Olympus Blog

ტვინს არ შეუძია განარჩიოს წარმოსახვა რეალობისგან, ამიტომაც გვეჩვენება სიზმრები ამდენად რეალურად

***
[2 ივლისი 7-8 საათის მიდამო]

***
ალექსანდრე გრძელ სკამს მიუახლოვდა და მარცხენა კიდეზე ჩამოჯდა, გულის ჯიბიდან ხის კოლოფი ამოიღო, კოლოფიდან კი ერთი ცალი თამბაქო ამოაძვრინა და გაუკიდა. მესამე ნაფაზი არ ჰქონდა დარტყმული ფეხის ხმა შემოესმა და სურნელით მიხვდა “იდუმალი სტუმრის” ვინაობას. არ შეიმჩნია გახედა სახლს, რომელიც ამ გაყინული ტბის თავზე იდგა. ნანა ნელი თანაბარი ნაბიჯებით მიუახლოვდა სკამს, გვერდით ჩამოუჯდა კაცს. არცერთს არ შეუხედავს ერთმანეთისთვის. ალექსანდრემ თამბაქოს ნამწვი იქვე ურნაში მოათავსა, ამოიღო მორიგი, გაუკიდა, ერთხელ მოქაჩა და ქალს გაუწვდინა ისე, რომ არ გაუხედავს მისკენ … ისევ! ქალმაც სიტყვაუთქმელად გამოართვა, თავადაც მოქაჩა ერთხელ და დაუბრუნა კაცს. ნიკაპი ოდნავ ზემოთ აღმართა და ცხვირ’პირიდან ერთოულად გამოუშვა ბოლი. ასე ცვალეს ერთმანეთის მიყოლებით მანამ, სანამ ნანა არ მორჩა და ნამწვი მარცხენა ხელის გულზე დაიდო, ოდნავ მიბრუნდა კაცისკენ, ჯერ კაცს გახედა, შემდგომ ნამწვზე გადაიტანა მზერა მარცხენა ხელი მომუშტა და როცა გახსნა ნამწვი სადღაც გამქრალიყო. მართალია კაცი ისევ წინ იყურებოდა, მაგრამ გაეღიმა ამ “ჯადოსნობაზე”.

ნანა წამოდგა, რამდენიმე ნაბიჯით მიუახლოვდა გაყინუნლ ტბას , უცებ მოტრიალდა ქალი და კითხა კაცს
– ვიცეკვოთ … ?! – ალექსანდრემ პირველად გაუსწორა თვალი ქალს და მალევე მოაცილა
– ბოდიში, მაგრამ ფეხსაცმელები თან არ მაქვს – ქალი ისევ მიბრუნდა ტბისკენ და ისევ მობრუნდა, მალევე,
– მაგრამ მე ხომ შემიძლია … – თქვა და თავისი ჯადოსნური თითები ჯერ აათამაშა შემდგომ კი მაღლა აღმართა და ორივე მათგანის უბრალო ფეხსაცმელები, საციგურაო ფეხსაცმელებად აქცია. ალექსანდრემ შეათამაშა ქუსლები.
– ერთი ზომით პატარა უკეთესი იქნებოდა, მაგრამ ამასაც არაუშავს – წაკბინა ბოლოს და ისევ შეხედა თვალებში … მეორედ!
– გინდა, რომ გთხოვო? – შეფარული გაკვირვებით კითხა ქალმა
– ცუდი არ იქნებოდა! – იყო კაცის პასუხი
– შეიძლება ვიცეკვოთ? lütfen. გპირდები არაფერს არ დაგიშავებ ! – წაკბინა ქალმა … ისევ!
– უთხა ობობამ ბუზს – ვალში არ დარჩა ალექსანდრეც. ნანამ ხელი გაუწვდინა და თავი ოდნავ გადახარა. კაცმა ერთი კარგად ამოიხვნეშა და ჩაკიდა … ქალს … ხელი.
– იცოდი, რომ მოვიდოდი? – კითხა ნანaმ და გაყინული ტბის ცენტრისკენ შეიწია და თან ხელი არ გაუშვია კაცისთვის
– ბოლო ორასი წელია, ამ დღეს, ამ დროს აქ მოვდივარ – ნანამ ხელი გაუშვა კაცს და მისკენ მობრუნდა
– მოდი ის გავაკეთოთ, რაც მაშინ პირველად, როცა აქ მოვედით, თუ გახსოვს რა თქმა უნდა – წაკბინა ქალმა და თვალები გადაატრიალა, კეკლუცურად
– მელოდიის გარეშე? და თან მაგ მოძრაობების გასაკეთებლად მოგიწევს მენდო, რომ ხელს არ გაგიშვებ მაშინ, როცა ჰაერში აგწევ და ნუთუ საკმარისად მენდობი ამისთვის?
– მოცემულ მომენტში სხვა არჩევანი არ მაქვს. აი, მელოდია კი მე … ვიქნები … შენში! – იდეალური პასუხის პასუხის შემდგომ შეჰყურებდნენ ერთმანეთს ცოტა ხანს, სანამ უკვე კაცმა არ გაუწოდა ხელი. ქალმაც ჩაკიდა ხელი თვალმოუცილებლად. ალექსანდრემ პატარა ნაბიჯი გადადგა უკან ქალი დაბზრიალდა და ზურგით მიეკრო კაცს მკერდზე. ალექსანდრემ მარჯვენა ხელი წელზე მოხვია მას, ქალმა მარცხენა ხელი არასწორად ჩაკიდა, და როცა კაცმა ხელი გაუსწორა, უპასუხა არ გაჟღერებულ კითხვაზე
– უბრალოდ მინდოდა გადამემოწმებინა თუ ისევ გახსოვდა … 200 წელი გავიდა და …
– და კიდევ 19. ჯამში 219 წელი. მოდი მათემატიკის გაკვეთილები შემდეგისთვის გადავდოთ …
– შემდეგისთვის? როგორი თავდაჯერებულები ვართ დღეს – წაკბინა ქალმა … ისევ! ალექსანრემ არაფერი არ უპასუხა. ღრმად ჩაისუნთქა, ამოისუნთქა და კითხა ბოლოს
– Готова?
– Родилась готовой!
– Ну тогда …

ყველა მოძრაობა მეტად იდეალურ შეასრულეს “საკმაო ხნიანი შესვენების” შემდგომ და ბოლოს, დასასრულისას, მათ სახეებს შორის ნემსის ყუნწის ოდენა დაშორება დარჩა … მხოლოდ!
– გმადლობ – წარმოსთქვა ნანამ, როცა გასწორდნენ
– ჯანდაბას! მაინც მომაჯადოვე … ისევ! – წარმოსთქვა კაცმა ბრაზნარევი ხმით
– უთხრა ბუზმა ობობას – იყო ქალის მორიგი წაკბენა, მარცხენა ხელი ლოყის გავლით თმაში შეუცურა ახლოს მოიზიდა და ლოყაზე ძლიერად აკოცა კაცს! ალექსანდრეს რამდნიმე ათეული წამი დასჭრდა მიღმიერი ზღაპრული ზეციური სამყაროს ღრუბლებიდან მიწაზე და რეალობაში … დასაბრუნებლად! ამასობაში, კი ნანა მშვიდად უყურებდა მის წინ თითქოს ფეხზე ჩაძინებულ კაცს..!
– მადლობის ნიშნად შეგიძლია მითხრა რა იქნება შენი შემდეგი სვლა? – კითხა კაცმა იმედიანად
– А откуда я знаю я ведь просто плод твоего воображения и только ! – გაიკვირვა ქალმა, შემდგომ პატარა შავ ნაწილაკებად დაიშალა და ჰაერში გაიფანტა … მტვერც’ცალო!

19.01.2023

“არ შეუშალო ხელი მტერს დაუშვას შეცდომა” – ნაპოლეონი

ეპიზოდის “საუნდტრეკი” – Thirty Seconds to Mars – This is War

***

– Не смогли смириться с поражением а куда вас это привело? снова ко мне – მოინერწყვა ქალმა და მიუახლოვდა ალექსანდრეს
– Так жаль что нам не быть вместе – მარჯვენა ხელით მოეფერა კაცის სახეს, საჩვენებელი თითის ფრჩხილი ღრმად ჩაასო კანში და როგორც კი დააშორა, კაცს მაშინათვე შეუხორცდა. გაიღიმა ქალმა და ქეთოსკენ გადაიწია
– ყველას შეუძლია ჩემი როლის მორგების მცდელობა, მაგრამ ვერავინ ვერ იქნება ჭეშმარიტი მე! – თქვა ნანამ და ისე ეხებოდა ქეთოს სახეს თავისი თითებით როგორც პატარა ბავშვი, რომელიც სახის შესწავლას ცდილობს
– “Не надо ждать королевской великоличий от пешклой становавшей ферзю.. А жаль ” – წარმოსთქვა ქალმა ბრაზით და წაეპოტინა ქეთოს თმას
– She is love of his life – წამოიყვირა ნატამ
– So was I! – იყო ქალის პასუხი. მხოლოდ იმირომტომ მისი გვარი მაქ … ჯერაც! ეს მის წყეულ საკუთრებად არ მაქცევს! გადაწვდა ქეთოს და გული ამოაცალა მკერდიდან. მერე ალექსანდრეს აესვეტა სახეზე ისევ გადაუტარა ფრჩხილი. კაცს სახე აღარ შეხორცებია … მეტად!
– ისე გმადლობ კ-ა-პ-ი-ტ-ა-ნ-ო! შენ რომ არა არ მეცოდინებოდა, რომ უკვდავი ალექსანდრე მხოლოდ მანამ იყო, სანამ ქეთო იქნებოდა ცოცხალი. გახსოვს ის თეატრალური დადგმა? სადაც გენერლობაზე შეგამოწმებს? ” Сперва я отберу у тебя твоё бессмертие… А теперь твоё чёртово Ж И З Н Ь!”
– ჯერ ქეთოს გული ამოაცალე და მხოლოდ ამის მერე მოკალი ალექსანდრე. გმადლობ. – თავი დაუკრა ქალმა და თვალი თვალში გაუყარა
– წეღანდელი თეატრალური დადგმით კი გავიგე, რომ შენი გოგონა მართალია მხოლოდ რამდენიმე წლისაა, მაგრამ განსაკუთრებლი შესაძლელბები აქ, ერთი შეხებით გააღვიძოს სხვაში ყველაფერი კარგი და კეთილი და ალბათ გასაკვირი არ იქნება თუ დავრწმუნები , რომ ვერასოდეს ვერ შემეხება, და რადგან ერთხელ თავად ვიყავი დედა, პატარა გოგონას ვერაფერს ვერ დავუშავებ აი, ვალტერი კი ..
– С большим удовольствием – მივარდა ვალტერი და კისერში ხელი იქამდე წაუჭირა პატარა გოგონას სანამ სუნთქვა არ შეაწყვეტინა. ნატამ ერთიანად ამოიკივლა და მუხლებით დაეცა მიწაზე
– ალბათ კარგი შეგრძნებაა, როცა იცნობ მას, ვინც მზადაა გადაწვას მთელი სამყარო მხოლოდ იმისთვის, რომ გადაგარჩინოს ან/და დაგიცვას შენ! – ნანამ მიმართა ნატას და შემდგომ თავისი ჯადოსნური თითები აათამაშა, პირი აუკრა მასაც, მოთქმის და მწუხარების მოსმენის თავი არ ჰქონდა, თუმცა თვალები არ მოუცილებია მისთვის
– როგორი ირონიულია, შეეწირო საკუთარ წყეულ თეატრალურ დადგმას! ჩემი გაუმჯობესებული ვერსია, კიარადა, ჩემი ფეხები ! – ანასტასია ადგილზე ვერ ჩერდებოდა, მართალია დააბეს, მაგრამ არცერთი წამით არ გაჩერებულა და მუდმივად მოძრაობდა, რომ რაღაც “გაუგებარი მანქანებით” იქნებ მართლაც შესძლებოდა გათავისუფლება. მოახერხა. ნანას მივარდა, მაგრამ ქალი წელს ზევით გადაიხარა უკან და ანასტასიამ თავისი გრძელი ფრხილებით მხოლოდ ოდნავ გაკვრა შეძლო მოწინააღმდეგის ლოყაზე. ნანაც წამოიმართა და მუცელში ძლიერი დარტყმით გაზარდა მათ შორის დისტანცია, თავისი თითები ისევ აღმართა მაღლა და ადგილზე გააშეშა …ისევ!
– И всё это ради капли крови? – წარმოსთქვა ნანამ და ცერა თითი გადაისვა მისი ლოყის ოდნავ გაჭრილ ნაწილზე, შემდგომ დაამატა
– არ ვიცი რომელ წარმოსახვით სამყაროში ცხოვრობთ, მაგრამ თუ ფიქრობთ, რომ ერთ შანსს მაინც მიიღებთ იმ წყეული თეატრალური დადგმების შემდგომ … სულ გადარეულხართ! ზოგიერთი რაღაცები უპატიებელია! – ნანა საუბრობრა ბრაზით, მაგრამ არათუ კონკრეტულად ვინმეს მიმართ, არამედ საკუთარი თავის მიმართ … მხოლოდ! – ქალმა მიმოიხედა თავისი არაბუნებრივი იასამნისფერი თვალებით “მონიშნა” ყველა და შემდგომ და როცა ნახა, რომ ყველა მას უყურებდა განაგრძო საუბარი

– Я вот думала истреблю половину другая будет процветать, но вы доказали если есть те кто помнит как было до будут и те кто не способны принять ни какое после. Чёртово бунтовщики. – კბილებს შორის ზიზღით გამოსცრა ქალმა ბოლო სიტყვები
– да мы здесь народ упрямый – უპასუხეს ცივად
– на мою удачу теперь так как я знаю что мне нада сделать. истребит всё и вся а потом с его помощью.. – ხელი გაიწვდინა ქალმა ვალტერისკენ
– и со школай который вы создали для меня – ცინიკურად ჩაიღიმა და ანასტასიას გახედა
– создам новую … Династию … Бессмертных … Благодарную ! те кто не оплакивает утраты а ценить то что ей доровано!
– на крови и костях? – იკითხა ანასტასიამ
– а кто об этом узнает? – წარმოსთქვა ნანამ, თვალები ზემოთ აღმართა, თითქოს დაფიქრდა საკუთარ სიტყვებზე, თუმცა მალევე ტუჩის კუთხეში ჩაიცინა და ანასტასია გაუსწორა თვალები
– вить вас. Уже. Там. Не. будет !

ანასტასიამ ისევ მოინდომა გაბრძოლება, მაგრამ ამჯერად ვერ შეძლო. მთელი ძალით ეჯახებოდა ბარიერს, რომელსაც ვერ ხედავდა ისევ’და’ისევ მანამ, სანამ უკვე თვალებ დახუჭული არ ებრძოდა “წარმოსახვით” მტერს წყვდიადთაშორისში. და უცებ უკან შექანდა, თავი ვერ შეიკავა და კაცის მძლავი ხელების მოხვევა შეიგრძნო და თვალები გაახილა
– კარგად ხარ ძვირფასო? – კითხა ალექსანდრემ
– ალექს? – წამოიკივლა ქალმა და ისე ჩაეხუტა კაცს თითქოს საუკუნე არ ენახოს
– მეც მიყვარხარ – წაკბინა კაცმა გაკვირვებული იმით, თუ რამ გამოწივია ქალის ესოდენ ემოციური მოზღარვება, მას ასზე მეტი წელი იცნობდა და გრძნობებს თავის დრეში არ აყოლია … აქამდე!
– მხოლოდ შენს ოცნებებში – დაუბრუნა ქალმა წაკბენა, დაგვიანებულ პასუხად. ალექსანდრემ გაუღიმა და გზა გააგრძელა.

რამდენიმე ათეული წამი დასჭირდა ქალს რეალობის აღსაქმელად. რაღაცნაირად დროში უკან დაბრუნდა?! მაშინათვე დაიწყო იმაზე ფიქრი თუ როგორ უნდა დაემარცხებინა მტერი, რომელსაც ვერ ხედავდა და არც არავინ არ იცოდა მისი არსებობის შესახებაც კი, მის გარდა?! თვალი ნატას მოხვდა და გაეღიმა. განა ალექსანდრემ სწორედ “მასთან”. გასამკალვებლად არ ქმნიდა, აპრაქტიკებდა და წვრთინა ნატას? სახე გაეუბრწყინდა, როცა მიხვდა, რომ გამოსავალს რომელსაც ასე დაეძებდა მის გვედით იდგა … სწორედ! “წყეული ბრიტანელი ნაბიჭვარი! ყველაფერი წინასწარ გათვალა … ისევ!” მისაბაძი მაგალითი. მხოლოდ იოცნებებდა გამხარიყო და ყოფილიყო მისნაირი გენერალი. იმასაც მიხვდა თუ რატომ იყო ალექსანდრე უძლეველი მთელი წყეული 200 წლის მანძილზე. იმირომტომ წინასწარ თვლიდა ყველა შესაძლო მოწინააღმდეგისა თუ მოკავშირის სვლას მანამ, სანამ თავადვე მოიფიქრებდნენ! “შეუპოვარი მოთამაშე” გაიფიქრა ქალმა და იმის ფიქრო დაიწყო თუ რა მოხდა საერთოდ, მიმოიხედა და იპოვა ყველაფრის მიზეზი. ლისა, უფრო სწორად, ვასილისა დედა’დედოფალი ქრისტინას პირველი შვილი. გოგონა მხოლოდ რამდენიმე დღის დაბადებული იყო და უკვე ასრულებდა საკუთარ მოვალეობას. ნათელმხილველშა. გაეცინა ანასტასიას, როცა მოუფიქრა გოგონას მეტსახელი. ასეთი დონის და შესაძლებლობის გოგოშკას გამოჩენამ ანასტასიან მისი მკვლელობის ინსტიქტი გაუჩინა, მაგრამ ამის ნაცლად თვალები დახუჭა, ღრმად ჩაისუნთქა და ალექსანდრეს მსგავსად, გონებაში ჯერაც არ შემდგარი პარტიების გადათამაშება დაიწყო … გაუჩერებლად! ბოლომდე ვერ გადაწყვიტა და როცა შემთხვევით გაახილა თვალი ალექსანდე შერჩა, კაცის მზერას გაყვა და ნატამდე მივიდა. ჯერ ალექსანდრეს გახედა, მერე ნატას. მერე ისევ ალექსანდრეს

ანასტასია სულ ფიქრობდა რომ კარგი იქნებოდა მასაც ჰქონოდა ისეთი კავშირი, როგორც ალექსანდრეს და ნატას ჰქონდათ . იქნებ ეს უფრო მეტი იყო ვიდრე თვალით ჩანდა, პროტეჟის აყვანა, მასზე ზრუნვა, გაფრთხილება დახმარება… იქნებ ეს სულაც არ იყო სისუსტე, როგორც მუდამ თვლიდა, იქნებ ეს იყო გასაღები … სწორედ! ამ ფიქრებით პატარა ვასილისას გახედა და უკვე შეუყვარდა. არადა … ნატამ იმაზე მეტჯერ დააღალატა ალექსანდრე ვიდრე 200 წლის მანძილზე ყველა ნაცნობმა ერთად აღებული, მაგრამ აი აქ იდგნენ ერთმანეთისგან შორს, მაგრამ მაინც ახერხებდნენ საუბარს? ალექსანდრემ ჭიქა აღმართა ცალი წარბი ასწია, ანასტასიან ამჯერად ნატას გახედა, ქალმა წამით გამოხედა, შეამჩნია რა კაცის ყურადღება, გაეღიმა და თავი მიაბრუნა ისევ. ანასტასია დარწმუნებულიც იყო ,რომ საუბრობნდენ გონებაში, მაგრამ არ უყურებდნენ ერთმანეთს. გააგრძელა დაკვირვება და ქალი დრო’და’დრო იღიმებოდა და ალექსანდრესკენ გაიხედებოდა, ამ დროს კაცის სახეზეც ღიმილს ხედავდა. ნამდილად საუბრობდნენ! ირონიაზე გაეღიმა, კაცი ათობით წელი ცდილობდა ქალის დამორჩიელბას, საბოლოოდ კი თავად დაექვემდება მას, თანაც საკუთარი სურვილით!

ფიქრები შემოაწვა ლუკაზე. გამარჯვების დაგეგმვის ნაცვლად ლუკაზე რატომ ფიქრობდა? ნუთუ მართლაც გაუჩნდა გრძნობები? გაუხარდა, რომ ისეთი უგულოც არ აღმოჩნდა, როგორც ყველამ დააჯერა! მისი არ შემდგარი პირველი სიყვარულის გამო. მძიმედ ამოისუნთქა, ახლა გასაგებია რატომ იყო ალექსანდრე ასეთი დაუნდობელი მუდამ, რატომ არ უყვარდა, როცა არ ემორჩილებოდნენ. რადგან ამ დროს რთულია გათვალო შემდეგი სვლები ისე რომ არ შეცდე. ზოგიერთი მსგავსი შეცდომა კი მთელ ურთიერთობად, პაროი კი სიცოცხლის ფასად უჯდებოდა. ანასტასაიამ მიმოიხედა, ყველა ისე წყნარად და მშვიდად იყო, ჯერაც ახალდაბადებული გოგონას ამბავს აღნიშნავდნენ, წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ იმ მტერზე, რომელიც ხელსაყრელ დროს ელოდა გამოსაჩენად და იმის წასართმევად, რასაც ასე უფრთხილდებოდა ყოველი მათგანი … ერთმანეთს! რადგან მხოლოდ მან იცოდა ჯერაც არ დამდგარი რეალობის შესახებ მხოლოდ მას შეეძლო მორიგი წყეული “განკითვის დღის” დაწყებამდე დასრულება! ისევ ფიქრები შემოაწვა ლუკაზე. სახე მოეღრიცა, როგორ უნდა ყოფილიყო მასთან თუ ბოლომდე გულწრფელი ვერ იქნებოდა? ის ხომ ვერც მასე და ვერც ვერავის ვერ მოუყვებოდა ” ჯერაც არ დამდგარ მომავალზე?!”. როგორც ჩანს ალექსანდრესთან და ქეთოსთან უნდა მიეღო რჩევები, აწ უკვე როგორც გენერლისა და პირადი ურთიერთობების დალაგების კუთხით. რადგან თუ მათ შეძლეს ფიქრობდა, რომ თავადაც გაუმკლავდებოდა. და მაინც რა გეგმა ჰქონდა? გეგმა აუცილებლად უნდა ჰქონოდა, ვერ დატკბებოდა ამ დღესასწაულებით მანამ, სანამ მტერი, რომელსაც ჯერაც ვერ ხედავდა, მაგრამ საბედნიეროდ უკვე იცოდა, რომ არსებობდა, ჩრდილში იდგა და ყველაფერს აკვირდებოდა და მორიგ სვლებზე ფიქრობდა ჯერაც არ დაწყებულ თამაშსა თუ პარტიაში! და სწორედ მაშინ შემოაწვა გენერლად ყოფნის მთელი სიმძაფრე. ამასთან, მისი “ძვირფასი” ოჯახის წევრების “შეთხზულ” თეატრალურ დადგმაშიც უნდა ეთამაშა. ახლა კი იცოდა ყველაფერი, მაგრამ მოუწევდა თავი ისე მოეჩვენებინა, როგორც მაშინ, როცა მართლაც არ ჰქონდა წარმოდგენა!

ანასტასიამ თვალებით ქეთო მოძებნა, მასთან იყო კოტეც, ბავშვებთან ერთად ერთობოდნენ. შემდგომ ისევ ალექსანდრეს მიუბრუნდა… ლუკა რაღაცას ეჩურჩულებოდა, იდეალური სტრატეგია ჰქონდა მის ბიჭს, თავად ალექსანდრეს ესაუბრებოდა, მისი და მარი კი ნატას. მაშინათვე ამოიცნო გათვლა. ლუკა რაღაც შეთავაზებას გაუკეთებდა ალექსანდრეს, რომელიც დიდად არ მოეწონებოდა ამ უკანასკნელს, ლუკას და მარი კი ნატას დაითანხმებდა, ნატა კი თავის მხრივ ალექსანდრეს. ახლა ამოიცნო რატომ ესაუბრებოდნენ გონებაში ალექსანდრე და ნატა. თითქოს მიუხვდნენო, მორჩნენ საუბარს … ანაზდად! ლუკა მისკენ წამოვიდა, გვერდით ამოუდგა, ლოყაზე ძლიერად აკოცა და გზა განაგრძო.

დაუფიქრებლად აიღო ტელეფონი და ლუკას დაურეკა. ზარს უპასუხეს და ყურმილის მეორე ბოლოდან ხმა გაისმა
– ნუთუ უკვე მოგენატრე? – დუმილი იყო ქალის პასუხი და იმ კმაყოფილებით გაიღიმა, რომ უთქმელად მიუხვდნენ სათქმელს. მის მოპირდაპირედ მდგარ გრძელ სარკეში დაიწყო ყურება, მართალია გენერალი იყო უკვე წლებია , მაგრამ მხოლოდ ახლა გაიაზრა, რომ უკვე აღარ იყო ალექსანდრეს ან ნებისმიერი რომელიმე სხვის მორიგი სათამაშო/საჭადრაკო ფიგურა.. თავად გახდა რა … მ-ო-თ-ა-მ-ა-შ-ე!

19.01.2023

ნაწყვეტი შემდეგი თავიდან სახელწოდებით : VENI-VIDI-AMAVI

– გინდა, რომ გთხოვო? – შეფარული გაკვირვებით კითხა ქალმა
– ცუდი არ იქნებოდა! – იყო კაცის პასუხი
– შეიძლება ვიცეკვოთ? lütfen. გპირდები არაფერს არ დაგიშავებ ! – წაკბინა ქალმა … ისევ!
– უთხა ობობამ ბუზს – ვალში არ დარჩა ალექსანდრეც. ნანამ ხელი გაუწვდინა და თავი ოდნავ გადახარა. კაცმა ერთი კარგად ამოიხვნეშა და ჩაკიდა … ქალს … ხელი.

მობილური ტელეფონის ზარი გაისმა. ალექსანდრემ უპასუხა ანასტასიას ზარს. არაფერი არ ისმოდა
– აქ ხარ? არაფერი არ მესმის
– ალექს – გაისმა ქალის განწირული ხმა – ალექსანდრემ უფრო მჭიდროდ მიიდო ტელეფონი ყურთან ,თითქოს ამით უფრო უკეთ გაიგებდა მის ხმას ან გაიგებდა რა მოხდა. ტელეფონიდან მხოლოდ რამდენიმე გაურკვევეი ნივთის მსხვრევის ხმა მოისმა და შემდგომ ისიც დადუმდა.

