ნაწყვეტი სრული ტექსტიდან

    მოკლედ მკითხველო, ამ ჩვენს სამეგობროში ორი წყვილი ჩიტო-გვრიტო გვყავს. ვანოზე და ლანაზე ხომ ვთქვი, რომ იცოდე, მახო და მარეხიც ერთად არიან. აი ყველაფერს წარმოვიდგენდით, მაგრამ ჯერ ლანაჩკას პირველი გათხოვება ხომ შოკი იყო, მაგრამ უფალმა არ დაგვაკლო გასაოცარი ამბები და უცებ ვიგებთ, რომ მახოს და მარეხისაც თურმე ძალიააააან მოსწონთ ერთმანეთი. ეს გიჟები მგონი მეცხრე კლასიდან იცნობენ ერთმანეთს და რაც თავი მახსოვდა, ბრატობის იქით საქმე არასდროს არ მიდიოდა. არა, მართლა, ჯერ კიდევ ის შტერი მახო მახსოვს, კლასში ყველაფრის გამფუჭებლობა რო ეტენებოდა და ისევ ის მარეხი ტარზანივით რომ შემომახტა ერთხელ თიკოს სახლში და სკამიანად რომ იატაკზე გადამაწვინა. და ახლა, უცებ ვუყურებ და ეს ორი თავგადაშვებულები არიან სიყვარულის მორევში. მოკლედ, არ ვიცი რა კომენტარი უნდა გავაკეთო, ცხოვრება მართლა მოულოდნელობებითაა სავსე. მახო სულ მეწუწუნება, შენ მარეხი უფრო გიყვარსო. რა ვქნა, ტრადიციულად საქალბატონეთის მხარეზე ვარ. მაგრამ მახო, როიცოდე (ვიცი რომ წაიკითხავ) შენ რო დაგჭირდეს მართლა მუტლით მოვგუდავ ვისაც გინდა! შენ პროსტა თითი დაადე და დანარჩენი მე ვიცი.   ლანას ნიშნობაც ძალიან სასაცილო რაღაც იყო. ჯერ ტორტი იყო რაღაც სასწაული. მანჩოს ხელი რომ დააკლდა ტორტის ამბავს ეგრევე დაეტყო. აი, ოთხკუთხედი ტორტები რომ კეთდებოდა შავ-ბნელ ოთხმოცდაათიანებში და ჩიტის რძის მინანქრით და კოვზით რო ჩალიჩობდნენ რაღაცის მიწერას დაახლოებით მაგ სტილში იყო. იმდენად ცუდი ტორტი იყო ნიშნობისთვის, რომ ბედისწერამაც არ მოაღწევინა ადგილამდე და მანქანაშივე გაიჭყლიტა. სამაგიეროდ ტრუსიკ-ლიფიანი კექსები გვქონდა და ერთი-ორი ხამი სახით ეცა ეგრევე. ძუძუ მაინც ყოფილიყო სადმე შე დასაწვავო, რა იყო, რამ გაგამწარა!   ნიშნობა კოჯრის კოტეჯში მოვაწყეთ. ლამაზად, გულის ფორმაზე დავაწყვეთ სანთლები, ფერად-ფერადი ბუშტები შემოვახვიეთ სადაც ხელი მიგვიწვდებოდა-ყველგან! პუნში, სენდვიჩები, სასმელები, ზოგს მოსაწევიც ჰქონდა. სიძე-პატარძლის სამეგობრო ვეჯიბრებოდით ერთმანეთს და მართლა ძალიან სასაცილოები ვიყავით. ერთი კი მომეშალა ნერვები, ბიჭებმა დალევა დაიწყეს სანამ რამეს გავამზადებდით და სენდვიჩის კეთებისას მაიონეზის და კეჩუპის ყოველ წასმაზე დერევნიას გავიძახოდი. მარა ჰა, რად გინდა, ვინ გისმენს რო? სუ ყლეზე ეკიდათ! მერე ჩვენი ერთი მეგობარი-ლიკა ისე გამწარდა, მოდის და ასე მანიაკალურად და ჩუმად ამბობს-ამათ ეხლა აქვე დედას მოვუტყნავ! ლიკას ცოტა ნერვოზის და აგრესიის თემებში პაწია პრობლემები აქვს, ხოდა მამენტ კი გვეშინოდა მარა გავატარეთ. ნუ ამ სიბრაზესაც თავისი მიზეზი ჰქონდა, ვანოს ერთი ძმაკაცი ჰყავს, მეც ბავშვობიდან ვიცნობ. ბოლოს ლანას დაბადების დღეზეც ჭურჭლის დარეცხვაში მომეხმარა. ყურადღებიანი ტიპია და არ ეთაკილება მოხმარება ცოტა „ქალურ“ საქმეებში. ძალიან ვაფასებ ეგეთ ბიჭებს და მართლა ახლა, გესიამოვნება ადამიანს ვიღაც რომ გეხმარება. ამ დროს ვიღაცას კლასიკურმა ფრაზამ წამოაყვირა, წიპა რას ეხმარებიო კუხნა ქალის საქმეაო. ხოდა ლიკაც მაგაზე აიჭრა. სხვათაშორის მეც. ნუ ბოლოს დავიკიდეთ, სხვა თუ არაფერი ჩვენი დაქალის ნიშნობაა და ქაჯებივით როდეოს ხო არ მოვაწყობდით (თუმცა კი იყო სურვილი).ბევრი ჩალიჩის და ნერვიულობის მერე როგორც იქნა მივედით იმ წუთამდე, როცა ლანა შემოვიდა ოთახში და ვანო მუხლ-მოდრეკილი დახვდა სანთლების გულში და ბეჭდით ხელში. როგორც ლანამ იტირა ბედნიერებისგან, ისე ვტიროდით ჩვენც. შენი ბედნიერება ხო გიხარია, მარა შენი საყვარელი ადამიანის ბედნიერება რომ გახარებს ეგ კიდევ სულ სხვა ემოციაა. მშვენიერი ღამე იყო! მშვენივრადაც ვიხალისეთ.        მახოს და მარეხისაც იმხელა ისტორია აქვთ, საიდან დავიწყო და სად დავასრულო არც კი ვიცი. ჯერ ის იყო კურიოზი, მახომ ტვინის შერყევა რომ მიაღებინა მაროს და თან მართლა სრულიად შემთხვევით. მე იქ არ ვყოფილვარ, მაგრამ როგორც მონაყოლიდან ვიცი, მახოს ფერი წასვლია უცებ რო დააფიქსირა, რომ მარო ფეხზე ვეღარ დგებოდა და ფართხალებდა. ეს ჩემი დაბნეული და დაპანიკებული დაქალებიც ერთი საათი ყვიროდნენ 112-ში დავრეკოთო, მაგრამ ცხადია არავის დაურეკავს. ლანასი არ იყოს და ესეც კაი დაშლილია. მერე მანქანამ გაიტანა, მანამდეც მგონი კიდე გადაურჩა ერთ სერიოზულ დაზიანებას და ასე, რაც თავი მახსოვს, სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე დადის ეს გოგო სულ. ხოდა მკითხველო, ერთი ამბავი გამოვიარეთ სანამ ეს ორი გამოუტყდებოდა ერთმანეთს გრძნობებში. თან იქით მახოსთან ცალკე დრამები ტრიალებდა. ეს ჩვენი რაინდი ძალიან მოთხოვნადია საქალბატონეთში და ისეთ შარში გაყო თავი, მერე ძლივს გამოძვრა. ჩვენც კაი ამბები გამოგვატარა და კი გვამყოფეს ორი-სამი თვე ერთ ამბავში. ხოდა ახლა მე ქოწილებს ველოდები! კაი კაბები მაქვს და სადმე მინდა ჩავიცვა!      