ღამის 5 საათი ხდებოდა, ქალი ტრადიციულად ფანჯარასთან იდგა, ფინჯანი უცხიმო რძიანი ყავით ხელში და ელოდებოდა აისს. ისევ იგივე ფიქრი აწუხებდა, რომელსაც თავიდან ვერა და ვერ იშორებდა დიდი ხანია. როგორ მოიქცეოდა მისი საქმრო, თუ ერთხელაც სთხოვდა მეფისთვის მიცემული სიტყვა და დადებული ფიცი გაეტეხა. თუ ფიცს გატეხდა, მაშინ მისი სიტყვა იმ ტანსაცმლის ფასიც კი არ ღირებულა, რასაც მუდამ ასე თავმომწონედ ატარებდა , მაგრამ თუ მეფის ერთგული დარჩებოდა, ესე იგი ის საერთოდ არ ყვარებია…?! მაგრამ ამაზე პასუხს ვერასოდეს გაიგებდა, რადგან მისი საქმრო გარდაიცვალა, მეფე კი დიდი ხნის წინ გაუჩინარდა. ქალმა ფინჯანი მაგიდაზე დადო და საძინებელი ოთახისკენ წავიდა, თავის ტყუპ გოგონებს დახედა, მათ ცალი ხელი ერთმანეთისთვის ჩაეკიდათ და ისე ეძინათ. კომოდის უკიდურესი ქვედა უჯრა გამოაღო და მომცრო ზარდახშა ამოიღო, მომღიმარმა ისევ დახედა გოგონებს და სახლის სახურავისკენ გასწია, საიდანაც ამომავალი მზის პირველი სხივების დანახვა იყო შესაძლებელი. რბილად ჩამოჯდა სახურავზე, ზარდახშა გახსნა, ერთი ღერი ამოაძვრინა და გაუკიდა. ინატრა, მზის სხივებს მაინც შეძლებოდა მისი მომაკვდავი სულისა და გაყინული სხეულის ოდნავ მაინც შეთბობა. მხოლოდ იმედიღა შერჩენოდა, რომ ერთხელაც გამოჩნდებოდა ვინმე, ვინც შემოამტვრევდა კარს, გადმოაბიჯებდა ზღურბლს, უშიშრად შემოვიდოდა მის ირგვლივ არსებულ წყვდიადში, იპოვიდა მას და უკან დააბრუნებდა – ნათელში.
15.06.2020
facebook კომენტარები
