კარგი გამოვცვლი – მოუჭრა ტატომ ეტყობოდა საუბრის გაგრძელება არ სურდა
– ასე უბრალოდ გააგდებ?
– არა, ძვირფასო, როგორ გეკადრებდა. “სუშის გოგო” მოკვდება და მოკლავს ჩემთვის! ერთგულებისთვის ჯერ არავინ დამისჯია და არც ახლა ვაპირებ დაწყებას. უბრალოდ სხვა მისამართზე გადავიყვან
– ამდენად ენდობი?
– სრულად!
– მაშინ მეც მივენდობი – უთხრა ქალმა და გამოვიდა ოთახიდან. მაგიდასთან ისევ მიმსხდარი ადამიანები წამოდგნენ ფეხზე ლიზიმ თავი დაუკრა ისევ და მივიდა “სუშის გოგოსთან”
– იცი, მალე ქორწილი მაქვს და მინდა ვიცოდე ტატოს ყავს ვინმე? არ მინდა მარტო დავპატიჟო თუ ვინმე ყავს და ან +1 ის მოსაწვევი გავგზავნო და … – უტიფრად მოიტყუა ქალმა
– დედაშენის შემდეგ? – ისე სწრაფად უპასუხა “სუშის გოგომ”, რომ ლიზიმ ბოლომდე გააზრება ვერ მოასწრო თან მის კითხვაში აშკარა გაკვირვებაც კი იგრძნობოდა. დაუდეს წინ ორი შეკვრა
– გმადლობთ რომ სარგებლობთ ჩვენი მომსახურებით. – ლიზიმ თავი დაუკრა ორი შეკვრა აიღო და ბეჭედი მაგიდაზე დატოვა გაკვირვებულმა

***

ტატო ჭადრაკის ფიგურებს ალაგებდა ყუთში, როცა მიუახლოვდნენ
– შენ ჩემი ჩვეული ნაშა არ ხარ – ღიმილით უთხრა კაცმა და მშვიდად გააგრძელა ფიგურების ჩალაგება
– ნაშა? – შეუბრუნა კითხვა კაპიტანმა და ჩამოჯდა მის წინ. ტატოს გაეღიმა , თუმცა საუბრის გაგრძელებას არ ჩქარობდა
– კაცი რომელიც მზად არის საკუთარი სიცოცხლე წამში გაწიროს მისი “შვილობილისთვის”, რომელიც მისი ღვიძლი შვილიც კი არ არის ვერ ეყოლება ნაშა – ფსიქოლოგის როლი მოირგო ნატალიამ
– მისი ცხოვრების აზრის ცენტრი, დასაწყისი და დასასრული არის მისი ბავშვი и только! და თან, პირადი ცხოვრება გინდა მითხრა რომ გაქვს?
– ლექციების წასაკითხად არ მოხვიდოდი
– მინდოდა ბოდიში მომეხადა ალექსანდრეს გამო
– ნანობს?
– თავადაც იცი მაგაზე პასუხი
– ცხადია. და შენ რა აზრს ხედავ ამ მობოდიშებაში?
– თქვენ ორივე ერთნაირები ხართ! არცერთი არ დაიხევს უკან და რომელიღაცა აუცილებლად … გაიჭყლიტება!
– შენს “მამობილზე” ნერვიულობ ბავშვო? – თბილად უნდოდა ეთქვა ტატოს , მაგრამ უხეშად გამოუვდა, ამიტომ სახეში შეხედა გოგონას, გაუღიმა და თავი დაუკრა. კაპიტანმა საპასუხოდ თავი დაუკრა, როგორც მისი ბოდიშის მიღების მაჩვენებელი
– არა შენზე
– ჩემზე?
– იცი მარკუს აურელიუსს ერთი მონა ყავდა, რომელიც სულ თან დაჰყვებოდა და ერთადერთ ფრაზას ჩასჩურჩულებდა – ტატომ შეხედა გოგონას და დაელოდა დასრულებას ყურადარებით
– You are just a man, You are just a man! – წაიჩურჩულა კაპიტანმა, კაცს გაეღიმა. გოგონა ხომ მართალი იყო. არ არსებობდა არანაირი იარაღი, ბერკეტი ან საშუალება მისი “მამობილის” გენერალი ალექსანდრეს მოსაკლავად და ამიტომაც ეძახდნენ უძლეველს, თავად “მასკვად” წოდებული ტატო კი უბრალო მოკვდავი იყო
– ვითამაშოთ? – შესთავაზე კაპიტანმა
– в другой раз – უთრა ტატომ და ჭადრაკის კოლოფი დაკეტა
– შესაძლოა ჩემმა სიტყვებმა შემოთავაზებასავით გაიჟღერა, მაგრამ გარწმუნებ ასე ნამდვილად არ არის!
– მაშ! – თქვა გაკვირვებულმა ტატომ და საჭადრაკო ფიგურების ამოლაგება დაიწყო ყუთიდან სადაც თამაშის ბოლოს მეფეც ლაზიერიც და პაიკიც, ყველა სხვა ფიგურითურთ არის ერთად “ჩაყრილი”

– When you’re winning.. You’re not as good as you think you are. When you’re losing.. You’re not as bad as you think you are.
– ეს სად ამოიკითხე? ინსტაგრამზე – წაკბინა კაცმა
– არა რომელიღაც ტრაილერს ეწერა ზურგზე – ტატომ ტუჩები ამოსწია
– საოცრება ხარ
– გმადლობ, ვიცი!
– დედაჩემი …. – დაიწყო და გაჩერდა
– არაუშავს, ძვირფასო, არც მე ვიცნოდი დედას
– საიდან ..
– როდესაც ვინმე ალექსანდრეს მსგავსი წყეული “მამობილის” დასაცავად მზად არის მსვერპლად გაიღოს საკუთარი სიცოცხლე, ცხადია, მის გარდა არც არავინ არ ჰყავს! ამიტომაც ეჭიდება მთელი ძალით თავის საკუთარ მოძალადე პირუტყვ “პატრონს”!
– You see a lot!
– Well … I have seen a lot!
– მაინც არ არის ლამაზი ასე საუბარი კაცზე, რომელიც საუბარს არ ესწრება
– განა მაგიტომ არ ხარ აქ? რომ ასე არ ვისაუბრო მისი თანდასწრებით “ვინმე”, რომ არ “გაიჭყლიტოს” … შენი სიტყვებია
– ხვდები ხომ? რომ ის შენ და შენ ერთი ხარ. შენ ხარ მისი “მოკვდავი ვერსია” ის კი შენი “უკვდავი” ვერსია, იმ განსხვავებით, რომ ალექსანდრეს დამარცხება არავის არ შეუძლებელია!
– ნანას გარდა
– You know … რატომაც – მცირე პაუზის შემდგომ ფრთხილად თქვა კაპიტანმა
– Of course I know. It is my damn job to know – ენით ტუჩები აილოკა კაცმა და მოშვებულ თეთრ წვერზე თითები ჩამოისვა
– მისტერ კაპლანი ჩემი უახლოესი მეგობარია და ორგანიზაცია ” მანა” ერთადერთი მიზნით შეიქმნა … მხოლოდ! გააკავონ! კი არ დაამარცხონ ან აჯობონ … О боги … არამედ უბრალოდ ეცადონ გააკავონ, სანამ ბავშვებსა და ქალებს გადამალავენ, “ვინცობაა” ნანა გამოჩნდეს სადმე .. აი ამაშია საქმე ქალბატონო კაპიტან’ჩიკ!
– Сыграем ? – კითხა კაპიტანმა პაუზის შემდგომ
– მოიცა ჯერ დავაწყო
– ზეპირად არ შეგიძლია? – კაცმა ეჭვიანად გახედა გოგონას და როცა დარწმუნდა, რომ კაპიტანი არ ხუმრობდა გადაწყვიტა მეფის’გამბიტი ეთამაშა!

