…მაშინ მინდოდა ჩემი სიჩუმე ამოძახილი ყოფილიყო, კარების მიჯახუნების შიშით შემკრთალს მათი ხილვით დატკბობა მსურდა. მაგრამ ასე გაგრძელდა… მრავალ უხო მოგონებებს, უხმო პასუხებს და ჰაერში მიძინებულ დროგამომშრალ კითხვებს ვატარებ. მგონია სირთულე გადავლახე, სიცოცხლის ახალ სტადია ვუალხლოვდები. აი ბოლოჯერ.
დაშორების შემდეგ შანსები მცირდება, თუმცა დაუსრულებელ დღეს უცებ ტაშის კვრის ხმა ანელებს და რაღაც მოგონილ, სხვის მიერ მოკაზმულ, მოფენილ, ველად გაფენილ, ოღრო-ჩოღროდ მიმავალ რატომღაც აქამდე უცნობ თემებს შევეფეთე, ადამიანებს შევეფეთე და თავი იჩინა ნაცნობმა, გაგონილმა, მაგრამ შეუჩერებელ, წაუკითხავმა, ასოებდაუნახავმა თემებმა, ახლა კი აღვიქვი…
სამყაროს მზე, რომ ანათებდეს ბნელეთსაც გაანათებდა, კაცის უსინდისო გულში გამავალ აზრებს გაანათებდა, ღმერთს დაინდობდა, შემოქმედს ხელით ატარებდა, მაგრამ სინამდვილეთი მზე არ მზეობს, ალბათ არც აცხუნებს, რომ აცხუნებდეს გულს დამიწვავდა, ხოლო სინდისს ფერფლად მიქცევდა, მახსოვრობას წამიშლიდა.
სილამაზეს რა ვუთხარი, რომელიც მხოლოდ კაცის გულს ახარებს. ალბათ ესეც სიკეთეა. გულის გახრება სილამაზის დანახვით, ნუთუ მხოლოდ ესაა საკმარისი? გულს ახარებსო! სინამდვილეში ბუნებას ანადგურებს და სულ სხვა მიზნებს აღვიძებს. ფხიზელთ სიმთვრალე ერევათ და გონს მოსუებს უმიზეზო დარდი იპყრობთ. რა დარდი? რისი დარდი? ძალაა და მხნეობაო, კაცია და მეობაო. სამწუხაროა, სავალალოა, მაგრამ მებრძოლთ ხვედრიც ესაა.
ახლა თავდავიწყების ჟამია! სიკვდილი ნებართვას მთხოვს, მაგრამ უარზე ვარ, ვერ ველევი და არ შემიძლია. კიდევ ვალოდინებ ბედნიერების პოვნაში, შეგრძნებაში მყოფს, დროის ფართ მონაკვეთში მსურს საკუთარი თავის შცნობა. ალბათ ამ ყოველივას შემდგომ ხელსაც ავიღებ და გულზეც უარს ვიყყვი.