ნათლობები, სამშობიაროები და ამბები! უკვე მე და მანჩომ დავუგეგმეთ ყველას ყველაფერი. ბავშვების სახელებიც მოფიქრებული გვაქვს და რავიცი, მგონი მალე სკოლას და უნივერსიტეტსაც შევურჩევთ. ჯერ მარტო ეს ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა და ეს წლები ისე უცებ გაფრინდა, ეგეც მალე იქნება.    ბოლოს იმას ვღადაობდით, მეთქი მე და ნუგზარიც უნდა გავიჩითოთ ერთად თქო და სასიყვარულო ქრონიკებს მთლად დავაგვირგვინებთ თქო. ისე წარმოიდგინე მკითხველო, რა სასაცილო იქნება, მე და ჩემი პირველი სიყვარული უცებ ასე ერთად რომ გავეძროთ. მანჩო ალბათ მთლად გააფრენს. ეგ კიარა, ყველა გააფრენს.      ნუგზარზეც მაქვს ერთი ისტორია. ერთ მშვენიერ შემოდგომას ისე მოხდა, რომ ნადიას წერდა. ნადიაც რისი დაქალია, ეგრევე რომ არ შეეტყობინებინა ჩემთვის. იმ საღამოსვე ოპერასთან დაივში წავედით. გავჭორეთ ეს უბედური, მიწასთან გავასწორეთ და უცებ, ოპა! ნუგო ურეკვს ნადიას. მეც რისი თამუნა ვიყავი ცოტა რომ არ მემასხარავა და ნადიას ნაცვალად მე გავეცი პასუხი: „ნუგოჯან რასშვები სიხარულო როგორ ხარ-?!“ უცებ, წამიერი სიჩუმე ჩამოწვა, იასნად ეგრევე მიცნო და მიხვდა ვინც უპასუხა და ამ მდუმარების მერე დაბნეულმა მიპასუხა კარგად დაიკო შენ როგორ ხარო. მას მერე, მგონი აღარც გამოჩენილა. ისე მკითხველო წარმოიდგინე, ვიღაც რომ მოგეწონება, ნომერს გამოართმევ, ურეკავ, გინდა მისი ხმა გაიგო და უცებ იმ გოგოს ხმა გესმის, ვისაც მესამე კლასში უყვარდი. კურიოზია არა?          მე და ნადიას რამდენჯერ გვქონია მსგავსი ისტორიები. ასე ზურგს ვუმაგრებდით ხოლმე ერთმანეთს და ამ ისტორიებზეც ცალკე მოგიყვები. მე და ეს ერთად რომ ვართ, პირველი რაც მახსენდება ერთი რუსული ფრაზაა: „два дебила, это сила!“ სულ ვახერხებთ რაღაც სასწაულში თავის ამოყოფას და თან რაღაცას რომ ვიტყვით ისე გვიხდება იმ წამს ვერ ვხვდებით ღმერთმა შეისმინა ჩვენი თხოვნა თუ უბრალოდ გვეღადავება. საჭორაო არ მელევა მკითხველო და ახლა გადავიდეთ ნადიაზე!

