შენ

ხანდახან რთულია რაღაცა დაამთავრო,თუმცა რთული არ უნდა იყოს ჯერ კიდევ რაღაც დაუწყებლის დამთავრება. როცა რაღაც არც დაწყებულა, მისი დამთავრება საჭიროც არ ხდება,ერთია როცა რაღაც ნამდვილად იწყება და მეორე, როცა ეს შენ გგონია ,რომ დაიწყო.ყველაზე საშინელი თვისება რაც ადამიანს გააჩნია ისაა,რომ იჯერებს იმას რისი დაჯერებაც მას თავდ სურს და არა იმას რაც რეალურად არის.ჩემს შემთხვევაში კი ყოველთვის პირიქით იყო, არასოდეს არაფერს ვიჯერებდი ალბათ იმიტომ, რომ ნამდვილად არ მჯეროდა, ან იმიტომ რომ არ მინდოდა მისი დაჯერება.ბოლოს მაინც ერთი რამ ხდება, სიმართლე კარზე გიბრახუნებს და შენ მაინც გიწევს საკუთარი ილუზიების დანგრევა.შეიძლება ადამიანმა ვერც კი წარმოიდგინოს, რომ სადღაც,ვიღაც სრულიად უცნობს,იგი წრფელი გულითა და მარადიული სიყვარულით უყვარს.ვერც შენ წარმოიდგენ იმას,რომ მე შენგან ასე შორს შენით ვარ გარშემორტყმული და ყველაზე წრფელი და ამოუხსნელი გრძნობით გეტრფი.ადრე არ მჯეროდა ერთი ნახვიდ სიყვარულის, მაგრამ მივხვდი სიყვარული გრძნობაა და არა დანახვა, სიყვარულს გრძნობ არ ხედავ.მეც ზუსტად ასე გიგრძენი, ერთი წლის წინ ზუსტად იმ გრძნობით გიგრძენი,რომელიც ასე მაშინებდა მაშინ მივხვდი როგორი წინაააღმდეგობაც არ უნდა გამეწია ჩემი თავისთვის შენ უკვე შემოიჭერი ჩემში და ამას ვერ დავაიგნორებდი, მაშინ მხოლოდ ერთ რამეს ვფიქრობდი,როგორ შემეძლო მყვარებოდი ისე რომ არც კი გიცნობდი. საბოლოოდ მივხვდი,რომ იმაზე კარგად გიცნობ ვიდრე ნებისმიერი შენი გარშემომყოფი.ჯერ კიდევ იმ ასაკიდან გიცნობ, როდესაც არ იცოდი ცხოვრებისგან რა გინდოდა, ჯერ კიდევ იმ ასაკიდან შენი უსაზღვროდ, რომ მეშინოდა,სახელის წარმოთქმაც კი მაშინებდა, იმ ასაკიდან გიცნობ როცა ჯერ კიდევ უცოდველი და ბავშვური თვალები გქონდა,იმ ასაკიდან გიცნობ როცა ჯერ ვერც კი ვხვდებოდი, რომ ის ადამიანი იყავი ვისი სულიც მე მეკუთვნოდა, ის ვისაც ჩემი სული ეკუთვნოდა,იმ ასაკიდან გიცნობ, როცა ხელში სიგარეტით ბესეტკაში მჯდომი უსასრულო ჰორიზონტს გასცქეროდი და თვალებში სევდის კვალი გეტყობოდა. ყველა წამს, როცა შენს მზერას მაზიარებ სამყარო პაუზდებოდა და იქ მხოლოდ მე და შენ,ჩვენ ვრჩებოდით.სიყვარული გრძნობაა,რომელსაც ვერ გრძნობ.