Mana (in Polynesian, Melanesian, and Maori belief) an impersonal supernatural power which can be transmitted or inherited.
[ავტ შნშ: ავტორი ბრჭყალებში მოიხსენიებს ნანას შესატყვის ნაცვალსახელებს და “მასთან” დაკავშირებულ ეპითეტებს. “არარსებული” [?] ემოციური ფონისა და “მისი” მნიშვნელობვნების უკვდავსაყოფად!]
ქორისთვალამ გადაიხარხარა
– რა გაცინებს? – კითხა მამასახლისმა
– ისეთი თავდაჯერებულობით საუბრობ, რომ წამით მეც კი დავიჯერე მთელი ეგ ს-ი-ს-უ-ლ-ე-ლ-ე!
– სისულელე არ არის, სიმართლეა!
– “სტოპუდოვა?” – გადაიხარხარა ქორისთვალამ … ისევ!
– ამიტომ უნდა მოგკლა, რომ ალექსანრე დროში უკან არ დაბრუნდეს, ” ის” არ გააცოცხლოს და არ “გადაწეროს” ბოლო 200 წელი
– მიდი, მომკალი – ქალის ტუჩებზე ღიმილი დასთამაშებდა
– შენ ფიქრობ, რომ არ შემიძლია?
– შენ? ეგ არც არავის არ შეუძლია “დიდო ბიჭო”! – მამასახლისი მივარდა კისერში წაუჭირა ხელი და მაღლა ასწია ქალი
– ისევ ფიქრობ, რომ ხელშეუხებელი ხარ? – ქორისთვალას ჯავშნიანად იმდენად სწრაფი მოძრაობა დაიწყო, რომ მამასახლის მუჭი შეეკრა, ქორისთვალა კი წინ ედგა, თითქოს ხელიდან წამში დაუსხლტა. ქალმა სხეული მიაბრუნა, ნაბიჯით სვლას მოჰყვა და ყოველ ნაბიჯზე მის ასლს ტოვებდა
– ეს რა არის? – იკითხა გაკვირვებულმა კაცმა
– ამას “მირაჟი” ეწოდება, როცა იმდენად სწრაფად გადაადგილდები, რომ …
– სინათლის სიჩქარით?
– “პაჩწი” – მამასახლისი ადგილზე გაჩერდა, ვერაფერი ვერ გაეგო
– ცუდად არ გამიგო “დიდო ბიჭო” – უთხრა ქორისთვალამ და მიუახლოვდა, ხელით ნიკაპი აუწია და ორივე ლოყაზე მოუჭირა, კაცის სახემ “თევზის” ფორმა მიიღო
– ჩვენ უკვე ვცხოვრობთ “იმ დროით მოცემულობაში” [timeline], სადაც ალექსანდრე დაბრუნდა დროში უკან, 200 წლის წინ და გადარჩინა თავისი ნა-ნა – სიკვდილს – ქალმა სწრაფად მიმოიხედა
– ნუ ღელავ, ალექსანდრე აქ არ არის
– “პრასწი” ძველი ცუდი ჩვევაა, არადა “აკრძალული ვაშლი” ყველაზე გემრიელი არ არის განა? მოკვდავები ხომ ზუსტად მაგისთვის “მოხვდნენ” ამ “სამოთხეში” სახელად დედამიწა. ისეთი სასიამოვნოა ნანა-ნ-ა-ნ-ა-ნა-ნა – ჩაიხვია გამხიარებულმა ქორისთვალამ, თუმცა რა წამს ზედმეტი ხმაური გაიგონა ადგილზე გაშრა და თვალები ძლიერად მოხუჭა
– შენ ვინ ხარ? – კითხა კაცმა კარში შემოსულ ქალს
– თავად ვინ ხარ? – ნაცნობი ხმის გაგონებაზე ქორისთვალას სუნთქვა დაუბრუნდა, წელში მოიხარა ხელები მუხლებზე დაიდო და მძიმედ სუნთქვას მოჰყვა
– სად გავჩერდით? – იკითხა ხვნეშა’ხვნეშით
– და თუ “არდამდგარი რეალობა” სინამდვილეში “დადგა”, მაშინ სად არის “ის” ?