ნატა ალექსანდრე და ქეთო, მაშინათვე მივიდნენ ანასტასიას სახლში. ყველაფერი მწყობრში ჩანდა, რამდენიმე ყვავილების ვაზა იყო გატეხილი.
– ალექს – დაუძახა ნატამ და მეორე სართულზე საძინებლის შეღებულ კარში დატოვებულ ფურცელზე ფანქრით დაწერილ ტექსტზე მიუთითა. “Я возвышусь, ты падёшь, с любовью Джек Воробей”
– ვინ ჯეკ ბეღურა? ნუთუ კინოფილმიდან?
– მეკობრეთა გემის კ-ა-პ-ი-ტ-ა-ნ-ი! – წარმოსთქვა ალექსანდრემ. ქეთომ მაშინათვე მობილური ტელეფონი მოისინჯა ჯიბეში და გასასვლელისკენ წავიდა

– ლუკა გესმის?
– დიახ , ძვირფასო!
– ზიხარ?
– არა! ამ წამს მოვრჩი მორიგ პრაქტიკას, რა მოხდა?
– ზიხარ?
– არა, მაგრამ ისეთი რა უნდა მითხრა, რომ…
– Грядет восточный ветер и “она” всех нас унесёт. Хана вернулась ! – წარმოსთქვა ქალმა და ყურმილი დაუკიდა, შეასრულა რა “პროტოკოლი” იმ შემთხვევისთვის თუ “ის” დაბრუნდებოდა. “ის”, ანუ ხანა ან როგორც ალექსანდრე ეძახდა, ნანა!
– Хана – ჩაილაპარაკა ლუკამ
– Хана
– Что за хана? – კითხა ანასტასიამ, ერთიანად გამოიფლილმა, თან სახეს იმშრალებდა
– Нам. Всем. хана!

როცა ქეთო ოთახში დაბრუნდა ალექსანდრეს მზერა დაიჭირა და თავის დაკვრით მიანიშნა, რომ გააკეთა ის, რაც საჭირო და აუცილებელი იყო.
– მაშინ მხოლოდ ის დაგვრჩა რომ მის საფლავზე მივიდეთ – სთქვა ალექსანდრემ. რამდენიმე საათი დასჭირდათ მისასავლელად, უკვე ბნელოვდა. დაიხარა და სანამ თხრიდა ამბავი მოყვა, რომ ხანას უყვარდა ზღვა და ოკეანე და მასში მოცურავე გემები, ხშირად ხატავდა ზღვას, ოკეანეს და მათში მოცურავე გემებს, რომელთა დროშაზე ჩონჩხი და ორი ძვალი იყო გამოსახული. მეკობრულ გემებს და თავს ყოველთვის რომელიმე მათგანის მმართველად წარმოიდგენდა ხოლმე. აი, ერთ დღესაც ვაჩუქე ქუდი და დავარქვი მას მეტსახელი კაპიტანი.
– გამოდის არც სახელია ჩემი და არც მეტსახელი. როგორი ირონიულია. – მწუხარედ თქვა ნატამ
– I guess Violetta was right and I am just a F*ing replacement for her – ბრაზით წარმოსთქვა ნატამ და თვალი მოარიდა კაცს
– You are the very best thing that happened to this world and to me – დაჟინებული მზერით უპასუხა ალექსანდრემ და როცა ნატამ თვალი გაუსწორა ოდნავ გაუღიმა. შემდგომ კაცმა ისევ განაგრძო თხრობა,
– როცა გარდაიცვალა, მისი სხეული აქ დავმარხე, აქიდან კარგად მოჩანს გემებიც და ზღვაც და თან ჩავატე ის ქუდი, რომელიც ვაჩუქე. – კაცი თხრას მორჩა გახსნილი ყუთი დახვდა და ქუდის ადგილას წერილი
– Ты хорош но я лучше. с любовью твоя создательница так называемое как капитан! – წერილი გულში წაიკითხა ალექსანდრემ, შემდგომ ქეთოს მოუტრიალდა ისე, რომ თვალებში არ შეუხედავს და გადასაცა. დარჩა უსახელო საფლავში და ისე გახედა ჰორიზონტს.

– ნანა მკვდრეთით აღსდგა … კაპიტანო! ანუ მხოლოდ დროის ამბავია სანამ დაბრუნდება და იმისთვის ნამდვილად არა რომ ნომერი მეორე იყოს … თუნდაც! მისეულ პირველობისკენ მიმავალ გზაზე კი ყველას და ყველაფერს გადათელავს! დედა’დეოფლის ტახტრევანი იქნება მისი ბოლო სამიზნე. ქრისტინა ჩვენი ოჯახის წევრია და კბილებით დავიცავთ. ასე, რომ აჯობებს ფეხსაცმელები გაასუფთავო .. კაპიტანო! “მასთან” “ცეკვა” არ აგვცდება!
– და როგორ გაშინებთ ამხელა მმართველ ოჯახს მხოლოდ ერთი ქალი?
– ვიოლეტას შესაძლებლობები საკუთარ თავზე გამოსცადე, მან შენი დასჯა გადაწყვიტა და გაიძულა გაუჩინარებულიყავი, რადგან სიმართე ითქვას, სინამდვილეში მხოლოდ ის უნდოდა, რომ როგორც ოჯახის წევრად მიგვეღო და შენი გაუჩინარებით უბრალოდ ადგილი გამოათავისუფლა საოჯახო მაგიდის სკამზე. ნანას კი .. ეჰ! “ის” ან ყველაფერს მიიღებს, რასაც მოისურვებს ან თავს გაწირავს მცდელობაში! მე არ ვამბობ, რომ დავმარცხდებით, იმას ვამბობ, რომ დანაკარგები უძალიანდიდესი გვექნება და როცა “მელოდია დასრულდება” თავს გამარჯვებულად მაინც ვერ ვიგრძნობთ. არასოდეს მოგწონდა ჩემეული თეატრალური დადგმები და დამპლური თამაშები და წაკბენები! ოჰ! როცა “მას” გაიცნობ “მადლობაც” კი დასცდება შენს “უმადურ” ტუჩებს … დაუფიქრებლად! არასოდეს გესმოდა უმაღლესი ლიგის მნიშვნელობა ან/და საჭიროება აი, ახლა გამოჩნება სწორედ. რადგან მანამდე მართლაც არ არსებობდა ვინმე, ვინც შეძლებდა წინააღმდეგობის გაწევას. იმედია საკმარისად გავარჯიშე… კაპიტანო! რადგან მას შედგომ, რაც მე “მომხედავს”, შენ “მოგაკითხავს”
– მაინც რატომ?
– შენ ხომ “მისი” “გაუმჯობესებული ვერსია” ხარ. – ალექსანდრემ ღრმად ჩაისუნთქა. წამოდგა საფლავიდან და გვერდით ამოუდგა ნატას და ქეთოს.
– შავი ღრუბელი ახლოვდება და როცა “ის” კარზე დააკაკუნებს, სულერთია გავუღებთ თუ არა “ის” მაინც შემოვა ასე, რომ აჯობებს მზად დავხვდეთ.
– ჯანდაბა! “მისი” მართლა ასე გეშინია?
– რა თქმა უნდა! სულელი უნდა ვიყო ,რომ არ მეშინოდეს და შენც იმავეს გირჩევ. დროა პროდუქტები დავასაწყობოთ … გრძელი ზამთარი გველოდება.

***
– აი, შენთვისაც მოვიცალე! – წამოიწყო საუბარი ნანამ და მიუახლოვდა ნატას
– მიდი, წამოდეგი, მინდა საქმეში ვნახო “ჩემი გაუმჯობესებული ვერსია”! ხვდები, რომ შენი შექმნის ერთადერთი მიზეზი მე ვარ … მხოლოდ?! – მისგან რამდენიმე ნაბიჯში შეჩერდა და დაელოდა ნატა რას ეტყობა, ქალს არაფრის თქმის თავი არ ჰქონდა, მართალია ჯერაც ფეხზე იდგა, მაგრამ ამას მთელი მისი ძალების გამოყენებით ახერხებდა … მხოლოდ! ნატამ იცოდა, საშუალება, რომ ჰქონოდა მაინც ვერ მოკლავდა ნანას! უბრალოდ არ შეეძლო! აი, ანასტასიას კი …! ანასტასია მათგან მოშორებით იდგა, ნანას თავისი ჯადოსნობით ჰყავდა მონუსხული და დასაკუთრებული, მაგრამ რა მოხდებოდა თუ… ნატამ თავი წაიქცია და თან უხილავი ტალღა სტყორცნა ანასტასიას მიმართულებით. წაქცევის ოსტატი არ იყო ამიტომაც დაილეწა, მაგრამ როცა თავი წამოწია დაინახა, რომ ანასტასია თვალები იასამნისფერიდან მის ბუნებრივ მდომარეობაში მოვიდა და ქალმა მათკენ დაიწყო სვლა

– Стой где стоишь! – უბრძანა ნანამ ანასტასიას , მაგრამ რატომღაც ქალი მას არ დაემორჩილა და სანამ შემდეგი სიტყვების წარმოსთქმას დაიწყებდა ლითონის გემო გაასინჯეს
– თუ ჩემს კაპიტანს, ოდესმე, ვინმე მოკლავს, ეს მე ვიქნები … მხოლოდ! – იყო ანასტასიას სიტყვები, შემდგომ მარჯვნივ გადადგა ნაბიჯი, ხმალმა სახის მარცხენა ნაწილი ააცალა ქალს. ნანას სახეს ან რაც მისგან დარჩა გამაოგნებელი გამომეტყველება შეაცივდა. ანასტასია თავმომწონედ იდგა და უყურებდა მის ნახელავს, როცა ნატას ხმა მოესმა
– არ ვიცი რას ამბობ, მაგრამ “მადლობად” რატომღაც არ მეჩვენება – მკვახედ უთხრა ქალმა. ნატამ ხმა ჩაიწმინდა და მარცვალ მარცვალ უთხრა
– შენს წყეულ ხმალს სისხლი არ აცხია – და მართლაც, როცა ანასტასიამ თავის ხმალს დახედა მასზე არაფერი იყო, შემდგომ გვამს დახედა, არც მასზე ჩანდა რაიმე. ზურგიდან ტაშის ხმა მოესმა.
– შენ კარგი ხარ! აი, მე კიდევ უკეთესი – წარმოსთქვა ნანამ … მტაცებლურად!
– არ დამიჯერეთ, ახლა კი გაგრძნობინებთ რას ნიშნავს იყო დაუმორჩილებელი, ქალმა ხელები გახსნა და მოწითალო’მოშავო უჯრედებინ შეიკრა, მტვრის ნაწილების მსგავასდ და შემდგომ კი სადღაც გაუჩინარდნენ და მის ნაცვლად დარჩა ალექსისი, ნატას ქალიშვილი, ნატამ თავი დახარა, იცოდა, რომ გაიმარჯვა.
– აი, ახლა კი მიხვდებით როგორ უნდა იძიოს შური დაუმარცხებელმა ! – თავმომწონედ განაცხადა ნანამ და სწორედ მაშინ, როცა ხელი ჩაკიდა ალექსის და აპირებდა თავისი ბოროტული მონოლოგის გაგრძელებას, მიაშტერდა გოგონას და უყურებდა მას . ხმას ვერ იღებდა მალევე გაუშვა ხელი და დასცილდა მას ერთიანად დაიწყო მასში ყველა გრძნობამ გამოძღვიძება. ქალს პანიკა დაეწყო, მიწაზე დაეცა და თვალებს ვერ ახელდა

– როგორი ირონიულია, Слишком любовалась собой и тебя проста занесло. Ох уж эти сентименты. შეგეძლო ყველაფერი მიგეღო, რაც გსურდა, მაგრამ.. ოხ! ეს წყეული სენტიმენტები. შენთვის საკმარისი არ იყო გერქვას გამარჯვებული, გინდა, რომ მთელ ქვეყანას მოსდო, რომ გაიმარჯვე და აი, დამარცხდი! – ანასტასიამ მახვილი მოიმარჯვა და ნელა მიუახლოვდა ქალს , რომელიც მიწაზე იყო გაშოლტილი და თითქოს კოშმარულ სიზმარს ხედავსო, თავს და სხეულს სხვადასხვა მიმართულებით ამოძრავებდა, კრუნჩხვებში ჩავარდნილი პაციენტივით. და როგორც კი გაჩერდა და დამშვიდდა და თვალი გაახილა
– ქიში და შამათი ! – წარმოსთქვა ანასტასიამ და მისი გრძელი მახვილი გადაუტარა/გადაუკატავა კისერზე. შემდგომ ნატას მოუბრუნდა
– აბა, რას იტყვი? საკმარისი სისხლი აცხია ჩემს მახვილს?- თქვა ქალმა თავმომწონედ, გრძელი მახვილი ახლოს მიიტანა სახესთან და თავისი გრძელი ენაა გადაუსვა, როგორც მოპოვებული ნადავლის აღების რიტუალი, მაგრამ წამსვე იქვე მოინერწყვა
– რა მოხდა? – კითხა ნატამ და ნელა მიუახლოვდა ქალს
– მეკითხები კიდეც? სად ხართ? გამოჩნდით?
– რა მოხდა?
– რა-რა-მოხდა? მთელი წელი მაწვალებდით თურმე და თეატრალური დადგმის მონაწილე გამხადეთ … გაუცნობიერებლად!
– მაინც რას ამბობ?
– ას წელზე მეტი ხანია, რაც ვამპირი ვარ და ამიტომ ვიცი როგორი გემო აქ წყეულსისხლს … კაპიტანო! – ნატას ხმა არ ამოუღია. ისევ ანასტაიამ დაიწყო საუბარი.

– აბა, რომელმა შეარულეთ ნანას როლი? – ქეთომ თავი დახარა და მარჯვნა ხელი ასწია მაღლა
– რა თქმა უნდა, განა სხვა ვინ შეძლება იმდენად ოსტატურად მოერგო წყეული მტაცებლის როლი, რომ ეჭვიც კი არ შემეპარებოდა, მთელი წყეული წლის მანძილზე!
– და თავად თეატრალური დადგმა ვისი იდეა იყო? – ანასტატსია ალექსანდრეს მიაშტერდა
– რა თქმა უნდა! – ჩაილაპარაკა ბოლოს
– Сама напросилась. Всегда не долюбливало меня და არ ვიცოდი ვის მხარეს აირჩევდი თუ რაღაც გაგებით “სხვა ბანაკში” აღმოვჩნდებოდი- თქვა ნატამ
– შეგეძლო უბრალოდ გეკითხა!
– Ну все и так знают что … ჭეშმარიტი გრძნობების და ემოციების გამოხატვა Это не твой конек! ალექსანდრეს მსგავსად! – წაკბენით ალექსანდრესაც გადასწვდა ნატა.

– ცნობისთვის, თუ ნანას როლის შემსრულებელს ეძებდით შეგეძლოს უბრალოდ ჩემთვის დაგეძახათ – მათგან მოშორებით გაისმა ხმა
– რუსა? – იკითხა ანასტასიამ გაკვირვებულმა. რა ხანია არ უნახავს
– არც მთლად – იყო ქალის პასუხი, ანასტასიამ იცნო რა ხმა გააჟრიალა. მოშავო უჯრედებით დაიფარა მისი სხეული შემდგომ კი გაიფანტა ის და დარჩა მხოლოდ…
– ნანა! – წარმოსთქვა ანასტასიამ და ახლა ნამდვლიად შეეშინდა!
– ერთადერთი და განუმეორებელი! – წარმოსთქვა ქალმა მტაცებლურად, მარცხნა ფეხი უკან გასწია მარჯვენა ხელი გაშალა თვალებით კონტაქტი დაამყარა ყველასთან!
– პირველი რუსას მივაკითხე. ის ხომ ნათელმხილველი იყო და შეეძლო წინასწარ ეცნობებინა ჩემი მოსვლა. მე კი საჭირო დროს ყველასთვის მოულოდნელად თეატრალური შემოსვლა მიყვარს … მხოლოდ!რ ოგორი ირონიულია, ქალს იმდენადაც კი არ აფასებთ, რომ თვეების მანძილზე ერთხელაც კი არ მოიკითეთ

ალექსანდრემ ნაბიჯის გადადგმა დააპირა, მაგრამ ნანა მაშინათვე გასწორდა წელში სამი თითი გაშალა, დანარჩნეი ორი მოკეცა და ყველა ადგილზე გაიყინა და პირები მოუკუმა, ანასტასია და და ნატას გარდა, აინტერესებდა თუ რა ჰქონდათ სათქმელი. შემდგომ ისევ გაშალა ხელები და მორიგი მოშავო უჯრედებიდან..
– ვალტერ! – გამოსცრა ანასტასიამ
– წინა ჯერზე საკადრისად ვერ დაგაფასე, გრძელფეხებავ! რაც ჯერ დამარცხებად შემდგომ კი სიცოხლის ფასადაც კი დამიჯდა, Не собираюсь повторить ту ошибку ! –
– Я лично тебя прикончу – სთქვა ანასტასიამ კბილების კაწკაწით. ნანამ ნაბიჯი გადაგა და ცენტრისკენ შეიწია და თვალი მოავლო ყველას და ცივად დაიწყო საუბარი. მოცეკვავესავით გრაციოზულად შემობრუნდა და ანასტასიასკენ დაიწყო სვლა
– Не смогли смириться с поражением а куда вас это привело? снова ко мне

ეს ტექსტი, რომელსაც ახლა წაიკითხავ 15 თებერვალს 2021 წელს შეიქმნა რამდენიმე საათში

“იყო ერთდროულად გონიერი და შეყვარებული ძალიან რთულია, თავად ღმერთებსაც კი არაგონივრულად უყვართ” – შექსპირი

ყველანი შეკრებილიყვნენ “განკითხვის ღამეს” ალექსანდრეს სახლში. პირველ სართულზე ისხდნენ ჩუმად თავიანთ ფიქრებში ჩაძირულები. აი, მეორე სართულზე საძინებელში კი ალექსანდრე, ნატა და მისი გოგონა, ალექსისი, იყვნენ. ალექსისი ლოგინზე იწვა და ეძინა. ის მანამ ვერ გამოიღვიძებდა, სანამ დედამისი, ნატალია, ცოცხალი იქნებოდა. როგორც აღმოჩნდა ყველა ბრძოლას ვერ მოიგებ … დანაკარგების გარეშე! დები ცეკვავები ბანქოს თამაშობდნენ, უფრო სწორად, თავიანთ ფიქრებში იყვნენ და ბანქოს უბრალოდ ჩამოდიოდნენ. ეთა ყველასგან მოშორებით გარეთ იჯდა. თავის საყვარელ მწვანე კაბაში გამოწყობილი და მის მწვანე თვალებს ხან მარჯვნიც ხან მარცხნივ მიმართავდა. ასობით წლის წინ თავადაც “მოიწამლა” მეორე პილოტის დაკარგვისგან გამოწვეული ტკივილით . მართალია მამასახლისთან “რომანტიკული ძაფები” არ აკავშირებდა, მაგრამ ამ კაცის მეწყვილე იყო 600 წლის მანძილზე და ეს რაღაცას ნიშნავდა, მისი მსგავსი უგრძნობი უკვდავისთვისაც კი! ალექსანდრეს ვერაფრით ვერ დაეხმარებოდა, ვერც სიტყვებით, ვერც რაიმე ბრძნული დარწმუნებით. საყვარელი ადამიანის დაკარგვა ყოველ ჯერზე მტკივნეულია და პაროი გაუსაძისიც კი განსაკუთრებით მაშინ, როცა უეცრად მოგაგონდება ყველაზე მოულოდნელ მომენტში. თავად ისურვებდა ისევ ლიზიში გამოკეტილი ყოფილიყო, მაგრამ ალექსანდრემ რატომღაც თავად სთხოვა აქ ყოფნა ის კი არადა, სოფიას ჯადოსნური ხელების წყალობით განაცალკევა მათი სხეულები. ახლა ქალი თავის სხეულით და საყვარელი კაბით იჯდა უკვდავების სამყაროში. ვერაფრით გადაწყვიტა, ასე ერჩივნა როგორც ახლა თუ ისევ ისე, როგორც ადრე, ლიზიში ყოფილიყო გამოკეტილი და ყოფილიყო მისი “შინაგანი ხმა”. ქალმა ინატრა, რომ “свобода воли ” (თავის’უფალი ნება) არ ჰქონოდა.

მამასახლისს ცალ ხელში არაყი, მეორეში კი თამბაქო ეჭირა და ფირსაკრავის მელოდიის ხმაზე ირწეოდა ხან ერთ, ხანაც მეორე მხარეს. გამთენიიდან მოყოლებული ეწეოდა ღერს ღერზე, მაგრამ ეს არ მოკლავდა, უკვდავობის პრივილეგიები. მართალია კაპიტანი სულერთი არ იყო მისთვის, მაგრამ საკუთარი თავი უფრო მეტად ანაღვლებდა. დარწმუნებული იყო, რომ რა წამს ნატა აღარ იქნებოდა ცოცხლებთა რიგებში, ალექსანდრე პირველივე “გადაცდომაზე” თავს წააცლიდა. არც იმისგან არ იყო დაზღვეული, რომ თუ ერთხელაც მის წარსულ ცოდვებს გაიხსენებდა ალექსანდრე მაშინაც წაადგებოდა თავზე მახვილით ხელში თავად კი ვერაფრის გაკეთებას ვერ შეძლებდა. ასე და ამგვარად ემშვიდობებოდა საკუთარ თავისუფლებას, რადგან ხვალინდელი დღიდან ყველაზე დამჯერი და კანონმორჩილი უკვდავი უნდა გამხდარიყო.

ანასტასიაც ჩუმად იჯდა, არაფერს არ ამბობდა, ისიც ფიქრობდა. ამდენი წლის შემდგომ უკვე თავადაც გრძნობდა თუ როგორ იცვლებოდა ნატას გავლენით. თითქოს ცხოვრება უფრო სასიამოვნო გახდა, მას შემდგომ, რაც დაიწყო სხვების დახმარება, ხედავდა რა მათ თვალებში მადლიერებას, ქალი თავადვე ბედნიერდებოდა. რა მოხდება, როცა ის მეტად აღარ იქნებოდა? წამით შეეშინდა რომ ისეთი გახდებოდა როგორიც ადრე, უგრძნობი და უმოწყალო და წყეული ჯალათი!

ქეთო და კოტე ერთ გრძელ სკამზე ისხდნენ. ერთი უკიდურესად ერთ ბოლოში, მეორე კი მეორე ბოლოში. კაცი თავს მშვიდად გრძნობდა, რომ არ მოუწია ეტვირთა ყველაზე რთული გადაწყვეტილება … აერჩია ვის ეცოცხლა საყვარელ ცოლსა და შვილს შორის, რადგან ორივეს ვერ გადაარჩენდა. ალექსანდრემ თავად გადაწყვიტა, რომ არჩევანი ყოველთვის არსებობდა, რომ სხვა გზას იპოვიდა. ხელი ჩაკიდა ნატას და აიყვანა მეორე სართულზე, სადაც ალექსისს ჯადოსნური ძილით”ეძინა”.

ქეთოს ხელებში ჰქონდა ჩარგული თავი. არ იცოდა ზემოთ რა ხდებოდა და არც უნდოდა სცოდნოდა. იმედი ჰქონდა, რომ ალექსანდრეს თავისეული შეხებით ისევ გამოაღვიძებდა იმ უკიდეგანო წყვდიადიდან, რომელშიც მისი კაპიტნის მკველობის შემდეგ აღმოჩნდებოდა, მაგრამ სხვა ფიქრებიც აწუხებდა. მას შეეძლო გამოეღვიძება ის კარგი და კეთილი ნაწილები, რომლეიბიც კაცში იმალებოდა, მაგრამ რა მოხდებოდა თუ ნატას მკვლელობასთან ერთად მისი ეს კარგი და კეთილი ნაწილიც მოკვდებოდა? მაშინ შეხების ნაცვლად, სულ რომ ჩახუტებოდა ვერაფერს გააწყობდა. ფიქრობდა, ფიქრობდა და ბოლოს იმაზე ფიქრობდა როგორ აღარ ეფიქრა.

ნიკო თავისთან იყო ეკლესიაში და ევედრებოდა მაღალ ღმერთს მორიგი სასწაულისთვის, გადაერჩინა ნატალია სტიუარტი სიკვდილს … ისევ!

