ნაწყვეტი სრული ტექსტიდან

პატარა ექსკურსი რო ჩავატაროთ ჩვენი ყოფიერებისთვის, რათა შევძლოთ დანახვა, ვინ ვართ ჩვენ და რა არის სამყარო ჩვენთვის, ვფიქრობ იგავურად ავღწერო სიტუაცია (ვიზუალიზაციისთვის ეტაპობრივად გავშლი)->>>სამყარო არის მინდორ-ველი უკიდეგანო ხემელეთი, მასში/მასზე არის ცოდნა, რომელიც ქმნის ეკოსისტემას /გარემოს (თავდაპირველად ღმერთმა შექმნა სამყარო, შემდეგ კი დეტალებში ჩავიდა და სინატიფე შეიტანა), ამ გარემოში არიან მაოზროვნე არსებები/შემქმნელები, ვითარცა მათი შემოქმედი (ღმერთმა ადამიანი შექმნა თავის სახ-ხატად), მათი მოწოდება იმ გარემოს მოვლაა, რომელშიც ყოფირებენ. “შემეცნება კი ესაა პროცესი როდესაც მებაღე, ცდილობს არსებული სიტუაციის აღქმას, შენარჩუნებას და გაუმჯობესებას”. მებაღე ახდენს სამყაროში არსებული ცოდნის ფიქსაციას, იმ დონემდე სადამდეც მას შეუძლია შეწვდეს, ანუ გარემოში ჩვენს მიერ ხდება ტერიტორიის შემოღობვა და შესაბამისად კულტივიზაცია. ჩვენ ვართ სელექცონერები, რაც უფრო მეტად ვხდებით არსებულში გაცნობიერებულნი, მით მეტად იზრდება ის ღობე, რომელითაც თავდაპირველად შემოვავლეთ ტეროტორიას. 

როგორც ზემოთ ვთქვი შემეცნების პროცესში, არსებულ ცოდნას ვთესავთ იქამდე სანამ არ გაჯდება გონებაში და არ დაიწყებს გაღვივებას, შემდეგ მის შენარჩუენბას ვახდენთ ანუ ვუვლით, რათა უფრო დიდი გაიზარდოს და ნაყოფი მოგვცეს, აი ეს ნაყოფი არის ახალი ცოდნა, უფრო გაზრდილი და სავსე ვიდრე თავდაპირველად მისი თესლი იყო, შემდეგ ჩვენ ვიღებთ რამდენიმე ნაყოფს და ერთმანეთთან ვაჯვარებთ, ვამყნობთ ან რავი მრავალი მეთოდია “ჩრდილების მიღების”-მთავარი ისაა რომ არსებულს გავყავართ ზოგადამდე (და ესაა პროცესი როდესაც, უსაზღვროებას ვიმეცნებთ საზღვრულობით). რაც შეეხება წყაროს თუ საიდან ნაყოფიერდება ნიადაგი, ეს ის არსებული გარემოა/ცხოვრება, რომელშიც ვიმყოფებით და გარდავივლენთ თავს. ეს გარემო არის (ბუნებრივი) სასუქი, ბევრისთვის კი ეს როგორც ნეხვია, ამიტომ ისინი ვერ ახდენენ გარემოს გამრავალფეროვნებას კეთილშობილურად, არამედ მათი ბაღი ემსგავსება მივარდნილ, ხრიოკ, დაგვალულ, მყაყე ჭაობს, რომლის პირობებში არსებობა აუტანელია და მისგან გაქცევა ჭირს, უფრო მეტი შეუძლებელიც კია, რადგან მარწუხებით ჰაყვხარ ჩაჭერილი, მისგან თავს ასე მარტივად ვერ დააღწევ და რეალურად გაქცევა არცაა საჭირ უბრალოდ უნდა მოავლო გარემოს თვალი და მისი ჩანაცვლება მოახდინო იმით რაც გინდა რო იყოს იმით რასაც გინდა რო ხედავდე- “კარგი მებაღე მკვდარი მცენარიდანაც კი შელძლებს ხის აღმოცნებას, უფრო მეტიც ტყეს გააშენებს-ეკოსისტემას შექმნის”.