      თავიდან მარტო მე და მირეი არ ვიყავით. მესამეც გვყავდა, გიჟი კუდიანი. ამ გოგოს მაკა ერქვა. გული მუდამ მიგრძნობდა, რომ ჩვენი ტრიო დიდხანს ვერ გასტანდა, თითქოს რაღაც მაინც რეჩხივით მქონდა გულში. სამი ემოციურად განადგურებული ადამიანი დაეხმარა ერთმანეთს ფეხზე წამოდგომაში, მაგრამ ერთმა სირობამ გააფუჭა ყველაფერი.      ყველა პრობლემა დიმიტრით დაიწყო. მაკას მეგობარი იყო. ცოტა მოკლედ რომ მოვყვეთ, ერთ მშვენიერ დღეს ხანდახან ჩემი დეკოლტესკენ მომზირალი დიმა, მე, მაკა, მირეი და კიდევ სხვა ჩვენი ნაცნობი ბარში აღვნიშნავდით მაკას დაბადების დღეს. რომ გითხრათ, დიმა ძალიან მომწონდა თქო, მოგატყუებთ, ჩვეულებრივი შავგვრემანი ბიჭი იყო.არყით და ენერგეტიკულით გამომტყვრალს ეგეც მაკმაყოფილებდა. პატარა ფილოსოფიური საუბარი ფლირტში გადაიზარდა, მანიპულატორი ნამდვილად მე ვიყავი, ვერ უარვყოფ. მერე ფლირტი კოცნაში და სწორედ მაგ წამს გასკდა ბომბი. უცებ მაკამ დამაყარა, რას აკეთებო. მე დავიბენი, ვერ მივხვდი რა მოხდა. თურმე გოგო რომელსაც დიმა გვერდითაც არ უჯდებოდა და ზედაც არ უყურებდა, მაგისი შეყვარებული ყოფილა და სხვა ყველა სიკეთესთან ერთად ეს გოგო გვიყურებდა მთელიამ პროცესის განმავლობაში. გავწითლდი. ერთადერთი პრინციპი მაქვს, რომ როგორი ბაჯაღლოც არ უნდა იყოს ტიპი, თუ ვინმე ყავს, აი არ შევეხები.     იასნად, მაგარი ამბავი დატრიალდა. ეს გოგო ტირილით გავარდა, მე მაცდური გველი გამოვედი და მაკაც გაცოფებული იყო. ბოლოს გავერკვიეთ სიტუაციაში და ყველამ ერთად დიმას ვაჯვით ისე რომ ხმაც არ ამოვაღებინეთ. მეც ძალიან გავბრაზდი. მსგავს შემთხვევაში სულ ჩემ თავს წარმოვიდგენ იმ გოგოს ადგილას და რაღაც ქალური სოლიდარობის მსგავსი მერთვება.       მაკას მაგ დროისთვის ივა ჰყავდა. მგონი სამი თუ ოთხი წელი ერთად ცხოვრობდნენ და რომ დაშორდა მერე გავიგეთ, რომ თურმე ივა მაკას ცემდა ხოლმე. გვიკვირდა კიდეც ან რატომ არ გვეუბნებოდა, ან როგორ უთმენდა. აუცილებლად დავიცავდით და მხარს დავუჭერდით, მაგაზე ორი აზრიც არ არსებობს.      ამ ამბებიდან მალევე მაკა და მირეი სამსახურში დამადგნენ. მოსაწევად დავეთხოვე მენეჯერს და ვუთხარი რომ ცოტა დიდხანს გავიდოდი, ერთი 15-20 წუთით. იმ უბედურ შუადღეს მაკამ გვახარა, რომ ეგ და დიმა ერთად გაიჩითნენ. მე და მირეიმ ერთი კი გადავხედეთ ერთმანეთს, მაგრამ აღარაფერი ვთქვით. ჩარევის შეგვეშინდა, მაკას დაკარგვა არ გვინდოდა, თან ამ დიმას გამო მითუმეტეს და მაკას ხათრით ურთიერთობაც აღვადგინეთ. იმედია დიმიტრიც ხვდებოდა, რომ მარტო მაკას გამო ვესალმებოდით და დავდიოდით თუნდაც მაგის გვერდით.     