– ახლაც მახსოვს შენი სიტყვები – წამოიყწო საუბარი რა ნატამ დაასრულა მტანჯველი სიჩუმე
– “უფროსების მაგიდასთან სკამს, თავისი საფასური აქვს … კაპიტანო!” როგორც ჩანს უფრო მეტად უნდა დამეჯერებინა შენთვის – ალექსანდრემ არაფერი არ უპასუხა უბრალოდ ოდნავ გაუღიმა ქალს
– მომიყევი ტამარაზე – სთხოვა ქალმა. ტამარა ანასტასიას დედა იყო და მასზე თითქმის არაფერი არ იცოდა
– რატომ?
– ხშირად ახსენებდი მას, ჩვენი პრაქტიკისას, აქ რომ იყოს ამას იზამდა ან იმასო. მაგრამ არასოდეს ვიცოდი არც დასაწყისი და არც ბოლო. ახლა კი ყველაზე კარგი დროა, არა?
– ტამარა იყო … – დაიწყო მოყოლა ალექსანდრემ და მოზღვავებული ემოციებისგან ჩამოჯდა საწოლზე.
– საყვარელი, გულკეთილი, თბილი, მზრუნველი და უნიკალური. აბსოლუტურად უნიკალური. ასეთი ქალის ერთი უბრალო შეხებაც კი მთელ ცხოვრებად ღირს
– ოჰო
– და ამასთანავე ერთადერთი ჩემი მეორე პილოთი, რომელსაც ვერასოდეს ვუგებდი
– უთმობდი?
– ოჰ, არაა! პირიქით! მთელი ძალით ვეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ უშედეგოდ, “მელოდიის ბოლოს” თავად მტკიცედ იდგა, მე კი მიწაზე … გაშოლტილი!
– რამდენი წლის იყო? ალბათ შენზე რამდენჯერმე უფროსი, ხომ? ასე მარტივად, რომ შეეძლო დაემარცხებინე! – ალექსანდრეს სიცილი წასკდა
– რა მოხდა?
– არა, არაფერი!
– რა მოხდა’მეთქი! – კითხა ნატამ მოჩვენებითი ბრაზით, მისი ტუჩები ღიმილს ვერ იკავებდნენ
– ის არც ჩემზე უფროსი იყო და არც განსაკუთრებულად გამოცდილი “ცეკვაში”, პირიქით, ის მხოლოდ მოკვდავი იყო, ისევე როგორც შენ – ნატამ თვალები ააფახურა
– მოიცა, გინდა მითხრა, რომ ადამიანი იყო? და არა რაიმე არსება?
– არაჩვეულებრივი არსება, მაგრამ ჰო, მაინც უბრალო ადამიანი. გადაბული 3-4 საათი შეეძლო პრაქტიკა, მეტის ძალა არ ყოფნიდა
– და მაინც გამარცხებდა .. ყოველ ჯერზე! წარმოუდგენლად მშურს მისი – თქვა ნატამ მომღიმარმა
– წლების განმავლობაში ვთხოვდი, რომ უფლება მოეცა “მომექცია” უკვდავად, მაგრამ ყოველთვის უარზე იყო. შემდეგომ ანასტასია დაიბადა და მივხვდი რატომ არჩია ყოფილიყო დედა, ვიდრე უკვდავი. გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე ისევ ვთხოვე, მაგრამ მიპასუხა, რომ ადამიანად დაიბადა და ერჩივდა ასე დაელია სული
– It is amazing. You loved her enough not to go against her will even if it meant not seeing her for hundreds of years … not ever … again!
– Yeah – ნატა ფიქრებმა წაიღო, ყოველთვის ფიქრობა, რომ მათი გაცნობის შემდგომ დაიწყო ალექსანდრეში ცვლილებები, იმ ყველაფერი კარგის და კეთილის გამოვლინება, რაც კაცმა თავადაც არ იცოდა, რომ ჰქონდა. მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ცვლილებებისთვის მზაობა დიდი ხნის მომწიფეული იყო მასში და საკმარისს სტიმულს ელოდებოდა … გამოსაღვიძებლად!
– კიდევ რა გაინტერესებს, на последок ?
– ირონიაულია, არა? შენი სიზმარი წინასწარმეტყველება აღმოჩნდა – კაცმა გაიკვირვა
– შენი ხელით ჩემი მკვლელობა მაინც არ ამცდა .. ახლა კი დრო მოვიდა დაასრულო ეს ყველაფერი. მსუქანი ქალი, სცენაზე, რა ხანია მორჩა სიმღერას…
– არა! უარს ვამბობ! თუ ჭკუა დაკარგე, შემიძლია ჩემი გათხოვო!
– შენ დამპირდი რომ გამიშვებდი, თუ ოდესმე გთხოვდი!
– დიახ, მაშინ, როცა მოგინდებოდა და არა ეს და ასე და თან სამუდამოდ! – ცხოვრებაში პირველად, კაცის მარცხენა ხელმა კანკალი დაიწყო. მარჯვენათი შეეცადა გაკავებას, მაგრამ ვერაფერს ვერ გახდა!
– Проста отпусти меня и не держи – წარმოსთქვა ქალმა, ტუჩის მარჯვენა ნახევარი მიწებებულივით ჰქონდა ერთმანეთთან და მხოლოდ მარცხენა ღია ნახევრით უთხრა კაცს – შენი აზრით რამოხდება თუ თითებს გავხსი ხმელეთს ოკეანედ ვაქცევ, ოკენას კი ხმელეთად? ფერიობის წყალობით შემიძლია რამდენიმე ელემენტი ვმართო, ჯადოსნური ფერიობის წყალობით კი შემიძლია ყოველი მათგანი ერთდოულად ვმართო, სამწუხაროდ დრო არ გვაქს, და რომ გადავრჩე წამიდან’წამამდე წუთითან’წუთამდე დღიდან’დღემდე გაიზრდება ჩემში დაგროვილი ბრაზი! შენმა ქალიშვილმა “გადმომილოცა” ალქიმიკოსობა და ორივემ ვიცით რაზეა წამსვლელი შვილმკვდარი დედა
– მთელს მსოფლიოს გადაწვავს!
– Evet … და ყველა სხვისგან განსხვავებით მ-ე ე-ს მ-ა-რ-თ-ლ-ა-ც, რომ შემიძლია! რადგან იყო დედა უდიდეს ბედნიერებასთან ერთად, უდიდესი პასუხისმგებლობაცაა. და ნუთუ უფლებას მომცემ გადავწვა მთელი მსოფლიო? მოგიწევს მომკლა! ჩემი დრო დათვლილია, ასე “ქე” მაინც ჩემს სიკვდილს ექნება უდიდესი აზრი – თქვა ქალმა და მის გოგონას გახედა ალექსანდრემ არაფერი უპასუხა, ვედრებით შეხედა ქალს
– უბრალოდ გააკეთე ის, რაც ყველაზე კარგად შეგიძლია … !
– მიყვარხარ ნატა’ნატ … კაპიტანო!
– როგორც ყოველთვის, ბოლო წამი “აირჩიე” გრძობების გამოსახატად… ჩვენი გრძობი ორმხრივია, გენერალო! – თქვა ნატამ და მარცხენა ხელის ცერა თითი შეახო კაცის მარჯვენა ლოყას
– ო, კაპიტანო, ჩემო კაპიტანო! – იყო კაცის უკანასკნელი სიტყვები. ძლიერად ჩაიხუტა [აწ უკვე] ქალი და თვალები დახუჭა. როცა გაახილა, მისი ნაცრისფერი თვალები სადღაც გამქრალიყვნენ, მთლიანად გაშავებოდა. მარცხენა ხელიც აღარ უკანკალებდა … მეტად! ოდნავ დაშორდა რა ქალს, მარცხენა ხელით შეიჭრა მის მკერდში, გაამტვია მკერდის ძვალი, ნეკნები, ხელი მოხვია მის გულს და … ქალის გული ისე მოსწყდა … მკერდს, როგორც მწყიფე ნაყოფი … ხეს!

კიბეებზე ფეხის ხმა რომ გაიგო ყველა გაშეშდა, ვინც იჯდა წამოდგა და უყურებდნენ თუ ვინ ჩამოვიდოდა. ნაბიჯები ზედმეტად სწრაფი იყო.
– ალექსის – წარმოსთქვა ქეთომ. გოგონა გაღიბეული და გახარებული ჩამოვიდა კიბეებიდან და დიდ ოთახში შემოაბიჯა
– დედა სად არის? იკითხა და თვალებით მისი ძებნა დაიწყო
– ალბათ, ალექსანდრესთან ხომ? – გააგრძელა საუბარი გოგონამ ზურგი აქცია ყველას, თუმცა მაშინათვე მობრუნდა და ყველა შემყურეს ერთდორულად კითხა
– და ალექსანდრე სად არის? – ქეთოს თითქოს ელდა ეცაო, წამოიკივლა და სწრაფი ნაბიჯებით აირბინა კიბეებზე, კოტეც უკან დაედევნა. ქალმა კარი შეაღო და შევარდა, მაგრამ არავინ არ დახვდა, მიმოიხედა, არც ალექსანდრე, არც ნატა, მაგრამ რადგან ალექსისმა გამოიღვიძა გამოდის რომ “რიტუალის ბოლო აქტიც შედგა”. ქეთომ ერთიანად ამოიყვირა. კოტემ ზურგიდან მოხვია ხელები და ჩაეხუტა ქალს. მის სხეული მიიბრუნა და მთელი სხეულით მიიკრო. თითქოს მათი ჩახუტებისას შექმნილ სითბოს უნდა გაექარწლებინა ის ტკივლი, რომელსაც ორივე გრძნობდა. ქეთო გამუდმებით ფიქრობდა თუ როგორ გამოეღვიძენია ალექსანდრეში ადამიანი, “რიტულის შემდგომ”, მაგრამ არცერთი წამით არ უფიქრია, რომ მას ვეღარ ნახავდა … მეტად! მას შემდგომ ორასი წელი გავიდა და ალექსანდრე თვალით არავის უნახავს… ნიკოსაც კი!

ეთას სიმწრისგან გაეღიმა ” იმ წყეულმა ბრიტანელმა ნაბიჭვარმა ყველაფერი წინასწარ გათვალა!”. ალექსანდრემ თავიდანვე იცოდა თუ რამოხდებოდა ბოლოს, რომ თავისი კაპიტნის მკვლელობას ზედ გადაყვებოდა, შეეწირებოდა. აი, ამიტომაც მათი ნაცნობობის თითქმის 170 წლის შემდეგ, პირველად ცხოვრებაში,/ უფლება მისცა დაბრუნებულიყო საკუთარ სხეულში, როგორც თავის’უფალ ქალიად! რადგან სხვა შემთხვევაში დარჩებოდა ლიზის სხეულში გამოკეტილი მხოლოდ მის “შინაგან ხმად” … სამუდამოდ!

ჟამთააღმწერელი ხურცია, პირველად ცხოვრებაში, ცრემლნარევი წერდა ალექსანდრეს ბოლო მომენტებს. ალექსანდრე. მუდამ ცდილობდა დაეცვა და ეზრუნა გოგონაზე, მაგრამ მისი ქმედებებით მხოლოდ უბედურება, ტკივილი და ტანჯვა და საბოლოოდ სიკვდილიც კი მოუტანა ქალს. აღარაფერი იქნებოდა ძველებურად, გამუდმებით ბრაზით თუ ზიზღით სავსე, ის დაუმარცხებელი გახლდათ და შესაბამისად ყველას მოუწევდა მისი გადამეტებული თავხოდებობეს დათმენა პირველ რიგში კი მის ოჯახის წევრებს. თავად იტვირთა ეს სიმძიმე. მართალია ნატა მისთვის ღვიძლი შვილი არ იყო, მაგრამ შვილით უყვარდა და როგორც ნებისმიერი შვილმკვდარი მამისთვის, მისთვისაც ზედმეტად რთული გახდა … უბრალო სუნთქვაც კი! ნატას გამოჩენით, მასში გაჩნდა იმედი, იმედი უკეთესი მომავლის. პატარა გოგონა ანთებული კელაპტარივით იქცა მის სამყაროში. პირველივე დღიდან უბრალოდ სუნთქვდა და უნათებდა კაცს გზას წყვდიადთაშორისში. ახლა კი ალექსანდრეს აღარ შეეძლო დროში უკან დაბრუნებულიყო გამხარიყო ისევ ისეთი უგრძობი, უემოციო წყეული ჯალათი, რომელიც მხოლოდ საკუთარი ინტერესებით მოქმედებს და რომელსაც ან ემორჩილებიან ან ემორჩიელებენ სხვა შემთხევაში ადგილზევე მოკლავდნენ … პირველივე “გადაცდომისთანავე”!

ოდესღაც კაპიტნის თვალისმომჭრელი ბრწყინვალებიგან მხოლოდ ფერფლი და ნაცარი დარჩა. ალექსანდრე გაუნძრევლად იდგა. მისი ჩრდილიც კი არ იძვროდა. ნატას შემოტანილმა სინათლემ ბოლო მოუღო კაცის დემონების უმეტესობამ, რომელიც მუდამ გარს ეხვა, მაგრამ ზოგიერთმა მათგანმა შეძლო გადასხვაფერება, სინათლის წყალობით დაკარგეს თვალები, მაგრამ ისევ ძველებურად ძიერებად დარჩნენ ელოდებოდნენ რა, საკუთარ დროს! ალექსანდრე ხვდებოდა როგორ ეფლობოდა წყვდიათდში წამიდან’წამამდე აი ამიტომაც გადაწყვიტა გაუჩინარება. მას ვერავინ ვერ დაამარცხებდა მისი პირელი მსხვერპლი მისივე ოჯახის წევრები იქნებოდნენ … სწორედ!

პირველად ცხოვრებაში ჟამთააღმწერელ ხურციას ცრემლის რამდენიმე წვეთით დაეფარა თვალები, როცა ალექსანდრეს ისტორია მისი ერთ’ერთი საყარელი პოეტის სიტყვებით დაასრულა. კაცმა ქალის დაკარგვით, “თვალის სინათლე დაკარგა ბნელში”.

ეპილოგი:

– ყველაფერი რიგზეა, გესმის? – ალექსანდრე მთელი ძალით ანჟღრევდა რუსას სხეულს, მაგრამ ქალი არა’და’არ ახელდა თვალს.
– ნატა სად არის? – იკითხა ქალმა უეცრად. ალექსანდრე გაჩერდა. მიხვდა, რუსა გონზე იყო უბრალოდ მორიგი ხილვა ჰქონდა და ეს იმდენად საშინელი იყო, რომ თვალებსაც კი ვერ ახელდა. წამიერად შეცბა და ცნობისმოყვარეობას კინაღამ გადაყვა, თუმცა, ბედად, ქალის ღრიალმა გამოარკვია ფიქრებიდან
– ნატა სად ჯ-ა-ნ-დ-ა-ბ-ა-შ-ი-ა?
– სახში, ქმართან და შვილთან ერთად. მათგან მოვდივარ სწორედ!
– კარგია – მშიდად წარმოსთქვა რუსამ და ლოგინზე “დაესვენა”. მიხვდა რა “განკითხვის ღამე” შეეძლო დაწყებამდე დაესრულებინა, მზაკვრულად გაიღიმა და … რუსამ თვალები გაახილა!

[ფარდა]

[მეორე წიგნის დასასრული #წყვდიადთაშორისი]

15.2.2021

ნატა ქვედა უჯრას ალაგებდა, რომელსაც რატომღაც არ ეკარებოდა … არასოდეს! რადგან ე’მანდ ის ჯვარი ჰქონდა შენახული, რომელიც ალექსანდრემ აჩურა მაშინ, როცა მონათლა. მაგრამ ახლა გადაწყვიტა, რომ დრო მოვიდა. და ამ მილაგებისას გადააწდა CD’დისკს, რომელიც ხელში აიღო. “არა, ის ვერ იქნება” გაიფიქრა ქალმა ” ის ხომ ხელში შემომატყდა” ასე დაჰყურებდა დისკს მანამ, სანამ უეცარმა ჟრუანტელმა არ დაუარა და დისკი ხელში არ შემოატყდა … ისევ! დროში გაიყინა და გონზე მხოლოდ მაშინ მოვიდა , როცა ნაცნობი ვარდის სურნელით გაიჟღინთა ოთახი, თვალები დახუჭა, ხარბად ჩაისუნთა ეს მონატრებული არომატი და მხოლოდ მაშინ გაახილა, როცა წინიდან კისერში ნაცნობი ხელის წაჭერა შეიგრძნო და კედელზე მთელი სხეულით მიანარცხეს … ზურგით!
– მენატრებოდი … კაპიტანო! – მიმართა ალექსანდრემ, რომელსაც ტუჩებზე ღიმილი დასთამაშებდა
– ვისურვებდი მეც იმავეს თქმა შემეძლოს … გენერალო! – იყო ქალის სახეგაბრწყინებული პასუხი
– ვშიშობ გენერალი მეტად აღარ ვარ – თქვა კაცმა და გაუშვა ხელი [აწ უკვე] ქალს
– მაშინ ვინ.. – კითხვა ბოლომდე არ დასვა ისე წარმოთქვეს ერთდროულად
– ანასტასია
– ჰო გამოიცანი
– რა თქმა უნდა, როგორც ლუკამ თქვა ერთხელ, გენერალი უნდა იყოს შეუჩერებელი, დაუნდობელი, იდეალური კითხვა’პასუხით და დაუმარცხებელი მებრძოლი, თანაც უგოლო, უმოწყალო, მაგრამ შეუპოვარი! და ვინ არის მისი მეორე პილოტი?
– პირველივე ცდაზე გამოიცნობ
– ლუკა – თქვა [აწ უკვე] ქალმა ისე მშვიდად თითქოს გადამოწმება არც ჭირდებოდა
– Evet
– და როგორ იქნებიან ერთად? Если я правильно помню, а я правильно მათ ფიცი დადეს, რომ მარტონი იქნებოდნენ … სამუდამოდ!
– არც კი ვიცი, როგორ უნდა იყვნენ ერთად ისე, რომ სინამდვილეში არ იყვნენ ერთად, მაგრამ ამის გასარკვევად მთელი დარჩენილი უსასრულო ცხოვრება აქვთ
– ანუ გამოდის არ აპირებ ტრადიციულად ჩაერიო და ყველაფერი შენს ჭკუაზე გადაიყვანო?
– აღარ. ყველაფერი ისე აღარ არის, როგორც ადრე, შენს “გაუჩინარებამდე”
– და ახლა რა იქნება?
– You go back where you belong – წარმოსთქვა ალექსანდრემ, მხრებში გაიმართა და ნიკაპი ზემოთ აღმართა. ამასობაში ოთახში პატარა გოგონა შემოვარდა, ალექსანდრემ გახედა, გოგონა ნელა მოუახლოვდა მას და მის წინ გაჩერდა. ნატას ელდა ეცა. ალექსანდრეს თვალები წამიერად გაუშავდა. მისი გოგონა იდგა კაცის გვერდით, რომელიც უპირობო, შეურაცხადი, წყეული ჯალათი გახლდათ თავად კი არაფრის გაკეთება არ შეეძლო. მისი ზე’ბუნებრივი ძალები იმ ჯვარში “გამოკეტა”, რომელიც ნათლობისას მისცა ალექსანდრემ და რომელიც ქვედა უჯრაში ინახებოდა. გოგონა მიუახლოვდა ალექსანდრეს და მისი პატარა თითები გადახლართა კაცის დიდრონ თითებში. ნატამ მაშინათვე ალექსანდრეს გახედა კერძოდ მის თვალებს და ცხოვრებაში პირველად დაინახა თუ როგორ გაუქარწყლდა კაცს შავი თვალები და დაუბრუნდა მისი ბუნებრივი ფერი … ნაცრისფერი! ამ კაცს მთელი თავისი შეგნებული ცხოვრება იცნობდა და არასოდეს უნახავს ვინმეს ქეთოს გარდა გამოეღვიძებინა, გაეცოცხლებინა, დაებრუნებინა კაცში … ადამიანი! ალექსანდრე დაიხარა და პატარა გოგონას თვალებში ჩახედა
– დედას არ უთქვამს, რომ არ შეიძლება უცხოებს შეეხო?
– და შენ უცხო ხარ ალექსანდრე? დედამ ხომ შენს საპატივცემულოდ დამარქვა … – ნატა მათ საუბარში ჩაერია, მუხლებში მოიხარა, ხელები გაშალა და მის გოგონას დაუძახა
– ალექსის, ძვირფასო, მოდი ჩამეხუტე – გოგონა დედისკენ გაიქცა და მის მკლავებში ამოყო თავი. ნატა წამოიმართა და ლოყაზე აკოცა პატარა გოგონას
– შეიძლება სადილად დარჩეს? – კითხა პატარა გოგონამ დედას
– თუ მოისურვებს – თქვა ქალმა და გახედა ალექსანდრეს
– თუ ოჯახის უფრო ნებას დამრთავრს, სიამოვნებით! – თქვა ალქესადნრემ ზურგი მიაუბრუნა და კარში მდგარ კოტეს გახედა, რომელიც მთელი ეს დრო იქ იდგა და ხმას არ იღებდა. კოტემ ნატას გახედა. ქალმა თავი გვერდით გადახარა და თვალი ჩაუკრა კაცს. კოტემ ხმა დაიწმინა და უპასუხა ალექსანრეს კითხვაზე
– იქიდან, საიდანაც მე ვარ წამოშობით არსებობს ასეთი გამოთქვა ” სტუმარი ღვთისაა”, თუნდაც შენნაირი! -ალექსანდრეს გაეღიმა და ნატას გახედა
– მისთვის გისწავლებია “დამპლური თამაშები”
– შენ მე, მე კი მას ვასწავლე დამპლური წაკბენები!
– How you like me now ? – წაკბინა კოტემ … ისევ! ალექსადნრეს გაეცინა და დანებების ნიშნად ორივე ხელი გაშლილი ხელის გულებით ასწია მაღლა.
– თეფშებს გამოვიტან – თქვა პატარა გოგონამ, დედის მკლავებიდან გათავისუფლდა და სამზარეულისკენ გაიქცა. ნატა მიუახლოდა კაცს ,ლოყაზე ნაზად აკოცა, შემდგომ კოტეს გახედა თავით ანიშნა და სამზარეულოში გავიდნენ. პატარა გოგონა კი უკან მაგიდასთან დაბრუნდა ჯერ სკამზე ავიდა თეფშები დადო და განაწილება დაიწყო. ალექსანდრე მიუახლოვდა და დახმარება შესთავაზა გოგონას. გოგონამ თავი ზემოთ ასწია თვალები მოჭუტა თავი გაუქნია მომღიმარმა და როცა ალექსანდრე ნაბიჯით უკან დაიხია, მიუახლოვდა და თეფშები გაუწოდა.

კოტე სამზარეულოში იდგა და მათ აკვირდებოდა. ნატამაც შეამჩნია ეს, სალათის ჯამით ხელში მიუახლოვდა და გამოკითხა
– მაინც რატომ გძულს ასე ძლიერ?
– მძულს? არა, მეშინია! ჩვენს სახლშია, ჩვენს გოგონას ეთამაშება და მე არ შემიძლია მივიდე და ვუთხრა რომ გაჩერდეს, that he is not welcomed here! მაგრამ არ შემიძლია, რომ გადაეკეტოს და შეგრძნებები გათიშოს, თავს დაგვესხმება მ-ე კ-ი ვ-ე-რ შ-ე-ვ-ძ-ლ-ე-ბ დაგიცვათ ვერც შენ და ვერც ჩვენი გოგონა, ჯანდაბას! მე ხომ საკუთარი თავის დაცვას არ შემიძლია … მის წინააღმდეგ!
– დამშვიდდი ძვირფასო – უთხრა ნატამ და ჯამი მაგიდაზე დადო
– როგორ დავმშვიდდე? – ნატა მიუახლოვდა კაცს ხელები ჩაკიდა, ჯერ ერთ ლოყაზე აკოცა, შემდგომ მეორეზე და ისე უთხრა
– არაფერია სანერვიულო, ჩემო ძვირფასო ქმარო, რადგან სულ რომ მაღალი ღმერთი განსხეულდეს და ჩემი მხარე აირჩიოს, ვშიშობ, ისიც ვერ შეძლებს … დამიცვას … მისგან!
– და ამას ასე უბრალოდ ეგუები?
– I love him. And when you love someone you have no control that’s what love is … being … powerless! – მგონი თმაში რაღაც გაქვს, უთხრა კოტემ, მარცხენა ხელი თმაში შეუცურა, სახე მისკენ მოაწევინა და აკოცა.

***
– მენატრებოდა ეს – თქვა ალექსანდრემ, ნატამ წარბები აზიდა და გაუღიმა
– შენი სურნელი, ჩვენს სახლში – ნატამ გაუღმა კაცს, არაფერი უთხრა, უბრალოდ ხელი მოხრილ მკლავში გაუყარა და მიეხუტა. მისი პატარა გოგონა კი დედასთან მივიდა, ფეხზე ხელი შემოხვია და მიეხუტა. სახლის წინა კარები გაიღო, ქეთო და ბავშვები შემოვიდნენ. ალექსისის დანახვაზე მისკენ გამოიქცნენ, პატარა გოგონაც გაიქცა მათკენ და ასე სამივე ერთდროულად ჩაეხუტა ერთმანეთს.
– დედა, შეიძლება რომ ალექსისი ჩვენთან დარჩეს… ისევ? – იკითხა ზოიმ
– ძალიან გთხოვ – შეემუდარა ლეილა
– ისევ?! – გამოსცრა ალექსანდრემ კბილებს შორის. ჯერ ნატას გახედა, რომელიც აშკარად აშორებდა თვალებს. შემდგომ ქეთოს, რომლიც მოშტერებოდა მას. კაცი წამიერად მოწყდა ადგილიდან და ქეთოს წინ გაჩნდა, შემდგომ ორივენი გაქრნენ და სანამ ნატას კითხვა გაუჩნდება თუ სად წავიდნენ, მეორე სართულის საძინებლის კარის ძლიერი მოჯახუნების ხმა გაიგონა.
– დახუჭობანას თამაში ვის გინდათ? – კითხა ნატამ ბავშვებს
– მე აქ დავიხუჭები, თქვენ კი გარეთ დაიმალეთ – ბავშვები ადგილიდან მოწყდნენ და გარეთ გაიქცნენ. ნატას გაუკვირდა, მშობლები ცდილობნენ ზე’ბუნებრივი სამყაროსგან დაეცვათ გოგონები, მაგრამ ახლა ალექსანდრემ ასე პირდაპირ წარმოაჩინა თავისი სისწრაფე. სოფია არსაიდან გაჩნდა მის გვერდით. ნატამ მობოდიშების დაწყება დაიწყო
– ალექსანდრეს მკერდი ნახე?
– რა?
– ალექსანდრეს მკერდი ნახე’ს კონკრეტულად რომელი ნაწილი ვერ გაიგე? – უხეშად უთხრა სოფიამ
– არა, არ მინახავს…
– რომ გენახა, ნახავდი მის ახალ ‘ნახატს’ მკერდზე, რომელიც დღეს დილით “დავახატე”
– რაზე საუბრობ?
– აწი ვერანაირი ჯადოსნობა ვერ იმოქმედებს ალექსანდრეზე, ვეღარავინ შეიჭრება მის გონებაში შეხებით თუ მის გარეშე, რომ რაღაცები დაავიწყოს!
– კი , მაგრამ ასე ხომ თავადაც დაკარგავს … უნარს … შთააგონოს სხვებს და გააკეთებინოს ის, რაც მას მოესურვება?
– ახლა უკვე იცი რად უღირდა შენი “გაუჩინარება”. სხვათაშორის მიხარია შენი “დაბრუნება” , დაო! ჯერაც გაბრაზებული ვარ, ცოტა დრო მომეცი, რომ გადავხარშო ეს ყველაფერი ხომ? – უთხრა ქალმა და გაუჩინარდა. არც მისალმებით შეუწუხებია თავი და არც გამომშვიდებისას.

– გამოდის მთელი ეს დრო იცოდი, ხომ? – ალექსანდრე ფანჯარასთან იდგა და ეზოში ბავშვებს შესცქეროდა. ქეთო საწოლზე იჯდა და ხმას არ იღებდა
– ოდესმე მაინც თუ გიფიქრია, რომ ჩემთვის გეთქვა? მთელი ეს დრო იცოდი, რაც ხდებოდა, ყოველ დღე სახეში მიყურებდი და არაფერს არ მეუბნებოდი
– და მაინც რა უნდა მეთქვა რო? ნატალია არ გახსოვდა
– და ეს არის შენი გამართლება? ჩემი ბრალია როგორ დავიჯერე, რომ ქალს, რომელსაც იქამდე შუეძლია გამოიცნოს სხვისი აზრები, სანამ თავად მოაფიქრდება. ქალს, რომელიც ყველაფერს აკვირდება და იქამდე მიხვდება თუ რა მოხდება მანამ, სანამ მოხდება “ეს” გამორჩებოდა.
– თავის გამართლებას არც ვაპირებ, ალექს! ყოველთვის როცა ის იყო ირგვლივ თავს ვგრძნოდი ზედმეტად, არასაჭიროდ! Ты прям восхищаешься ею! – იყვირა ქეთომ და ფეხზე წამოდგა, თუმცა მალევე დამშვიდდა
– თქვენ, თქვენი ხუმრობები გაქვთ, უთქმელად და ტელეპატიურად შეგიძლიათ ისაუბროთ. როცა ყველაფერი მოხდა, ისე აღმოჩნდა, რომ მე ვიყავი ის ერთადერთი, ვისაც ახსოვდა თუ ვინ იყო კაპიტანი! რადგან არ მოვედი იმ დაწყევლივლ მასკარადზე! და დიახ, არასოდეს მიფიქრია რამე მეთქვა ან/და შემეცვალა, რადგან მინდოდა ყოფილიყავი ჩემი! მხოლოდ ჩემი! დავიღალე, რომ მიწევდა შენი გაზაირება მასთან … მუდამ!
– დაუკვირდი რას ამბობ!
– კიდევ მე დავუკვირდე? დარწმუნებული ვარ, რომ იქორწინები კიდეც მასზე, ნიკოს რომ არ ემარჯვა და გაცნობის პირველივე დღეებში არ მოენათლა შენს ოჯახის წევრად და არ მიეცა შენი გვარი! ეს ხომ ერთადერთი წესია, რომელსაც არ დაგირღვევია შენი მთელი არსებობის მანძილზე ამიტომ, lütfen, თუ დამნაშავეს ეძებ, დროა ჩაიხედო დაწყევლილ სარკეში! – ამბობდა ქალი მთელი გრძნობით, ბოლოს ისევ საწოლზე დაეშვა და ისე თქვა
– ახლა კი ვისურვებდი მარტო დავრჩენილიყავი – კაცი გაჩერდა, შემდგომ შებრუნდა ოთახის გასავლელთან მივიდა და უბრალოდ შუქი ჩააქრო და იქ იდგა რამდენიმე ათეული წუთი. ისევ ქეთომ განაახლა საუბარი
– ვწუხვარ, საზიზრობები გითხარი, მხოლოდ იმირომტომ გამებზარებინე და სულ დამავიწდა, რომ შენი გაბრაზება შენს კაპიტანს შეუძლია … მხოლოდ! ვაღიარებ, დამნაშავევ ვარ, მაგრამ შენი ბრალი იყო
– უცნაური მობოდიშებაა – ორივეს გაეღიმა და მათი თვალები ჩაბნელებული ოთახის მიუხედავად შეხვდა ერთმანეთს. კაცმა თავის სისწრაფე გამოიყენა, კისერში წაუჭირა ქეთოს ხელი და კედელზე მიანარცხა.
– მაინც რის გაკეთებას აპირებ ჩემო ძვირფასო ქმარო?
– ვაპირებ ძლიერად დასგასაჯოთ ჩემო ძვირფასო ცოლო!
– უკვე მოიფიქრეთ თუ როგორ?
– რა თქმა უნდა – კაცი ახლოს მივიდა ქალთან, მთელი სახე დაკოცნა, მაგრამ ტუჩები “გამორჩა”, შემდგომ უკან დაიხია სანამ ქეთომ თვალები არ გაახილა
– გავაგრძლო? – წაკბინა ალექსანდემ
– იცი, რა? I am kind of a hybrid myself – მზაკვრულად წარმოსთქვა ქეთომ ,თავისი ვამპირული კბილები და შეწითლებული თვალები წარმოაჩინა. კაცის ხელი შეიხსნა, ახლა თავად წაუჭრა კისერში და მიანარცხა კედელთან. “ვნებით ათლილი ეშვები ჩაასო ყბაში”

როცა საძინებლის კარი გაიღო ნატასს სუნთქვა შეეკრა, არ ესმოდა რა ხდებოდა და დიდი იმედი ჰქონდა ყველაფერი კარგად დასრულდებოდა. კიბეებზე ერთად ჩამომავალთ, ალექსანდრეს ხელი ჰქონდა მოხვეული ქალის წელზე.
– რა მოხდა? – დაუფქრებლად იკითხა ნატამ და მაშინათვე ტუჩებზე აიკრა ხელი
– დიდხანს ვერ იქნები გაბრაზებული მასზე, ვინც გიყვარს- თქვა ალექსანდამ წელზე მოხვეული ხელით უფრო ახლოს მიიზიდა ქალი, ჯერ თმაში შემდგომ კი ლოყაზე აკოცა. ნატას გული დაუმშვიდდა. მშვიდობა. ესეც გადაიტანეს. ისეთი შეგრძენება ჰქონდა, რომ ამ წლების მანძილზე ტვირთს ატარებდა, რომელიც დღიდან’დღემდე მძიმდებოდა, მაგრამ ახლა ერთიანად მოეშვა და ბუმბულივით მჩატედ იგრძნო თავი. “მშვიდობა” ჩაილაპარა [აქ უკვე] ქალმა.

