ისტორია

გაიღვიძე, ძილის დროა !

29 ნოემბერი იყო, როდესაც გადავწყვიტე იმ ეზოში შესვლა, სადაც გიჟები იყვნენ ჩაკეტილნი, ეს მათი სივრცე იყო, ისინი იქ გამოკეტეს, მათი ჰორიზონტი შემოსაზღვრეს … 

ამ ეზოში სხვანაირად მოდიოდა შემოდგომა, კუთხეში ლუკასი იჯდა, სხვა სულიერი იქ არავინ იყო მის გარდა თუ არ ჩავთვლით რომ  ვიყავით “არა ვინ “- მე და “არა რა”-სიჩუმე. 

გამარჯობა! 

ჩვენ ყველანი მოგიყვებით ჩვენს ამბავს!

                                                                  სალო-მე

18 წლის ვიყავი მაშინ, ბავშვობას ერთი ნაბიჯით დაცილებული. ლუკასი ალბათ 7-8 წლისა იქნებოდა, ბავშვობას კიდევ ერთი ნაბიჯით დაახლოებული … ყველა თვლიდა, რომ ლუკასი შეშლილი იყო. მოშორებით ჩამოვჯექი ოდნავ მისგან და დაჟინებული მზერით ვუყურებდი. … ფოთლებს უხმოდ აგროვებდა, გეგონებოდათ ცდილობს მათში მთელი სხეულით ჩაიმალოსო. მე მხოლოდ გაოცებას ვგრძნობდი, ლუკასი შემოდგომას.

                                                              შემოდგ”ომის” დრო …

მე წელიწადის ყველაზე ლამაზ დროდ მოვიაზრები, მე ის დრო ვარ, როდესაც ხეზე შერჩენილი ფოთლების დათვლა ისეთივე მარტივია, როგორც თქვენი სიცოცხლის დარჩენილი დღეების. გაკვირდებით წვიმის წვეთებს რომ დასდევთ ხოლმე, თითქოს სურვილი გიპყრობთ ერთი წვიმის წვეთით ჩამოირეცხოთ საკუთარი სიბინძურე. ლუკასი მთელი სხეულით შეიგრძნობს იმას, რაც არც იცის რომ მასაც ეეკუთვნის და ხედავს ყველაფერს, რაც არ ჩანს … 

                                                                      სიჩუ-მე

მე ვარ სიჩუმე, ყველაზე მეტს ვხმაურობ ხოლმე … ზოგი ტკივილით მამკობს, ზოგი თანხმობით, სულ ცოტაც ბედნიერებით. ყველა ხსნა და ყველა გაუცემელი პასუხი ვარ. მე და ლუკასი ბევრს ვსაუბრობთ თქვენზე, თუმცა თქვენ არაფრის თქმა შეგიძლიათ ჩვენზე. კარგი მეგობარია ლუკასი, ვერაფერს იტყვი …

                                                                    ფიქრები

… დამაცადეთ საუბარი, არა არც იფიქრო ! შენ ახლა აქ არ უნდა იყო! საკმარისია! წადი! წადი! დამაცადე მე ვიტყვი! … გამარჯობა ! ჩვენ ფიქრები ვართ! ჩვენ ისევე განვსხვავდებით ერთმანეთისგან როგორც თქვენ ყველა  და სამყაროს ყველა წერტილი. ყველა თქვენგანს გსტუმრობთ და გვერდიდან ვერ გცილდებით, მანამ, სანამ თავად არ ისურვებთ. ჩვენშიც არიან კარგი და ცუდი ფიქრები, ხშირად ხდება რომ მისამართები გვერევა ხოლმე და ადამიანებს არასწორად ვსტუმრობთ. ლუკასთან რამდენჯერაც მივედით თავად გაგვიჩინა საფიქრალი, უცნაური ბავშვია … 

