პამდემიის გავლენა ადამიანზე და კარჩაკეტილობით გამოწვეული მარტოსულობისას შეგრძნობილი კავშირი სამყაროსთან
დაბადებულებს მარტოდ, მარტო ყოფნა ელის სამარეში ჩვენს სხეულებს. რამდენი და რამდენნაერი ადამიანია დედამიწაზე და რა ცოტას შეუძლია რომ გაგვიგოს.
კოსმოსიდან ერთ პატარა წერტილად მოსჩანს დედამიწა, ჩვენთვის მაინც დიდია, მოგზაურისთვის შედარებით პატარა. მაინც ყველაფერი ფარდობითია, ვისთვის როგორ. ხოდა ამ პატარ ცისფერ წერტილში რამდენი სულიერია, რამდენი განსხვავებული აზრი, რამდენი ემოციაა, რამდენი ადამიანი ტირის და იცინის, რამდენი ვერ უძლებს ცხოვრებას და თამაშიდან დროზე ადრე გადის, რამდენი ადამიანი ეძებს თავს, რამდენი უთმობს ცხოვრების დიდ ნაწილს განათლებას რომ რაღაც გაიგოს, შეიმეცნოს, რამდენი მორწმუნეობრივი ცხოვრებით ცხოვრობს, ზოგიც მკვლელი და ქურდია, ზოგი იცვლება ზოგიც არა, ზოგს გარშემო ბევრი მეგობარი ჰყავს და მარტოა, რანდენი ადამიანი ერთმანეთის ჯინზე იქცევა, რამდენს უყვარს ჩხუბი, რამდენი უმიზეზოდ ან მიზეზით (რა მნიშვნელობა აქვს მიზეზით თუ უმიზეზოთ) სტკენს მეორეს გულს, გულის ტკენა რჩება სულში, რჩება სიცარიელესავით და არ შუშდება, გააჩნია ვინ გაწყენინებს. სიცარიელე… ძნელია მარტო, თუ საკუთარ თავში ვერ იპოვი იმას ვისთვისაც ან რისთვისაც ღირს ბრძოლა, მიზნების მიღწევა, ცხოვრება და არსებობა. ქართულში ასეთი ბევრისმეტყველი, ღრმა სიტყვა გვაქვს მარტო სული, მარტოსული ანუ მარტოდ სულია და მარტოა, მარტოა ამ სივრცესა და პლანეტაზე, გარშემო თვისტომელებთანაც მარტოა, რადგან სული მარტოა და მისნაერი ვერ უპოვნია. ასეა ალბათ გაბნეული სულები დედამიწაზე რომელთაც მარტოობა ხვდათ წილად და ეს უნდა დაძლიონ.
მაგრამ სულ სხვაა, როცა რაღაც გაიძულებს საკუთარ თავს ჩაუღრმავდე, გამოეცალო სხვებს, დაიცვა დისტანცია, დისტანცია უცნაური რამაა, გააჩნია ფიზიკურად განიხილავთ თუ სულიერად, ფიზიკურად შეილება დაშორდე სხვებს, მაგრამ შენი სულით და გულით მათთან იყო, იმ დონეზე შეილება დაშორდე რომ ისინი ან ის სხვა კონტინენტზე იყოს და მაინც მასთან სიახლოვეს გრძობდე, მაგრამ სულიერი დისტანცია სულიერად დაშრებაა ყველასთან და ყველაფერთან, სულს ატკიებს და მარტო სულად აქცევს თუ არ არის თავიდანვე.
დღეს covid 19-ის პერიოდში პანდემიამ კაცობრიობას, განვითარებულ თუ განვითარებად, მუსულმანურ, ქრისტიანულ თუ სხვა რელიგიურ სამყაროს, განურჩევლად ერთმანეთისა, მოუწოდა დაიცვას ზომები, რომელთა არ დაცვის შემთხვევაში სიკვდილით გვაშნებენ და აქვე გვახსენებენ რომ ამ წესების დაცვით ჩვენს თავს, გარშემომყოფებს ანუ კაცობრიობას ვუფრთხილდებით. იძულებულია ხალხი რომ დაიცვას ფიზიკური დისტანცია, მაგრამ ამავდროულად დაკეტილია კინოთეატრები, კაფეები, კლუბები.. მოგვიწოდებენ რომ დავრჩეთ სახლში.. გამოდის სულიერი დისტანციის დაცვაც, გვეშნია რომ ვნახოთ ამხანაგი პირისპირ, რაიმეს ან ვინმეს შეხების შემდეგ ხელებს ვიბანთ შიშით ანუ თავადაც ვიცილებთ სხვებს რომ თავს და მსოფლიოს გავუფრთხილდეთ, გვავიწყდება ცხოვრების ხანმოკლეობა და იმასაც შიშში ვატარებთ.
ინტერნეტი, მობილური, ეს ის რაღაცებია, რაც საკუთარ თავში არ გვაღრმავებს, ისინი საკუთარ თავთან არ გვიშვებს, გარე ინფორმაციით გვივსევს ტვინს. ამბობენ თუ გინდა აღმოაჩინო სამყარო, ჯერ საკუთარი თავის აღმოჩენით დაიწყეო. საკუთარი თავის შემეცნების გზით შევიმეცნებთ სამყაროს.