ნაწყვეტი შემდეგი თავიდან სახელწოდებით” სინათლის კომპასი: ო, კაპიტანო, ჩემო კაპიტანო ” – მეორე წიგნის ეპიკური [?]დასასრული

– უბრალოდ გააკეთე ის, რაც ყველაზე კარგად შეგიძლია … ჩემო გენერალო!- თქვა ნატამ და მარცხენა ხელის ცერა თითი შეახო კაცის მარჯვენა ლოყას
– ო, კაპიტანო, ჩემო კაპიტანო! – იყო კაცის უკანასკნელი სიტყვები. ძლიერად ჩაიხუტა [აწ უკვე] ქალი და თვალები დახუჭა. როცა გაახილა, მისი ნაცვისფერი თვალები სადღაც გამქრალიყვნენ, მთლიანად გაშავებოდა. მარცხენა ხელიც აღარ უკანკალებდა … მეტად! ოდნავ დაშორდა რა ქალს, მარცხენა ხელით შეიჭრა მის მკერდში, გაამტვია მკერდის ძვალი, ნეკნები, ხელი მოხვია მის გულს და ქალის გული ისე მოსწყდა … მკერდს,
როგორც მწყიფე ნაყოფი … ხეს!

– გამარჯობა, დედინაცვალო! გავიგე მეძებდი – წარმოსთქვა შავი აჩრდილიდან “დაბადებულმა” ქალმა
– ვიოლეტა!
– დიახ, ჩემი სახელია ვიოლეტა სტიუარტი, ქარისა და მზის ენების მცოდნე, ყველა ენაზე მოსაუბრე … ასევე ცნობილი როგორც …
– ალქიმიკოსშა.. – ჩაილაპარაკა ქეთომ ჯერაც ვერ გადაეხარშა ეს ყველაფერი
– დიახ. დედაჩემის მსგავსად. – უპასუხა ვიოლეტამ თავმომწონედ შემდგომ თავი უკან მიაბრუნა და ნატას სხეულს მიაშტერდა
– ირონიულიც კია, არა? ამდენი რამ გამოიარა, ახლა კი ისე მოკვდება, როგორც არარაობა! მისგან დარჩება რა მხოლოდ … ლეგენდა კაპიტანზე. – ქეთო დუმდა ვერაფრის თქმას ვერ ახერხებდა. ეს ყველაფერი ზედმეტად მოულოდნელი იყო მისთვის, მაგრამ გონება მალევე გაუნათდა. “პროტოკოლი” მოაგონდა. აუცილებელი იყო ლუკასთვის ეცნობებინა, რომ მორიგი ალქიმიკოსშა გამოჩნდა. მაგრამ ქალის მოულოდნელად გამოჩენამ თავგზა აუბნია მას. მხოლოდ ბორძიკით თქვა
– შენ? როგორ? ან .. – ბოლომდე ვერ დაამთავრა სათქმელი ქალმა. ვიოლეტამ თავი მოაბრუნა და ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა მას
– არადა ყველაფერი ასეთი აშკარა იყო, ფერიები დიდი ხანია არსებობენ, მაგრამ არცერთ მათგანს ა-რ-შ-ე-უ-ძ-ლ-ი-ა “ყოვლისმსმენელი” და “ყოვლისმხედველი” იყოს! უბრალოდ სადღაც დედამიწის გადაკარგულში დაიძახებდი ნატა’ნატ … კაპიტანოს! და გოგონას მაშინათვე ჩაესმებოდა და შენს გვერდით გაჩნდებოდა! კარგი, ხო, შენ ახალი ხარ, მაგრამ ალექსანდრე, რომელიც 200 წელია გენერლობს! მას ეს არ უნდა შეშლოდა! ტელეპატიური კავშირი რატომღაც მოცემულობად მიიიღო, არადა ისტორიის განმავლობაში არცერთ ფერიას არ ჰქონია მსგავსი შესაძლებლობები. გოგონა განსაკუთრებული ეგონა. ჰაჰ! რადგან შეეძლო ოთხივე ელემენტის პარალელურად მართვა, როცა ფერიებს ზოგადად მხოლოდ ერთი ელემენტის მართვა შეეძლოთ ერთ’ჯერზე! კითხვაც კი არავის არ გასჩენია! როგორი სამარცხვინოა! ყველაფერი თქვენს თვალწინ ხდებოდა და ვერც კი ხედავდით. მე! მ-ე! ჩ-ე-მ-ი! ჩემი წყალობით ხდებოდა ეს! მე შემიძლია ხმელეთს და ოკეანეს გავუცვალო ადგილი, აი, ასე, ჩემი თითების უბრალო მოძრაობით და გონებაში წარმოდგენით! არ გჯერა ხომ? გინდა გაჩვენო? – წარმოსთქვა ქალმა აღტაცებით. დიდი სურვილი ჰქონდა ქეთო დათანხმებოდა და ეთქვა “დიახ”, მაგრამ ქალის უტყვმა მზერამ უფრო მეტად მოანდომა …
– გთხოვ, მითხარი, რომ გინდა განახო – თითქოს ადაბრენიეს ეძებდა ქეთოსგანო. თვალები ისეთი ანთებული ჰქონდა, როგორც პატარა ბავშვს, რომელსაც უთხრას, რომ საჩუქარი ჰქონდათ მისთვის და ვერ ითმენდა მანამ, სანამ არ ნახავდა. ქეთო უყურებდა რა ქალს, ხვდებოდა, რომ ვიოლეტას უნდოდა, შეეძლო და მზადაც კი იყო მთელი მსოფლიო გადაეწვა მხოლოდ იმირომტომ ბავშვობაში არავის არ უყვარდა. მთელი თავისი შეგნებული ცხოვრება ცდილობდა საკმარისად ძლევამოსილი გამხდარიყო, რომ თავი მოეკლა და მასთან ერთად თან “წაეღო” ყოველი ცოცხალის სული!
– მოდი ჩემთან, პატარავ! – უთხრა ქალმა, მიუახლოვდა ვიოლეტას და ძლიერად ჩაიხუტა – ქეთოს სიყვარულის ფერისაც კი ეძახდნენ, რადგან შეეძლო ერთი უბრალო ჩახუტებითაც კი გამოეღვიძებინა მეორე მხარეში ყველაზე ნაზი, კარგი და კეთილი შეგრძნებები. არც ვიოლეტას შემთხვევა აღმოჩნდა გამონაკლისი. როცა ქეთომ მთელი სხეულით მიიკრა, ვიოლეტა შეჩერდა, დაიბნა, მას, რომელსაც შეეძლო ხელის რამდენიმე მოძრაობით მსოფლიო გადაეწვა აი, ასე, ერთი უბრალო[?] ჩახუტებით ადგილზე “დააბეს”[გააშეშეს]. რადგან ეს მისთვისაც კი სიახლე იყო, თუ როგორ “გამოყოფდა” მისი სხეული სითბოს, თავი უცებ ის ვარსკვლავი ეგონა, რომელიც, მართალია მარტო არის, მაგრამ მაინც ანათებს და ათბობს ირგვლივ ყველას და ყველაფერს. რამდენიმე წუთი დასჭირდა იმის მისახვედრად თუ რა ხდებოდა მის თავს. ვიოლეტამ პირველად ცხოვრებაში – იგრძნო! – ქეთო ოდნავ დაშორდა და შეხედა ქალს თვალებში, რომლის ტუჩებიც ერთმანეთს დაშორდა, მაგრამ ხმა არ ამოსულა. ქეთოს გაეღიმა და ისევ ძლიერად ჩაიხუტა ქალი. ჯერ ერთ ლოყაზე აკოცა შემდგომ მეორეზე, მერე ისევ პირველზე, მერე ისევ მეორეზე …

///

დიდი წვეულება მოაწყვეს ვიოლეტას დაბრუნების აღსანიშნავად. ყველა მოვიდა, ქეთოს გარდა, გადაწყვიტა რაც შეიძლებოდა მეტი დრო გაეტარებინა ტყუპებთან. შუა ღონისძიებისას ნატას, რომელიც ამ საღამოს შესანიშნავი მელოდიებით ალამაზებდა, შეცივდა და გასახდელში გადაწყვიტა წასვლა, მანამდე კი სოფიას თხოვა დროებით, რომ შეეცვალა. გასახდელში შევიდა, მაგრამ თავისი მოსაცმელი ვერ ნახა, ამიტომ კოტესი აიღო, მოიხურა და მობრუნდა, როცა
– ამას ეძებდი? – ვიოლეტა დახვდა მისი მოსაცმლით ხელში, იასამნისფერი თმები ცალი ხელით გადაიწია და მზაკვრულად იყურებოდა
– ვიოლეტა!
– სალამი კა-პი-ტა-ნო – დამცინავად წარმოსთქვა ვიოლეტამ და მისი იასამნისფერი თვალები გაფართოვდა
– აქ რა გინდა?
– Ты же умная девушка сама догадаешься зачем я тут с тобой в одиночку … на самом деле!
– თუ ჩემს მკვლელობას აპირებ მოგიწევს სხვა ადგილი აარჩიო, აქ და ახლა არ გამოვა! რადგან ჩვენს ზემოთ მმართველი ოჯახის ყველა წევრია შეკრებული. – და ბოლო სიტყვების წარმოთქმისას გოგონა გაშეშდა
– ვაიმე! ტყუპები! ყველა აქ შევკრიბე თავად კი მათ დაესხმები თავს! – პანიკაში ჩავარდა ნატა
– მაინც ვინ გგონივარ?! ურჩხული?! თანაც, ქეთო ერთი ჩახუტებით შემიყვარდა და მას არაფრის დიდებით არ დავუშავებ რაიმეს! მით უმეტეს მის ბავშვებს, ჩემს ტყუპ დებს! აი, შენ კი … რადგან მათ შემდგომ, ყველაზე ძვირფასო ჩემი წყეული მამისთვის, ხარ შ-ე-ნ!
– შეიძლება ვიცოდე მაინც თუ რატომ? წლების მანძილზე იყავი ჩემში თან ისე, რომ არც კი ვიცოდი. მე ეს არ მითხოვია და არც არაფერი მცოდნია, ამიტომ კიდევ გკითხავ, მაინც რისთვის აპირებ ჩემს დასჯას? ან მამაშენისას?
– იმირომტომ არასოდეს არ ვუყვარადი! იმირომტომ არასოდეს უცდია ჩემი მოძებნა! იმირომტომ ასე უბრალოდ შეეგუა ჩემს არ დაბადებას! მამაჩემს ვერ მივუახლოვდები, რომ რამე დავუშავო, მაგრამ შემიძლია შენ დაგესხა თავს და შენი დასჯით, დავსჯი მასაც!
– არ იცოდა!
– პრობლემაც სწორედ მაგაშია, რომ უნდა სცოდნოდა! რომ დაეწყო ფიქრი იმაზე თუ როგორ შეეცვალა წარსული და გადავერჩინე, აუცილებლად აღმოაჩენდა, რომ არაფრის გამოსწორება არ იქნებოდა საჭირო, რადგან მე დავიბადე.
– და მაინც როგორ აპირებ ჩემს მკვლელობას? ახლა ოთახიდან გავალ და მოგიწევს სწრაფად მოიფიქრო და შემაჩერო – თან საუბრობდა ნატა თან გასასვლელი კარისკენ დაიძრა – ვიოლეტამ თითები აათამაშა და რაღაც ძალის წყალობით ორივე მათგანი ჩინეთის კედელზე აღმოჩნდნენ. ნატას ეგონა, რომ ეს უბრალოდ ილუზია იყო, მაგრამ, როცა გამვლელი დაეჯახა და თავი ძლივს შეიკავა, რომ არ წაქცეული, მიხვდა, ვიოლეტას ეს მართლა შეეძლო, “სივრცეში გადაადგილება”. რაც თავადაც შეეძლო, როცა ალქიმიკოსშა ჯერაც მასში იყო. ახლა კი დაეჭვდა, საერთოდ ფერიაული ძალები მაინც თუ ჰქონდა?!
– მე უძველესი თაობის რუსი ვარ! ჩვენ კი არაფერში არ გვარგია მოვკლათ ჩვენი მტერი, მაშინ როცა შეგვიძლია წავართვათ ის, რაც საკუთარ თავზე მეტად უყვარს! ასე, რომ შენი მკლელობა არაფერში მარგია, აი შენი გულის მოკვლა კი..!
– ვაიმე, კოტე!
– არა, ვერ გამოიცანი – ამჯერად ვიოლეტა თავად მიუახლოვდა ქალს და ყურში ჩასჩურჩულა რაღაც. შემდგომ თავი მარცხნიდან მარჯვნივ ზემოთ აატრიალა და ისეც ქალის ყურთან დააბრუნა
– ნანა მოკითხვას გიგზავნის…სადაც არ უნდა იყოს … კაპიტანო! – ვიოლეტამ თითები შეათამაშა და ისევ ოთახში დაბრუნდნენ, მოსაცმელი, რომელიც ხელში ეჭირა ნატას მიუგდო, გვერდი აუარა და გასასვლელისკენ დაიძრა. კართან შეჩერდა და თავი მოაბრუნა
– შენს ადგილზე ასეთი მოწყენილიც არ ვიქნებოდი… გერჩივნა, ერთი ხელის მოსმით გამეთავებინე? – გადაიკისკისა ქალმა … ბოროტულად! კიბის მოაჯირს მოკიდა ხელი. მაგრამ რატომღაც სათქმელი ისევ ჰქონდა და თავი გოგონასკენ მოაბრუნა
– არასოდეს დაფიქრებულხარ რატომ შენ? რატომ მაინცდამაინც შენ? კაცი 200 წელი ცხოვრობდა და პროტეჟე თავის დღეში არ აუყვანია … შენს გარდა! თანაც 20 წლის წინ, მაშინ როცა დედაჩემი დაამარცხეს! შენ “მისი” გაუმჯობესებული ვერსია უნდა ყოფილიყავი ხომ? ჰა ჰა ჰა, დედაჩემმა ერთ დღეში “აიღო” ექვსივე მიწა! შენ კი… ეჰ..! შენ მამაჩემის ხსნა იყავი, საშუალება გამოესყიდა წარსულის ცოდვები … კომპასი … სინათლის კომპასი. აი, ამიტომაც ამოგარჩიე მე! შენი წართმევით კი მას წავართმევ იმედს … უკეთესი მომავლის იმედს! – დაასრულა რა სათქმელი თავი მიაბრუნა და კიბეებს აუყვა ქალი. ათეული წუთი ნატა ადგილზე გაყინული იდგა. გონებაში მოვლენათა განვითარების ყველა შესაძლო ვარიანტს ფიქრობდა … ალექსანდრესავით! მწარედ გაეღიმა, როცა მიხვდა, რომ არჩევანი არ ჰქონდა, მოუწევდა ვიოლეტას “თხოვნა” შეესრულებინა. ნატა საცეკვაო მოედანზე დაბრუნდა, თვალებით კოტე მოებნა და მისკენ წავიდა შუა ცეკვისას ჩაეჭრა და ყველასგან მოშორებით გამოიყვანა
– ყველაფერი რიგზეა? – კითხა კაცმა გაკვირვებით, გოგონამ გაუღიმა ძლიერად ჩაეხუტა და ყველაფერი მოუყვა.

***
1 საათის შემდგომ კოტე დაბრუნდა, გულის ჯიბიდან CD’დისკი ამოიღო და ნატას გაუწოდა. ნატამ გამოართვა, ლეპტოპში შეაერთა და მასზე არსებული ერთადერთი მელოდია ჩართო.
როცა მელოდია დასრულდა დისკი ლეპტოპიდან გამოაძვრინა, აიღო და მიშტერებოდა, უეცრად ჟრუანტელმა დაუარა და დისკი ხელებში შემოატყდა. მაშინათვე ინანა, რომ ვიოლეტას დამორჩილდა და არც კი შეეწინააღმდეგა. ზურგზე ნაცნობი ხელის შეხება იგრძნო
– უკაცრავად, მაგრამ ეს დახურული ღონისძიებაა და უცხოებისთვის დასწრება არ შეიძლება – უთხრა ალექსანდრემ, გაუღიმა და კარისკენ მიუთითა. ნატა ადგილზე გაიყინა… ისევ! ეს ყველაფერი იმაზე რთული აღმოჩნდა ვიდრე წარმოედგინა. კაცმა ხელკავი გაუკეთა ნატას და კარამდე მიაცილა, შემდგომ მობრუნდა და სოფიას გასძახა
– ძვირფასო იქნებ ყურადღება მიაქცია იმას, ხომ? – დინამიკებთან შეერთებულ ლეპტოპზე მიუთითა, რომლისგანაც მელოდები აღარ აღმოცენებულა.

***
კოტე გარეთ იცდიდა. ნატა ნელი თანაბარი ნაბიჯებით მიდიოდა მისკენ. შემდგომ ძლიერ მიეხუტა. მისთვის ძალიან რთული აღმოჩნდა ვიოლეტას “თხოვნის” შერულება: ყველას დავიწყებოდა მისი არსებობის შესახებ, მათ შორის ალექსანდრესაც კი! კოტემ იცოდა თუ რამდენად რთულად იყო საქმე, ამიტომ, როცა ნატამ CD’დისკის დამზადება თხოვა მეორე ასლიც შექმნა. იმ შემთხვევისთვის თუ მისი გოგო ვერ გადაიტანდა ამ განშორებას, გატეხდა ამ წყეულ დისკს და ყველას ისევ გაახსენდებოდა მათი კაპიტანი!
– ახლა საით წავიდეთ? – იკითხა კოტემ
– შენთან ერთად? სადაც გინდა! – იყო გოგონას პასუხი. ახლა როცა უკვე ზუსტად იცოდა, რომ ალექსანრე ვერ შეძლებდა ჩარეულიყო მის შემდგომ გადაწყვეტილებეშ, გაუხარდა შეიგრძნო რა თავის’უფლება, მაგრამ მეორე მხრივ შეშინდა კიდევ. რადგან თუ რამე ცუდი მოხდებოდა იქიდან გამოძრომაც მარტო მოუწევდა. გაეღიმა, როცა იმაზე დაფიქრდა ,თუ რომელი ერჩივნა. ეს, ახლა რაც ჰქონდა თუ ძველი, სადაც ალექსანდრე საჭიროებისამებრ თუ სურვილისამებ ერეოდა მის გადაწყვეტილებეში, თუმცა ამასთან ერთად, ამის საპირწონედ, სანაცვლოდ, მუდმივად თავს დაცულად გრძნობდა მის გვერდით… როცა კოტემ ხელი წელზე მოხვია და შუბლზე აკოცა, გოგონას ყველა აზრი გაეფანტა. მიეხუტა რა კაცს, იცოდა, ყველაფერი კარგად იქნებოდა.

ნაწყვეტი შემდეგი თავიდან “დისქონექთ თუ რექონექთ: წლების შემდგომ”

… ნატა ქვედა უჯრას ალაგებდა, რომელსაც რატომღაც არ ეკრაბოდა … არასოდეს!. რადგან მანდ ის ჯვარი ჰქონდა შენახული, რომელიც ალექსანდრემ აჩურა მაშინ როცა მონათლა. მაგრამ ახლა გადაწყვიტა, რომ დრო მოვიდა. და ამ მილაგებისას გადააწდა CD’დისკს, რომელიც ხელში აიღო. “არა, ის ვერ იქნება” გაიფიქრა ქალმა ” ის ხომ ხელში შემომატყდა” ასე დაჰყურებდა დისკს მანამ, სანამ უეცარმა ჟრუანტელმა არ დაუარა და დისკი ხელში არ შემოატყდა … ისევ! დროში გაიყინა და გონზე მხოლოდ მაშინ მოვიდა , როცა ნაცნობი ვარდის სურნელით გაიჟღინთა ოთახი, თვალები დახუჭა, ხარბად ჩაისუნთა ეს მონატრებული არომატი და მხოლოდ მაშინ გაახილა, როცა წინიდან კისერში ნაცნობი ხელის წაჭერა შეიგრძნო და კედელზე მთელი სხეულით მიანარცხეს … ზურგით!
– მენატრებოდი … კაპიტანო! – მიმართა ალექსანდრემ, რომელსაც ტუჩებზე ღიმილი დასთამაშებდა
– ვისურვებდი მეც იმავეს თქმა შემეძლოს … გენერალო! – იყო ქალის სახეგაბრწყინებული პასუხი

ნატალია სტიუარტი : პესკი ვრემენი ( გვანძის გახსნა) – ამონარიდი საავტორო ვრცელი ტექსტიდან “წყვდიადთაშორისი”

კითხვის დაწყებამდე სასურველია წინა ნაწილები წაკითხული გქონდეს იმირომტომ მიხვდე შტო’კჩემუ არის დაწერილი