                                                              ფეხმძიმე ფსიქოლოგი

ლუკასი გეტყოდათ ბოროტი ჯადოქარიაო! გამარჯობა, მე ფსიქოლოგი ვარ, შეგიძლიათ ლუკასის გონების პულტადაც აღმიქვათ. აუტანელია, მღლის ! ანაზღაურებაც როგორი შეუსაბამოა იმის ატანასთან, რაც მიწევს. პატარა გოგონას ველოდები, ისეთი უნდა იყოს ჩემი თოჯინა, როგოგორსაც მე ჩავთვლი საჭიროდ. რა უსამართლოა ცხოვრება! ლუკა შეეშვი ფოთლებს! ძილის დროა !!! არავინ ხართ აქ?  დააძინეთ !!

                                                                         ლუკასი

დამელოდეთ ! მოვედი … გამარჯობა, მე ლუკასი ვარ, დედამ ბოროტ ჯადოქართან დამტოვა. როცა ჩემთან მოდის და უზარმაზარ თითებს მიშვერს სახეში ყველაფერი ბნელდება. რა უნდა? … როგორ მიყვარს ფოთლები და როგორ მინდა მესმოდეს მათი. ისინი ჩემს დამალვას ყოველთვის ახერხებენ. დღეს ჩემი დაბადების დღეა, კუთხეში რომ გოგონა ზის ხედავთ? იქნებ ოდესმე მიხვდეს, რომ მოვიდეს და მეთამაშოს. მეეზოვე მოდის, ჯანდაბა ! რატომ გვის ფოთლებს, რატომ? ირგვლივ იმდენი ნაგავია … მეც შემოდგომის ფოთლებს წავყვები, იქნებ ერთ დღესაც თავად ნოემბერმა დამიწეროს დრამა …

                                                                   ნოემბრის სიზმარი

მე ნოემბერი ვარ, მე მოვავლინე სამყაროს სიჩუმის პოეტი ლუკასი. გაიღვიძე გოგონავ! ეს  ის სიზმარი იყო, ნოემბერმა რომ ვიცი მხოლოდ … 

გაიღვიძე, ძილის დროა!

გიპოვი ლუკას !

                                                    

გამო’სავალი გზებია ულევი!

მე და კედლები…!  ხუთნი ვართ!  

,,გამო’სავალი. “ მოძებნე! 

,, გამო’სავალი” ბევრია,  

,,გამო’სავალი” არსებობს! 

ექო!… გამო- სავალი, სავალი….სავალიი….იიიიიიიი
ადამიანები ხომ ყველაზე გულწრფელები ღამით ვართ, სამსახურიდანდაბრუნებული, დაბანილი, უმაკიაჟო,წაშლილი სახე… 

გაწეწილი თმებიდან მიცოცავს წყლის წვეთები მხრებზე, იაფფასიანპიჟამაში შემოსილი, საზაფხულო თხელი ზეწრის ქვეშ ფეხის თითებსერთმანეთს ვუხახუნებ და ვხვდები როგორ მომწონს ფეხშიშველიყოფნა. თავისუფლების შეგრძნება თითოეულ უჯრედს სიამოვნებს. არავინ გიყურებს, არც მიმიკების დაყენება გიწევს, არც წელშიგამართვა, არც ყოველ წამს თმებზე შეხება და ხელით ჩამოსწორება, არც ლამაზად მოძრაობა, ფეხის ფეხზე ქალურად გადადება, არცბედნიერი სახის მიღება, არც თავაზიანი ღიმილი, თავდაჯერებულიმზერა. ის ხარ ვინც ხარ და ეს ყველაზე სასიამოვნოა. ყოველდღიურიადამიანური მოვალეობა მოხდილი ვწევარ და ვფიქრობ….