***
ლიზი დაგვიანებით მივიდა მისსავე დანიშნულ პაემანზე. გარედან ფანარის მიღმა გახედა თავის ადგილს და დაინახა “სხვა”, ვიდრე ელოდა. იმ “სხვამაც” დაინახა, შეამჩნია და ხელი დაუქნია.გაკვირვებული, თუმცა დარწმუნებული იმაში, რომ არაფერი არ შეშლია დაიძრა კაცისკენ
– ლუკა – გაეცნო “უცხო” და ხელი გაუწოდა ქალს
– ლიზი – უთხრა გაკვირვებულმა, ქალი ჩამოჯდმოას არ ჩქარობდა
– თუ უფლებას მომცემთ – უთხრა ლუკამ სკამი გამოუწია და როცა ჯერაც დაბნეული ქალი ჩამოჯდა ოდნავ მისწია სკამი მაგიდასთან
– ბოდიში, ასეთი რეაქციისთვის – ჩაილაპარაკა ქალმა
– ვიცი, მიშოს ელოდებოდი, გეგონა ყვავილებს ის გიგზავდინა ხომ? – კაცს თავდაჯერებულ’ყოვლისმცოდნედ ეჭირა თავი
– აქ იმირომტომ მოვედი, სათხოვარი მაქვს … მქონდა
– მიშოს მხოლოდ ის ჭირდება, რომ შენი იმედი ჰქონდეს იმ შემთხვევაიში თუ მის რომელიმე ბიჭს გამოიჭერს პოლიცია, შენი “ჯადოსნური ენით” დაიხსნა ციხისგან… აი, მე კი …
– ყვავილები მოგქონდა, ყოველ დღე, მთელი წელია, მე მეგონა ის მიგზავნიდა და თან შენ სულ ყვავილების მაღაზიის მაისური გეცვა და არც კი მიფიქრია … რომ …თურმე შენ მეპრანჭებოდი
– ვფიქრობ, მაშინ როცა მთელი წელი ყვავილები მიგაქვს ადამიანთან, ყოველ დილით სიტყვა “გაპრანჭჯვა” არ არის სწორი შეფასება და თან … – კაცმა შეიხსნა ჟაკეტი
– მაღაზიის მაისური ახლაც მაცვია.განა იურისტებმა ყველაზე კარგად არ იცით, რომ “პაროი” в жизни всё не так как кажется – სანამ ლიზი პასუხს ეტყოდა, მიმტანი უეცრად მიუახლოვდა, ლეპტოპი დაუდო წინ და ეკრანი აუწია
– მე ორი წუთით გავალ ცხენს’ცხენზე გადავაბამ და მოვალ – უთხრა ლუკამ წამოდგა და გავიდა. ლიზის არ უყვარდა ეს “Ничегонезнающая’ს” როლი ამიტომ ნიკაპი აღმართა, ყველა შეგრძნება “გათიშა” მასში “რაციონალური მე” გააქტიურა რა, ლეპტოპში ვიდეოს ჩართვის ღილაკს დააწკაპა, სადაც მისი დილის სტუმარი ჩანდა, უფრო სწორად მისი წამების კადრები. როცა ვიდეო დასრულდა. მიმტანი და ლუკა ერთდროულად მიუახლოვდნენ. მიმტამა ლეპტოპი დახურა და წავიდა. ლუკა იქვე სკამთან შედგა
– შენის ნებართვით, ხვალ ან ზეგ ისევ აქ შევხვდეთ და ვისადილოთ. თუ მოხვალ მინდა, რომ საქმე’საქმე არ გქონდეს უბრალოდ ისე … – თავი მიაუბრუნა ლუკამ და მარჯვენა ხელით თავის ნიკაპს მოეფერა
– ტყუპებზე არ იფიქრო, ისინი დედასთან, შესნ დასთან, დარჩებიან! წავედი, დროებით არ გემშვიდობები!