მოკლედ ვზივართ ამ სახლში მარტონი, შეშინებულები, აღარც ნათესავი მოდის, აღარც ამხანაგი, აღარც ჩვენ მივდივართ, მხოლოდ ინტერნეტით ცივი ურთიერთობა რჩება, წიგნები, ხელსაქმე, ინტერნეტი.. ისინი ხდებიან მეგობრები, ადამიანებს საგნები ანაცვლებენ და ნელ-ნელა ვხვდებით რომ ადამიანებს პრობლემები მოაქვთ და ისევ ინტერნეტ რობოტი ან სხვა საგნები სჯობს, გვეშინია ვირუსის და ერთმანეთს შიშის თვალით ვუყურებთ, შიში დგება ჩვენს შორის. მარტოსულები ვხდებით, მაგრამ იქნებ უკეთესია ჩვენი განვითარებისათვის, სულიერს ვგულისხმობ, თუმცაღა აღარ ხდება ენერგიების გაცვლა გამოცვლა ადამიანებს შორის. ამ დროში აღარც მოგზაურობაა ნებადართული, ხელოვნურად ვმარტოსულდებით და ვხვდებით რომ აქამდეც მარტოსულები ვიყავით, უბრალოდ ილუზია ჩამოიშალა. მოაზროვნე ადამიანები იწყებენ საკუთარ თავზე მუშაობას და კვლევას, საკუთარი თავის აღმოჩენას. პანდემიის დროინდელი ადამიანი კარჩაკეტილობასთან ერთად ფიზიკურად მარტივად ავადდება, მისი ფსიქიკა შეშინებულია და სასიცოცხლო იმუნიტეტი უქვეითდებათ, ვირუსისთვის ადვილად შეღწევადი ხდება. მუდმივი სტრესი და შიში, ფსიქიკას გვინგრევს, ნერვიულს გვხდის. დასავლეთის ქვეყნები დიდი ხანია ასეთ რეჟიმში ცხოვრობდნენ, არა ნათესავის ხშირი მიღება სახლში, არა ერთმანეთის პრობლემებით ცხოვრება.
შიში, შიში იპყრობს ადამიანთა გულებს, შიში დგება ადამიანთა შორის, ისაა გამგებელი ყველასი და გვაიძულებს მოვიქცეთ ისე როგორც გვიკარნახებენ. პანდემიამ დაგვანახა რომ სინამდვილეში ურწმუნოობა ბატონობს, ადამიანს საკუთარი თავის იმედი და რწმენა აღარ გააჩნია, გამოდის რომ პანდემიამდე ჩვენი რწმენა მხოლოდ ფორმალური ყოფილა.
ევროპაში, როდესაც შავი ჭირი მძვინვარებდა იყვნენ ჭეეშმარიტი მკურნალი ექიმები, რომლებიც პაციენტთან მიდიოდნენ მხოლოდ იმ რწმენით რომ დახმარება გაეწიათ, რა თქმა უნდა რწმენა უძლიერებდათ იმუნიტეტს, არ გააჩნდათ შიში და არც მიჰკარებიათ ავადმყოფობა.
როდესაც ადამიანი ჭეშმარიტ რწმენაშია, ის არის მშვიდი, გაწონასწორებული და მასზე ნაკლებად ახდენს გავლენას ქაოსი, რადგან მას გახსნილი აქვს ენერგეტიკული ცენტრები და კოსმოსიდან იღებს ენერგიას, ხდება გამტარი და მისი იმუნიტეტი ყოველთვის მაღალია. სწორედ ასეთი ადამიანები იყვნენ წმინდანები.
დღევანდელი პანდემიის პერიოდში თანამედროვე ადამიანების უმრავლესობამ დაკარგა საღი აზრი და გახდა მასიური ფსიქოზის მონა. საერთო შედეგი ამ პანდემიისაა ისაა რომ ურწმუნო ადამიანი და ფორმალურად მორწმუნე მეტად ურწმუნო გახდა, მათი რწმენა ჩამოიშალა, ხოლო ჭეშარიტად მორწმუნე მეტად გაძლიერდა, რადგან მათ ეს დაბრკოლება გადალახეს და შეძლეს ყველაფერზე მაღლა დამდგარიყვნენ.
მსოფლიო ინფორმაციების წყალობით ადამიანი მარტო არ რჩება თავის თავთან, ის მუდმივად ინფორმირებულია და კავშირშია სამყაროსთან.
ყველა ადამიანი ინდივიდუალურია, როგორც თოვლის ფიფქი, იდენტური არცერთი არ არის. ყველა ადამიანს საკუთარი შინაგანი სამყარო აქვს, საკუთარი ხედვა, თითოეული ადამიანი ძვირფასია. ყველანი მარტო ვართ ჩვენს თავთან და სამყაროსთან, ყველა ადამიანშია ღმერთი, ჩვენ დიდი კოსმოსის მცირე მოდელი ვართ, სამყარო და ადამიანი განუყოფელია და ურთიერთკავშირშია. დროა გავიხსენოთ რომ ჩვენ სამყაროს, კოსმოსის ნაწილი ვართ და თითოეულ ჩვენგანში არის შემომქმედის ნაწილი და ჩვენ თვითონ ვართ შემომქმედის ნაწილი.
P. S. Photo by me