ალექსანდრე ქეთოს მიშტერებოდა, ქალმაც მაშინათვე უპასუხა … დაუსმელ კითხვაზე!
– ტყუპები ნათიასთან დავტოვე და კი, ლევანიც მასთან ერთად არის და ჰო, მისი ხროვაც. გახსოვს მის მკვლელობას რომ აპირებდი? – ოდნავ წარბი ასწია ქალმა და თითქოს მზაკვრულად ჩაიღიმა
– რა თქმა უნდა, მაგრამ საკმარისად აშკარად მიმახვედრე, რომ თუ შენ ბიჭ’მეგობარს შანსს არ მივცემდი, შემეძლო იგივე წარმატებით დამევიწყებინე შენ! და, რადგან შენთან ყოფნის პრასვეტი სწორედ ამაზე იყო დამოკიდებული, მომიწია გამერისკა – ღიმილნარევი სერიოზულობით წარმოსთქვა ალექსანდრემ
– და სწორადაც მოიქეცი! – ქეთომ ფართო ღიმილით დააჯილდოვა კაცი, რომელმაც კმაყოფილებით დახარა თავი და ანასტასიას გახედა, ქალმა თვალები გადაატრიალა, მისი ერთი გამოხედვით მიხვდა მის “თხოვნას”. ალექსანდრე ნატასკენ დაიძრა, ანასტასია კი ქეთოს მიუახლოვდა, ცივად გაუღიმა ” მე დაგიცავ” უთხრა, მოწითალო’მოშავო უჯრედებით შემოსილმა და მახვილები მოიმარჯვა … ყოველი შემთხვევისთვის!
– იმედი მაქვს, ჯერაც არ “გამოგიცვლია” კაპიტანო, როგორც ჩანს, ვიღაც “საცეკვაოდ” გეპატიჟება, მაგრამ ამჯერად შენს მარტო დატოვებას არავინ არ აპირებს!
– მართლა ფიქრობ, რომ “გამოგიცეკვებთ”? – დაიწყო საუბარი მამასახლისმა
– არა, არა, რა თქმა უნდა, არა! – გააგრძელა ცინიკურად
– დაგელოდებით და როცა დაგიმარტოხელებთ.. – ნატას გახედა და თვალს არ აცილებდა
– მხოლოდ მაშინ მოგიახლოვდები, ან ჯერ შენ.. – ამჯერად ალექსანდრეზე გადაერთო მისი მზერა
– How will I ever choose – ჩაილაპარაკა მამასახლისმა, ეშმაკურად ღიმილით და შემდგომ თავიდან დაიწყო. თან დათვლა დაიწყო და თან საჩვენებელ თითს ჯერ ალექსანდრესმ შემდგომ ქეთოსკენ იშვერდა … მონაცვლეობით!
– ესა, მესა გადის ესა, ავაშენებ სასახლესა…
– სერიოზულად? – გამოსცა ალექსანდრემ კბილებს შორის
– არ მოგწონს? კარგიიი, ჩემოოო ძმაოოო, უხეშობა რა საჭიროააა – თქვა სიცილით და შემდგომ განაგრძო
– ბებია ყიდის კე’ვებს, ნაირ’ნაირ ფე’რებს…
– არ შემიძლიხარ! – წარმოსთქვა ალექსანდრემ და კაცს ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა
– რა არის საჭირო იმისთვის, რომ დაასრულო ეს უაზრობა?
– შენი კაპიტანო უნდა გადმომცე! და არა, ეს თხოვნა არ არის! სხვა შემთხვევაში შენთვის სხვა ძვირფას ახლობლებს “გამოვიცეკვებ” , ასე რომ, თავად გადაწყვიტე, აი, როგორც იმ გამოთქმაშია, ერთი ყველასათვის თუ ყველას გასწირავ … ერთი უბრალო გუჩიდან აყვანილი გოგონას გადარჩენის მცდელობისათვის! Вибирай с умом – თქვა მამასახლისმა, ნატას გახედა, თვალები აუთამაშა და მეორე ფეხზე გადაიტანა წონა, პასუხის მოლოდინში
– Она моя и точка! – ისე სწარაფად თქვა ალექსანდრემ, რომ მხოლოდ წარმოთქმის შემდგომ გაიაზრა თავისი სიტყვები
– Я тебя сожгу … я тебе сердце выжгу – ზიზღით უთხრა ალექსანდრემ მამასახლისს. მაგრამ კაცმა არ შეიმჩნია ალექსანდრესეული ტონი და ჩვეულებრივად გაუგრძელა საუბარი
– Мы могли быть братьями, богами а не врагами
– Ты сам выбрал свои путь … неверный!
– კარგი, როგორც იტყვი! – მხრები აიჩეჩა ირაკლიმ [მამასახლისმა]. თითები ერთმანეთში გადახლართა, მკლავები გაშალა და თითები გაატკაცუნა, შემდგომ თავი ჯერ მარცხნივ, შემგომ მარჯვნივ გაატკაცუნა, თვალებში ჩახედა კაცს და გაუღიმა
– შეჩერდი! – თქვა ალექსანდრემ, უკან მოიხედა, ქეთოს გამოხედა, გაუღიმა შემდგომ ორივე თვალი დახუჭა და ისე მიბრუნდა –
– შენ გაიმარჯვე! Howeveer you want it. I will do it. My life for HERS
– არა, უარს ვამბობ – ჩაეჭრა საუბარში ნატა
– არ მოგცემ უფლებას დანებდე მხოლოდ იმირომტომ მე გადამარჩინო..! – ალექსანდრე მოუტრიალდა გოგონას
– შენ ისედაც საკმარისი გაიღე იმისთვის, რომ აქამდე მოვსულიყავი … კაპიტანო! დროა შენთვისაც გაიღოს.. ვინმემ .. მსხვერპლი
– და იქნებ არ მინდა, რომ გაიღოს მსხვერპლი … ვინმემ … იქნებ არ მინდა, რომ ეს ვინმე სწორედ შენ იყო?
– სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ამას შენ არ წყვეტ… კაპიტანო! You saved my life and maybe now it is my turn to save yours
– ნატამ მისკენ გაიწია, მაგრამ ქეთომ მკლავში წაავლო ხელი და შეაჩერა, გაკვირვებულმა გოგონამ თვალებში ჩახედა ქალს და მანაც უპასუხა არგაჟღერებულ კითხვაზე
– გიყვარდეს, არ ნიშნავს მუდამ ეთანხმებოდე მის ყველა გადაწყვეტილებას, მაგრამ ნიშნავს გაგებით მოეკიდო და შეძლო იმ შედეგებით ცხოვრება, რომელსაც მისი ეს გადაწყვეტილებები მოიტანს. ვიცი, ეს არასდროს არ უთქვამს, მაგრამ მისთვის შვილივით ძვირფასი ხარ, და პაროი ვფიქრობ, რომ ჩემზე ძვირფასიც კი!.. და მშობელი დაუფირებლად შევარდება ცეცხლმოკიდებულ სახლში.. შვილის გადარჩენის მცდელობისთვისაც კი.. შენ ის [ალექსანდრე] გ-ა-ა-კ-ე-თ-ი-ლ-შ-ო-ბ-ი-ლ-ე კაპიტანო! ახლა კი მოუწევს ამის საფასური გადაიხადოს!
– აბა, რა იქნება? – კითხა ალექსანდრემ მამასახლისს – რა გადაწყვიტე?
– და საიდან იცი, რომ სიტყვას შევასრულებ? – კითხვა მამასახლისმა და თვალები მოჭუტა. ნატას სიმწრისგან გაეცინა, იცოდა რა კითხვაზე პასუხი ალექსანდრეს გახედა, ტაროს წყეული მე-5 ბანქო, ზუსტად იცოდა, რომ ალექსანდრე ზუსტად იმავეს ფიქრობდა, რადგან განა თავად არ შექმნა ეს წყეული დასტა, როგორც მასთან, მის მამობილთან, ურთიერთობის ერთადერთი საშუალება
– რადგან, ვინღა დაეძებს ლაზიერს ან თუნდაც წყეულ მ-ე-ფ-ე-ს! – ბოლო სიტყვაზე ტონს აუწია კაცმა და შემდგომ ისევ დაუწია
– როცა თავად მოთამაშე ნებდება! – მამასახლისს თითქოს ხასიათი წაუხდაო, . ნატას მიაშტერდა და მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდგომ თქვა
– შესაძლოა ადამიანი არ ვარ, მაგრამ მეც ხომ მაქვს ეს ოხერი გული, არა? – შემდგომ გვერდით გაიხედა და თქვა
– სოფია, ძვირფასო, გთხოვ ჩართო ეგ დაწყევლილი მელოდია! – სოფია არსაიდან გაჩნდა მათთან, მანაც ნატას გახედა
– შენის ნებართვით, კაპიტანო! – წარმოსთქვა სოფიამ, ხელები გაშალა, შემდგომ ძლიერად ჩაახუტა ერთმანეთს და ყველას ერთადერთი მელოდია აუჟღერა გონებაში
– რა ჯანდაბა ხდება? – წარმოსთქვა ალექსანდრემ და ისიც ნატას მიაჩერდა
– წარმოდგენაც კი არ მაქვს – უპასუხა მართლაც დაბნეულმა გოგონამ
– იქნებ ვინმემ კეთილი ინებოთ და მითხრათ თუ რა ჯანდაბა ხდება აქ? – მელოდიის ფონზე ნატამ თვალები დახუჭა, შემდგომ გაახილა და მიუახლოვდა ალექსანდრეს

—
– მეგონა, ამას ვერასოდეს ვერ გეტყოდი, მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, დღეს ჩემი იღბლიანი დღეა.. ის ხდება, რომ საკუთარ წყეულ თამაშში დაგამარცხე ალექს ან როგორც შენ გიყვარს თქმა ხოლმე … ქიში და შამათი … წყეულო გენერალო!
– За что? – იკითხა კაცმა გაკვირვებით – За что?
– შენ ის ხარ ვინც არავის არ სჭირდება, მაგრამ თავიდან ვერადავერ გიცილებთ! შევრიგდით, მაგრამ არ მიპატიებია. ეს კი ორივემ ვიცით, რომ ერთი და იგივე არ არის! პატარა რჩევა:
თუ გინდა ვინმე დაისაკუთრო, მორჩილად (მარიონეტად) უნდა აქციო და არა პროტეჟედ (მოსწავლედ). ყველას დააჯერე, რომ თბილი და მზრვუნელი ხარ, მაგრამ მე ხომ უკვეთ ვიცი, არა? შენ წყეული მოძალადე ნაძირალა ხარ! ცხვრის ტყავში გადაცმული დაწყველილი მგელი! სულ ველოდებოდი, რომ გამოჩნდეობდა ვინმე და აგიკრავდა პირს და მიწაში ჩაგდებდა.. სამარადჟამოდ!. ერთ დღესაც, ლოდინით დავიღალე და გადავწყვიტე ეს მე ვყოფილიყავი… სწორედ!. აბა, როგორ მოგეწონა ჩემეული თეატრალური დადგმა? ამაყობ ჩემით? – ალექსანდრე ამ მოულოდნელი გაკვირვებისგან იქვე იდგა ვერაფერს ამბობდა
– ალექს – შეკივლა ქეთომ, იცოდა რა თუ რამდენად მოწყვლადი[დაუცველი] გახდა მისი ქმარი აი, ასე … უეცრად!
– დაწყნარდი, ძვირფასო, დოქტორი ბენერი დღეს არ გამწვანდება – მშვიდად თქვა კაცმა და ნატას მიუახლოვდა ორი ნაბიჯით
– გაუმჯობესდა თუ გაუარესდა შენი ცხოვრება მას შემდგომ, რაც მე გამიცანი ?
– ორივე
– მაშინ ჯობია დადებითზე იფიქრო, რადგან შემდეგში, როცა არჩევანის გაკეთება მომიწვეს ჯ-ა-ნ-დ-ა-ბ-ა-შ-ი გაგაგზავნი! – საუბარში მამასახლისი ჩაერთო და ნატას მიმართა
– ჩვენ შეთანხმება გვქონდა. მე შევასრულე ჩემი წილი შეთანხმების, დროა შენც შეასრულო შენი!
– შეთანხმების მიხედვით არავის არ უნდა სცოდნოდა ჩვენს დაწყევლილ შეთანხმებაზე – გამოსცრა გოგონამ
– სხვა რა გზა მრჩებოდა რო? ამ კაცმა თავისი სიცოცხლე შემომთავაზა შენს სანაცვლოდ, გერჩივნა მომეკლა?
– არა, შენ იმიტომ მოყევი ყველაფერი , რომ ზუსტად იცოდი ალექსანდრე დაგედევნებოდა, მოგძებნიდა და როცა გიპოვიდა დაასრულებდა შენს საცოდავ არსებობას …!
– რა შეთანხმება? – ჩაერია საუბარში ალექსანდრე
– რამდენიმე თვის წინ გადავწყვიტე ჭკუა მესწავლებინა შენთვის, მაგრამ ასე უბრალოდ არაფერი არ გამოვიდოდა, საჭირო იყო თანმიმდევრული გეგმა და …
– განა არ მესმის? ჯალათი დაგჭირდა და შენც სწორედ ის აარჩიე
– Evet.. და ვფიქრობ ყველაფერი კარგადაც გამოვიდა
– უბრალოდ ის არ მესმის რა საჭირო იყო ეს ყველაფერი?
– რა საჭირო იყო?
– ხო, ჩვენ ხომ ისედაც ყველაფერი გვქონდა!
– არა, ეს შენ გქონდა ყველაფერი და…
– ანუ გინდა მითხრა, რომ მ-ე-ტ-ი გინდა? ხომ იცი, რომ ცოლი და შვილები უკვე მყავს – ამ დაძაბულ მომენტშიც კი შეძლო კაცმა გახუმრება
– ბოლომდე არც მე ვიცი რა მინდა, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ არ მინდა ყოველთვის სათადარიგოთა სკამზე ვიჯდე – ცივად მოუჭრა ნატამ. კაცი დუმდა, ვერაფერს ამბობდა ვერც ვერაფერზე ვერ ფიქრობდა, ამიტომ ისევ ნატამ გააგრძელა საუბარი
– ყველა ფიქრობს, რომ სუსტი რგოლი უნდა გატეხოს და ჯაჭვიც დაიშლება, დიახ, მაგრამ სუსტი რგოლის გაწყვეტით ჯაჭვის ერთიანობა ირღვევა მხოლოდ, სიძლიერე და სიმტკიცე ისეთივეა, მაგრამ თუ ძლიერ რგოლს გატეხ, ჯაჭვი აღარასოდეს იქნება ისეთივე, როგორც ადრე და ამიტომ … ქეთოს და ტყუპების შემდგომ ყველზე ძლიერი რგოლი..
– შენ იყავი
– EVET. მე ვიყავი და მომიწია საკუთარი მკვლობის გათამაშება.. აბა, როგორ მოგეწონა? მისი თითოეული სიტყვა და ქმედება მე გავწერე.. წინასწარ! – ყვებოდა გოგონა აღტაცების, ბოლო წინადადების წარმოთქმისას ხელი მამასახლისისკენ გაიშვირა
– მაგრამ ის ვერ გათვალე, რომ როცა ჩვენ ორნი დავრჩით, საკუთარი სიცოცხლის მოსპობას ვაპირებდი, მხოლოდ იმისთვის, რომ ბარიერი მოხსნილიყო და შენ გადამერჩინე..! რამდენიმე წამი, რომ მოეცადა მამასახლისს, სანამ გულს ამოგგლეჯდა შენს თეატრალურ დადგმაში, მე შევეწირებოდი..თანაც, როგორც აღმოჩნდა … ტყუილუბრალოდ… არაფრისთვის! – ნატამ ტუჩზე იკბინა ვერაფერი მოიფიქრა, ამიტომაც ის თქვა, რაც პირველი მოაფიქრდა
– შეიძლება ეს ყველაფერი მე მოვიფიქრე, მაგრამ იდეის ავტორი სალო გახლათ
– გველისთვალებავ! გამოაჩინე შენი თავი – წარმოსთქვა ალექსანდრემ ზიზღით! რამდენიმე წამში, მათ წინ მოშავო უჯრედები შეიკრა, რომლისგანაც სალო “იშვა”
– მიდი – გამოსცრა ალექსანდრემ – სთქვი შენი სიტყვა, რომ ხარ მართალი! გულის სიღრმეში ამის თქმა გინდა! – სალომ ნიკაპი წამოზნიქა, მისი მწვანე თვალებში თითქოს ცეცხლი ჩანდა და თითქოს მონას პასუხი გასცა
– მე გეტყვი მართალს დამსაჯე მერე, ერთი მოკვდავი ამდენს რომ ვბედავ, მაგრამ რომც მითხრა ვერ დავიჯერებ მე დამნაშავე რაში ვარ ნეტავ! – აქ თეატრალური პაუზა გააკეთა ქალმა, როცა ლექსიდან ციტატით უპასუხა და მხოლოდ რამდენიმე წამში გააგრძელა
– რადგან უკვე ყველამ გაიგო, რომ სტიუარდები და ლომთაძეები დამეგობრდნენ აუცილებელი იყო, მეორე წყეული პოლუსის გამოგონება, სხვა შემთხვევაში იგი თავად შეიქმნებოდა და მოგვიწევდა გვებრძოლა მტრის წინააღმდეგ, რომელსაც არ ვიცნობდით.
– თქვენო საოცრებავ! – სარკასტულად წარმოსთქვა ალექსანდრემ
– მაშინ უნდა მომეკალი, როცა ამის საშუალება მქონდა!
– არ ღირს ასე გაზვიადებაც..! – საუბარში ჩაერია ნატა
– ეს უბრალო თეატრალური დადგმა იყო, რომელიც უკვე მორჩა და გათავდა, ჩემი გამარჯვებით! – თქვა ნატამ კმაყოფილებით მოავლო თვალი ირგვლივ. ამჯერად საუბარში ანასტასია ჩაერთო
– უმნიშვნელო სპექტაკლიო ამბობ? სინამდვილეში ეს დაწყევლილი ღალატია! და ჩვენ, უფრო მცირე მიზეზისთვისაც კი ჩამოგვიშორებია ჩვენთვის განსაკუთრებულად ძვირფასი ადამიანები… კაპიტანო!
– ვფიქრობ ზედმეტად აჭარბებთ მეგობრებო – ღიმილით წარმოსთქვა კოტემ. ალექსანდრემ ბრაზმორეულმა გახედა კაცს და უპასუხა
– ვაჭარბებთ? იცი, მაინც რატომ ქვია ირაკლის მამასახლისი? მე თავად დავარქვი და იმიტომ ნამდვილად არა, რომ გულუხვი მასპინძელია.. ერთხელ ერთ’ერთმა დედა’ დედოფალმა გადაწყვიტა, რომ ჭკუა ესწავლებინა მისთვის… სმა უყვარდა და ამიტომ მთელი ქალაქის ღვინო მოწამლა და როცა მამასახლისმა დაუძლურდა მისი მხლებლები მივარდნენ და სასამართლოზე წარადგინეს, საბჭოს გადაწყვეტილება უნდა მიეღო, როცა ხმები თანაბრად გადანაწილდა და დედა’დედოფალზე მიდგა ჯერი გადაეწყვიტა მისი ბედი
– შეიწყალა – ჩაილაპარაკა გაკვირვებულმა სალომ
– დაიხ, თქვა, რომ ეს მისთვის გაკვეთილი იქნებოდა და გაუშვა, შემდგომ მეორე შანსისთვის მამასახლისმა დიიდი მასკარადი მოაწყო და ყველა დაპატიჟა, სიტყვით უნდოდა გამოსვლა მადლობის გადახდა და ბოდიშის მოხდა მისი უპასუხისმგებლო საქციელებისთვის… ყველა მივიდა, დედა’დედოფლის გარდა
– შეკრულები იყვნენ? – ჩაეკითხა სალო, მაგრამ უკვე იცოდა პასუხი. ალექსანდრემ არ შეიმჩნია მისი კითხვა და ისე გააგრძელა თხრობა
– საღამოს, როცა უკვე წასვლა აპირებდნენ მამასახლისმა ყველა გასასვლელი გადაკეტა, შუქები ჩააქრო და ყველა ამოხოცა.. ჟამთააღმწერელთან, ხურციასთან, მივედი, რომ წამეკითხა, რა მოხდა მანდ…სინამდვილეში! მიმოფანტული სხეულების ნაგლეჯები და ციტატა ერთვოდა თან
– სიამოვნება მივიღე თითოეული წვეთით! – გამოსცრა მამასახლისმა, ალექსანდრემ არც მას მიაქცია ყურადღებად ისევ გააგრძელა
– სიამოვნებას იღებდა თითოეული წვეთით, კენჭისყრა დახურული იყო, ანუ მან არ იცოდა ვინ იყო მისი მომხრე და ვინ წინაღმდეგი, მისი მკვლელობის, მაგრამ თავიც კი არ შეიწუხა ამის გარკვევით.. უბრალოდ ყველას მოუღო ბოლო..! სიმართლე კი ის არის, რომ დედა’დედოფალს თავად სურდა საბჭოს ჩამოცილება, მაგრამ ვერაფერს გახდებოდა, რადგან საბჭო ათასი წლის მანძილზე არსებობდა, ამიტომაც აირჩია ჯალათი, მამასახლისი, რომელმაც ყველა ამოხოცა და ამით დაასრულა ეს “ტრადიცია”. ამის შემდგომ, დედა’დედოფალმა თავის გემოზე დაიწყო ექვსივე მიწის მართვა და თუ ვინმე გადაწყვეტთა გაეპროტესტებინა …
– მამასახლისი გამოუყვანდა წირვას – დაასრულა სალომ
– დიახ, თქვენ ფიქრობთ, რომ შეგიძლიათ მართოთ ის, თუმცა კაცმა საკუთარი ინტერესებისთვის გამოგიყენათ – დაასრულა სათქმელი ალექსანდრემ და ბოლოს დაამატა
– არსებობს მიზეზი თუ რატომაც არ ნიშნავენ საქათმის დარაჯად დაწყევლილ მელას … კაპიტანო!
– იცი, მეც აქ ვარ – ჩაერთო მამასახლისი
– ვიცი, გაბრაზებული ხარ, მაგრამ სინამდვილეში მადლიერი უნდა იყო, შენი კაპიტანი ერთიანად შეურაცხადის ფერებში იყო გახვეული, როცა ჩემთან მოვიდა, აშკარა იყო, უარი, რომ მეთქვა ვინმე სხვას იპოვიდა, ამიტომ გაბრაზების ნაცლად უნდა მ-ი-მ-ა-დ-ლ-ო-ვ-დ-ე..! რადგან როგორც გიყვარს თქმა ხოლმე.. დედამიწის ნებისმიერ წერტილში, რომ ააგდო მონეტა, სადაც არ უნდა დაეცეს 1 კილომეტრის რადიუსში აუცილებლად მოიძებნება ერთი ვინმე მაინც ისეთი, რომელიც საკუთარ უკვდავებაც კი გასწირავს იმისთვის, რომ თან წაგიყოლოს, ამიტომ არაფრის! მე თუ არა ვინმე სხვა იქნებოდა, რომელიც ახლა ან სხვა მსგავს გადამწყვეტ მომენტში მხოლოდ საკუთარი ინტერესებით იმოქმედებდა.. ! – შემდგომ მამასახლისი ნატასკენ მიბრუნდა

***
– შენ მე და ის რჩხულებად შეგვრაცხე, ჰა ჰა ჰა, მეცინება კიდეც, იცი, რატომ? რადგან არასოდეს შეხვედრილხარ ნამდვილ ურჩხულს და ამისთვის ჩვენ უნდა გვიმადლოვდე…სწორედ! – მამასახლისმა ლუკასკენ მიიწია, რომელიც მათარიდან რაღაცას სვამდა თავადაც მოყლურწა რამდენჯერმე
– როგორი იყო? – კითხა ლუკამ
– უკეთესიც გამისინჯავს – უპასუხა ლუკას და უკან დაიხია შემდგომ ნატას გახედა … ისევ!
– მე ჩემი წილი შეთანხმების შეავასრულე, დროა შენც შეასრულო შენი
– შეასრულე? მას არაფერი არ უნდა გაეგო!
– გინდოდა მომეკლა..? ჩვენ შევთანხმდით, რომ მას დავაჩოქებდით და რამდენადაც კაცმა საკუთარი სიცოცხლე შემომთავაზა შ-ე-ნ-ს სანაცლვოდ, ჩავთვალე რომ ყველაფერი მორჩა! თანაც მეტი მითითება არც მოგიცია..კაპიტანო!
– ბლა, ბლა ბლა, იმიტომ გამოააშკარავე ყველაფერი, რომ შეგეშინდა, რადგან ერთი მხდალი ყოფილი გენერალი ხარ და ზუსტად იცოდი, ალექსანდრე მთელს თავის დარჩენილ უსასრულო ცხოვრებას მიუძღვნიდა შენს მოძებნას და მკვლელობას, აი , ამიტომაც გამოააშკარავე ყველაფერი!
– ნებისმიერ შემთხვევაში მოგიწევს “გადამიხადო” კაპიტანო!
– მაინც რას დაპირდი? – კითხა ალექსანდრემ
– ვუთხარი, რომ მის პროტეჟეს, ეთა პაკროვსკაიას დავუბრუნებდი
– რააა? ნუთუ სულ გადაირიე? მაგ წყეულ ძუკნას 30 წელი დავსდევდი და სადაც ვიპოვე იქვე ჩავაბეტონე და თუ ფიქრბობ, რომ მზად ვარ საკათედრო ტაძრის კედელი ” მოვსხნა” და ეგ ქალბატონი მკვდრეთით აღვადგინო, სულ გადარეულხარ! რადგან, როცა მამასახლისი დავამარცხე, ამით კერპი დავამსხვრიე და ამ დროს არ შეიძლება მისი წყეული წითური ქურუმი ცოცხალი დატოვო, რადგან აღადგენს კერპს ან სულაც საერთოდ ახლით ჩაანაცვლებს!
– მაშინ მოგვიწევს “მოვნათლოთ”, რადგან “განკითხვის ღამეს” მირჩევნია ეს წყეული მოძალადე ნაძირალა ჩემს მხარეს იდგეს და იბრძოლოს – ალექსანდრეს გაეცინა და კითხა
– დიდი ხანია ამას აკეთებ?
– რას ამას? – ღიმილითვე უპასუხა გოგონამ
– მთავაზობ ორ იდეას, ცუდსა და უარესს და “უფლებას მაძლევ” ავარჩიო
– რადგან მასწავლეს, რომ ადამიანებს არ უყვართ , როცა ეუბნებიან რა გააკეთონ, მაგრამ თანახმანი არიან არჩევანი გააკეთონ, თუნდაც ცუდსა და უარესს შორის.. – თავმომწონეთ თქვა გოგონამ
– საინტერესოა რომელმა იდიოტმა გასწავლე ეს…
– შენ – უპასუხა გოგონამ და ენა გამოუყო კაცს. ალექსანდრესაც გაეღიმა, ეს მორიგი სიტყვათა’დუელი სახალისოც კი იყო,მაგრამ წამში გაახსენა თუ რა ხდება აქ … სინამდვილეში! და მაშინათვე ბრაზის ფერებში გახვეულმა დაიყვირა

– ნ-ა-ნ-ა!