მაკა საკმაო ხნით გაქრა, მე და მირეი შემოვრჩით და სულ ვკითხულობდით სად იყო. ხან საერთოდ ყურმილს არ იღებდა, ხან კიდე აშკარად თავს გვარიდებდა.ერთ საბედისწერო საღამოს, კარფურში დავინახეთ მაკა და გიჟებივით მივცვივდით. მონატრებული გვყავდა ბოლო-ბოლო. დიმასთვის დიდი ყურადღება არ მიგვიქცევია, თან უკვე საკმაოდ ნასვამი და ცოტა არ იყოს ამაზრზენიც კი იყო. ლუდები ჩვენც დავითრიეთ. გაუფილტრავი ლუდი მიყვარს და მაგაზე გავიხუმრე, მე დიდი და შავი მიყვარს თქო. მკითხველო, დამიჯერე, ჩემგან მსგავსი ხუმრობები არავის უკვირს. ეგ კი არა, ყურადღებასაც არ აქცევენ. დიმამ ისეთი საზიზღარი ღადაობები დაიწყო ამ თემის გარშემო, მაკაც შეწუხდა და ეტყობა არ ესიამოვნა ბიჭს, რომ არ აცალეს ხუმრობა. ამაზე ნელ-ნელა აიკრიფა.     მერე ნასვამი თითქოს ცდილობდა ჩხუბი დაეწყო მაკასთან და არც მე და მირეიმ დავიხიეთ უკან. მერე ატრაკებდა, გინდა თუ არა, შენი დაქალების თანდასწრებით ვიკამათოთო. უბრალოდ საზიზღარი იყო, აყროლებული და უაზროდ აგრესიული, აი შარო საიდან მოდიხარო-ეგრე იყო ტიპი.     სამივე გამოვეცალეთ დიმას და ცალკე მოვსხედით ათონელისკენ. დიმა იმდენად მთვრალი იყო, ცხრაჯერ ჩაგვიარა და მეათე ცდაზე როგორც იქნა დაგვინახა. ჯერ უღრიალებდა მაკას, ბებიასთან ლაპარაკს არ აცდიდა და მერე დაუწყო სიყვარულის ახსნები. გამეცინა მაგაზე, აბა როგორ არ გაგეცინება. ამდენი ხანია მაკა გიყვარს, თან შეყვარებული გყავდა და იმის თვალწინ მკოცნიდი და არც შეგაწუხა ნამუსმა რომ ღალატობდი იმ წამს. აქეთ მე გამომიყვანა უკანასკნელი ბოზი, რომ შეაცდინა და ამ ყველაფრის პარალელურად მაკა გიყვარს არა? მგონი აქ პატარა ხარვეზია მკითხველო, ცოტა ალოგიკურ ქცევებთან გვაქვს საქმე, არა? გავიგეთ, რომ ზოგ კაცს ცოტა სუსტი ნებისყოფა აქვს, მაგრამ როგორც არაერთხელ ვთქვი უკვე, საზღვარი ხომ აქვს ყველაფერს?!ჩემს ამ სიცილზე დიმა გამწარდა, ეს აგრესია სად წაეღო აღარ იცოდა და დღემდე თვალწინ მიდგას ის სცენა ძიშოვკა ბოზს რომ მეძახდა, და კიდევ ათას საზიზღრობას და ისიც რომ დაასკვნა, რომ თურმე ჩემთვის სიყვარულის გამოხატულება სახეზე შეთესლებით შემოიფარგლება. ამისი თქმა იყო და უბრალოდ ყველაფერი დავივიწყე ავდექი და რაც ლუდი დამრჩა ბოთლში მთლიანად თავზე გადავასხი. ტიპი ცალკე ისეთი სირი გამოდგა, დასარტყმელადაც გამოიწია. პროსტა, მე არ მიკვირს ეგეთი რაღაც და უკვე საპასუხო დარტყმისთვისაც ვიყავი მზად. ამ სირს თავს როგორ დავაჩმორებინებდი.      ამ ყველაფრის შემხედვარე მირეიც ჭკუიდან გადავიდა და თავისი ლუდის ბოთლი დიმას ფეხებში ჩაალეწა და კარგადაც ჩაკაწვრია კოჭები. მაკა ჩვენი შემხედვარე გაშეშდა, გაიყინა. ოლოს თვითონაც მოეშალა ნერვები და ამან დიმას წყალიც გადაასხა ცოტა აზრზე მოდიო. ამ ნერვიულობისგან ყველას გვაკანკალებდა. ელენთა მტკივდება ხოლმე რომ ვნერვიულობ და ძლივს ვადგამდი ნაბიჯებს. თან მაკა მეცოდებოდა, თან დიმა მეზიზღებოდა და თან ჩემი თავი მეზიზღებოდა ამდენი რომ გავაბედინე და ვალაპარაკე.       