ქუჩაში მიმავალ ლიზი “რამე’კაის” ხასიათზე მოვიდა და გადაწყვიტა “სუშის სახლს” სტუმრებოდა. ტაქსი მოშორებით გაჩერდა, ქუჩის ასახვევთან. ქალმა მადლობა მოიხადა და მშვიდად გადმოაბიჯა მანქანიდან. შესასვლელში ტატო დალანდა. გაეღიმა მაშინვე. კაცი ყურიდან ყურამდე იღიმოდა. ასეთი მომცინარი არასოდეს უნახავს. ისე “ასხივებდა”, როგორც კაცი “ანათებს”, საყვარელი ქალის გვერდით! წამით ქალიც ეცნო, მის სასტუმროში მოპირდაპირე ოთახში ცხოვრობდა, ერთხელ ბარგის მიტანაში დაეხმარა და მაშინ გამოელაპარაკა. გზაზე უსწრაფესად გადავიდა და “სუშის სახლში” შეაბიჯა. გასახდელზე ქალის ნაცნობი შარფი და მოსაცმელი შეამჩნია. აშკარა იყო ვინ ვინ იყო! ყველას გვერდი აუარა და მეორე სართულზე ავიდა, ახლა გაახსენდა, რომ ბეჭედი არ ჰქონდა, “დახურული” კარის გასაღებად, მაგრამ იქვე ნაცნობი “ბაბუ” მიდიოდა სარკესთან და როცა საკუთარი ბეჭედი მიადო და “სარკე გაიღო” დაუძახა. “ბაბუმ” იქვე იცნო ქალი, რამდენიმე პარტია წააგო მასთან ზედიზედ, კაცმა გაუღიმა. ლიზიმ თავი დაუკრა და პირველი შევიდა “კარში”. ტერასაზე გამავალი “წყვილი” შენიშნა. წამით შეყოვნდა, მერე საპირფარეშოში შევიდა და ფანჯარა ბოლომდე გამოაღო. იმ იმედით რომ კუთხიდან გაიგონებდა საუბარს. გაუმართლა.
– გულწრფელობა – თქვა ტატომ, მოქაჩა თამბაქო და გადააწოდა ქალს
– დამიჯერე, სხვა შემთხვევაში სანამ პირს გააღებ იქამდე მიხვდება, რომ მისით მანიპულირებას ეცდები
– უეჭველი? Are you 100% sure?
– Yes! I taught her all too well!
– დარწმუნებული ხარ რომ ღირს სიმართის თქმას? ასე შეიძლება შენც დაგკარგოს! წარმოიდგინე, როცა გაიგებს, რომ მთელი ეს დრო ყველაფერი იცოდი და არაფერი არ უთხარი!
– იცი, იმ დილით, როცა შენმა ძმამ ტყუპები მომიყვანა, მეგონა … მაშინ მეგონა, რომ ეს რაღაც ჯილდო იყო, თუ მსხვერპშეწირვა, რას წარმოვიდგენდი, რომ წამშივე შემიყვარდებოდა ბავშები და გამიჩნდება სიცოცხლის აზრი, მე ხომ ვიცოდი, რომ ისინი შენი იყვნენ! და თან სახელებიც კი ის დაარქვი, რაც ჩვენ გვინდოდა … რომ .. მაშინ .. ელიზავეტა’ლიზი და ლუკა’ლუკასი. საინტერესოა, შენმა ძმამ იცოდა კი, რომ ასეთი გავლენა ექნებოდა ტყუპებს ჩემზე …? მიზეზი მებრძოლა, მიზეზი მესუნთქა … – ქალმა მოქაჩა და გადმოაწოდა კაცს
– გულწრფელობა, ძვირფასო, აი, როგორც ტაროს ბანქოშია, “გულწრფელობა, მეორე ადამიანის გულამდე მისასვლელი უმოკლესი გზაა”
– გამარჯობა, ლიზი, მე ჯული ვარ, დედაშენი. საკმარისად გულწრფელია, რომ ვუთხრა გაჩენის დღიდან უნახავ შვილს? – ლიზის გულმა დარტყმა გამოტოვა. ბრაზი სულში წვეთ’წვეთობით ეღვრებოდა. ნაბიჯი, რომ გადადგა კინაღამ ჩაიკეცა, მაგრამ კარის სახელურს მოეჭიდა და სარკეში ჩაიხედა ” უგრძობი მეს” მზერა მიიღო და ტერასისკენ დაიძრა. კარი ხმაურიანად შეაღო და დაელოდა სანამ ორივე სხეული მობრუნდებოდა შემდგომ მტკიცე ხმით თქვა
– გამარჯობა, ჯული, მე ლიზი ვარ, შენი შვილი … ზედმეტად პირდაპირი ხომ არ არის? გულწრფელობის პირობაზე ალბათ არა. – ტატომ ლიზის უკან “სუშის გოგო” დაინახა. ტელეფონი შეამოწმა. რამდენიმე გამოტოვებული ზარი ჰქონდა და შეტყობინება “ლიზი აქ არის!” . ტატოს ბევრი რამის თქმა სურდა, მაგრამ ენას პირში ვერ აბრუნებდა

***
კაპიტანი გვერდით მიუჯდა გენერალ ალექსანდრეს
– რას მომიცუცქდი? – წაკბინა კაცმა
– რა?
– იცი, რაც!
– რაღაც გინდა!
– არ შეიძლება, რომ უბრალოდ მოგიჯდე გვერდით?
– ზოგადად კი, მაგრამ გული მიგრძნობს ეს ის შემთხვევა არ არის ხომ?
– ყოველთვის ყველაფერი უნდა გააფუჭო ხომ?
– გავაფუჭო არა, გამოვიცნო კი თან ეს ხომ ჩემი პირდაპირი მოვალეობაა
– მაინტერესებს, სანამდე უნდა იყო გაბრაზებული ტატოზე?
– არც ვარ
– მაშინ იქნებ იპოვო მასთან საერთო ენა!
– ურჩევნია თავად გამონახოს საერთო ენა ჩემთან, სანამ ისევ აქვს а то საკუთარი ხელით მივაჭრი … ძირში!