 

შეუძლებელია სამყარო ასე მარტივად იყოს მოწყობილი როგორც ჩანს. იბადები, იზრდები, ცხოვრობ (გააჩნია თუ გაგიმართლებს, ზოგიმხოლოდ სუნთქავს) ბერდები და კვდები. მორჩა. 
ოცნებები! რა ემართებათ მათ! სად მიდიან?! გქონიათ შემთხვევათქვენი ოცნება სხვას რომ აუხდა?!  ხომ შეიძლება სადღაც შორსარსებობენ ჩვენი ოცნების შემსრულებელი ქმნილებები?! ჩვენვაგზავნით უმისამართოდ ოცნებებს, შემდეგ ეს ოცნებები განიხილებასადღაც, შემდეგ ამზადებენ და ისევ უკან აგზავნიან გამზადებულს დაფრთაშესხმულს! და ხშირად ადრესატები ერევათ . სასაცილოა არა?! 

ჩვენც ხომ ვუსრულებთ ადამიანებს ოცნებებს?! ოღონდზემოთხსენებული ქმნილებებისგან განსხვავებით ჩვენ ადამიანებშივცდებით. ადრესატი იგივეა მაგრამ თვითონ ადრესატი აღარაა იგივე! 
სიტყვები… რამხელა ძალა აქვს სიტყვას?! რამდენი შრომით და ოფლითნაშენების დანგრევა შეუძლია რამდენიმე ასოს, ერთად თავმოყრილსდა რამდენი ნანგრევის ერთ წამში აშენება?!
მე…. მე მოვდიოდი  და მომქონდა ბევრი სიტყვა შენთვის! ნაკუწ-ნაკუწნაშენები! მე მოვდიოდი… ყოველი კარის გაღებისას შენს თვალებსვეძებდი, ველოდი რას მეტყოდნენ! თვალები ხომ არასდროს ტყუიან?! ჩვენ ერთნი ვიყავით, მე ვახშამს ვამზადებდი და უთვალავჯერგეკითხებიდი გემრიელი იყო თუ არა, შენც დაუზარებლად მპასუხობდირომ უგემრიელესია, ჩვენ ოთახი ერთი გვქონდა, საწოლი ერთი, ზეწარიც ერთი, გრძნობებიც ერთი. სიბნელეში თითებით ვხაზავდი შენსზურგზე უფორმო ფიგურებს, გეხებოდი ისე თითქოს ბრაილის შრიფტითვკითხულობდი შენს გრძნობებს შენსავე სხეულზე, როგორც უსინათლო. როცა სიბნელეში ვიკარგებოდით შენი სხეული მკვეთრად ჩანდა. გიყურებდი და მეღიმებოდა. თვალებს ვხუჭავდი და ვცდილობდი შენიკანის სურნელის დამახსოვრებას. შენ ძალიან დაღლილი უმალგადაეშვებოდი ძილის უტოპიაში. 

მაცივრის უაზრო გრუხუნი, გარეთ ქარი, მტრედების ხმა ფანჯარასთან, რომელსაც ყოველ დილით შენი დატოვებული გამხმარი პურისნამცეცებით ვუმასპინძლდებოდი. ჩვენი ოთახი პატარა იყო და სულვფიქრობდი რომ ზედმეტად პატარა იმისთვის რომ ჩვენს ბარგთან, ავეჯთან, სხეულებთან ერთად, გრძნობებიც დატეულიყო. 
ბედნიერება… რატომ ჰგონიათ ადამიანებს ბედნიერება ჰორიზონტსმიღმა, რამე დიადი საგანი/ნივთი რომელსაც ფორმა, ზომა, ფერი, წონააქვს?! 
ყოველი გათენება ხომ სასწაულია?! ყოველთვის მაშინ ვიძინებ როცამზის პირველ სხივებს ვნახავ! ასე უფრო მშვიდად ვარ, ვიცი რომგათენდა და მომდევნო დღის დადგომასაც მოვესწარი. გამთენიისასუფრო ლამაზი ხარ. ნელა და ღრმად სუნთქავ. სახეზე გეფერები დამომწონს ეს სურათი, მაგრამ ჩემი ძილის დროა. ნაზად გაკოცებ დავგრძნობ როგორ ბნელდება, როგორ ვკარგავ ძალას, შენი სახიდან ჩემიხელი როგორ მოცურავს ნელა და წინააღმდეგობასაც ვერ ვუწევსაკუთარ თავს. მშვიდად ვიძინებ. კმაყოფილი ვარ! 
ღამე ძალიან კარგი დროა ფიქრისთვის. საკუთარ თავთანკამათისთვის, მეორე დღის დაგეგმისთვის. ხშირად ვფიქრობ ჩემსშეცდომებზე და საკუთარ თავს ისე ველაპარაკები როგორც უცხოს. ყველაზე ნაკლებად მინდა ვინმეს გული ვატკინო. ვცდილობ ჩემიშესაძლებლობები ავწონო და გავიგო რამდენად მაქვს ძალასხვებისთვის კარგი ვიყო, გამოსადეგი.  