იმ საღამოს მაკა თითქოს აქეთ გვამხნევებდა, კაცთა მოდგმას ბოლომდე ვაჯვამდით და ერთი-ორი ცრემლიც კი დაიღვარა. მაგრამ სწორედ ამ საღამოს მერე მაკა გაქრა.       უცებ, ვხედავ, რომ მეც და მირეიც სოც ქსელებში ყველგან მიგვბლოკა. მესიჯებზე, ზარებზე აღარ პასუხობდა, ან თუ პასუხობდა მშრალად გვეტყოდა რომ გამოცდისთვის ემზადებოდა და არ ეცალა გამოსასვლელად.       მე რაღა დაგიმალოთ და მარტივად გავუშვი ჩემი ცხოვრებიდან. ეტყობა არც მაკა მიყვარდა ისე ძალიან როგორც მეგონა. ჩემ თავზე მეტად ვერ მიყვარდა. მირეი რომ აქ მეჯდეს ალბათ უფრო დეტალურად გავიხსენებდით ამ ყველაფერს.       მე ნამდვილად მარტივად შემიძლია ადამიანის დავიწყება. ისე დაგიკიდებ, გაგიკვირდება, იმასაც იფიქრებ ოდესმე თუ ვყვარებივარო. როცა რაღაც ზღვარს სცდება გარკვეული ქმედება, მანდ რკინის ტიპი ვიჩითები. აღარ მაინტერესებ, დამაბიჯე და დაგაბიჯებ. აღარ მიგიღებ. თუ მტყუანი ვარ ბოდიშსაც აქეთ მოვიხდი, მაგრამ როცა გამოგყავარ მტყუანი და აქეთ მაჯვამ ე.წ. пустое место-დ გაქცევ, თუნდაც მანამდე შენთვის გულის ამოღება შემძლებოდა.       ბოლო აკორდი მირეის შემთხვევა იყო. ამ ამბების მერე ორი თვე მაინც იყო გასული. ფინალურებისთვის ვემზადებოდი და თან მირეის ვწერდი, რომ გამოცდას მაქსიმუმ ოც წუთში დავწერდი. პასუხი არ გამცა, არადა სულ მცემს პასუხს. რომ კვდებოდეს, მაინც მომწერს. დავეჭვდი, მეთქი რაღაც ხდება. ჩვენი შეხვედრის ადგილას რომ მივედი მირეი ფერდაკარგული დამხვდა და ვკითხე რა მოხდა თქო. თურმე დიმა და მაკა უნახავს. დიმას ნაგლად უკითხვას, თქვენ რას შვებით, აი მე და მაკა ისევ ერთად ვართო. მირეის დიმას კარგად და ცუდად ყოფნაც მაგრად უსუქებდა და მაკას ჰკითხა სად დაიკარგეო. მაკამ არ დააყოვნა, დიმას ახედა და თითქოს მირეი იქ არც იდგა ტკბილი ხმით უთხრა საყვარელო სამი საათია წამო გვეჩარებაო.    მირეი ასეთი ნაწყენი დიდი ხანი აღარ მენახა. სხვა თუ არაფერი ეგეც ხომ გულზე მომხვდა. მეთქი მე მაჯვით, კაი! ცუდი ტიპი ვარ, გველი ვარ, ბოზი ვარ და ასე შემდეგ, მაგრამ… მირეიმ რაღა დააშავა. ხმას იშვიათად იღებდა, პირიქით სულ ცდილობდა მაკასთვის როგორმე გაეგო და შენიშვნა არ მიეცა. იმდენად არ უნდოდა მაკას დაკარგვა, რომ დარწმუნებული ვარ, ჩემგან განსხვავებით თავმოყვარეობასაც დაივიწყებდა და ისევ მაკას ხათრით დიმას გაუღიმებდა კიდეც.     მაგასაც ხომ დანახვა უნდა, არა? არ ვიცი. ვიღაცამ გაფუჭებული ტელეფონი ითამაშა.