აქვე თუ რა არის ჩემი აზრით ჭეშმარიტი ხედვა->როდესაც ბაღის შემქმნელობით პროცესს, არა მარტო სუბიექტურად, არამედ ობიექტური ხედვით მოიცვავ->>>სუბიექტური ხედვა გაბრმავებს/ილუზიებში გამყოფებს და მხოლოდ იმას ხედავ რაც შენ გინდა და იმას ყურადღებას არ აქცევ, რაც რეალურად არის-ნაკლის დამალვა/გადამალვა/გადაფარვა. შესაბამისად ბაღის ხედვის სამი გზაა:-1)სუბიექტურ<->ობიექტური(ჰარმონი როცა გარემოზე ახდენ გავლენსა კეთილშობილურად და ისიც ანალოგიურად გპასუხობს რის გაცნობიერებაც ხდება მრავალმხრივობის კატეგორიით);2)ობიექტური->სუბიექტური(როდესაც გარემო ახდენს შენზე გავლენას; 3) სუბიექტურ-> ილუზორული(როცა თავს იტყუებ რომ გარემოზე ახდენ გავლენას-ეს ახლოა პირველთან, მაგრამ აქ ობიექტურობაც კი ილუზორულ ჩარჩოებშია- სუბიექტურის ზეგავლენით, მაგრამ ადრე თუ გვიან ურმის თვალი გატყდება ურემი გადაბრუნდება და ობიექტურობა ცხვირს ჩაგაყოფინებს ნეხვში);

#საგნიტური*-*

       ეს სადღაც შემოდგომა-ზამთრის ამბავია. უბრალოდ მახსოვს, რომ მანტო მეცვა და უეჭველი სადღაც ამ შუალედში მოხდებოდა. იგივე პერიოდია, უბრალოდ მაგ დროისთვის ჩემი ერთი მეგობარი ტასო ცხოვრობდა ჩემთან. ტასო მაგ პერიოდისთვის საკმაოდ სერიოზულ რომანსებში იყო გახვეული და მამენტ მოტყუებაც აღარ უწევდა, რომ ჩემთან იყო. ნამდვილად ჩემთან იყო, უბრალოდ მე არ ვიყავი ხოლმე სახლში.       ასე, ერთ მშვენიერ ღამეს მე ცალკე გავედი მანჩოსთან, ლანასთან, მარეხისთან და მანჩოს ნათესავი-თიკოც იქ იყო. ტასო თავის ბიჭთან დავტოვე და თან ვუთხარი ეს ერთი კუკუ ბინა მთლად თქვენს განკარგულებაშია სანამ დავბრუნდები თქო.   გოგოებმა ხან ბურა ვითამაშეთ, ხან ჯოკერი, ხან უბნის ბოზობას ვჭორავდით, ხანაც სტუდენტობის გასაჭირს ვუყვებოდით ერთმანეთს. ამასობაში გახდა ღამის სამი საათი და ტასო მირეკავს და მეუბნება, რომ ვიღაც ორი ტიპი გიჟივით აკაკუნებს ჩემი სახლის კარზე, ორივე ბიჭია და რო აღმიწერა, აშკარად არცერთს არ ვიცნობდი, თავის გუგასაც ვერ ეუბნებოდა ვერაფერს.       სისხლი გამიშრა და ცივმა ოფლმა დამასხა, მეთქი რა ხდება უფალო, ამჯერად მაინც ლუკა ვეღარ იჩალიჩებდა ასეთს ვერაფერს და ცხადია, ისევ დაყლიოზის ფაზაში და ისევ პანიკაში ვიყავი. თან ძალიან გავბრაზდი, ვიღაც უცხო სირბანჯოები როგორ ბედავენ ასეთ დროს დაუკითხავად მოსვლას თქო. გოგოებსაც შეეშინდათ, მაგრამ როგორც კაი ვაჟკაცმა ქალებმა, ძალები მოვიკრიბეთ და იერიშისთვის მოვემზადეთ. მე გზაშივე დამრტყმელის პოზიცია დავიკავე, გოგოებს კიდევ ზოგს პატარა დანა მოჰქონდათ, ლანას კი კასტეტი. რა მეგონა ჩემი თავი, ვერ აღგიწერ! ალბათ შენელებულ კადრში და ვანდერვუმენის საუნდტრეკით გადავახვევდი მაგ კადრს.   