დიდი ხანია ერთმანეთთან არ გვისაუბრია, მაგრამ ჩვენ ორივემ ვიცოდით უერთმანეთოდ როგორ ვლპებოდით და ვხუნდებოდით შინაგანად, რომელიმეს უნდა ეღიარებინა, რომელიმეს უნდა გაებედა, უმეტესად კი მას…
რადგან მანაც კარგად იცის, რომ შეუძლებელი შევძელი მის გამო…
არ ვჩერდებოდი…
ყოველ ჯერზე ვიმცირებდი თავს, მაგრამ ის თვლიდა, რომ სადაც სიყვარულია იქ არ არსებობდა თავის დამცირება, ჰო და მეც მივდიოდი მასთან მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი მისი დამპალი სიამაყე არ მისცემდა გასაქანს, მიუხედავად ყველაფრისა საკუთარ დამპალ აზრებს ჩაებღაუჭა, ახალ ტყავში საკუთარი სისუსტე დამალა, გვერდზე კი ისაღარ უნდოდა ვინც მისი ყოველი სისუსტე თუ ცრემლი იცოდა, გვერდზე ის აღარ სჭირდებოდა ვისაც ერთ დროს უთხრა, რომ ყველას ცხოვრებიდან გაქცევა სურდა, რადგან დაღლილი იყო ამდენი სიყალბით, დაღლილი იყო იმით, რომ მის სამყაროს ვერ მიწვდა ვერავინ, დაღლილი იყო იმით, რომ არავის ნდობა შეეძლო, ყველამ გაყიდა, ყველა ისე მოექცა როგორც არ იმსახურებდა…
ჰო! მე ყველა ტკივილი ვიცი, ვიცი რას ფიქრობს როცა ჩუმადაა, უბრალოდ აღარ ვჭირდებოდი, ყველა მისი ტკივილი და სისუსტე ჩემში შეინახა, არავის უნდა და არავის უყვარსის ადამიანი ვინც მათი სისუსტეები და წარსული იციან, მაგრამ…
მაინც ვეძებ სიტყვებს, რომ გაგამართლო…
შენ ხომ ასეთი არ ხარ?! ისევ ვიმეორებ!
შენ ხომ ასეთი არ ხარ?!
შენ ხომ ასეთი არ ხარ?!
და ასე უსასრულოდ…
არსად მივდივარ, გეფიცები…
არსად ვაპირებ გაქცევას, გიერთგულებ მეთქი დაგპირდი და… შენ თუ
არა მე მაინც შევასრულებ პირობას…
დაგელოდები, უბრალოდ ვიცოდე, რომ მოხვალ…