მე ყოველთვის გისმენდი. მე ყოველთვის ვუსმენდი ყველას!

იმაზე ძლიერი ვარ ვიდრე ვინმეს წარმოუდგენია, ვიდრე თავად მემგონია. მე ყოველთვის მზად ვარ ყველაფრისთვის. 

შენ ის არ ხარ ვინც თავად შევქმენი შენში. 
შენ ყოველთვის მაშინ მიდიოდი როცა უნდა დარჩენილიყავი! მეყოველთვის ვეძებდი ხავსს. მე ყოველთვის ვეძებ ხავსს. 
ჩემთვის არასდროს არავის უკითხავს რა მინდა! როგორ ვარ?! რაზევოცნებობ?! ჩემთვის არავის უმზერია აღფრთოვანებულს გამთენიისას.  მაგრამ ჩემივე სისუსტე მაიძულებდა ყოველი წერტილის დასმისადგილას,  დამესვა მძიმე!  შენ ყოველთვის ჩემს წერტილს გვერდითორ წერტილს მიუბამდი…. და ასე უსასრულოდ ! 
მე ყოველი პრობლემის წინაშე დამდგარს ფარად ამოგიდგებოდი დაგეძახდი –

გამო’სავალი არსებობს! გამო’სავალი ვიპოვე! 
მე საბოლოოდ დავსვი წერტილი საკუთარ თავთან! 
ის ოთახი ახლა მხოლოდ ერთისთვისაა, ავეჯიც, საწოლიც, ზეწარიც…. ისევ გრუხუნებს მაცივარი, ისევ ქარია გარეთ, ისევ დაფრინავენმტრედები და გათენებას ელიან საუზმისთვის შენს ფანჯარასთან. 
მე… მე ვწევარ ჩემს საწოლში პიჟამაში შემოსილი, საზაფხულო თხელიზეწრის ქვეშ ფეხის თითებს ერთმანეთს ვუხახუნებ და ვხვდები როგორმომწონს ფეხშიშველი ყოფნა.

მე და ოთხი კედელი! ჩვენ ხუთნი ვართ. ისევ ველოდები დილით ცაზემზის სხივების გამოჩენას, ამ სიამოვნებაზე უარს არასდროს ვიტყვი. მერე მშვიდად დავიძინებ. გარეთ ქარია. საკუთარ თავთან მარტოდარჩენის არ მრცხვენია და მეღიმება კმაყოფილებისგან! 
ჩვენ ხუთნი ვართ და თავს მარტო არ ვგრძნობ გათენებას ველოდები! 

ექო… 

გამო’ სავალი არსებობს! 

გამო’სავალი ბევრია, გამო’სავალი… სავალი… იიიიიი…..