ყურადღება არავინ მიაქცია, აი, ქეთომ კი ხომ ყველაფერი ისედაც იცოდა… С самого начало. ლუკას დაჟინებული მზერა იგრძნო და დაუფიქრებლად გახედა. კაცმა გაუღიმა. ა-ლ-ქ-ი-მ-ი-კ-ო-ს-შ-ა. მაშინათვე მოაგონდა ქეთოს. არსებობდა სპეციალური “პროტოკოლი”: ქმედებათა და გადაწტვეტილებათა მთელი ციკლი/სერია, იმ შემთხვევისთვის თუ “ის” მოახერხებდა აღმსდგარიყო მკვდრეთით … ისევ! ბოლოს, 20 წლის წინ, აზიაში, მოუღეს ბოლო, მაგრამ უამრავი კარგი და კეთილი ახლობელი შეეწირა ამ გამარჯვებას. ალექსანდრე ბრძოლის ველზე “ჩარჩა”, ამიტომაც ლუკამ თავისი ნაცნობი ჯადოქარი დაიხმარა და კაცის გონება გაათავისუფლა “ზედმეტი და არასაჭირო” ინფორმაციისგან და როცა [ალექსანდრე] ქეთოზე დაინიშნა, ლუკამ მაშინათვე მოინახულა, რომ მოეყოლა … ყველაფერი! მათ შორის “პროტოკოლის გამხსნელი ფრაზა”: Грядет восточный ветер и оно всех нас унесёт. “მას” შეეძლო დაევიწყებინა და გაეწირა ყველა და ყველაფერი მხოლოდ იმისთვის, რომ მიეღო სასურველი, თუნდაც პატარა უმნიშვნელო აკვიატებაც კი! ხანა. ალექსანდრეს ასო’ბგერა ხ’ს წარმოსთქმა არასოდეს შეეძლო და ასე “იქცა” ხანა, ნანად. განა “მის” სახედ და ხატად არ “შექმნა” ალექსანდრემ ნატა? რეალურად არაფერი არ ახსოვდა, თუმცა თითქოს გრძნობა, რომ ერთხელაც “ის” დაბრუნდება და “მასთან” გამკლავებას ვერ [თუ არ?] შეძლებდა. აი, ნატა კი, როგორც “მისი გაუმჯობესებული[!?] ვერსია”… “მასზე” მხოლოდ ერთხელ ისაუბრეს .. ერთადერთხელ! საუზმობისას.
– You can not kill neither win nor own her
– Then what can you do?
– You can love her – ისეთი ტონით წარმოსთქვა კაცმა, აი ,როგორც საუბრობენ რაღაც აქსიომაზე, საყოველთაოდ აღიარებულ ჭეშმარიტებაზე, რომელსაც დამტკიცებაც კი არ სჭირდება. კაცმა პურზე წასმული თაფლი გაუწოდა ქალს და გაუღიმა
– არა გმადლობ – ცივად უთხა ქეთომ, მაგრამ მაშინათვე მოუბრუნდა გული, რადგან დიდხანს ვერ შეძლებ იყო გაბრაზებული მასზე ვინც გიყვარს
– რას კითხულობ? – კითხა ქალმა და კალთაში ჩაუჯდა. კაცმა გაზეთი გაშალა და ხმამაღლა დაიწყო კითხვა
– ისტორია დაიწერა…ისევ! ელიზავეტა’ლიზი კინგის მორიგი საყოველთაოდ წამგებიანად აღიარებული საქმე მოგებით დასრულდა, მას შემდგომ, რაც მოსამართლემ პირველ ცხოვრებაში, პრეცედენტი დაუშვა.. – ქეთომ სწრაფად გამოართვა გაზეთი ხელიდან და თავად ჩაიკითხა ბოლომდე. ალექსანდრე მშვიდად აგრძელებდა თაფლიანი პურის ჭამას და ხმაურიანად სვამდა ჩაის.
– როგორც ჩანს “შენი გოგო” დღიდან’დღემდე პოპულარული ხდება… თუ ასე გააგრძეელბს მალე “რადარებზეც” გამოჩნდება და აი, შემდგომ კი დიდ პრობლემებში გაეხვევა
– ყველაფერი კარგად ექნება – უპასუხა კაცმა მოკლედ, ლუკმებს შორის “გამოძებნილი” დროით
– უბრალოდ იმას ვამბობ, რომ თუ ასე გააგრძელებს “ისინი” აუცილებლად მიაკითხავენ და…
– სულ რომ ომი გააჩაღონ იმ საცოდავმა მოკვდავებმა, ლიზი პირველი იქნება ვისაც მიაკითხავენ… დასავლეთიდან, აღმოსავლეთიდან და ჩრდილოეთიდანაც კი, მხოლოდ იმისთვის, რომ დაიცვან … ნებისმიერ ფასად! აი, ამიტომაც ავირჩიე ის! რაც არ უნდა მოხდეს, ის მუდამ დაცული იქნება, მასთან ერთად კი, ჩემი აქტივიც!
– და მაინც როდის მომიყვები შენს აქტივზე?
– Меньше знаешь крепче спишь
– ბოლომდე სიმართლეს არასოდეს არ მეტყვი ხომ?
– ბოლომდე სიმართლეს ვერ გეტყვი, რადგან Я и сам и не знаю , მაგრამ საკმარისს ყოველთვის და სამუდამოდ.
– How did you pick her?
– Fate
– იაფასიანი ატმასკა!
– უკაცრავად?
– ანუ სიმართლესთან იმდენად ახლოს მდგარი სიტყვათაშეთახნმება, რომ გამოუცდელი თვალი ვერც კი მიხვდება, რომ სახეში უყურებენ და ნაცარს აყრიან, ატყუებენ! – ალექსანდრემ მძიმედ ჩაისუნთქა, მორიგი ჩაის ყლუპის შემდგომ გადაწყვიტა მოყოლა
– არსებობს ერთი კაცი, რომელთანაც ვალში ვარ და მან მთხოვა, რომ მისი შვილობილი გოგონა დამეცვა
– ლიზი?
– ლიზი, დიახ. და მეც დავპირდი, რომ დავიცავდი, ყველა შესაძლო საფრთხისგან, მოკვდავისგან თუ უკვდავისგან და სწორედ მაშინ გადავინახე ჩემი “აქტივიც” მასში!
– ვინ არის ის კაცი?
– რაში გაინტერესებს?
– ყველა შენთან ვალშია შენ კიდევ მასთან ხარ ვალში. მაინტერებს ვინ არის ასეთი. ან რატომ უბრალოდ არ შთააგონე რომ მიგეღო სასურველი და რაღატომღა გაურიგდი?
– ის დაეხამარა კაცს, რომელიც ჩემთვის განსაკუთრებულად ძვირფასია, მაშინ როცა ეს არც ევალდეობა და განსაკუთრებულ პრობლემებს შეუქმნიდა, მე უბრალოდ ვალს ვისტუმრებ, მეტი არაფერი
– მომიყევი მასზე ან საერთოდაც გამაცანი
– ბევრი არც მე ვიცი, ახლობლები ტატოს ეძახიან, მაგრამ ცნობილია უფრო მისი მეტსახელით: “მასკვა” როგორც… – ქეთო მაშინათვე წამოხტა კაცის მუხლებიდან, ტელეფონი მოიმარჯვა და უკან დაბრუნდა მის კალთაზე. შემდგომ ხმამაღლა დაიწყო კითხვა. ” საერთაშორისო დამნაშავე რომელიც “მასკვას” სახელით იყო ცნობილი , მამაქალაქში ერთ’ერთი ბნელი ქუჩის კუთხის კედელზე ცოფიანძაღლ’ცალო მიკლული იპოვეს…” – კითხვა დაასრულა რა ქალმა გახედა კაცს ახსნაგანმარტების მოლოდინში.. წარბებაწეულმა!
– როგორც ჩანს, საკუთარი უსაფრთხოება უფრო ნაკლებად ადარდებდა, ვიდრე მისი შვილობილის – სასხვათაშორისოდ წარმოსთქვა კაცმა
– მართლა მკვდარია?
– მაინც ვინ გგონივარ? – ერთი ტონით ხმამაღლა თქვა ალექსანდრემ, მაგრამ მალევე დამშვიდდა
– შენი აზრით 200 წლოვანი გენერალი, რეიტინგში პირველი 80 000 მდე უკვდავის სიცოცხლის მოსპობით ვერ შეძლებდა ერთი საცოდავი მოკვადის ტყავის გადარჩენას? ნუთუ მართლა ფიქრობ, რომ ამდენად მარტივია ყველას ვისაც “აუდგება” შეეხოს იმას, ვინც ჩემთვის ძვირფასია?
– არა, მხოლოდ მე მაქვს უფლება შეგეხო – წარმოსთქვა ქალმა გამომწვევად, ჯერ ერთი ლოყა დაუკოცნა, შემდგომ მეორე
– ამ საიდუმლოებების შენახვისთვის კი … დაისჯები … ჩემო გენერალო! – კაცის ყურის ბიბილოები კბილებში მოიქცია ქალმა
– მაინც როგორ აპირებთ ჩემს დასჯას, ძვირფასო ცოლო?
– კვნესა’კვნესით, ძვირფასო ქმარო! – ქეთომ თავი ოდნავ გადაუწია და “ვნებით ათლილი კბილები” ჩაასო კისერში. ხშირად, კბენით გამოწვეული ბედნიერების ჰორმონების რაოდენობით, თავად კბენა წააგავდა ინტიმურ აქტს.

|||

სანამ ალექსანდრე ბარიერს აწევდა ანასტასია მიუახლოვდა
– შენთვის არასდროს არაფერი არ მითხოვია, ახლა კი … ალიკაპი შემხსენი.. ლუთფენ – კაცი ოდნავ დაფიქრდა, თუმცა მალევე უპასუხა ქალს
– შეგიძლია ის გააკეთო, რაც მოგესურვება და თან ჩემი სახელით…!
– გმადლობ – წარმოსთქვა მოულოდნელი სიურპრიზით გახარებულმა ქალმა და გაიღიმა, ბრეკეტებმა მის კბილებზე ნელ’ნელა დაიწყეს გაუჩინარება. შემდგომ სალოს აესვეტა. შეჩერდა შეხედა ქალს თვალებში, რომელსაც გაქცევა სურდა, მაგრამ ანასტასია სწორად რომ თავისი სისწრაფით იყო ცნობილი და არ უნდოდა წყუული მტაცებლისთვის სიამოვნების მინიჭება, გაქცევით
– არადა უბრალოდ საკუთარი პირდაპირი სისხლის შთამოვალის ერთგულება გევალებოდა, 1200 წლის ხარ და ესეც კი ვერ შეძელი. არადა ეს უმაქნისი მოკვდავებიც კი უმკლავდებიან აი, ამ პატარა პრობლემას
– კრასნი, კრასნი – წარმოსთქვა სალომ და უკან გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი
– ვშიშობ შემაჩერებელი სიტყვა მხოლოდ ოჯახის წევრებზე ვრცელდება, თქვენო საოცრებავ! – მზაკვრული ტონით უთხრა ანასტასიამ
– მე ოჯახის წევრი ვარ!
– იყავი. ნამდვიალდ იყავი! You may know all the names, all the places and all the facts but you lack FEELINGS! A thousand yours of family! წყეულო უგულო არსებავ! – სალომ თითქოს სილა გააწნესო კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა უკან და თავი მარჯვნივ მიაბრუნა
– იცი, ოდესღაც მეც მქონდა გული ახლა, რომელიც თქვენ დაგაქვთ მკერდით. მე ის გავაკეთე, რასაც სწორად მივიჩნევ და არაფერს არ ვნანობ
– რა თქმა უნდა, სინანულს სიბრძნე ან/და გამოცდილება სჭირდება შენ კი არც ერთი არ გაქვს და არც მეორე.. თვითმარქვია ფერიავ, მიდი, სთქვი რამე მინდა მოვისმინო შენი უკანასკნელი სიტვები – უთხრა ქალმა, თუმცა შემდგომ თვალები აატრიალა
– შენ ის გიყვარს? – კითხა სალომ და თან ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა და ალექსანდრესკენ გაიშვირა საჩვენებელი თითი
– არ ველოდები, რომ გაიგებ, შენს ათას ორას წლოვან 2 მეტრამდე სხეულში ხომ ერთგულების ორი წვეთიც კი არ არის. მიდი , მითხარი დაგეხმარება ახლა კი შენი ეს ს-ი-ყ-ვ-ა-რ-უ-ლ-ი დაგისხნას ჩემი პირბასრი მახვილისგან? – მტაცებლურად წარმოსთქვა ანასტასიან სალომ ალექსანდრეს გახედა … ისევ!
– ტყუილად უყურებ, გადაწყვიტა ბოლო მოუღოს თავის ჯადოსნურ კაპიტანს და ფიქრობ შ-ე- ნ გაახსენდები ? – სალომ ტუჩები მოკუმა. ანასტასიამ მარცხენა ხელით კისერში სწვდა და ახლოს მოიზიდა, მარჯვენა ხელით მის მკერდში შეიჭრა და გულს მოხვია ხელი, “ბრაზით ათლილი კბილები” კისერში ჩაასო და იმ წამს, როცა სისხლისგან მთლიანად გამოცალა ერთი ხელის სწრაფი მოძრაობით, მარჯვენათი, გული ამოაცალა, მარცხენათი კი თავი წააცალა. ქალის სხეული იქვე დაეცა. ანასტასიამ თავი აიღო და მიმოიხედა. ამასობაში ლუკა კოტეს მიუახლოვდა
– ვწუხვარ მეგობარო, მაგრამ შენი აღსასრულის დღე დადგა
– რა?
– ჰომ, შენთვის საიხლე მაქვს, ჩემი გამოცდა ვერ ჩააბარე..!
– მე შენ გადამარცხე!
– არა, მე შენ დაგნებდი, თუ დაგავიწყდა, რომ ნატა გვიყურებდა?
– ნატა რა შუაშია?
– შუაში..? ჰაჰ, თავშია..! შენი აზრით ნახევარი დედამიწა იმისთვის გადმოლახა, რომ ეთქვა წარმატებები ძვირფასოო? თუ მართლა “ეჯერა” შენი შესაძლებლობების მოგწერდა ან/და დაგირეკავდა, მაგრამ არა! თავად მოვიდა და როცა მისი მზერა დავიჭრე მივხვდი, რაც უნდა გამეკეთებინა
– გამოდის დამნებდი?
– რა თქმა უნდა, შენი გოგო გვიყურებდა და იქიდან საიდანაც მე ვარ წარმოშობით მევალე ზედმეტი არასოდეს არ არის, თანაც მისნაირი შესაძლებლოებების.. თუმცა ალექსანდრემ გადაწყვიტა ბოლო მოუღოს მას, ანუ შენ მეტად აღარაფერში აღარ მჭირდები
– განა იმითვის არ დაუპირისპირი მას, რომ მე ასე უმიზეზოდ მომკლა?
– დიახ, რადგან შენ ჩემნაირი ხარ და მხოლოდ მე მაქვს უფლება მოვსპო შენი უკვდავება და სიცოცხლე – კოტემ ნაბიჯი უკან გადადგა და ლომად დაიწყო გარდასახვა
– Nice try ( კარგი მცდელობაა) მაგრამ ხომ არ შეგახსენო – ამბობდა ლუკა თავმომწონედ – მე უბრალოდ ლომ’კაცა კიარა წყეული ჰიბრიდი ვარ – დაასრულა რა სათქმელი ლუკამ, თავი ვამპირული ნაწილი წარმოაჩინა, მივარდა კაცს ერთი ხელით გული ამოაცალა და მეორეთი თავი წააცალა, შემდგომ მიმოიხედა და ანასტასიას მზერას გადაეყარა, ორივეს ერთსა და იმავე კითხვაზე აინტერესებდა პასუხი.. შეძლებდა კი ალექსანრე მოეკლა თავისი ჯადოსნური კაპიტანი? თუ არა და ნატა მოახერებდა გადაერჩინა თავისი სიცოცხლე, ისევ! მაშინ ალექსანრე უკვე მათ დასჯიდა სიკვდილით.. ანასტასია მიხვდა,რომ დროულად უნდა ეღონა რამე, თორემ ჩაანაცვლებდნენ..ისევ! ქალს ეს ვარიანტი არ აწყობდა, ამიტომ გადაწყვიტა თავისი წვლილი შეეტანა კაპიტნის მკვლეობაში და ალექსანდრესკენ დაიძრა.

***

– ეს ყველაფერი კი კარგია, მეგობარო, მაგრამ მგონი ერთი რაღაც დაგავიწყდა – მიმართა ალექსანდრემ ნატას, ყველასთვის გასაკვირა მშვიდი ტონით
– მაინც რა?
– როცა დაუმარცხებელ ლეგენდას დაამარცხებენ, ის უკვე აღარ არის დაუმარცხებელი ლეგენდა!
– და რას აპირებ?
– იმას, რასაც შენ მირჩიე – კაცმა გოგონას გვერდით დაიწყო ყურება, როცა რუსა გამოჩნდა. რუსა ნატას მიუახლოვდა და გამოელაპარაკა
– How you have changed since the last time I saw you. I miss the girl you were
– Very well she was easier to kill
– ირონიულია, არა? – თქვა რუსამ, როცა გოგონა სიტყვეები გაიაზრა
– ამას წინ, შუაზე გავიხლიჩე, რომ გადამერჩინე ახლა კი ასე უბრალოდ უნდა ამოგშალო არსებობიდან
– მაინც რის გაკეთებას აპირებ? – კითხა დაბნეულმა ნატამ, რუსამ ალექსანდრეს გახედა
– მოდი დავიწყოთ, მთელი დღე არ მცალია – ალექსანდრემ მკლავი აიკაპიწა. რუსამ ორივე ერთი ხელში მოიქცია მისი მკლავი.
– ჩემს გონებაში შემოღწევა არც კი გაიფიქრო
– დამშვიდდი, პატარავ, ერთი დღის პირობაზე საკმარისად დაგაღალატეს უკვე, დამატებას არ ვაპირებ. რადგან იქიდან საიდანაც მე და შენ ვართ წარმოშობით დაცემულს არ ურტყამენ – თქვა ქალმა ცინიკურად და უკან მოიხედა ნატასკენ, შემდგომ ქეთოს გახედა, ალექსანდრემ მკლავი, რომელიც ხელში ჰქონდა თავისკენ მოიზიდა მხოლოდ იმირომტომ ყურადღება გაეფანტა, ზურგიდან ამოუდგა, თავი გადაახრევინა და კისერში ჩაასო თავისი ვამპირული კბილები – და სანამ ვინმე რამეს აუკრძალავდა ქალი გაუჩინარდა. დაკისრებული მისიის ასასრულებლად. ალექსანდრეს რამდენიმე წამი დასჭირდა გონზე მოსასვლელად და შემდგომ გაუბა საუბარი ნატას
– რუსა დროში უკან დაბრუნდება და არ მომცემს უფლებას გემზე ამოვიდე.. შენ შეგხვდე
– სისულელეა, ეს არავის არ შეუძლია – თქვა ნატამ, მაგრამ თავდაჯერებულობა აკლდა
– ვითომ? ლუკას შეუძლია დრო იმდენად შეანელოს, რომ წამი საუკუნე გასტანს, რუსას მომავლის ნახვა შეუძლია და შეჩერებული წამი ხომ მომავალია, არა?
– ამან მართლაც, რომ გაამართლოს ყველაფერთან ერთად დაგჭირდება …- სათქმელში ჩაეჭრა ალექსანდრე, რომელმაც თითი მამასახლისისკენ გაიშვირა. ის კი რატომღაც ერთიანად მოკუნტული იდგა და სახეზე ეტყობოდა, რაღაც აწუხებდა
– 800 წლოვანი უკვდავის გარდაცვალებით გამოთავისუფლებული ენერგია ვფიქრობ საკმარისი იქნება წარსულში სულ რაღაც 20 წლით უკან დასაბრუნებლად
– მომწამლე? – კითხა მამასახლისმა ლუკას
– უი, სულ დამავიწყდა, რომ ჩემს სასმელში საწამლავია, რომელსაც მე უკვე ათწლეულებია ვსვამ და იმუნიტეტი მაქვს აი, შენ კი ვფიქრობ პრობლემები გექნება, ირონიულია ხომ? ისტორია მეორდება, ისევ მოგწამლეს, სასმლით. ნატამ უკან დაიხია, სხვები ისე თავდაჯერებულად საუბრობდნენ წამით დაიჯერა კიდეც , ახლა რა მოხდებოდა?!
– იაფასიანი ატმასკა! არ დამდგარ რეალობაში ნათქვამი, რომ ჯობდა არასოდეს არ გამეცანი გინდა გაათამაშო? ოჯახი უპირველეს ყოვლისა! ყოველთვის ამას გაიძახი ხოლმე, არადა საკუთარი და’ძმა ვერ გიტანს! ამიტომაც შექმენი ეს ალტერნატიული ოჯახი. გააერთიანე ისინი, ვისაც სხვა არავინ არ ჰყავს შენს გარდა.. ასე რომ შეგიძლია ისე მოექცე როგორც მოისეურვებ..საჭიროემისამებრ!
– ვფიქრობ ამჯერად იმაზე მეტი მოკბიჩე, ვიდრე დაღეჭვას შეძლებდი..კაპიტანო! სოფია ძვირფასო – თქვა ალექსანდრემ და მარცხენა ხელი ოდნავ ასწია თან ისე, რომ თვალს ნატას არ აცილებდა
– ვწუხვარ დაო – თქვა სოფიამ ტუჩებამობრუნებულმა, ალექსანდრეს ნაცრისფერ თვალებს კანტად სოფიას თაფლისფერი თვალები შემოეხვია და ანასტასიას შავი კანტი. როცა ქალმა სოფიას ჩაკიდა ხელი მანამ, სანამ ალექსანდრეში განსხეულდებოდა.
– ხედავ, კაპიტანო? უყვარდე არ ნიშნავს მუდამ შენი მხარე აირჩიონ – წარმოსთქვა ალექსანდრემ თავმომწონედ
– EVERYTHING I said or did was not real, I was JUST playing the game
– I know and it is JUST losing. – კაცს თითქოს ბრაზი მოეკიდა ვეღარ მშვიდდებოდა
– I never lose, I win! I always win! – იყო გოგონას მკვახე, მაგრამ ემოციური რეაქცია. ასწია კაცმა ხელი და სილა გააწნა გოგონას. ნატა იქვე დაეცა წამოდგომა სურდა, მაგრამ ერთიანად გონება არეული ვერაფერი შეძლო, თვალებით კოტეს ეძებდა, მაგრამ უშედეგოდ, ალექსანდრემ ბარიერი აღმართა , ყველა ხედავდა მათ თავად კი ალექსანდრეს ხედავდა …მხოლოდ!

***

– ვინ იყავი ჩემამდე Ни кем ни чем, Я сам создал тебя и сам уничтожу если придётся! ничтожнае существо! знаи сваё чёртово места!
– О господи дай мне терпение
– Я твой бог и ты моя собственность как и все остальные – შენ მე მეკუთვნი კაპიტანო ! მე მეგონა ეს ისედაც იცოდი. – გოგონა ჯერაც ფიქრობდა. სილის გაწნამ ის ცოტაოდენი თავდაჯერებულობაც კი წაართვა, რაც ჰქონდა. ახლა უფრო დააკვირდა ალექსადნრეს, მისი თვალები შავი იყო. “შესანიშნავია” გაიფიქრა ნატამ, როგორ გაუმკლავდებოდა გრძნობებ’გათიშულ გენერალს? 20 წლის მანძილზე ევარჯიშებოდა მას, როგორც ჰიბრიდს, ახლა კი სოფიას წყალობით ტრიბრიდი გახდა … ჯადოსნური გენერალი. ანასტასიას ძალით კი გაცილებით სწრაფი, ვიდრე ოდესმე რომელიმე ვამპირი ყოფილა. ეს იყო ის მომენტი, როცა მიხვდა, არც კი უნდა ეფიქრა გამარჯვებაზე. მხოლოდ ალექსანდრეს მოწყალების იმედი უნდა ჰქონოდა.
– შენი აზრით, ადამიანები თავად ქმნიან საკუთარ ბედს თუ უბრალოდ მიჰყვებიან უკვე გაწერილ გზას, როგორც წიგნის პერსონაჟები? – გოგონა უკვე მიჩვეულიც კი იყო ალექსანდრესეულ წინასაცეკვაო პრელუდიებს. კითხვა რიტორიკული იყო, პასუხს არ მოითხოვდა, მხოლოდ იმას ანიშნებდა, რომ მალე თავს დაესხმებოდა . ამიტომ ნატა წამოდგა, ნაბიჯი უკან გადმოდგა მახვილები მოიმარჯვა და მაინც უპასუხა
– Я думаю что мы сами творим свою судьбу – კაცმა ნიკაპზე მოისვა ხელი, მოწონების ნიშნად თავი დაუქნია, ჯერ ერთი ნაბიჯი გადადგა, შემდგომ მეორე, შემდგომ ფეხის წვერებზე აწეულმა სწრაფი სამი ნაბიჯი. გოგონა თითქმის მიუხვდაო ჯერ ერთი ნაბიჯი გადადგა უკან, შემდგომ მეორე, შემდგომ ფეხისწვერებზე აიწია და სამი ნაბიჯი გადადგა უკან. ისეთი ერთდროული მოძრაობები წამოიწყეს, სინქრონში, რომ ვინმეს შესაძლოა ეფიქრა წინასწარ ხომ არ შეთანხმდნენო.
– Catch me if you can – წარმოსთქვა ნატამ
– Run love run – წარმოსთვა ალექსანდრემ და დაიწყო მგლად გარდასახვა.
– შევხვდებით ტოკიოში – თქვა თავმომწონედ ნატამ, მხოლოდ მოწითალო უჯრედებში გაეხვა და გაუჩინარდა.