– წარმოდგენაც კი არ მაქვს, წლებია ვიკვლევ კონკრეტულად ამას მე, სავარაუდოდ დროის, რაღაც მონაკვეთში …
– და ნუთუ “მისმა” გადარჩენამ “რღვევა” არ მოჰყვა “ჩვენი დროითი მოცემულობის”?
– აი, მაგას ის იკვლევს – უთხრა ქორისთვალამ და კარში წელში გასწორებულად მდგარი ქალისკენ გაიშვირა ხელი
– მისტერ კაპლანი – უთხრა ქალმა ხელის ჯოხს დაყრდნობილმა
– ირაკლიუს პირველი, ასევე ცნობილი როგორც … –
– მამასახლისი, ვიცი – უპასუხა მისტერ კაპლანმა, ხელჯოხი აუწია მისალმების ნიშნად და ქორისთვალას მიმართა
– უკვე აჩვენე “ლაბორატორია”?
– “ლაბორატორია”? – ჩაეკიხა მამასახლისი
– აბაა – ქორისთვალამ ცერა თითი თავს ჯავშანს აუსვა და გასისხული თითი კედელს მიადო
– თქვენს შემდგომ – უთხრა ქალმა, როცა საიდუმლო კარი ხმაურიანად გამოიღო
– აქ რა ხდება? –
– როდესაც ” მისი” დნმ ხელში ჩაგვივარდა, აღმოვაჩინეთ რაღაც უცნაურობა
– კერძოდ კი … – გააგრძელა მისტერ კაპლანმა
– გარკვეული გენური მუტაცია იწვევს ცვლილებებს ადამიანში, “მის” შემთხვევაში კი მთელი დნმ არის მუტირებული და როგორც კი გარემოს ოდნავ შევცვლიდით მაგალითად რამდენიმე გრადუსით გაიზრდებოდა ოთახის ტემპერატურა ან შემცირდებოდა “მისი” დნმ იც “გადააეწყობოდა”
– და ჩვენი დასკვნით – თქვა ქორისთვალამ
– “მას” შეუძლია სრულფასოვანი კონტროლი საკუთარი დნმ’ის, ყოველი გენის დონეზე! შესაბამისად თუ ოდესმე “ის” გამოჩნდება “მისი” დამარცხების შანი 0 ზე დაბალი იქნება, აი, “ლაბორატორია” ამას ემსახურება … სწორად!
– მაინც რას? იმედია არ მიწყენ თუ ახსის უნარებს დაგიწუნებ
– “მისი” დამარცხება აწმყოში შეუძლებელია, შესაბამისად გაგვიჩნდა იდეა, იმისთვის, რომ აწმყოში მოვიგოთ, ამისთვის “მცირე” დროით მომავალში უნდა წავიდეთ და მიღებული ინფორმაცია ისე “ტეხნიკურად” გადავცეთ წარსულში, რომ მოვიგოთ, თან ისე რომ “დროითი ხაზის მოცემულობა” არ შევცვალოთ … აი, როგორც ენიგმის გატეხის შემდგომ არსებული უპირატეობა ჭკვიანურად გამოიყენეს ნაწილი გაწირეს ნაწილი გადარჩა მაგრამ საბოლოოდ მოიგეს და ჩვენც გავიმარჯვებთ! ის, რაც “მისთვის” აწმყო იქნება ჩვენთვის “წარსული” ‘ბუძიტ”
– მაპატიე, ვერაფერი ვერ გავიგე – თქვა მამასახლისმა და ტუჩები ამოაყირავა
– მე ვცდი – უთხრა მისტერ კაპლანმა, საჩვეებელი თითი მაგდაზე მდგარ ჭადრაკის დაფისკენ მიუთითა, ქალმა სწრაფად გადაადგილა ფიგურები