***

ლიზის ოფისში ეძინა, როცა დილით კარზე დაუკაკუნეს
– შენი აზრით, ვარდს აქვს ეკლები თუ ეკლებს ჰყავს ვარდი? – კითხა ლუკამ ლიზის გაგრიჭულმა
– მეგონა დღეს უნდა მენახე ან ხვალ
– და ეს ხელს უშლის დილით ყვავილების მორთმევას?
– უბრალოდ ახლა არავის არ ველოდი … აქ … უქმე დღეა … საერთოდ როგორ შემოხვედი?
– მთელი წელია ყვავილები დამაქვს, ყოველ დილით … დაცვა უკვე შეჩემათი’ც კი მომმართავს – ქალმა თმა გადაიწია და ყვავილები გამოართვა
– რა ლამაზი ხარ – უთხრა ლუკამ და ტუჩზე იკბინა
– თავი გაბია – თითქოს ელოდაო იქვე უპასუხა ლიზიმ
– გმადლობ, ძალიან ლამაზებია, როგორც ყოველთვის, რაც არ უნდა იფიქრო გული მეც მაქვს
– we are social animals we love to take care of the ones we are in love with. – ქალმა არაფერი არ უპასუხა უბრალოდ შეიპატიჟა ოთახში
– ისე, მთელი აი, ეს … – საჭირო სიტყვა ვერ იპოვა ლიზიმ, აი, თითქოს მისმა წინაპარმა რო ბლოკნოტში ჩაიწერა იმ სიტყვას ეძებსო
– ზედმეტი ხომ არ არის … თანაც … პირველივე პაემნამდე? – წარბი აუწია ქალმა
– მიმანიშნებ, რომ “მიჯნურობას მალვა უნდა”? მეც დაგეთანხმები, მაგრამ არა თავად მიჯნურისგან … ხომ? – ქალმა თვალები გადაატრიალა
– ჩვენს შორის ნაპერწკალია! აი, ამიტომაც ვარ აქ!

რატომ არ არის სიყვარული საკმარისი? იმირომტომ რომელიღაც მხარე იტყუებეოდა მთელი ეს [წყეული] დრო რომ [ვითომ] უყვარდა!

ანასტასია მოუთმენლობამ შეიპყრო. უკვე მთელი კვირა გავიდა და წყეული ფოსტალიონი ჯერაც არ მოსულა. ქალი წამოდგა და ირგვლივ დაიწყო სიარული, შეიძლება ასე უკეთესიც კი იყო, მეტი დრო ექნებოდა შემდეგი სვლის მოსაფიქრებლად. ფოსტალიონი ყოველ კვირა მოდიოდა და ალექსანდრეს სვლა მოჰქონდა, ანასტასიასი კი მიჰქონდა. ქალმა გახედა “დედა” [მთავარ] საჭადრაკო დაფას შემდეგ სხვებს, რამდენიმე ფიგურასაც კი შეეხო ქალი, თუმცა მოუთმენლობამ სძლია. კარებთან მივიდა და შეაღო ისე, თითქოს ამ კარის შეღებას უნდა მოეყვანა ფოსტალიონიო … არა! ხელით ეცადა თოვლის ფიფქების დაჭერას და როცა ჰაერში ხელი მოიქნია, წინააღმდეგობა, “ბარიერი”, რომლის წყალობითაც იყო გამოკეტილი ამ წყეულ სასახლეში, ვერ იგრძნო! ისევ მოიქნია ხელი, ნაბიჯიც გადადგა და წამში გაბედნიერდა! გაკვირვებულმა მაშინვე საყვარელი კაფისკენ გასწია ჯერაც ეჭვებითურთ!

ანასტასია ბავშვობიდანვე “ალერგიული” იყო შეხებაზე. არავინ არ იცოდა რატომ, უბრალოდ გენურ მუტაციას მიაწერეს! ალექსანდრეს გარდა. გოგონას ვამპირული, უკვდავი, ნაწილი გენერლის სისხლით “მოიქცა”[შეიქმნა,გარდაისახა] ამიტომ ალექსანდრე ერთადერთი იყო, რომელსაც შეეძლო შეხებოდა გოგონას მაშინ, როცა სხვები შეხებისთანავე სისხლისგან იცლებოდნენ … იქვე!

ერთ დღესაც ძალიან, ძალიან … ძალიან! დიდი ხნის წინ ანასტასიას შეუყვარდა, ბიჭიც შეყვარებული აღმოჩნდა და მათ ბევრი საერთო ჰქონდათ. ბიჭუნას ჰქონდა “უნარი”, იმუნიტეტი, ნებისმიერი ჯადოსნობის მიმართ! და მისი ამ “უნარის” წყალობით შეეძლო შეხებოდა გოგონას.