გოგონა გარბოდა და შეგრძნებების დონეზე იცოდა, რომ მდევარი თან მიჰყვებოდა. შეჩერდა. გამვლელს ხელიდან გამოაცალა საკვები და ჩაკბიჩა
– სერიოზულად? – კითხა მის წინ მდგარმა ალექსანდრემ
– რა იყო, რო? განა ისეთი რა მოხდა? თანაც სიკვდილმისჯილებს ხომ აქვთ უკანასკნელი ვახშმის უფლება? – როცა საკმარისად გამოიკვება თითები აღმართა და ისევ გაიქცა, ალექსანდრეც დაედევნა.. რამდენიმე ქვეყანაში გარბოდნენ … პარალელურად!, ყველა იმ ქვეყანაში, რომელშიც უმოგზაურიათ ბოლო ოცი წლის მანძილზე. და ბოლოს პარიზში, თავისუფლების ქანდაკებასთან შეჩერდნენ, გოგონას სირბილის თავი აღარ ჰქონდა, მიბრუნდა, ალექსანდრემ გადმოდგა შემხვედრი ნაბიჯი და მაინც დაიცვა დისტანცია. გოგონამ ღრმად ჩაისუნთქა, თმები ცხენის კუდად აიკრა, მოშავო უჯრედებმა დაუფარა სხეული, “ტანსაცმელი გამოიცვალა” და წითელ კაბაში გამოწყობილი აიჭრა ჰაერში. სახეზე წითელი ბრჭყვიალა ნიღაბი, ზურგზე ასევე ბრჭყვიალა წითელი ფრთებით, რომლებიც ერთდროულად ფარფატებდნენ ჰაერში. “Огонь дракона ” გამოსტყორცნა ხელის გულიდან გოგონამ და ალექსანდრესკენ გაიშვირა. ალექსანდრემ, ანასტასიას სისწრაფის წყალობით მალევე შენიშნა ეს ტალღა, სოფიას წყალობით კი ხელი გაშალა და მუშტში მოაქცია. შემდგომ ერთი ნაბიჯი გადადგა და უკან, გოგონას ესროლა მისივე “ქმნილება” . ნატა თავის ფიქრებში ჩაძირულიყო და მანამდე ვერ მიხვდა თუ რა მოხდა, სანამ თავისივე გამოსტყორცნილი ტალღა არ დაეჯახა და არ “მოხსნა” ჰაერშივე.. გოგონამ პირვანდელი, ბუნებრივი, მდგომარეობა მიიღო და დაენარცხა მიწაზე. ალექსანდრემ ნელი თანაბარი ნაბიჯებით დაიწყო მისკენ სვლა და ნელი საუბრის მანერით დაიწყო ამბის მოყოლა
– ერთხელ, ერთი ფერმერი ბრუნდება სახლში და აღმოაჩენს, რომ ყველაფერი, რაც მისთვის ძვირფასია აღარ არსებობს, ნათესები გადამწვარია, ტექნიკა დამტვრეული და ყველაზე ძვირფასი, მისი გოგონები გარდაცვლილი.. მალე ფერმერი თავად ხდება ის ჯალათი, რომელიც მოევლინა, ანადგურებს ყველას და ყველაფერს, რაც წინ ხვდება, მაგრამ წლების შემდგომ, ერთ დღესაც .. ფერმერი, რომელიც უკვე აღარ იყო ფერმერი.. სწორედ იმ დღეს, როცა სახლში დაბრუნდა, იმ ავბედით დღეს. საყვარელი ხალხის ქვაზე დატანილ სახელებს კითხულობს და დაფიქრდება თუ რამდენად იამაყებდნენ მათი გოგონები იმ ადამიანით, ვინც ახლა გახდა
– ადამიანით? – ჩაიალაპრაკა ნატამ და წამოდგომა სცადა
– Evet, ადამიანით – და ოდნავი დაყოვნების შემდგომ გააგრძელა კაცმა
– იმ დღეს მიხვდა, რომ ყველა ის უბედურება, რაც თავად ჩაიდინა ერთი წვეთითაც კი არ დახმარებია მას, არ შეუმსუბუქებია მისი ყოფა და სწორედ უკვე იმ მადლიან დღეს გადაწყვიტა ეპოვა მისი ხსნის გზა..
– გეტყოდი, ძალიან მაინტერესებს შენეული მორიგი გამოგონილი ადამიანის ამბავი’მეთქი, მაგრამ მართალი არ ვიქნები, ისე, ჯალათი, რომ არ გამხდარიყავი, ალბათ მწერალი იქნებოდი, ისეთი დამაჯერებელი გადმოცემისუნარი გაქვს..ყველა საჭირო დეტალითურთ, რომ..
– მაგრამ ეს არ არის ჩემეული მორიგი გამოგონილი ამბავი, ეს ისტორიაა იმ ადამიანზე, კაცზეა, რომელიც ორივესთვის ძალიან ძვირფასია და განსაკუთრებული ადგილი აქვს ჩვენს გულში – ნატა უკვე წამომდგარიყო და დამცინავად თქვა
– ერთადერთი მოკვდავი კაცი, რომელსაც ჩემს გულში განსაკუთრებული ადგილი უკავია… – სათქმელი ვეღარ დაასრულა ნატამ და ალექსანდრეს გაიხედა. ორივემ ერთდორულად წარმოსთვა
– ნიკო მესხი
– ხომ, ეს ამბავი ნიკოზეა … სწორედ!
– არა, ამას ვერ დავიჯერებ! ის ერთ’ერთი პირველი იყო, ვინც გამაცანი ოცი წლის წინ და მისგან სითბოსა და მზრუნველობის გარდა სხვა არაფერი არ მახსოვს.. ვერ დავიჯერებ რომ..
– ვფიქრობ შენივე ნათქვამით გაეცი პასუხი შენსავე კითხვას და თან როგორ ფიქრობ, ასეთი წმინდანივით კაცი რატომ დაიჭერდა საქმეს ჩემთან?
– კი, მაგრამ..
– ჰო, მესმის, ისე, არასოდეს არ გიფიქრია რატომ ცხოვრობს კაცი მარტო მაღალ მთის პატარა ტაძარში და მხოლოდ სითბოსა და სიყვარულს ასხივებს? როგორც წესი, მისნაირ ადამიანებს ყველაზე რთული წარსული აქვთ ხოლმე – გოგონამ დრო იხელთა და თავისუფლების ქანდაკების აივანზე ავიდა, ალექსანდრეც მას დაედევნა და ჩაცინებით უთხრა
– წამით ვიფიქრე, ნუთუ მართლა ფიქრობს, რომ გამექცევა’თქო, მაგრამ ჩვენ ორივემ ხომ კარგად ვიცით, სულ რომ მაღალი ღმერთი განსხეულდეს და გადაწყვიტოს შენი დახმარება, ვშიშობ ისიც კი ვერ შეძლებს .. დაგიცვას.. ჩემგან!
– იქნებ მოვიდა დრო შენეული მორიგი პირველად ცზოვრებაშისთვის?
– რას გულისხმობ?
– Showing mercy
– მაგრამ ეს არ იქნება ჩემი პირველად ცხოვრებაში. ანასტასია…
– Evet. ზუსტად! მას მიეცი მეორე შანსი და მე რატომღა გამომარჩიე? ცნობისთვის ჩვენ ადამიანებული ვუშვებთ შეცდომებს. ყველას არ შეგვიძლია ვიყოთ შენისთანა იდეალური, უშეცდომო და სრულყოფილი. ყველა ვერ ვიქნებით შენისთანა შეუპოვარი.
– რადგან შენ უკეთესი უნდა ყოფილიყავი … კაპიტანო! ჩემზე, მასზე, ყველა ჩვენგანზე! თან ეს შემთხვევა ანასტასიას ამბისგან ძალიან განსხვავდება!
– მაინც რა განსხვავებას ხედავ? აჰ…ოჰ… ჰო…კოტე!
– დიახ! ხო! შ-ე-ნ მ-ა-ს “დ-ა-ნ-ე-ბ-დ-ი”! პატარა გამოუცდელი გოგონასავით! -ნატა დადუმდა, ჩაფიქრდა და მალევე ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე
– თითქოს გუშინ იყო – წამოიწყო საუბარი გოგონამ და ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა კაცს
– პირველად, როცა შემეხო, ქალის თითები შემეხო მკერდზე, ვკითხე რას აკეთებ’მეთქი, უბრალოდ ამომხედა და გამიღიმა, არაფერი არ უთქვამს. მე კიდევ გაკვირვებული ვუყურებდი, ჩემს დანახვაზე როგორც წესი გ-ა-რ-ბ-ი-ა-ნ. არავის არც კი გაუფიქრებია, რომ მოახლოებულიყო მითუმეტეს კი შემხედობდა… მის გარდა! მაშინვე ვერ მივხვდი, მაგრამ ერთ დღესაც აღმოვაჩინე თუ როგორი მიჯაჭვულივით ვიყავი მასზე, ჩემი გუნება’განწყობილება მთლიანად მასზე იყო დამოკიდებული და აი, მაშინ მივხვდი თუ რა გააკეთა იმ დღეს, ერთი უბრალო შეხებით მკერდზე.. ჩემში რაღაც შეცვალა. მაგიტომაც ვეძახი ფერიას, უფრო სწორად ჯადოსნურ ფერიას, მიუახედავად იმისა, რომ უშუალო ჯადოსნური ძალები არ ააქვს… თუ, რა თქმა უნდა, მის მომხიბვლელობას არ მივიღებთ მხედველობაში. იცი, როგორ მეშინია? მეშინია, რომ ერთხელად ასე უბრალოდ ადგება და აიღებს თავის ხელს ჩემი გულიდან და დამტოვებს მარტო ,,, წყვდიადთაშორისში! – როცა დაასრულა ნატამ თეატრალურად რევერანსი გაუკეთა კაცს. ალექსანდრე ჩუმად იდგა, არც კი გასჩენია სურვილი ჩასჭროდა გოგონას. ბოლოს, როცა უკვე დაასრულა ნატამ, ოდნავ თავი დაუკრა და უთხრა
– ყველაფერი სიტყვა’სიტყვით დაგიმახსოვრებია
– წერტილ’მძიმის სიზუსტით! თანაც ძაღლს ძაღლურად უნდა ესაუბროო, უთქვამთ ძველებს… ამით კი იმის თქმა მსურდა,რომ სწორედ იმავეს ვგძნობ კოტეს მიმართ, რასაც შენ შენი ჯადოსნური ფერიის მიმართ! – თქვა გოგონამ კმაყოფილის ხმით. ნატამ ზუსტად გაიხსენა ის სიტყვები, რომელიც ალექსანდრემ უთხრა ქეთოზე, როცა კითხა თუ რა აკავშირებდა მასთან … სინამდვილეში!
– კარგი ხარ კაპიტანო
– გმადლობ, ვიცი! მაგრამ ვშიშობ ეს ვერ გადამარჩენს ხომ?
– Sometimes good is not good enough
– But I am your second goddamn pilot.
– no more love no more, მართალი იყავი, ადამიანები თვითონ ქმნის ბედის ხაზს, მაგრამ არა კანცოვკას კაპიტანო!
– მაგრამ განა ჩემს გამო არ წირავდი თავს წეღან?
– წარსულში სულ ტყუილად იყურები! მაქეთ არ მიდიხარ!
– You are monster!
– Yes!
– How can you be so ruthless
– I did not choose came with the job
– როგორი ირონიულია, აქ დგახარ და ანადგურებ საკუთარ “ქმნილებას”, როგორც მაღალი ღმერთი თავისსავე “პირმშოს”
– Не драматизируй пожалуйста!
– იცი, მე ყოველთვის მხარს გიჭერდი ყველაფერში.. არც შენი და… არც შენი ძმა.. მხოლოდ მე! I loved you through everything and you do not even care!
– Have a nice human life Katerina! ბედნიერ ადამიანურ ცხოვრებას გისურვებ..კაპიტანო! –
– სინამდვილეში არც არაფერს არ გრძნობ, ხომ?
– სინანულს – კაცმა მისკენ გადადგა ნაბიჯი, მაგრამ ნატამ თავად გადადგა ნაბიჯი უკან და გადაეშვა აივნიდან. ალექსანდრე წამიერად მიხვდა თავის შეცდომას და ისიც გადაეშვა აივნიდან, რომ დაეჭირა გოგონა და გადაერჩინა! ანასტასიას სისწრაფის წყალობით სურდა დაწეულიყო, მაგრამ ქალმა უარი განაცხადა დახმარებაზეზ. უნდოდა ენახა მკვდარი ნატა. ამის საპირწონედ სოფიამ გამოსტყორცნა ტალღა, რომელმაც გაშლილი ხელის ფორმა მიიღო და დროულად შეაჩერა გოგონას სხეული მიწაზე დაცემას. თუმცა, ნატამ, გადმოხტომისას თავისი ჯადოსნური თითები აათამაშა, თვალები ჯერაც ცრემლშეუმშრალმა დახუჭა და გული იქამდე გაიჩერა სანამ ალექსანდრე მის დაჭერას შეძლებდა და მისი სხეული მიწას შეეხებოდა. ალექსანდრე მიწაზე იდგა. მყარად. გოგონა ხელში ჰყავდა აყვანილი და ქვითინებდა, ნატას ჯერაც ცრემლები სდიოდა თბილი უსულო სხეულიდან.

***
ნიკო წამოდგა. გაიარ’გამოიარა შემდგომ მძიმედ დაჯდა სკამზე. ჭიქა წყალი დაისხა, ჯერ მოყლურწა, შემდგომ ბოლომდე გამოცალა. ალექსანდრეს გახედა და ამდენხნიანი მონოლოგის მოსმენის შემდგომ კითხა
– …და მაინც რა მოხდა..სინამდვილეში?
– სინამდვილეში? – კითხვაზე კითხვით უპასუხა ალექსანდრემ და გაუღიმა
– ქიში და შამათის გაგონების შემდგომ უბრალოდ დავიკარგე ჩემსავე ფიქრებში და სწორედ მას შემდგომ, რაც მოხდა იყო ეს ხილვა თუ სიზმარი…

ნატამ ნაბიჯი უკან გადადგა და ჩაიმუხლა
– Что я могу для вас сделать … повелитель ? – კითხა ნატამ თავდახრილმა
– კარგი გოგო ხარ! – უპასუხა ალექსანდრემ – გოგონამ ამოხედა, მტაცებლურად ჩაიღიმა, მივარდა კაცს, მისი თავი ხელებში მოიქცია და უთხრა
– Я ни чья собственность! – შემდგომ ხელები კისერზე ჩამოიტანა
– даже не твоя ! – იყვირა ნატამ და ხელების სწრაფი მოძრობით კისერში გადაამტვრია კაცი, როცა მისი თავი საათის ისრის საწინააღმდგოდ შეაბრუნა. ალექსანდრე მოწყვეტით დაეცა მიწაზე.

გოგონამ ნაბიჯი გადმოდგა უკან და მიმოიხედა. თითქოს დაიბნა და ვერ მიხვდა რა უნდა გაეკეთებინა
– წარმოუდგენელია…- დაიწყო ანასტასიამ საუბარი
– ამ კაცს ასი წელია ვიცნობ და… – ლუკამ შეაწყვეტინა და გააგრძელა
– მე კიდევ ორასი და დღემდე არ მინახავს ვინმესთვის მიეცა უფლება შეხებოდა.. ქეთოს გარდა!
– ნუთუ? – ჩაცინებით იკითხა ნატამ
– შენი აზრით – გამოსცრა ანასტასიამ – რეიტინგში პირველი 80 000 მდე უკვდავის სიცოცხლის მოსპობით და თითქმის 200 წლოვანი გენერლობით, ისე მოვიდა, რომ ვისაც “აუდგებოდა” ყველა შეეხებოდა? შენ არ გაგიმარჯვია! უფლება მოგცა დაგემარცხებინა და ეს ერთი და იგივე არ არის.
– ხელები შემხსენი – უბრძანა ანასტასიამ ლუკას, როცა კაცმა მარჯვენა ხელი წელზე შემოხვია ქალს, მაგრამ ლუკამ თითქოს არ შეიმჩნია –
– ერთი წუთით კაპიტანო – ცივად უთხრა ანასტასიამ ნატას, ლუკა ახლოს მიიზიდა და ისე აკოცა თავისი ენით კბილები “გადაუთვალა”
– აი, დავასრულე შენი ერთგულების 80 წელი – მიმართლა ქალმა ლუკას და ენით საკუთარი ტუჩები აილოკა
– За что .. За что ?!- კაცი მაშინათვე დაშორდა ქალს ხელებით ცდილობდა კოცნა, როგორც შხამი, მოეცილებინა ტუჩებიდან
– რადგან მე ასეთი ვარ, იმას ვაკეთებ რასაც მინდა, როცა მინდა და ვისათანაც მინდა და თან … Сам напросился! გითხარი შეწყვიტე’მეთქი – ვერონიკა მოშორებით იდგა და ყველაფერი ზედმეტად ახლოს მიიტანა გულთან, ისიც, ისევე როგორც ლუკა, ათწლეულების მანძილზე დაატარებდა გულით დარდს, დარდს საყვარელი ადამიანის დაკარგვით გამოწვეულს და მისი ერთგულად დარჩენა თითქოს ჯერაც აცოცხლებდა მას მასში, ამიტომ მარტივად გაიგო ლუკას გულის სატკვიარი და მიუახლოვდა მას
– რა აზრი აქვს რომ კითხო, ის ხომ წყეული რუსია
– სინამვიელში მე უკრაინელი ვარ – უპასუხა ანასტასიამ თავმომწონედ
– ორივე ერთი ნაგავია … ჩემთვის! – გამოსცრა კბილებს შორის ვერონიკამ. ლუკას ხელკავი გაუკეთა და გაუღიმა, თუმცა კაცი ჯერაც აშკარა შოკში იყო

***
ალექსანდრემ მოყოლა შეწყვიტა, უეცრად დადუმდა, მერე გააგრძელა
– მას შემდგომ ბევრი დრო გავიდა რამდენიმე “საჩვენებლი ცეკვა” მქონდა მამასახლისთან, ლიეტუაში, მასკვაში, ბულგარეთში, იცოდი, რომ სმა საერთოდ არ შეუძლია? მიწევდა უსაფრთხო ოთახი მეპოვა და დავლოდებოდი სანამ გამოფხიზლდებოდა, იმირომტომ, შესაძლოა ჩემს რომელიმე კეთილმოსურნეს მოეკლა … ძილში!. ახალი “საჩვენებელი მტრის” ნახვა კი არც ისე მარტივია. – უცებ რაღაც ხმაურმა მიიპრო მათი ყურადღება
– ნატა’ნატ – წარმოსთქვა ნიკომ გახარებულმა და გოგონასკენ გასწია. ალექსანდრე წამოდგა თავდახრილი
– კაპიტანო! – თქვა ჩუმად, შემდგომ ნატას გახედა, მისკენ მიბრუნდა მთელი სხეულით და უთხრა
– მეგონა შენს ბიჭთან იქნებოდი დღეს – გოგონამ გაუღიმა და მიუახლოვდა
– ვერც შენს გოგოს ვხედავ აქ.. დღეს ხომ ახალი წელი თენდება. ნამდვილი ახალი წელი და არა ის ყველა რომ აღნიშნავს ხოლმე … და რატომ გვაქვს ტრადიციები?
– იმისთვის, რომ დავიცვათ – სახარებასავით დაუფიქრებლად უპასუხა კაცმა
– კარგი ბიჭი ხარ! – წაკბინა გოგონამ და სამივეს გაეღიმა.

– მაინც რამდენი მოისმინე?
– საკმარისი
– გაბრაზდი?
– არა, უბრალოდ ვერ გამიგია რატომ! ჰქონდეთ ჩემზე ფანტაზიები ალბათ ნორმალურია. არ ვიცი. ამეებში ვერ ვერკვევი. მაგრამ არა შენ და თან ჩემი მკვლელობის! შენ ხომ ჩემი მსხსენლი ხარ, ჩემი გადამრჩენელი! მუხლები აუკანკალდა და კაცს და კედელს შორის რომ არ ყოფილიყო უსათოდ წაიქცეოდა.
– უნდა მიმხვდარიყავი, რომ გონება გეთამაშებოდა, ჩერჩეტო, როცა თავისუფელბის ქანდაკება როგორღაც პარიზში აღმოჩნდა. ისე ცოტა ირონიულიც კია, თავისუფლების ქანადაკება ხომ მეორე შანსების სიმბოლოა … რომელიც რატომღაც მე ვერ დავიმსახურე! – სიჩუმე ჩამოწვა, რომელიც ნიკომ დაარღვია
– მაშინ მე ცეცხლს შევაკეთებ.. აცივდება მერე, თქვენ კი საკვებს მოამზადებთ..ტრადიციულად! – ღიმილით თქვა ნიკომ. ორივე დაეთანხა და საუბარი ნატამ განაახლა ცოტახანში
– ჩემი ბიჭი შენს გოგოსთან დავტოვე, არ მინდოდა მარტო ყოფილიყო თან შენ ტყუპებს დამატებით ერთი მცველი ეყოლება.. შენივე გამოწვრთნილი! -თქვა გოგონამ და პროდუქტების ამოლაგება დაიწყო მაგიდაზე. ალექსანდრე ხმას არ იღებდა, მაგიდაზე ადგილს ათავისუფლებდა
– ახლა ყველამ გაიგო, რომ ეთა რომელიღაც საკათედრო ტაძრის კედელშია ჩაშენებული
– ვითომ?
– ჯანდაბა, მომატყუე?
– მე შენ დამწყები ხომ არ გგონივარ?
– აჰა, გასაგებია, თუ ვინმე კედლების ნგრევას დაიწყებს მიხვდები რომ მას ეძებენ
– და ჩემი სახე უკანასკნელი იქნება, რომელსაც დაინახავენ
– ყველაფერი წინასწარ გათვალე ხომ?
– მეგონა უკვე მიეჩვიე, რომ ყოველთვის სულ მცირე ერთი ნაბიჯით ვუსწრებ ყველას ყველაფერში – ჩაილაპარაკა კაცმა თავმომწონდედ
– როგორი “თავმდაბლობაა” – ალექსანდრეს გაეღიმა და წამით დროში უკან დაბრუნდა, ერთი დიალოგი მოაგონდა წარსულიდან, ნაწყვეტებად

– აი, ამიტომაც არის ცუდი იდეა მოისყიდო ვინმე. – თქვა ლიზიმ და ქუსლიანი ფეხსაცმლის შეხსნისგან მიღებული სიამოვნებით ამოისუნთქა. მისი ბუნებრივი ქერა თმები ცხენის კუდად აიწია მობილური ტელეფონიბერთი ხელიდან მეორეში გადაიტანა და ისევ გააგრძელა საუბარი
– ყოველთვის გამოჩნდება ვინმე ვინც მეტს გადაიხდის.. მოკლედ, Сам напросился.. დილითვე გნახავ და ერთად ვიპოვოთ შენი “ღამის პეპელა” ახლა კი უნდა წავიდე, გაკოცე და შეეცადე დილამდე თავი არ მოიკლა ხომ?! ყურმილი დაკიდა ქალმა და მისაღებ ოთახში შეაბიჯა ფეხშიშველმა
– პრივეტ ლიზიი, ვაუ, საოცრად გამოიყურები
– გმადლობ, ვიცი, მაგრამ შენ ვინ ჯანდაბა ხარ?
– დაგისხა? – კითხავ კაცმა და წითელი ღვინის ბოთლი შეათამაშა ხელში
– Nice try, მაგრამ თუ ჩემს გამოთრობას და პატომ შეცდენას გეგმავ მოგიწევს ცოტა უფრო მეტად მოინდომო … ყმაწვილ’კაცო! – კაცმა არაფერი უპასუხა, მხრები აიჩეჩა, ჭიქა გამოცალა და შემდგომ დაამატა
– ზოგადად ღვინოს არ ვსვამ, მაგრამ სხვა არაფერი გქონდა, როგორც ჩანს, შემდეგისთვის მომიწევს თავად მოვიტანო
– შემდეგისთვის? ოჰ! როგორი თავდაჯერებული ვართ დღეს, არა?! – გამომწვევად წაკბინა ქალმა და ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა კაცს.
– მე თავდაჯერებული ვარ … ყოველდღიურად!
– და მაინც… – გააგრძელა ისევ ქალმა და მისკენ სვლა განაგრძნო
– Who might you be?
– გველი ბალახში.. სსსს- წაისისინა კაცმა
– და მაინც… – გამეორდა ისევ ქალი ვერაფრით მიმხვდარიყო თუ რა ხდებოდა
– ჩემს სახლში ხარ, ჩემს ღვინოს სვამ და ისე იქცევი თითოქს საუკეთესო მეგობრები ვართ, მაგრამ ჩემს დღეში პირველად გხედავ!- წარმოსთქვა ქალმა და სპეცომ (განზრახ) შებრუნდა და ზურგი აქცია მას. თუ კაცი წამოდგებოდა და მოუახლოვდებოდა მიხვდებოდა რისთვისაც იყო მოსული აქ ეს უცნობი, თუ საუბარს გაუბამდა მაშინაც მიხვდებოდა, მაგრამ თუ კაცი დადუმდებოდა … მაგრამ თუ კაცი დადუმდებოდა … კაცი დუმდა! ჯერ თავი, შემდგომ სხეული მიაბრუნა ქალმა ფრთხილად … კაცმა რაღაც ხის კოლოფი გახსნა და კოლოფის გარეთ დაიწყო პატარა რკინის ბრუნვა მალევე მელოდია აღმოცენდა ამ პატარა კოლოფიდან
– ისევ ფიქრობ ,რომ მისამართი შემეშალა? – წარმოსთქვა ალექსანდრემ და როცა ქალის ლურჯი თვალები გამწვანდა, ჩაიღიმა
– გეტყოდი, მიხარია შენი ნახვა’თქო, მაგრამ მართალი არ ვიქნები – ცინიკურად წარმოსთქვა ლიზიში განსხეულებულმა ეთამ
– You owe me, love, and I have come to collect – მთელი სერიოზულობით უპასუხა კაცმა

– და მაინც სად არის ის?
– ვინ სად არის? – ფიქრებიდან გამოერკვა კაცი
– ეთა
– მმმმ
– როდის მერე არ მენდობი?
– კარგიიი, ხოოო.. გახსოვს ერთხელ, როცა დედა’დედოფალი ელენას მკვლელობას ვაპირებდით
– ლიზი, კი, მერე? – კაცმა თვალები მოჭუტა და ისე გააგრძელა საუბარი
– ხო ლიზი..
– რაიყო?
– რატომ გახსოვდა?
– რატომ მახსოვს ერთადერთი მოკვდავი, რომელიც მსოფლიო ისტორიაში პირველად, დედა’დედოფლის მკვლელობის დაგეგმვისას მოიყვანე და მანამდე არასოდეს შევხვდერივარ? რატომ დამამახსოვრდა ქალი, რომელსაც იმდენად ზრდილობიანად ექცეოდი, რომ …ნეტავ საკმარისად ჭკვიანია, რომ მიხვდეს, რომ ერთხელაც უძალიანდიდესი თხოვნით მიადგები?! რადგან ამდენად კარგად საკუთარ გოგოსაც კი არ ექცევიან!
– დაასრულე? – კითხა კაცმა გაღიმებით
– და რა კავშირი აქვს მას ეთასთან? ჩვენში დარჩეს და შენთვის ზედმეტად ახალგაზრდა ხომ არ არის? აი, ახლა კი დავასრულე!
– ერთი პასუხი ყველა კითხვას ეყოფა
– ვაიმე! ლიზი ეთაა?
– არც მთლად, მაგრამ ახლოს ხარ, არსებობს ერთადერთი მელოდია, რომელიც ლიზიში ეთას განასხეულებს, სპეციალურად დიმას ვთხოვე შეექმნა და …
– თხოვე თუ უბრძანე?
– სულერთი არ არის? ბოლოს მაინც გავუსუფთავე გონება “ზედმეტი ცოდნისგან”
– წარმოუდგენელია – გაოცებას ვერ მალავდა ნატა – ქალს მთელი მსოფლიოს მასშტაბით დაუწყებენ ძებნას, საკათედრო ტაძრების კედლების დამსხვრევას დაიწყებენ, მაგრამ ვერ იპოვიან, რადგან საგულდაგულოდ არის გადამალული
– აჰამ
– და განკითხვის ღამეს, ვალტერთან ბრძოლაში, რატომ არ იყო ჩვენთან? 600 წლოვანი ჯალათი, რომელიც ნამდვლილად შეძლებდა დაგვხმარებოდა გამარჯვებაში
– მას დავპირდი, რომ დავიცავდი, შიშველი ხმლების ბრძოლაში კი ვერ შევძლებდი თან გამარჯვებაზე მეფიქრა და თან მის დაცვაზე
– იაფასიანი ატმასკა! რა დაუშავე?
– საიდან მოოტანე, რომ რამე დავუშავე?
– რადგან არაფრის დიდებით არ დარჩებოდა შინ.. უსაფრთხოდ! რადგან კითხვა’პასუხში შენზე უკეთესეიც კია, მაშინ გამოდის სიტყვებით ვერ დაარწმუნებდი და ამიტომ იძალადებდი მასზე! ამიტომ კითხვას გაგიმეორებ …
– მოდი ასე ვთქვათ, ქალს დიდხანს გაყვება წყენა ჩემზე
– რ-ა დ-ა-უ-შ-ა-ვ-ე-‘მ-ე-თ-ქ-ი!
– თავად ვიზრუნე, რომ დარჩენილი შინ, მაშინ როცა ფეხებში დავამტვრიე!
– ასეც ვიცოდი! – გულმოსულმა თქვა და დადუმდა ნატა
– ცნობისთვის, ეთა ანასტასიას წინაპარია და არ ღირს სისხლით კავშირის არ დაფასება კაპიტანო!
– ანუ ფიქრობ რომ შეიძლება მისი ერთგულების ამბები შეიცავლოს? ყველამ კარგად ვიცით მისი საფირმო ფრაზა “შენ იცი ვისი ერთგულიც ვარ, მეგობარო!”
– არც კი მინდა ვიფიქრო. როგორც უკვე ვთქვი. არ ღირს სისხლით კავშირის არ გათვალისწინება
– ანუ გეშინია?
– სულელი ვიქნებოდი, რომ არ მეშინოდეს და შენც იმავეს გირჩევ
– და მაინც რატომ ვძულვარ ანასტიას ასე ძალიან? ვატყობ იმდენად ვერ მიტანს, რომ თავის მოკატუნებაც კი უჭირს
– ერთხელ მითხრა კიდეც, რომ უფრო მეტად მაშინ მოვწონდი, ადრე, შენს გაცნობამდე.! შემდგომ ნელ-ნელა წამიდან’წამამდე, წუთითად’წუთამდე მგრძნობიარე ვხდებოდი, რაც მეტ დროს ვატარებდი შენთან. და რაც ის ატარებდა ჩემთან მეტ დროს ისიც მგრძონიარე ხდებოდა. თავად წარმოიდგინე კაპიტანო, რამდენად რთულია ასი წლის მანძილზე მოქმედებდე მხოლოდ საკუთარი ინტერესების და სურვილების მიხედვით და შემდგომ “ჩაგერთოს გრძობები” გაიხსენო ყველა ის ტკივილი და ტრაგედია, რაც მიგიყენებია სხვებისთვის. ძალიან რთულია გაუმკლავდე ამას საკუთარი გამოცდილებით ვიცი. ამიტომაც სძლუხარ, შენი წყალობით მეტად მგრძნობიარე ხდება და ყველა მისი წარსულის შეცდომა თუ არჩევანი თუ გადაწყვეტილება ახლა კისერში აწვება, უჭერს და ახრჩობს. კიდევ ერთ მიზეზი მქონდა ეთას გადასამალად და ხომ გაგიგია … Самое лучшее место спрятать дорогое сокровище ….
– навиду у всех – ისე სწრაფად უპასუხა ნატამ თითოქს ამაზე ყოფილიყოს მისი სიცოცხლე დამოკიდებული
– навиду у всех – დაუმოწმა კაცმა კმაყოფილის იარით.
– ისე რატომ იფიქრე, რომ თუ ჩემს მკლველობას მოინდომებდი თავადვე მოვუღებდი საკუთარ სიცოცხლეს ბოლოს?
– რადგან ხანდახან იქამდე ვკვდებით სანამ გვესვრიან, მაშინ როცა ვხედავთ თუ ვის ვყავართ მიზანში ამოყვანილი
– ნიცშე?
– ციტატა ფილმიდან ნათლია
– აჰა, ხო, რა თქმა უნდა, ციტატა ფილმიდან. სხვანაირად როგორ შეიძლებოდა! – თქვა გოგონამ და თავის ფიქრებში დაიკარგა. ალექსანდრეს კი მორიგი დიალოგი მოაგონდა ეთასთან