– ხომ იცით, ჭადრაკში მხოლოდ ზედაპირულად ვერკვევი, სვლების დონეზე
– ეგეც საკმარისია … – თქვა მისტერ კაპლანმა ხელჯოხი ჰაერში შეათამაშა და ფიგურა გადაადგილა
– “მის” ყველანაირი შესაძლებლოა აქვს “გადაწეროს” არსებული რეალობა, აწმყო, “მისი” ზღვა შესაძლებობებიდან გასამკლავებლად კი ერთი მიდგომა გავაკეთეთ, აი, მე ფიგურა გადავაადგილე, ახლა კი შენი სვლაა , უფრო სწორად “მისი” და შესაბამისად სვლას გააკეთებს სრულყოფილად იდეალურს, ამიტომ იმისთვის, რომ აწმყოში დავამარცხოთ გამოვიყენებთ “მომავალში და წარსულში მონაცლეობას”, გაწტყობ ისევ ვერ მიხვდი, ამიტომ უშუალოდ მაგალითით გავაკეთოთ. ჩვენ სვლა გავაკეთეთ ახლა, მან კი ჩვენ შემდგომ, ამისთვის კი ჩვენ გავემგზავრებით მომავალში მაშინ, როცა “მან” თავისი სვლა უკვე გააკეთა და გავაგზავნით, გადავიტანთ ინფორმაციას წარსულში და ახლა უკვე ვიცით ჩვენს, რომელ სვლას “მისი” რომელი სვლა მოჰყვება …
– და ამას რეალობასთან რა კავშირი აქ?
– თავად დაფიქრდი, როცა შენი “მტრის” ყველა სვლა წინასწარ იცი, მაშინ მარტივად შეძლებ იმ თამაშში დაამარცხო, რომელიც თავად შექმნა
– ანუ ცოცხალია თუ არა? – ერთი ტონით ღმამაღლა იკითხა მამასახლისმა, მისტერ კაპლანმა დაამთქნარა
– ალექსანდრე დაბრუნდა დროში უკან 200 წლის წინ და გადაარჩინა “ის” შემდგომ კი დაბრუნდა ჩვენს დროში უკან. მე “ლიჩნად” ვიკვლევ და ყველა ენაზე ვნახულობ ინფორმაციებს “მასზე”. რეალურად ცოცხალი ვერავინ ვნახეთ, ვინც პირისპირ შეხვედრია “მას”, ამიტომ გვიწევს გაგება და მოძებნა, ზოგიერთ ენაში მოხსენიებულია ფიგურული გადაბმების მქონე არსებად, რასაც “წმინდა ცეკვა” დაარქვეს, ზოგიერთი იმ მითოლოგიურ პერსონაჟს ადარებს, ერთი გამოხედვით რომ აქვავებს, “ჩვენი” კი იმორჩილებს. რეალურად “მასზე” არაფერი არ ვიცით იმის გარდა, რომ საკმარისია “მისი” სახელის ხსენება და ცივსისხლიანი ვამპირები ფანატიკოსებ’ცალო[‘ვით] გამოედინებიან იმ ადგილებიდან, რომელთა არსებობაც კი არ ვიცოდით. ჩვენი ანასტასია ლაპშინა , გარეული რუსი პანტერა, წლებია მოსაკლავად დასდევს და ბოლომდე ვერ ჩაყვა. – მონოლოგი შეწყვიტა ქალმა, ისევ დაამთქნარა
– იცი განსხახვება ფანსა და ფანატიკოს შორის Или мне объяснять?
– ქართულად საუბრობთ, მაგრამ მაინც ვერაფერი ვერ გავიგე – მისტერ კაპლანმა ქორისთვალსა გადახედა.