      ისე, თითქოს ყველაფერში მიმართლებს, სხვა თუ არაფერი სამი-ოთხჯერ სიკვდილს გადავრჩი, ხან მანქანით გატანას, ხან ინტოქსიკაციას, ერთი გაზით გაგუდვასაც, მოზარდობისას სუიციდის აზრებიც მაწუხებდა, მაგრამ მაინც ვძვრებოდი ამ წუმპეებიდან და ცხოვრებას ვაგრძელებ. ძალიან გადაღლილი ვარ. ფიზიკურადაც და ემოციურადაც. ალბათ რადგან აქამდე ცოცხალი მოვედი და ამდენ რამეს გადავურჩი, რაღაც მაქვს გასაკეთებელი და ჯერ არვიცი ასე კონკრეტულად-რა.

     მამის გარეშე გავიზარდე და არც დედას ჰქონდა ჩემთვის დიდად დრო. ვიღაცას ხომ უნდა ვერჩინე. სულ მინდოდა უფროსი ძმა მყოლოდა. ბავშვობიდან თუ რამეა ჩემით უნდა გავიტანო ჩემი აზრიც, შეხედულებაც და საერთოდ საკუთარი თავი. მომენტებში თავს ისე მარტოდ ვგრძნობ რორავი. აღარ ვიცი რა გავაკეთო. ჩემი თავიც ვერ ვარ ხოლმე, განსაკუთრებით დედაჩემის ხათრით. მე კიდე არ მისმენს ეს ქალი. იმდენი დრო დამახარჯინა ამ მასწავლებლებში, ჩემთვის არასასურველ სტუმრობებზე და სახლში დროზე ყოფნის დევნაში, რომ ბავშვობაც გამიქრა. არ მიყვარს ჩემი ბავშვობა. ეზოში მე ვერ ჩავდიოდი, სულ დამცინოდნენ ხან რაზე-ხან რაზე. არასდროს დავაბრუნებდი მაგ დროს. ყველაზე მეტად მეზიზღება ჩემი თავი ბავშვობაში.

     რომ მახსენდება რა დებილი ვიყავი სანამ ცხოვრება ადამიანების გესლიან ბუნებას არ დამანახებდა, ისევ ჩემ თავზე მეშლება ხოლმე ნერვები. არადა, რას ვითხოვ ასეთს. კიბატონო, მინდა გვერდით ჩემი ადამიანი მყავდეს და ასე, ბანალურად რომ ვთქვათ შეყვარებული მინდა, რატომაც არა.

      ცუდად რომ ვიყავი, რამდენჯერ მდომებია ვინმესთან გაქცევა. ვინმე ჩემზე ძლიერი რომ იქნება და უბრალოდ ერთი-ორი სიტყვით გამამხნევებს, ჩამეხუტება და მომისმენს. ვისთანაც რამე არ ვცადე, ჩემთვის არავის არ უნდა სერიოზული ურთიერთობა. ჩემ მერე მალე პოულობენ იდეალურ ადამიანს და მათთან აგრძელებენ ბედნიერ ცხოვრებას. კი, მშურს. ძალიან მშურს.