– შენი დახმარება მჭირდება
– ჩემამდე მაინც რამდენს მიადექი იმავე “თხოვნით”
– მე-7 ხარ.
– ოჰ, საინტერესოა ვინ იყო ის დანარჩენი 6
– რაიყო რო? ეჭვიანობ? როგორც წესი ეჭვიანობა ლოგიკურია, მაგრამ ამ შემთხვაში სახალისო უფროა.. მე ხომ არ მითქვამს, ჩემი ფერია ხარ’მეთქი – თავი იმართლა ალექსანდრემ
– ფერია? ჰაჰ, და რაში მჭირდება ფერიაობა რო? ისინი საშუალოდ 80 წელს ცოცხლობენ აი, მე კი 600 წლის ვარ და ვფიქრობ რომ ეს მხოლოდ დასაწყისია
– შენი ასაკის პირობაზე კარგად გამოიყურები
– სერიოზულად? სულ ეს არის, რაც შეგიძლია?
– ნუთუ ვერ მიხვდი, რომ ფერია, არა როგორც სტატუსი, არამედ როგორც გულის სწორი ვიგულისხმე
– განა არ ვიცი? ვიცი, ძალიან კარგადაც ვიცი, უბრალოდ ცოტა “დრამის აწევა” მომინდა, რა, არ შეიძლება? და თან მაგას 13 წლის მარიამიც კი მიხვდეობდა და ბოდიში თუ ჩემი სიტყვებით 13 წლის მარიამებს შევურაცყოფ

ამასობაში, ნიკო ოთახში შემოვიდა, თბილად ჩაცმული
– შეშას წინსწრებით დავჩეხ, რომ მერე არ მოვცდეთ
– არა მე დავჩეხ – თქვა გოგონამ. წინსაფარი შეინახა და გარეთ გავიდა. რადგან მარტო დარჩნენ ნიკო ისევ ძველ თემას მიუბრუნდა
– იმედი მაქვს ხვდები, თუ რას განიშნებდა შენი ქვეცნობიერი იმ არ დამდგარი რეალობის გათამაშებით?
– მაინც რას? – კითხა კაცმა ცივად და გააგრძელა კარტოფილის თლა
– იმას, რომ შენთვის უფრო მარტივია მოკლა გოგონა, ვიდრე უთხრა სიმართლე თუ რა გაკავშირებთ სინამდვილეში?
– მაინც რა?
– სულ მცირე ის, რომ ის დღე, როცა გემზე პირველად შეხვდით, სინამდვილეში არ იყო ის დღე, როცა პირველად შეხვდით. ირონიულია არა? გოგონა მხსენლსა და გადამრჩენელს გეძახის, სინამდვილეში კი შენ ხარ ის ერთადერთი მიზეზი თუ რატომაც დასჭირდა მას ხსნა და გადარჩენა..თავიდანვე! რა მოხდებოდა თუ შეგახსენებდი, რომ ყველაფერი, რაც გოგონას შესახებ იცი ან ფიქრობ, რომ იცი არის ერთი დიდი ტყუილი?
– რას ბოდიალობ კაცო თუ იცი მაინც? – ალექსანდრე კარტოფილს მოეშვა და გახედა კაცს
– მე ვბოდიალობ? აჰ, ჰო, მოიცა…- თქვა ნიკომ და თავის ტელეფონს დაუწყო ძებნა. შემდგომ ის ერთადერთი მელოდია ჩართო, რომელიც 20 წლის წინ ჩაუწერა ალექსანდრემ, იმ დღეს როცა ნატა გაიცნო და თან მონათლა.
– კიდევ ფიქრობ, რომ რამეს ვბოდიალობ?- ალექსანდრეს დამალული მოგონებები მაშინათვე გაახსენდა. ნერწყვი გადაყლაპა და მძიმედ დაიწყო სუნთქვა. ისევ ნიკომ გააგრძელა საუბარი
– ის ფილმი ხომ ნანახი გაქვს, ვან ჰელსინგი? – გენერალმა თავი კაცისკენ მიბრუნდა და თვალები მოჭუტა.
– დრაკულა იმის წყალობით დამარცხდა, ვისაც ვერ აკონტროლებდა, მაგრამ მაინც ახლოს იჩერებდა.. თავის დროზე რომ მოეკლა.. გადარჩებოდა.. და ამას სწორედ ის კავშირი აქვს შენთან, რომ ორივემ ვიცით შენი კაპიტანი ერთადერთია, რომელსაც შეუძლია ბოლო მოგიღოს, თან ისე, რომ არც კი შეგეხოს.. განა თავად არ ასწავლე მთელი ეს “დამპლური თამაშები და საუბრები?”, რომელიც გოგონამ “ტაროს ბანქოს დასტად აკინძა!”
– ნუთუ დრაკულას შემადარე?
– რატომაც არა? არ გავხართ თუ რა? – ახარხარდა ნიკო და ცოტა ხანში თემა შეცვალა
– ისე ლომ’კაცას რას ერჩი? მასზე საუბარში სითბო იგრძნობა შენს ხმაში, არადა ასე ცუდად ექცევი, რატომ?
– რადგან ერთხელ დაჭირდება ნატას ის, ვისაც უნდა ენდოს, როცა სიმართლეს გაიგებს და …
– ანუ სინამდვილეში მათკენ ხარ?
– ჩემი ორსას წლოვანი გამოცდილებით. რაც მეტად ვცდილობდი ჩარევას ურთიერთობებში, მით მეტად ვაძლიერებდი მათ და გადავწვტე ეს გამოცდილება სასიკეთოდ გამომეყენებინა
– წარმოუდგენელია, გოგონას თავი გამარჯვებული გონია, შენ იკი იქამდე დაამარცხე, სანამ თამაში დაიწყებოდა
– მართალია, მაგრამ აუცილებელი არ არის, რომ ეს ვუთხრათ – თქვა ალექსანდრემ თავმომწონედ, გაეღიმა კიდეც და ისე გააგძელა კართოფილის თლა.

– როგორც მაშინ გითხარი, როცა 20 წლის წინათ მოიყვანე ჩემთან.. მომიწევს გაგიმეორო. შენ ხომ ფილმებიდან ციტატები გიყვარს, ხოდა ისე აღმოჩნდა, რომ ჩემი მთელი სათქმელი შენი საყვარელი სერიალის ციტატით შემიძლია გამოვხატო – ალექსანდრემ გამოხედა კაცს და ცალი წარბო აუზიდა
– “ფრთხილად იყავი ლიზიი, რადგან თუ ამ გზას დაადგები ვერ იპოვი ლოგიკურ გზას, რომ შეჩერდე. შეგიძლია ყურადღება მიაქციო მის განათლებას, ამყოფო უსაფრთხოდ, შეეცადო მისი მიზნების, სურვილებისა და ოცნების ასრულებას. შესაძლოა პირველი რამდენიმე წელი ამან მართლაც გაამართლოს, მისი უჩინარი გადამრჩენელის, მშველელის როლის ვირტოუზულად მორგებამ, მაგრამ ეს დიდხანსაც ვერ გაგრძელდება. რადგანაც ეს ყველაფერი სიყალბეა, რადგან შენეული მთელი ეს მზრუნველობა საერთოდ არ ეხება მას, არამედ გეხება შენ, ცდილობ გამოისყიდო საკუთარი დანაშაული, თუმცა ვერანაირი დრო, ფული, მზრუნველობა და წვლილი დედამიწის ზურგზე ვერც კი გაუტოლდება იმას, რაც სინამდვილეში წაართვი, სხვა დანარჩენი კი უბრალოდ ლამაზი ჟესტია და სხვა არაფერი. ” – ნიკო შებრუნა გააგრძელა ჭადის მოზელვა უსიტყვოდ.
– მახსოვს კარზე რომ დავაკაკუნე, მალევე გამიღეს, კარში იდგა შუახნის კაცი, მომღიმარე სახე მაშინათვე დაუსერიოზულდა, მე გავუღიმე და როცა თავადაც გამიღიმა გავბრაზდი! ჩემს დანახვაზე ან გარბოდნენ ან შენდობას ითხოვნდნენ ხოლმე. მაგრამ კაცმა ისე გამიღო კარი, თითქოს მისი ძველი მეგობარი ვიყავი, მაშინ მხოლოდ ერთი კითხვა მიტრიალებდა თავში “რატომ არ გარბის?” ,თუმცა მალევე მივიღე პასუხი, როცა ოთახიდან პატარა გოგონა გამოვიდა და იკითხა “მამა ვინ არის?” მე არაფერი მითქვამს, უბრალოდ გავუღიმე და ხელი დავუქნიე. კაცი მიხვდა, რომ ვერ შეძლებდა, ერთდროულა თავისი თავიც გადაერჩინა და შვილიც ამიტომ, ასე, უბრალოდ, სახლში შემიძღვა.. როცა მისი ცოლი დავინახე და მანაც დამინახა თეფშები ხელიდან გაუვარდა. აი, სწორედ მაშინ მივხვდი თუ ვინ იყო დამნაშავე, რომელსაც მოვაკითხე. პატარა გოგონამ დედასთან მიირბინა, ძლიერად ჩაეხუტა, შემდგომ დაიხარა და ნატეხების შეგროვებას შეუდგა..

ვახშმობისას დედამ თქვა, რომ მას დახმარება სჭირდებოდა და პატარა გოგონა მისკენ გაემართა, მის სიტყვებში თავდაჯერებულობა საერთოდ არ იგრძნობოდა და თან თვალებს ჩემკენ აპარებდა. მე კი იმდენად მომეწონა სალათი ცეზარი კრევეტებით, რომ თითოეული ლუკმიდან ვიღებდი სიამოვნებას და არ ვგეგმავდი მათ ამბებში ჩარევას. როცა არაფერი არ ვთქვი, წამოდგა “დეიდასთან წადი ცოტა ხნით თან საკვებს გაგატანთ” უთხრა და სამზარეულოში გავიდა ფეხაკრეფით. გოგონა კარში დადგა შემფასებლურად მიყურებდა და როცა “თვალებით მზერის დუელში” არ დავბენდი, ენა გამომიყო. გამეცინა და მანაც გამარჯვებულის იერით ასწია ნიკაპი. დედა მალევე მოვიდა, საკვებით სავსე კონტეინერი ჩანთაში ჩადო და ჩანთა მიაწოდა.
– სად არის ჩემი საცეკვაო ფეხსაცმელი? ვერ ვპოულობ – იკითხა გოგონამ, დედა ოთახიდან გავიდა ისევ და შემდგომ მოიტანა ფეხსაცმლები. გოგონამ ისე ძლიერ მიიხუტა ფეხსაცმლები თითქოს რაიმე განსაკუთრებული ყოფილიყოს. ჩანთა გახსნა, ფეხსაცმელები ჩადო, მშობლებს ჩაეხუტა, ზურგი მაქცია და წავიდა..დაუმშვიდობებლად!
როცა მშობლებთან მარტო დავრჩი და მათ გავხედე უკვე ვიცოდი, ვინც იყო დამნაშავე. ცოლი თვალებს მარიდებდა. ფირსაკრავს მიუახლოვდა, მელოდია ჩართო. ქმარს მთელი სხეულით მიეკრო და ცეკვა დაიწყეს. მე ჩამოვჯექი და ცეზარს შევექეცი! იქამდე ცეკვავდნენ გაუჩერებლად სანამ ფირსაკრავში არ მორჩა მელოდიები და ასე ერთმანეთზე მიხუტებული დარჩნენ…

ნიკო უსმენდა ალექსანდრეს და მერე თქვა
– მოდი გამოვიცნობ, ჯერ ქმარი მოკალი, რომ დამნაშავე ცოლისთვის გრძნობები მოგეკლა მანამ, სანამ სიცოხლეს წაართმევდი.
– არა,მივუახლოვდი ჩემი გრძელი მახვილი ამოვიღე და კაცს ზურგში ისე ვსტუცე, რომ ორივეს გულში გაევლო..და ასე ჩახუტებული დავასაფლავე სწორედ!
– ახლა გასაგებია თუ სად “დაკარგულა” შენი მახვილი
– შემდგომ ორ კვირაში ერთ გოგონას შევხვდი გემზე. გადავწყვიტე გადამერჩინა. ჩემთან სახლში წამოვიყვანე და რამდენიმე საათში, როცა თვალები გაახლია პირველი ის იკითხა ჩემი ჩანთა სად არისო. ახლავე მოგიტან’მეთქი ვუპასუხე და ჩანთა გავაღე, რო მენახა რა ეძვირფასებოდა ამ უცნობ გოგონას ასე ძალიან! ხოდა სწორედ მაშინ მივხვდი და ვიცანი გოგონა
– საცეკვაო ფეხსაცმელებით?
– ლურჯი ბრჭყვიალა საცეკვაო ფეხსაცმელებით – დაასრულა რა სათქმელი მძიმედ ამოიხვნეშა ალექსანდრემ

***

ნატა სახლში დაბრუნდა ქეთოსთან და სამზარეულოში გადააწყდა ქალს
– ოჰ, კაპიტანო, დაბრუნდი? თუ შენ ბიჭს მოაკითხე, ვწუხვარ, მაგრამ ერთი დღით დავიტოვე, ასე რომ მოგიწევს ხვალისთვის შემოიარო – ღიმილით უთხრა ქეთომ, ნატასაც გაეღიმა და არაფერი უპასუხა
– მაგრამ ისეთი საყვარელი სახე გაქვს შემიძლია უფლება მოგცე, რომ ერთხელ ჩაეხუტო
– წარმოუდგენელია, ამას წინ ისეთი თბილი და მზრუნველი იყავი, ახლა კი საოცრად თავხედობ!
– ამას წინ, წყეულ ბრძოლის ველზე ვიყავით, ახლა კი ისეთი მშვიდობაა და ხომ შეიძლება ცოტათი მაინც გავერთო, არა?
– ახლა გასაგებია რატომ გიჟდება ალექსანდრე შენზე, შეგიძლია იყო უკიდეგანოდ თბილი და კეთილი და მზრუნველი, ისევე როგორც აუტანელი და თავხედი და შეუპოვარი, ინი და იანის მსგავსად, იდეალურად სრულყოფილი და სრულყოფილად იდეალური – ქეთოს გაეცინა
– შესანიშნავი სტრატეგიაა, კომპლიმენტების სეტყვაში მომაქციო მანამ, სანამ რაღაცას მთხოვ
– What can I say, I have learnt from the best
– Yes, you sure did!
– შეიძლება რაღაც გკითხო?
– რა თქმა უნდა, ძვირფასო, რით შემიძლია დაგეხმარო?
– იდეალური საჩუქარი მჭირდება, მისთვის!
– მისთვის?
– ალექსისთვის
– აჰა
– იმდენი რამ გამოვიარეთ. მინდა დავანახო თუ რამდენად მადლიერი ვარ…ყველაფრისთვის! მაგრამ რა შეიძლება აჩუქო მას, ვისაც ყველაფერი აქვს?
– ალბათ ის, რისი მიცემა მეც კი ვერ შევძელი…შერიგების!
– შერიგება? – იკითხა პასუხით გაკვირვებულმა გოგონამ
– დასთან და ძმასთან?
– ოჰ, არაა! – სიცილით თქვა ქეთომ
– დასთან და ძმასთან მთელი ეს “ჩხუბი” თეატრალური დადგმაა ხომ იცი, არა? როცა ალექსანდრე ზედმეტად ძლიერი გახდა გასაგები იყო, რომ მტრები ეყოლებოდა, რომლებიც მის ახლობლებს გამოიყენებდნენ მის საწინააღმდეგოდ … სწორედ! ამიტომ გადაწყვიტა, რომ ვითომ გადამტერებულიყო მათზე და ახლა თუ ვინმეს ალექსადრეზე “გასვლას” მისი და ან/და ძმით მოინდომებდნენ აზრი არ ექნებიდა, რადგან ვითომ იმდენად სძულდათ ერთმანეთი, რომ პირველივე შესაძლებლობისთანავე გაუსწორდებოდნენ – გოგონამ გაუღიმა და მხოლოდ რამდენიმე ათეული წამის შემდგომ კითხა
– აბა, ვისთან?
– მის შვილთან. ვიოლეტასთან, ვეძებდი, მაგრამ ვერ ვიპოვე, თუმცა შენი ჯადოსნურობის წყალობით შეიძლება გამოგივიდეს კიდეც
– ჰოომმ, ერთი იდეა კი მაქვს, თუმცა არ ვიცი რამდენად გამოვა
– მიდი, სცადე, ამაზე უკეთეს საჩუქარს მაინც ვერ მოუფიქრებ!
– ჰომ, ვცდი, მაგრამ შენი დახმარება უფრო სწორად ნებართვა დამჭირდება და ვფიქრობ არ მოგეწონება
– აჰა! ახლა გასაგებია, იმაზე კი არ ღელავ, რომ გამოგივა თუ არა? არამედ იმაზე მე დაგეხმარები თუ არა
– გამომიჭირე – გაუღიმა გოგონამ დს თვალები დახარა
– კარგი, მითხარი რაში ვარ საჭირო
– იმისთვის, რომ ალექსანდრეს შვილის ადგილმდებარეობა გავიგოთ ტყუპებიდან ერთ’ერთს თითზე უნდა ვუჩხვლიტო..მხოლოდ ერთი წვეთი.. დარწმუნებული ვარ მალევე შეუხორცდება
– კარგი- თქვა ქეთომ – ისე ჯერ არ ვიცით მათი ზე’შესაძლებლობების შესახებ, ამიტომ აჯობებს მაინც ფრთხილად ვიყოთ, თუ რამე არ მოეწონებათ შესიძლება ცეცხლი წაგვიკიდონ ან კიდევ უარესი – ნატა დაეთანხმა. ოთახში ავიდნენ, კოტეს ტყუპებისთვის ჩაეკიდებინა ხელი და ისე ჩაძინებოდა, ნატა ფრთხილად მიუახლოვდა, სახე ნელა, ნაზად, მშვიდად დაუკოცნა და ისე შეაღვიძა. გოგონა ბავშვებთან დაიხარა და თითზე უჩხვლიტა.
ქეთო დაძაბული იყო, არ უხუმრია, როცა თქვა, რომ აშინებდა ეს ყველაფერი. ტკივილი, ძლიერი სტიმული არის და როცა ის პირველად ხდება განსაკუთრებულად საშიშიც და ასე, სუნთქვაშეკრული ელოდებოდა თუ რა მოხდებოდა.

საბედნიეროდ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. შემდგომ ისევ სამზარეულოში დაბრუნდნენ, კოტე ისევ ბავშვებთან დარჩა, თავს იმდენად კარგად გრძნობდა ამ პატარა არსებების უბრალოდ ყურებითაც კი, რონ ბედნიერების ერთ’ერთ განმარტებადაც კი იქცა მის ლექსიკონში.
– ახლა რას აპირებ?
– ახლა მე მას ვიპოვი თუ…
– თუ ხელს მეტად აღარ შეგიშლი ხომ?
– გმადლობ- უთხრა ნატამ ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა – ქალმა გაუღიმა და ყავის მოდუღების სამზადისი დაიწყო და თან ტყუპებზე ჩაფიქრდა. დედაც და მამაც ჰიბრიდები ყავდათ, მათი ბებია’ბაბუები კი ძლიერი ჯადოქრები იყვნენ ანუ სამივე გენის მატარებლები გახდნენ. გოგონებში ჯადოქრობა დომინანტობდა მგლობაზე, ბიჭებში კი პირიქით და რადგან ტყუპები გოგონები იყვნენ, დიდი ალბათობით, ჯადოქრები იქნებობდნენ. უფროსწორად თბილსისხლიანი ვამპირი ჯადოქრები. წიგნი აიღო ხელში, რომელიც იქვე იდო და მასში ჩადებულ ფოტოებს დახედა. მხოლოდ მაშინ გამოერკვა ფიქრებიდან, როცა საუბარი გაიგონა
– ვერ ვიპოვე! – თქვა ნატამ და მიუახლოვდა ქეთოს
– ესენი ვინ არიან? – აიღო ფოტო და ახლოს მიიტანა
– ვიცი, ეს ალექსანდრეა ახალგაზრდობაში, მაშინაც როგორი მომხიბვლელი ყოფილა, ეს კი .. – ჩაჭრა უნდოდა ქეთოს, მაგრამ ნატამ არ აცადა
– ეს ის ქალია ვინც გამომზარდა, ალექსის დეიდა, მაშინ როცა ალექსანდრემ “მიშვილა”. რადგანაც ჩემი ნამდვილი სახელი არ მახსოვდა ვთხოვე და ნათლობისას სწორედ მისი სახელი ავიღე – ნატამ გაბრწყინებული თვალები მიანათა ქეთოს, მაგრამ მისი მოქუფრული სახის დანახვამ გააკვირვა. ფოტო ამოაბრუნა და სახელები ამოიკითხა. ჰენრი და ნანა სტიუარტი
– რამოხდა? – კითხა გაკვირვებულმა გოგონამ
– ალექსანდრეს გენეოლოგიურ ხეს კარგად ვიცნობ, დედამისს არ ყოლია და! არც ღვიძლი და არც ნახევარდა! – ქეთომ სასწრაფოდ გამოსტაცა ხელიდან ფოტოსურათი ,თითქოს ამით რაღაც ძვირფასს იცავსო. ნატა გაკვირვების თვალებით მიჩერებოდა ქალს ვერ გაეგო ვინ ვინ იყო
– როცა დედამისმა ჰენრი მონათლა მისი ნათლობის სახელი გახდა ალექსანდრე. მას ისევე როგორც მის ორ ბიძას და ბაბუამისს ჰენრი ერქვა. ჰენრი სტიუარტი ასე იწერებოდა და ერთმანეთის წარმომადგენლები იყვნენ
– და ეს ქალი ვინ არის?
– ის ვინც პირველი გაიფიქრე. ვიოლეტას დედა.
– კი მაგრამ, ეს როგორ? მე შევხვდი მას, ვესაუბრე მას…
– წარმოდგენაც არ მაქვს. და თუ სხვა საქმე არ გაქვს მირჩვენია დღეს ამაზე არ ვიფიქრო – ცალყბად გაიღიმა ქეთომ
– ჰო, ვიოლეტა, მაინც ვერ ვიპოვე და…
– არც მიკვირს. ხომ გითხარი მეც ვეძებდი’თქო და ვერ მივაგენი. არ ინერვიულო რაიმე სხვას მოვიფიქრებთ მისთვის საჩუქრად, მაგალითად ტყუპებს მივცეთ საშუალება ჰქონდეთ ნორმალური ბავშვური ცხოვრება ყოველგვარი ზე’ბუნერივობების გარეშე – უთხრა ქალმა
– ამას შენც გრძნობ?
– რას ამას?
– აქ ვიღაც არის!
– მართლა?
– ჰო, რაღაც მბლოკავდა და მეწინააღმდეგებოდა, ამიტომაც ვერ ვპოულობდი
– ვაიმე, ბავშვები!
– არ იდარდო! როგორც ჩანს მე ვერ ვიპოვე, მაგრამ თავად გვიპოვა…ვიოლეტამ! თუმცა არ იცის ვისთან აქვს საქმე! მთელი სხეულიდან სისხლს ვადენ!
– ნუ მოკლავ!
– ის ხომ 180 წლის უკვდავი ვამპირია. სისხლდენით არ მოკვდება, მაგრამ ისე ვაკივლებ, რომ ნაბიჯის გადადგმაც კი ვერ შეძლოს! – თქვა გოგონამ და სანამ ქეთო დამატებით რამეს ეტყოდა თვალები დახუჭა, მოშავო უჯრედებში გაეხვა, რამდენიმე წამში თვალები გაახლია
– ახლა უბრალოდ უნდა დავუცადოთ – თქვა გოგონამ და შეჩერდა
– ნატა სისხლი მოგდის – უთხრა ქეთომ, თუმცა ნატა თავადაც გრძნობდა. ჯერ ცხვირიდან, შემდგომ ყურებიდან …რაღაცის თქმა სურდა, მაგრამ პირი სისხლით ჰქონდა სავსე. საშველად დასაძახებლად პირი გააღო და ვერაფერი თქვა სისხლი მოსდიოდია გაუჩერებლად უეცრად ერთიანად აკივლდა, მისი სხეული მოწყვეტით დაეცა იატაკზე და მისგან შავი აჩრდილი წამოიზარდა.

– გამარჯობა, დედინაცვალო! გავიგე მეძებდი – წარმოსთქვა შავი აჩრდილიდან “დაბადებულმა” ქალმა
– ვიოლეტა!
– დიახ, ჩემი სახელია ვიოლეტა სტიუარტი, ქარისა და მზის ენების მცოდნე, ყველა ენაზე მოსაუბრე … ასევე ცნობილი როგორც …
– ალქიმიკოსშა.. – ჩაილაპარაკა ქეთომ ჯერაც ვერ გადაეხარშა ეს ყველაფერი
– დიახ. დედაჩემის მსგავსად. – უპასუხა ვიოლეტამ თავმომწონედ შემდგომ თავი უკან მიაბრუნა და ნატას სხეულს მიაშტერდა
– ირონიულიც კია არა? ამდენი რამ გამოიარაა ახლა კი ისე მოკვდება, როგორც არარაობა! მისგან დარჩება რა მხოლოდ.. ლეგენდა კაპიტანზე.

ამონარიდი შემდეგი თავიდან სახელწოდებით “ლეგენდა ჯადოსნურ კაპიტანზე VS ალქიმიკოსშა: მესწ პადშიხ #2”

…ქეთო უყურებდა რა ქალს ხვდებოდა, რომ ვიოლტეას უნდოდა, შეეძლო და მზადაც კი იყო მთელი მსოფლიო გადაეწვა მხოლოდ იმიტომ რომ ბავშვობაში არ უყვარდათ.
– მოდი ჩემთან, პატარავ! – უთხრა ქალმა, მიუახლოვდა ვიოლეტას და ძლიერად ჩაიხუტა – ქეთოს სიყვარულის ფერისაც კი ეძახდნენ, რადგან შეეძლო ერთი უბრალო ჩახუტებითაც კი გამოეღვიძებინა მეორე მხარეში ყველაზე ნაზი, კარგი და კეთილი შეგრძნებები. არც ვიოლეტას შემთხვევა აღმოჩნდა გამონაკლისი. როცა ქეთომ მთელი სხეულით მიიკრა, ვიოლეტა შეჩერდა, დაიბნა, ქალს, რომელსაც შეეძლო ხელის რამდენიმე მოძრაობით მსოფლიო გადაეწვა აი, ასე, ერთი უბრალო[?] ჩახუტებით ადგილზე გააშეშეს. რადგან ეს მისთვისაც სიახლე იყო, თუ როგორ “გამოყოფდა” მისი სხეული სითბოს, თავი უცებ ის ვარსკვლავი ეგონა, რომელიც, მართალია მარტო არის, მაგრამ მაინც ანათებს და ათბობს ირგვლივ ყველას და ყველაფერს. რამდენიმე წუთი დასჭირდა იმის მისახვედრად თუ რა ხდებოდა მის თავს . ვიოლეტამ პირველად ცხოვრებაში – იგრძნო!…

10.01.2022