***
ყოველთვის მიყვარდა კონტრასტული სიტუაციების აღქმა. თეთრიდან შავზე გადასვლა და პირიქით.
ხშირად მიწევს ხმაურიან სიტუაციებში მეგობრებთან ერთად ყოფნა, ისევე როგორც ჩემი ასაკის ნებისმიერ გოგოს. ისევე მიხარია მათთან ერთად ყოფნა , როგრც მათ ჩემთან, ისევე ვშთანთქავ გარშემო არსებულ დადებით ენერგიას, როგოც ისინი, ისევე ვცდილობ ამ ემოციების ამოფრქვევას ცეკვასა თუ სიცილში , როგორც ალბათ გამოიცნობთ , ისინი, თუმცა არის რაღაც , რაც არავისთვის შემიმჩნევია გარდა ჩემი უცნაური თავისა.
მიუხედავად დადებითი განწყობისა, მეუფლება განცდა, რომელიც განმარტოებისკენ მიბიძგებს და გამოვტყდები არაფერია ამ მოულოდნელ განმარტოებაზე სასიამოვნო.ეს დაახლოებით იმ გრძნობას გავს ბევრი ტკბილის შემდეგ რამე ისეთის ჭამა რომ გინდა რაც ამ სიტკბოს დააბალანსებს.
კონრასტული სიტუაცია.
ხმაურს ცოტახნით გამოვეთიშე და აივანზე განვმარტოვდი.მარჯვნივ და მარცხნივ ორ უზარმაზარ კორპუსს შთაენთქა მათ მიღმა არსებული სამყაროს ლამაზი, ან იქნებ უშნო ხედები. წინ მტკვარი მოჩანდა, უფრო წინ შენობები, რომელთაგანაც ყვითელი ელექტრონათება ალაგ-ალაგ იღვეებოდა. მათ უკან კი მთის ზოლს , რომელიც ნახევრად სიბნელეში ჩაძირულიყო, ბუნდოვნად ვხედავდი. გადავყურებდი ჩემს წინ არსებულ სამყაროს და ვფიქრობდი უსაზღვრო შესაძლებლობებზე , მიზნებზე , რომლამდეც აუცილებლად მივიდოდი. ვუყურებდი ვარსკვლავებსაც, რომლებშიც იმ ღამით თითქოს არაფერი იყო განსაკუთრებული, თუმცა ქვემოთ არსებულ ელექტრონათურებს იდეალურად ეკეკლუცებოდნენ . ვიყურებოდი ცაში და მომავალზე ფიქრისგან გაბრუებულს აღარ მახსოვდა მის ქვემოთ არსებული სამყარო. 1, 2, 3 .. არა ბევრია, მათ დათვლას ვერ შევძლებ.ეიფორიას , რომელიც არსაიდან იყო გამოწვეული , ნიავიც მიმძაფრებდა, რომელიც ჩემს თმებში დაძვრებოდა და ყურთან სასიამოვნო მელოდიას ჩურჩულებდა.
მოულოდნელად ქვემოთ დავიხედე. ჩემი ყურადღება მეზობელი შენობის ფანჯარასთან მდგარმა გოგონამ მიიპყრო. იდგა გამხდარი,მხრებჩამოყრილი და ლოყებჩაცვენილი. იდგა სევდიანი და გულისშემკუშველად გადაჰყურებდა მის ქვემოთ არსებულ სამყაროს.ვარსკვლავების ყურებიდან მზერა მეც იმისკენ გადავიტანე , რასაც ის უყურებდა და დავინახე- არაფერი. დიდი „არაფერი“ რომელსაც იმ მომენტში უბრალოდ ასფალტის, შუშაჩამტვრეული ლამპიონის და აქა-იქ მიმოყრილი ნაგვის ფორმა მიეღო.ნაცრისფერ კაბიანი გოგონა ვერც კი ხვდებოდა როგორი გულისმომკვლელი იყო მის კაბაზე უფრო ნაცრისფერი სამყაროს მისი თვალებიდან ხილვა. ვარსკვლავებს ავხედე. ისინი კიდევ უფრო აკაშკაშებულიყვნენ. როგორ მინდოდა მასაც აეხედა ზემოთ და მისი ყოფა ერთი ვარსკვლავის კიაფით მინიჭებულ ნეტარებას შეემსუბუქბინა, მაგრამ ის ისევ უმოწყალოდ განაგრძობდა „არაფერში“ ყურებას.უკნიდან მხიარულების ხმები შემომესმა, ვიღაცას , არ ვიცი ვის შეემჩნია ჩემი განმარტოება და ჩემსკენ მოდიოდა.მივტრიალდებოდი და დამხვდებოდა ბევრი ღიმილი , უაქცენტოდ ნამღერი სულელრი სიმღერა, დამშვიდობების ჩახუტება, გადაჭარბებული ხარხარი, ბევრი“ჯერ არ წახვიდე რაა“,შოკოლადის ტორტი… მას რა დახვდებოდა როცა ‘’არაფერს’’ მზერას მოაცილებდა და ფანჯარას ზურგს შეაქცევდა? იქნებ აიხედა კიდეც ცაში ჩემამდე მრავალჯერ , თუმცავარსკვლავების თვალისმომჭრელმა ნათელმა ახალი ვერაფერი, ან ვეღარაფერი აგრძნობინა და ეს ციალი რომელიც მე ასე მჭრიდა თვალს , მისთვის იყო ისეთივე „არაფერი“, როგორც მტვერდადებული , ნახევრად ჩალეწილი ლამპიონი , სუსხიან ღამით, მოსეირნე, თავჩაქინდრულ ადამიანს რომ დამსგავსებია.
მივტრიალდი და იმ უსამართლო რეალობაში დასაბრუნებლად, სადაც ზოგის მზერა ზემოთ,ზოგის კი ქვემოთაა მიმართული, ზღურბლს უღიმღამოდ გადავაბიჯე.
