მე მქვია მიკი. ეს სახელი ჩემმა პატრონმა ტასომ დამარქვა, როცა ლეკვი ვიყავი. ახლა კი, გიამბობთ ნაწყვეტს ჩემი ცხოვრებიდან. როცა ტასოს მამამ თავის სახლში წამიყვანა, სულ რაღაც, ერთი თვის ვიყავი. ტასოს ძალიან გაუხარდა ჩემი დანახვა და პირველივე შეხვედრიდან კარგი ურთიერთობა ავაწყვეთ. ასევე, კარგი ურთიერთობა მქონდა მამამისთან, რასაც დედაზე ვერ ვიტყვი… ჩემდასამწუხაროდ, ტასოს დედამ პირველივე დღიდან ამითვალისწუნა. მართალია, დედისა და და-ძმებისგან მოშორებული ვიყავი, მაგრამ ტასო და მამამისი მზრუნველობას არ მაკლებდნენ და საკუთარ თავს მარტოსულად არ ვგრძნობდი. მე არც ჩემი ფავორიტი საჭმელი _ პედიგრი მაკლდა, არც სეირნობა და ჯანმრთელობაზე ზრუნვა. ტასოს მეზობლებთან პოპულარობით ვსარგებლობდი. ისინი რიგს იკავებდნენ, რათა ჩემთან ერთად ესეირნათ. როცა ქუჩაში მივდიოდი ვერავინ მწყვეტდა თვალს და გამვლელები ერთმანეთს ეუბნებოდნენ: ,,შეხედე! ეს დობერმან პინჩერის ჯიშისაა, რა მაგარი ძაღლიაო!” მეც, თავმომწონედ და ამაყად ვაგრძელებდი გზას.
ტასოს დედასთან ურთიერთობა, განსაკუთრებით, მაშინ გამიფუჭდა, როცა მისი ძვირადღირებული ფეხსაცმელი ჩემი ბასრი და ნემსივით წვეტიანი კბილებით გავატყავე. როდესაც ჩემ მიერ დეფორმირებული ფეხსაცმელი დაინახა, ძალიან გაბრაზდა. მივხვდი, რომ დავაშავე და სასწრაფოდ დავიმალე. უკვე სამშვიდობოზე მყოფს, მესმოდა თუ როგორ ცდილობდა ტასო ჩემს გამართლებას დედის წინაშე. მინდა ვთქვა, რომ ეს განზრახ არ ჩამიდენია, უბრალოდ, პატარა ვიყავი, ღრძილები მექავებოდა და იმიტომ ჩავავლე ეშვები. სხვა დროს, როცა რამეს დავაშავებდი და ტასო თვალებით მსაყვედურობდა, მე, ერთ ხერხს მივმართავდი, რომელიც აუცილებლად გაჭრიდა _ ვიყენებდი ჩემს სამსახიობო ნიჭს და ისეთ საბრალო გამომეტყველებას ვიღებდი, რომ მის სახეს ღიმილი გადაეფინებოდა და მპატიობდა.
ამრიგად, მე ამ ოჯახში ნებივრად ვცხოვრობდი, მაგრამ წუთისოფლის სიმუხთლის გამო, ეს მყუდროება ფეხქვეშ გამომეცალა.როდესაც ზაფხულის არდადეგებზე სოფელში წამიყვანეს, იქ ტასოს მამიდაშვილს ძალიან მოვეწონე. ტასოს მამამ გადაწყვიტა ჩემი თავი დიშვილისთვის გადაეცა. ეს ტასოს არ მოეწონა, მაგრამ რას იზამდა?! რაც შეეხება ტასოს დედას, მან ზემოხსენებული ფაქტი დიდი სიხარულით მიიღო, რადგან ჩემი მოშორება უნდოდა.შემდეგ, როცა ტასოს მამიდაშვილმა თავის სახლში წამიყვანა უკვე მოზრდილი ძაღლი გახლდით. იქ ჩემ მიმართ მზრუნველობას არავინ იჩენდა და თავს ისე ვგრძნობდი, როგორც რიგითი ძაღლი. მარტო პურს და ღომს მაჭმევდნენ და ხორცთან არავინ მაკარებდა. ჩემი ცხოვრება მოსაწყენი და მონოტონური გახდა. ადგილობრივ ძაღლებს თავი დიდ რამედ რომ მიაჩნდათ და სუსტი ხმით ყეფდნენ, მე ჩემი ბოხი ხმით ერთხელ დავიღრიალებდი და ყველას ვაჩუმებდი.
ერთ ღამეს, როცა ეზოს ჭიშკრის პირას ჩავთვლიმე, მე მომიპარეს. ძალიან მენატრება ჩემი ნამდვილი პატრონი ტასო და დარწმუნებული ვარ, მასაც ასე ვენატრები.