რა მაკლია ასეთი, რას ვერ ვაკეთებ სწორად. დავიღალე ვითომ სინაზით და თავის დადებილებით, რომ ლიჟბი ვინმეს მოვეწონო და მოუნდეს ჩემთან ყოფნა და ურთიერთობა. ეხ, ნეტა ბებო და ბაბუ მაინც იყვნენ ცოცხლები. დავუჯდებოდი და ყველაფერზე ველაპარაკებოდი. ეგენი არ გამიბრაზდებოდნენ, მომისმენდნენ. ვიცი რო არც ახლა ბრაზობენ ჩემზე იქიდან. შეიძლება პირიქით, ამაყობდნენ კიდეც. მოხუცები მართლა ყველაზე ტკბილები არიან. უანგაროდ უყვარხარ, არაფერს ითხოვენ შენგან. ვინც არ უნდა იყო და როგორიც არ უნდა იყო, მაინც უყვარხარ. დავთმობდი ცხოვრების წლებს და ვაჩუქებდი ახლა რომ ყოფილიყვნენ. თან სინდისი ისე მაწუხებს, თავის დროზე რომ არ ვიჩენდი მეტ ყურადღებას. ორივე თვალწინ მომიკვდა და ვერცერთს ვერ მივაქციე საჭირო ყურადღება და რა ტანჯვა იყო ამ ყველაფრის ყურებაც და მოსმენაც.

დედაჩემს ურჩხული ვგონივარ ხოლმე რო არ ვიტირე პანაშვიდზე. არ შემიძლია ეს პანაშვიდებზე მოთქმა და რა ვქნა. განა რა, ნაკლებად მაკლია ორივე? ნეტავ მაშინ მქონოდა მეტი ტვინი.

       დიახაც, არავის არ ვუყვარდები, სიყვარულის ამბავში ძალიან არ მიმართლებს. ხოდა მეც ავდგები და იმას მივაწვები, რასაც ჩემი შრომით ვიშოვი. ფული იქნება ეს თუ კარიერა, არ აქვს მნიშვნელობა. არ მინდა ახლაც შევცდე და არ დავაფასო ისინი ვინც ამჟამად მყავს, ვისთანაც სისხლი არ მაკავშირებს და მეთვითონ ავირჩიე ჩემს ადამიანებად. მათთვის გავაკეთებ ყველაფერს და ბოლომდე მივაწვები ჩემ თავს. უფრო ძლიერი ვიქნები, ჩემსას ბოლომდე გავიტან და უკან აღარ დავიხევ აღარაფერზე.

    ის რაც მინდა, მაგრამ რატომღაც არასდროს გამოდის, მაგას შევეშვები. ეგეც თავისით მოვა საჭირო დროს და საჭირო ადგილას. თავს აღარ დავიჩმორებ და ვიღაცის გულისთვის აღარც გავხდები, აღარც ვისულელებ, აღარც თმას გავიზრდი და საერთოდ, რაც ჩემი კომფორტის ზონას სცდება, აღარაფერს დავთმობ. მოსაწონი ვიქნები, თუ არა, აღარ მაინტერესებს. აქამდე მოვედი იმ მხარდაჭერის გარეშე, რომელიც ასე ძალიან მინდოდა. აღარც ბოღმას, აღარც აგრესიას დავმალავ. ზუსტად ისეთი უხეში და საზიზღარი ვიქნები რაც ვარ. ვისაც არ მოეწონება, მაკოცოს სქელ ტრაკზე.      აღარც წითურად შევიღებავ თმას, იმიტომ რომ ვიღაც ამას სექსუალურად თვლის. დღეიდან მე ვარ ჩემი თავი და მორჩა, აღარც დედაჩემის აზრი მაინტერესებს. აწი ჩემი თავისთვის და ჩემი სიხარულისთვის ვიცხოვრებ და მათთვის ვისაც მე ვთვლი ძვირფასად.