ერთ დღესაც ყველაფერი შეიცვალა. ბიჭუნა თითქოს ნელ’ნელა დასცილდა გოგონას. ანასტასიას დიდი ყურადღება არ მიუქცევია ამისთვის, რადგან ფიქრობდა , რომ ” მელოდიის ბოლოს” ყველაფერი კარგად იქნებოდა. “პაროი” თავადაც კი უჭირდა საკუთარი თავისა და ხასიათების ატანა, თუმცა როცა 6 კვირაში კაცის შესამჩნევად გაციებისგან, მის ნახევარ დაზე დაინიშნა … ყველაფერა მიხვდა. მისი ნახევარ და მასზე უმცროსი იყო, თუმცა ჩრდილოეთ მიწის, საბრძანისის, ტახტის მემკვიდრედ საბჭომ სწორედ ის აირჩია!
გამოიყენეს!
მოიხმარეს!
და რაც ყველაზე მთავარია, თავიდანვე სწორედ ეს ჰქონდათ ჩაფიქრებული!
იმ წამს გოგონაში რაღაც “გატყდა” და მის შემდგომ, უბრალო თბილი სიტყვაც კი ” არ უჩუქებია” ვინმესთვის!

ქორწილის დღეს დაუპატიჟებლად მივიდა სასახლეში. როცა უკვე შედიოდა კართან მდგარმა ახმახმა თავისკენ უხმო და სახელი კითხა. ანასტასია მშვიდად მიუახლოვდა ახმახს, ხელები ლოყაზე მოხვია, თავისი ტუჩები შეახო კაცისას და მაშინვე ნაბიჯი უკან გადადგა
– ეს აღარ დაგჭირდება … მეტად! – უთხრა გოგონამ და სახეზე ნიღაბი შეხსნა. ახმახმა წინააღმდეგობის გაწევა მოისურვა, თუმცა ცხვირიდან, ყურებიდან, და პირიდან სისხლმა დაიწყო სვლა. ანასტასიამ კარი გამოაღო, შეაბიჯა და როცა მიხურა ახმახი მიწაზე გაუნძრევლად იწვა საკუთარი სისხლის გუბეში.

გოგონა მშვიდად იყო, ნიღაბში ვერავინ ვერ იცნობდა და თან მას არც არავინ არ ელოდებოდა … აქ! წინდაწინ არჩევდა მსხვერპლს “გამოსაკვებად”. როცა შეტყობინება მოუვიდა ტელეფონზე, რომ ყველა გასასვლელი გზა სასახლიდან ჩახერგილი იყო. გადაწყვიტა მისეული თეატრალური უნარები გაევარჯიშებინა. ერთ’ერთი მოკვდავი დაპატიჟა საცეკვაოდ და მალევე უკბინა კისერში. “შუა კვებისას” მიუახლოვდა დაცვის ბიჭებიდან ერთ’ერთი ახმახი და აცნობა, რომ “გამოსაკვებად” და მოსაწევად ცალკე იყო გამოყოფილი ოთახები. გოგონას მსხვერპლის კისერი მარჯვენა ხელით ეჭირა მარცხენა ხელით საჩვენებელი თითი აუწია ახმახს როგორც ” ერთი წუთი დამიცადე” მსხვერპლისგან სისხლი მთლიანად გამოცალა და ძირს დააგდო უსისხლო სხეული. ახმახმა ხელი მოკიდა გოგონას მკლავში
– Слишком! – ჩაილაპარაკა ანასტასიამ და წინაააღმდეგობა არც კი გაუწევია. ახმახი მალევე “სისხლად იქცა” მორიგი გვამი ცურავდა თავისსავე სისხლის გუბეში. მელოდია გააჩერეს ყველა მას შეჰყურებდა
– კიდევ ვინმეს სურს “მომეფეროს”? წინააღმდეგი არ ვარ, პირიქით უფლებასაც კი მოგცემთ … – გოგონამ ტუჩებზე მირჩენილი სისხლი ენით აილოკა
– დაო? – იკითხა პატარძალმა
– დაო … – ზიზღით ჩაილაპარა რა ანასტასიამ ნიღაბი შეიხსნა
– ჯერ ტახტი წამართვი … ახლა შეყვარებული … და კიდევ დაო?
– შეყვარებული? მე არც კი ვიცოდი – დაიწყო ახსნა პატარძალმა და გახედა სასიძოს, ბიჭის თვალები სადღაც ჭერს უყურებდნენ და მაშინ მიხვდა რომ მისი “და” სიმართლეს ამბობდა
– მე … შემთხვევით გავიცანი … მე – პატარძალი ისეთი გულწრფელი ჩანდა, რომ ანასტასიამ მაშინვე დაუჯერა
– და ტახტი მე არ წამირთმევია! საბჭომ … – თქვა პატარძალმა და ხელებით “მონიშნა” იქაურობა
– შენ უნაყოფო ხარ! მართალია იმ რაღაც “გენური მუტაციის” ბრალია, თუმცა ეს ფაქტია და ჩრდილოეთის საბრძანისს ჭირდება შთამომავალი და თან საბრძანისი არც არასდროს არ გინდოდა მთელი ცხოვრება სხვაგან გაატარე! მმართველი ადგილზეა საჭირო … წყეულ ტახტზე და არა “ონლაინ”. მე მაქვს “შვილოსნობის უნარი” აი, ამიტომ ამირჩიეს მე! არაფერი განსაკუთრებული … მხოლოდ გენები! – ანასტასია უსმენდა, მართლა უსმენდა და ეთანხმებოდა კიდეც, თუმცა მასში ბრაზი უფრო დიდი იყო ვიდრე “დის” სიყვარული … იმპულსურად გამოცრა
– თუ შვილების ყოლა შეგიძლია ე.ი. მოკვლაც შეიძლება! – მათ შორის ბევრი ჩადგა, თუმცა ვერცერთმა ვერ შესძლო გოგონას გაკავება …
– ძვირფასო დაო … – უთხრა ანასტასიამ, როცა დაიმარტოხელა პატარძალი და მისი თავი და სხეული დააშორა ერთმანეთს … ვამპირობის უპირატესობანი … იყო გაცილებით ძლიერი უბრალო მოკვდავზე! ყოფილ შეყვარებულს ჩარევაც კი არ უცდია უბრალოდ იჯდა მშვიდად და ეწეოდა. შერკინება გადაიფიქრა ყველამ და კარისკენ გაიქცნენ.