10 წუთიანი გზა გვქონდა გასავლელი, დაჟე ორ ნაწილად დავიყავით, თიკო და მარეხი ეზოს შემოსასვლელიდან გავუშვი, ქუჩის მხრიდან მე მივდიოდი და 3-4 მეტრის დისტანციით უკან მანჩო და ლანა მომყვებოდნენ ზურგის გასამაგრებლად და თურმე უბნის მაღაზიასთან გუგაც იდგა ჩემი სამზარეულოს დანით ხელში, რომლისთვისაც საცოდავად სპორტული შარვლის შნუროკი შემოუხვევია.      მოკლედ ასე მგონია, რომ მაგარი დედის პროჭის ფრიალი აიწევა და ვის ვხედავ?! ჩემთან ჩილიმ ბარში ორი მუსიკოსი რომ მუშაობს, ეგ ტიპები ყოფილან მოსულები. ერთი დაბალი და ჩხირი იყო და ეგ მოვიდა ჩემკენ, ვაიმე თამუნა როგორ ხარო. მეც სიქაჯე არ დავაკელი, საყელოში დავიჭირე და ჩუმად ჩავჩურჩულე: „ მეორეჯერ ასე დამადგები და დედას მოგიტყნავ“. ტიპი გალურჯდა, იქვე დაასტოპა და აღარ წამომყოლია. გუგაც მიყურებდა ჭოტივით, ეტყობა გაუკვირდა, რა უთხრა ასეთიო.  ამასობაში მე, მანჩო, ლანა და გუგა სრული შემადგენლობით შევედით სადარბაზოში და კუთხეში აყუდებული დაგვხვდა მეორე ტუტუცი მუსიკოსი. ეტყობა ამხელა ჯოგს არ ელოდებოდა. სურპრიზის ეფექტი არ დავაკელით და ზუსტად წამი-წამში თიკო და მარეხიც შემოვიდნენ ეზოს კარიდან და აფთრებივით ვეცით ამ ერთ საცოდავ ბიჭს. ბოლოს მართლა შემეცოდა.      თურმე ორი ლარის მეტი არ ჰქონიათ და გლდანში იყვნენ გასასვლელები. მაგრამ მაინც, შოუ მოვაწყეთ, აბა ასეთ შანსს რას გავმაზავდით. ბოლოს ჩემთან ავედით და ეს დანა-შმანები სულ მაგიდაზე დავალაგეთ. გუგა გამოყლევებული გვიყურებდა, მანდილოსნები ეძახე და ესენი ვინ ყოფილანო. ბიჭებად რომ დავბადებულიყავით ალბათ საბავშვო ბაღიდან სროკებზე ვიჯდებოდით.        თუ არ ჩავთვლით, რამდენად აბსურდამდე კურიოზულია ეს მთელი სიტუაცია, ამ ამბიდან სამი წლის მერე ლანასთან ვიხსენებდი ამ ღამეს და უცებ მეუბნება: „მოიცა მე კასტეტი მქონდა?“ მეც გამიკვირდა, მეთქი კი, კასტეტი არ წამოიღე თქო? და ამ დროს ისმის ოქროს სიტყვები:„არა გოგო რას იძახი, ეტყობა მოგესმა, მე კუსაჩკა მქონდა წამოღებული“.          გეფიცები, იქვე თუ სიცილისგან სუნთქვა არ გამიჩერდებოდა არ მეგონა. რამდენი ვიფიქრე, საიდან აღარ მოვუარე და მაინც ვერ მივხვდი კუსაჩკით რას აპირებდა, რას ავნებდა საერთოდ! მებრძოლის სულისკვეთებაც აი ასეთი მესმის!          მაინტერესებს ერთი, ვაი და მართლა რამე მომხდარიყო, ლანა რას იზამდა. ალბათ იმ წამს რომ კასტეტის ნაცვლად ეგ დამენახა თავს ჩემით მოვიკლავდი. მერე ეს მანჩოსაც მოვუყევი და ვერ აღგიწერ რანაირად ვიცინოდით, მუცელი ამტკივდა, დიდი ხნის ქონში ჩამალული პრესიც კი დამეჭიმა. გაფიცებ, შენ მაინც მითხარი კუსაჩკით რას იზამდი მკითხველო.