საოცარი სიყვარულის ისტორია

გსმენიათ მთვარისა და მზის სიყვარულის ამაბის შესახებ? ეს ნამდვილად საოცარი ამბავია.იმ დღეს როცა ღმერთმა მზე და მთვარე შექმნა, მზეს შეუყვარდა მთვარე და მთვარეს შეუყვარდა მზე. მზე დაემალა მას და მთვარე შორიდან უყურებდა მას ,შემდე მთვარე დაემალა მას და ახლა ის უყურებდა მზეს შორიდან. მზე მიხვდა რომ დაწვავდა მას და ახლოს არ ეკარებოდა არადა მთვარე მხოლოდ მისი არსებობით არსებობს .მზემ ის საკუთარი სიყვარული გაანათა და გასაბრწყინებლად სხივები აჩუქა ,რაც იმავდროულად მისი მთვარისადმი უსაზღვრო სიყვარულის სიმბოლო და გამოვლინება იყო. მთვარემ მიიღო მზის საჩუქარი და ის მხოლოდ მისით ანათებდა .ხანდახან მთვარე ცაზე არასრული სიკაშკაშით გვევლინება და იცით რატომ?პასუხი მარტივია, მას მზე ენატრება და მასთან უნდა ყოფნა .ხანდახან მთვარე გათენებისას და დაღამებამდე შეგვინიშნავს ,რატომ?მას ხომ მზე დაწვავს და გააქრობს, მაგრამ მას მაინც უნდა მისი დანახვა. მზის საჩუქარი ძვირფასი იყო მთვარისთვის და ამიტომ მან მზეს უსასრულო სიყვარული და ერთგულება შეფიცა. ის დაპირდა მზეს რომ მას არასდროს მიატოვებდა და მისი ჩასვლისას მის ადგილს ღირსეულად დაიკავებდა. ისინი გაურბოდნენ ერთმანეთს რადგან უყვარდათ და თანაც ძალიან ძლიერ. საიდან ესმოდათ მათ ერთმანეთის? ან ვის მიჰქონდა მათთვის ერთმანეთის სიტყვები? სიყვარული ხომ ჯადოსნურია და სწორედ ამ ჯადოსნურობ გააგონათ ერთმანეთის ხმა. სანამ მზე ცოცხალია მთვარე არ მოკვდება და პირიქით. წელიწადში ერთხელ მათ უფრო ახლოს უნდებათ მისვლა და მთვარე ეფარება მზეს ,რომ ის ხალხს მოსტაცოს და თავდ ჰყავდეს, მაგრამ მალევე ხვდება რომ ეს ასე არ იქნება და უშვებს მას ისევ იქ ,სადაც მისი ადგილი. შემდეგ მზეს უნდება მთვარესთან უფრო ახლოს მისვლა და დანახვა და  ახლა ის სტაცებს ადამიანებს მთვარეს რომ მას ჰყავდეს ის და არა ჩვენ, მაგრამ ისიც ხვდება რომ ასე ვერ იქნება და უშვებს თავის სიყვარულს. ამის შემდეგ გულნატკენი გა განრისხებული მთვარე ღამეს ათეთრებს და მთელი ღამე ფხიზლობს ,ხოლო გაშმაგებული და გულდამწვარი მზე ,დღეს ცეცხლს უკიდებს და ირგვლივ ყველაფერს წვავს .ცოტახანში ორივე ხვდება რომ ეს ასე უკვე დიდი ხანია ხდება და რომ აზრი არ აქვს ტანჯვას და ისევ თავიანთ ჩვეულ ცხოვრებას უბრუნდებიან ,რომელიც არცერთს არ მოსწონს მაგრამ მათი ვალია. მზემ მთავერს სილამაზე და ნათელი აჩუქა, ხოლო მთვარემ მას საუკუნო სიყვარული და ერთგულება. დრამატული სიყვარულია მაგრამ მათი სიყვარული ანათებს და გაანათებს დედამიწას მარადიულად. ზოგჯერ სიყვარული ძნელია მაგრამ აუცილებელი