გოგონამ სათითაოდ “გამოიცეკვა” თითქმის ყველა დამსწრე. ერთ’ერთმა ფანჯარაში გადაძრომა მოინდომა და მართლაც მოახერხა, თუმცა მისი გული ძირს დაეცა სასახლის შიგნით. უგულო სხეული კი გადავარდა ფანჯრის იქეთ. ანასტასიამ იქვე მდგარი ლუკა შეამჩნია და მის გვერდით მდგარი ბიჭი. გოგონა დაფიქრდა. ან ლუკა აჯობებდა და მოკვდებოდა ან თავად აჯობებდა ლუკას, თუმცა ალექსანდრე არ აპატიებდა მისი ძმადნაფიცის მკვლელობას. ამიტომ გოგონამ საჩვენებელი თითი ასწია შემდგომ მის გვერდით მდგარ კოტეს გახედა, შუა თითი ასწია შემდგომ მზერა ისევ ლუკაზე გადმოიტანა და თავი გვერდით გადახარა. კოტემ რაღაც ჩასჩურჩულა კაცს
– Повелитель, не хочу называть вас трусом, но иногда только трусы и выживают! – ლუკამ თავი დაუკრა და ამით დასთანხმდა “ზავს”. რაც იმას ნიშნავდა, რომ ლუკა ორი სიცოცხლით იყო ვალში გოგონასთან! ანასტასიამ საჩვენებლი თითი მოხარა და “მოჭიმული” შუა თითით ფანჯრისკენ მიანიშნა.

ყოფილი ორივე ხელით ილუკმებოდა თითქოს არ სურდა მშიერი წასულიყო იმ ქვეყნად.

ფანჯარიდან გადაძრომის მერე ლუკას არ ესიამოვნა ლაჩრად გამოჩენა, თუმცა მხოლოდ ორი გამოსავალი იყო. ანასტასია მოკლავდა ან თავად მოკლავდა ანასტასიას, რაც თავის მხრივ რეალურად არც იყო ვარიანტი. ანასტასია ალექსანდრეს უახლოესი დაქალის შვილი იყო, გენერალი კი ვალში არ დარჩებოდა მის მკვლელთან! როცა ფიქრს მორჩა და ვერაფერი მოიფიქრა კოტეს გახედა. ბიჭმა ტელეფონი გაუწოდა ლუკას
– მართალია ბრძოლა დავუთმეთ, მაგრამ ჯერაც შეგვიძლია ავართავთ “ტრაფეი” – ლუკამ ალექსანდრეს დაურეკა და საუბარი შემდეგი სიტყვებით დაიწყო
– შენმა გარეულმა რუსმა პანტერამ სასაკლაო მოაწყო აქ …