       დაახლოებით ოთხი წლის წინ მარტო ვცხოვრობდი, მშობლები მყავს, მაგრამ რომ გითხრა დიდად ვგრძნობდი მათ თანადგომას ცხოვრების განმავლობაში თქო, მოგატყუებ. ამჯერად დედაჩემი მივლინებით იყო წასული დასავლეთში და როგორც ყველა ნორმალური თინეიჯერი, მეც გადავწყვიტე, რომ თავზე გადაჯმისთვის იდეალური დრო იქნებოდა. ამ გადაჯმაში უბრალოდ იმას ვგულისხმობ, რომ ღამის თუ დღის ნებისმიერ საათში შემეძლო გარეთ გასვლა და ვისარგებლე მომენტით, რომ მანჩოსთან უფრო ხშირად მევლო.             მაგ პერიოდში ტაროს კარტზე ვმკითხაობდი, რამდენიმე გამოშტერებულ ბავშვს ფულიც გამოვართვი ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც დამუღამებული არ მქონდა ამ მკითხაობის ამბავი. ძაან გადავეშვი ამ მისტიკის ამბებში და ცოტა გავაფრინე კიდეც. ბავშვებმა გადაწყვიტეს რომ გამეღადაონ. სიბნელის, მარტო ყოფნის და ობობების მეშინია.       ერთ მშვენიერ საღამოს, როცა სახლის კარამდე მოვედი, კიდეებში მომწვარი წერილი დამხვდა გაკვეხებული კარის ზღუდეში და ტექსტი ასეთი იყო: „…სიძვა… ალბათ გეცნობა… გიცნობ. შენ არ მიცნობ. ალბათ უკვე გეშინია. შენ მესამე ხარ… ღმერთმა შეგინდოს, მე არ გაპატიებ!“წარმოიდგინე, როცა მარტო ცხოვრობ და ღამის სამ საათზე სახლში მიბრუნებულს მსგავსი წერილი გხვდება და თან ხელწერასაც ვერ ცნობ. რათქმაუნდა პანიკა დამეწყო. ეგრევე მანჩოს დავურეკე და მაგასთან მივბრუნდი. მთელი კამანდა შევიკრიბეთ და ყველამ ასეთი წერილები მანახა. გულში ვფიქრობდი, ახლა ნოეს კიდობანი ღა მაკლია და ბიბლიურ ომებში გავიჩითები. ამ შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვის მიხედვით იყო შვიდივე წერილი და ცალ-ცალკე მანახა ყველამ ეს ფურცლის ნაგლეჯები.     მრგვალ მაგიდასთან ტამპლიერის ორდენის რაინდებივით ვისხედით და სანამ მე სრული დაყლიოზის ფაზაში ტანში მაჟრიალებდა, ბავშვები მალულად სიცილით იჯვამდნენ. ბოლოს მივხვდი, რომ რაღაც ნიტო იყო ამ წერილებში, იმიტომ რომ ზოგიერთ მონაკვეთში შევამჩნიე ჩასწორებული ინგლისური ასოები. გამთენიის 6 საათამდე მეგონა რომ ავი სულით შეპყრობილმა მანიაკმა სამიზნეებად აგვირჩია.        ბოლოს, რომ დავაკვირდი, გამახსენდა, რომ ლუკას სკეჩბუკში ზუსტად იგივე ფაქტურის და რაც მთავარია სუნის ფურცლები ჰქონდა. წამის მეასედში დავეშვი მიწაზე და გავააქტიურე ჩემი დაჩლუნგებული ტვინი და შემდეგი წამის მეასედში მე და ლუკა ტომი-ჯერივით ვარტყამდით კრუგებს მანჩოს ოთახს.      ასე ჩამაჯმევინეს შიშისგან და მერე სამასხარაოდ აღარ ყოფნიდათ ეს ამბავი. უბრალოდ დღემდე ის მაინტერესებს, მარეხის და ლუკას როგორ არ დაეზარათ სათითაოდ ყველა სახლის ჩამოვლა და ამ წერილების მიკვეტება კარდაკარ.        მაგ დროს ირანელებთან ჩილიმ ბარში ვმუშაობდი და არაერთი ეგზოტიკური ისტორია მქონდა. ბოლოს ეტყობა ტვინი მოეტყნათ, ეს გოგო მთლად ტაშტად იქცაო და ადგნენ და სიძვა მიმიბიჟვინეს მთავარ ცოდვად.        ადრე მწყინდა, მაგრამ დამიჯერე ახლაც რომ ვიხსენებ თან მეცინება და თან მიკვირს ასეთი იდიოტი როგორ გამოვდექი თქო, რომ მთლად ასე მჯეროდა ჯერ მისტიკის და მერე იმ ფაქტის, რომ ვინმეს ჩემი ტრაკის თამაშის მიმართულება ან აინტერესებდა, ან აწუხებდა.       რომ შემეძლოს, მაგ დღეს კადრივით გადავახვევდი და ვუყურებდი. მენატრება ეგ პერიოდი. თან ზუსტად მაშინ იყო ახალი მორჩენილი ეს ივნისის წყალდიდობის ამბები თუ არ ვცდები.       ახლა ჩემმა კატამ ისე მწარედ გამიკუა ცხვირწინ, ესეც რომ არ ვახსენო არ შემიძლია. ეს ფუმფულა არსება უკვე ორი თვეა მყავს. ფიგაროს გავს, 4 თვისაა. ჩემი კატა არაადეკვატურობით ძალიან მგავს. ერთ მშვენიერ დღეს სულ სველი ჩამიჯდა კალთაში და კი გამიკვირდა სად მოახერხა თქო. სახლი რომ მოვათვალიერე, მივხვდი, რომ უნიტაზში ჩავარდნილა. ორი კვირის მერე როცა რაკოვინას ვხეხავდი ჩემი თვალით დავინახე, როგორი გულმოდგინებით ჩაყვინთა უნიტაზში თავისი ნებით. ხოდა ჩემი ფიგაროს საყვარელი სპორტი უნიტაზში დაივინგია. ხოდა, კატაც მაგრად უბერავს.