– მთავარი ის არის, რომ ჩვენი ღრმა რწმენით მისი ფანატიკოსები ათი ათასობით არიან და თან ყელა წყეულ ქალაქში და “მისი” ერთი გამოჩენით “გადაიბარებს” მსოფლიო მმართველობას до рассвета!
– ეს არავის არ შეუძლია თვით ალექსანდრესაც კი!
– იმირომტომ ალექსანდრესი ეშინიათ და თუ შანსი მიეცამთ მოკლავენ. აი “მას” კი აღმერთებენ რა სიამოვნებით,სიხარულოთ, ბედნიერებით убьют и умрут для “неё”.
– და ახლა ვინ ამბობს სისულლებს? ნუთუ ამის მართლა გჯერათ?
– მთავარი ის არის, რომ მოკვდავებს სჯერათ, რომ მათ და “მას” შორის ჩვენ ვგავართ, ამიტომ უსიტყვოდ გვისრულებენ ყველა თხოვნას გამეორებისბგარეშე. ამათ მათ ენაზე “უხილავი ხელი” ჰქვია ანუ ჩვენ ორგამიზაცია “მანა”. რუმინულ ენაში “მანას” შესატყვისი სწორედ, რომ ხელი არის. უხილავი ხელი. დაგუგლე. და ეს არის ჩვენი მოვალება … სინამდვილეში! როცა საცოდავი მოკვდავები დავარწმუნეთ, რომ ისინი ქმნიან ამინდს პლანეტაზე ძალიან მარტივია ვმართოთ ისინი … რა გსმენია მორჩილებით დამორჩილების ტაქტიკაზე?
– და საერთოდ რატომ ვებრძვით? – იკითხა მამასახლისმა
– არ ვებრძვით, ძვირფასო, ეს ჩვენეული წინდახედულებაა “მერი პრედასტაროჟნასწი” იმ შემთხვევეაში თუ, “ვინცობაა” “გამოგვიცეკვებს” განა მზად არ უნდა ვიყოთ?
– და რა გეგმა გვაქ? – მამასახლისი კითხვას კითხვაზე სვამდა
– ჩვენ? არანაირი!, ეს არც უნდა გცოდნოდა, არსებობს მხოლოდ 3 ადამიანი ვინც იცის “მანას” რეალური დანიშნულება – უთხრა მისტერ კაპლანმა
– და ასეც უნდა დარჩეს, ხომ გესმის. გენერალი იყავი 600 წელი, ალექსანრეს არ შეუძლია მოკვადების საქმეში ჩარევა ამისთვის კი ჩვენ ვართ
– ძალიან მომწონს თქვენთან საუბარი, მაგრამ ვშიშობ წასასვლეელი ვარ ” დიდ ბიჭებს” უნდა შევხვდი “მონტრიალში”, კოდური სიტყვაა , ჩაინიშნე, “მონტე კარლო”
– და ამას რას ვუპირებთ? – კითხა მისტერ კაპლანმა ქორისთვალას
– მეგონა შენ მიხედავდი, თავად მოინდომე “აღსარების ჩაბარება”
– სხვათაშორის მეც აქ ვარ
– სუს – უთხრა ღიმილით ქორისთვალამ
– ნუთუ დედიკოს არ გასწავლა, რომ დადუმდე , მაშინ, როცა უფროსები საუბრობენ? განსაკუთრებთ მაშინ, როცა შენს ბედს წყვეტენ?
ქორისთვალა მინი ბართან იდგა, სასმელით, პოკერის ჩიპებით და წასახემსებლებით ამარაგებდა მოთამააშებს, რომლებიც [მათი აზრით] წყვეტდნენ კაცობრიობის ბედს.თავად უხმოდ ჩუმად იჯდა და ემსახურებოდა მათ, იცოდა რა რომ სწორედ ორგანიზაცია “მანა” წყვეტდა ყ-ვ-ე-ლ-ა-ფ-ე-რ-ს! ალექსანდრესთან ერთად … რა თქმა უნდა!