ანასტადია საათობით ” იკვებებოდა” ყოფილით, ყლუპ’ყლუპობით, მანამდე, სანამ ალექსანდრე არ შეამჩნია. მაშინვე სისხლის ბოლო წვეთებისგან გამოსცალა ყოფილი და თავიც წააცალა … ხურდაში! გენერალი არაფერს არ ამბობდა, ნელი თანაბარი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა გოგონას და აქეთ’იქეთ იყურებოდა

– მითვალთვალებ? – კითხვა გოგონამ, ირონიულად
– რომ გითვალთვალებდე არ გეცოდინებოდა – უპასუხა კაცმა, ცივად
– ბოდიში, ვიფიქრე დაგპატიჟებდი წვეულებაზე, თუმცა გადავწყვიტე მთელი ეს სიამოვენბა მარტოს განმეცადა!
– უკვდავების ორი დინასტია ამოხოცე და მაინც რისთვის?
– მე უბრალოდ სარეველებისგან გავწმინდე ბალახი! – ღიმილით თქვა ანასტასიამ წამოდგა და გასასვლელისკენ დაიძრა
– წამებულის როლის თამაშს უნდა მორჩე! – მშვიდად უთხრა კაცმა
– ვერ მომკლავ! დედაჩემს დაპირდი ხომ გახსოვს …
– დიახ, მაგრამ შემიძლია დაგსაჯო!
– დიახ, მაგრამ ვერაფერს წამართმევ! – უთხა გოგონამ და გადახედა მისი ჯერაც საყვარელი კაცის დასახიჩრებულ სხეულს
– არაფერი მაქ, რომ წამართვა … მეტად!
– ანა! – მჭახედ თქვა გენერალმა. გოგონა წამში მუხლებზე დაეცა, ხელები ზურგს უკან შემოიწყო
– დიახ, ბატონო! – გენერალი წინ დაუდგა გოგონას
– კარგი. გოგო. ხარ. წამოდექი – გოგონა წამოდგა თავ დახრილი, სრულად ემორჩილებოდა რა გენერალს! ალექსანდრემ ხელები მოხვია ლოყებზე
– Ты моя собственность! – უთხრა როგორც “წინასაშთაგონებო პრელუდია” და შთააგონა გოგონას

ანასტასია იძულებული იყო დარჩენილიყო ამ სასახლეში გამოკეტილი მანამ, სანამ გენერალი არ შეიცვლიდა აზრს.

ქალი ბარისტას ეპრანჭებოდა სანამ ის მის საყვარელ “კოფეს” უმზადებდა, კაციც დაინტერესებული აღმოჩნდა, რადგან ტრადიციული ერთჯერადის ნაცვლად სპეციალურ ჭიქაში გაუმზადა. ქალმაც გამოართვა “ძღვენი” lady’ს სტილში. ბარისტამ ენამახვილობით გააცინა ანასტასია და პირმომცინარე ქალმა შეამჩნია კარში შემომავალი “მუშტარი”[ მომხმარებელი] რომელსაც ჭადრაკის დაფა ეხატა მაისურზე. წამში მისმა გონებამ იპოვა პასუხი კითხვაზე…

სასახლიდან გამოსვლას მხოლოდ მაშინ შეძლებდა თუ ალექსანდრე ეტყოდა ან გენერლის აკრძალვა [შთაგონება] აღარ იქნებოდა მის გონებაში. ეს უკანასკნელი კი მხოლოდ ერთადერთი მიზეზით შეიძლებოდა მომხდარიყო. გენერალი ცოცხალი აღარ იყო. ამის გააზრება და ჭიქის ხელში შემოტყდომა ერთი იყო. ბარისტამ ქალის ტანისამოსზე მომხდარი “ცხელი წვეთების” შემშრალება დაიწყო. ანასტასია ისევ გაკვირვებული იყო. კაცი იმდენჯერ შეეხო და ჯერაც არაფერი არ მოსვლია. ჯერაც სუნთქავდა. და სხვებივით “არ ქცეულა სისხლად”. კაციც გაკვირვებული იყო “ცხელი წვეთები” ქალის სახეზეც მომხდარიყო მას კი რეაქციაც კი არ ჰქონდა. ეს კიარადა ქალის სახეზე დამწვრობებმაც კი დაიწყო შეხორცება…