პოეზია

,, დიახ, მე ვარ შენი ქალბატონი,

უნდა დაგიმშვენო გვერდი.

მე ვარ, ვისზეც უნდა ოცნებობდე,

თუნდ შემოგვეფანტოს წლები.

მერე წლები იქეთ გავაცინოთ,

ეთქვას, მაჯობესო რწმენით.

ცის ჭერს მივაწვდინოთ ხელები და

მივცეთ სიყვარულის ფერი.

ვზივარ შენი ცხოვრების ნავში და

მზად ვარ, ვიყო შენი მგზავრი.

დიახ, მე ვარ შენი ქალბატონი,

უნდა დაგემგზავრო გზაში”

,, შენი თვალებით მიმზერს უფალი

და, თითქოს, ზეცის სარკმლების მიღმა

ვხედავ სამოთხეს და იარები

და იარებიც მიხორცდებიან.

შენი ხელებით მიკრავს უფალი

გულში და გულიც სიცოცხლით ფეთქავს.

თუ გამიცივდი ოდესმე გულთან

დავკარგავ შენში დანახულ ღმერთსაც.

შენი თვალებით მიმზერს უფალი

და გრძნობა ჩემში ჩემზე მეტია.

სამაჯურებად ავისხამ ხელზე

განცდებს ასე რომ მიბევრდებიან.

……………………………….

შენი თვალებით მიმზერს უფალი

და ,თითქოს, ზეცის სარკმლების მიღმა

ვხედავ სამოთხეს და იარები

და იარებიც მიხორცდებიან”.

,, ზამთრის  მკლავებქვეშ მოექცევა მთელი სამყარო,

როცა ნოემბერს გასცვივდება ბოლო ფოთოლი.

მე მაპატიე

                    ფოთოლცვენა  

                                            ჩემი გრძნობების

და ამინდივით არეული ხასიათები.

გაძარცვულ ხეებს უჩერდებათ  პულსი მაჯებში.

პირში ვიგუბებ შემოდგომის გარდაცვალებას.

მე მაპატიე ფერწასული ჩვენი დღეები და ………

ამინდებივით არეული ხასიათები”…