ზარმაცი დაეჭვებული

ვფიქრობ, ,,გრძნობა’’ წყაროა ყოველგვარი ღირებულის, ეს ადამიანური სამყაროს ,,ფენომენი’’ იმდენად ღრმააზროვან სისულელეებს იწვევს თავში, რომ უკვე საფიქრალიც გამომელია. რატომღაც ადამიანს ,,გრძნობა’’ სიყვარულის პირდაპირდეფინიციად ესახება ხშირად, ეს კი კრისტალიზებულ ჩარჩოებს ჰგავს, რომლებიც თავისმხრივ ნებისმიერ საკითხს ხისტი სარტყელივით ეკვრის, და ისევ და ისევ ხელს უშლის გონების თვალს ღრმად განჭვრიტოს ,,გრძნობის’’ მეტად ღრმა მნიშვნელობა და როლი პიროვნების შემადგენლობაში.
რომ დავფიქრდეთ ,,გრძნობა’’ მმართველია ადამიანის და არა პირიქით, ყოველთვის ეს საოცრება მართავს მას, მაშინ როცა უყვარს, ზრუნავს, სჯერა, კლავს, სძულს, ახრჩობს, ხატავს, მღერის და საერთოდ ყველაფერი ,გრძნობით’’ იკვეთება.მაგრამ რა ხდება მაშინ როცა…ჰმ…
შეგრძნების უნარი ტოვებს ადამიანს, მას აღარ შეუძლია იყოს ბედნიერი თუნდაც მცირედით, არ შეუძლია მეცხრე ცაზე ფრენა მხოლოდ იმის გამო, რომ ამდენი ტანჯვის შემდეგ მოხვდა იმ სასწავლებელში რომელზეც ოცნებობდა. აღფთროვანების არარსებობა, ამ ბნელ სენს ასე ვუწოდებდი. გრძნობის არ არსებობდა არ აქვს მნიშვნელობა ეს დადებითი იქნება თუ არა, უაზრობის იმ შეგრძნებას იწვევს, რომლის გამოც ვალდებული ხარ უყურო საკუთარ ხრწნას.მაგრამ ამ ყველაფერს არც კი განიცდი, უბრალოდ არსებობ და შავფერ დინებას მიჰყვები უსასრულო აბსურდისაკენ.