ამ მოძრავ სამყაროში, სადაც, გამუდმებით მოქმედებაში არიან, დარბიან და გარბიან დროები, ამინდები, ადამიანები, განწყობები, იმედები.. ერთი პატარა ოთახი მაქვს, რომლის ზღურბლს მიღმაც, კარის მოხურვისთანავე, ვჩერდები. ისე, უბრალოდ, ამოსასუნთქად, წყლის დასალევად. საკუთარ თავებში და სივრცეშიც, ალბათ, ყველა ჩვენებურად ვალაგებთ სამყაროს. ჩემი სივრცე ყოველდღე სხვადასხვაფერია, განწყობებს მოაქვთ ფერთა პალიტრა.ზოგჯერ მწვანეა, ზოგჯერ – მუქი მწვანე, ხან თეთრი, ხანაც – მოთეთრო. დამჭკნარი იისფერიც ყოფილა, უსიცოცხლო თვალებისფერიც – ცოტა გაცრეცილი. ამ კონკრეტულ საათში ღვინისფერია, ცოტა ამღვრეული, მარტის რომელიმე დღის მსგავსად და მოწითალო, როგორც, შორეული ცა ქარის მოლოდინში.ჰოდა, მოვხუროთ კარი და გავაგრძელოთ.შევეჯახოთ მარტოობას და აქვე იცოდე, ნუ შეგეშინდება. სწორედ, მარტოობაში დავმეგობრდით მე და ჩემი თავი და საინტერესო თავგადასავალიც ჩვენად ვაქციეთ.ჰო, შემოვედით და მიმოიხედეთ, რას აღარ ნახავთ აქ.ოცნებებს – ისეთებს, ახდენის წყურვილით რომ კვდებიან და ისეთებსაც, ჯერ თავსაც რომ ვერ ვუმხელ მათ არსებობას ჩემში. არ უღალატოთ თქვენს ოცნებებს, მაგრამ, იქნებ, ზოგ ოცნებას ოცნებად დარჩენაც უხდება?!მიზნებს – უკვე დასახულს და სადღეგრძელოშესმულებსაც. ჯერ კიდევ, მომლოდინეებსაც.ფიქრებს – უკვე მოძველებულ, გახუნებულ და ახლადდაბადებულებსაც.წარმატებებს და წარუმატებლობებს – მთელი თავისი სიბზინვარით და ნებისმიერ შემთხვევაში, მათი არსებობის აუცილებლობით.საინტერესო გადაწყვეტილებებს – დიდხანს და საერთოდ არნაფიქრებს.მოლოდინებს – გამართლებულებსაც დააა.. საბოლოოდ, მოლოდინის არქონა უკეთესი გამოსავალია-ხოლმე, რათა, ზუსტი სისრულით შეიგრძნო მოცემულობა.შიშებს – ძირითადად, გადალახვადებს, თუმცა, კარგ მეტოქეებს. თეორიულად ასჯერ კისერმოგრეხილებს. გათვიცნობიერებულებს და სასარგებლოებს. მაგრამ, გაუთვიცნობიერებულებს და არაფრისმომტანებსაც…და რა ჰქვია თქვენს შიშებს? იქნებ, დრო, ან იქნებ, უდროობა? იქნებ, სიბნელე.. იქნებ, თავად ხართ შიში თქვენი თავისთვისაც და სხვისთვისაც?ერთი სიტყვით, ჩემი წარმოსახვითი უსუსური ბრძოლებია ირეალურობასთან. მერყევი რწმენით ვერაფერს გავხდებით, უნდა შევამაგროთ და საგულდაგულოდ მოვაპირკეთოთ. ხომ გითხარით, თეორიულად კისერსვუგრეხ-მეთქი?!კიდევ..განცდებს – იშვიათებს..გრძნობებს – ძლიერებს და ასწლიანებს. განელებულებსაც, როგორც შუაღამის ბუხარში მთვლემარე ნაკვერჩხალი..ამბებს – დაუჯერებელ, გაუგონარ, არა-ჩვეულებრივ ამბებს..წარმოდგენებს – ყოველდღე ნაშენებს. დასანანს დასამსხვრევად.დაპირებებს – საკუთარი თავისთვის მიცემულს. კარგია, თუ მსგავს პრაქტიკას მისდევთ, ამ დროს მთელი ძალისხმევით ვცდილობთ, არ შევცვალოთ ერთი რეალობა მეორეთი..დღიურებს – ცნობიერი არსებობიდან დღემდე მოღწეულებს..ჰაერში, ჯერ კიდევ, უდროოდ დამდგარი სევდის, კარს მომდგარი იანვრის, ცოტა Andante-ს, გაცივებული ყავის, გუშინდელი ახალი წლის, ბედნიერების, სიყვარულის ტკბილ/ცხარე და სიხარულის ცრემლების მლაშე სურნელი ტრიალებს..
ასეთია ჩემი ოთახის ამბავი.
