უფერულ ფერებში კრთებოდა, ნატანჯი სულით, ნაწამები თვალების ფერი. საცოდავი სულით მებრძოლი სულს ღაფავდა და შენდობას ითხოვდა, ცოდვების შესამსუბუქებლად. გარეთ ჯერ კიდევ უხეში ზამთრის ფიქრები დაფრინავდნენ და დამძიმებულ სულში კიდევ ერთი წერტილი იღვიძებდა ცოდვების გასაძლიერებლად, ,,ცოდვებს” ვწერ, მაგრამ ეს არ ყოფილა მისი პიროვნული ცოდვები. ეს იყო იმ ადამიანთა შედევრი, ვინც მის ყოველდღიურობას ანადგურებდა, იმ ღამით სიცოცხლეს რომ ეთხოვებოდა ოთხ კედელში მარტოდ დარჩენილი, წამის მეასედში ხატავდა მთელ განვლილ წლებს ლურჯი საღებავით ; სწორედ იმ ფერებში ხატავდა, რომელი ფერებითაც მას მთელი ამ ხნის განმავლობაში კლავდნენ. ხატავდა, ძერწავდა, მაგრამ საყვედურის პატარა პწკალიც კი არ ერია მის სათუთ სულში. ის იყო სწორედ ის, ვისი სულიც მტრედის ბუმბულივით და კიდევ უფრო მსუბუქი იყო. მას დიდი ლურჯი ზღვის ფერი თვალები ჰქონდა და შოლტივით გრძელი წამწამების ჩრდილში კრთებოდა ამოუცნობი სულის ტკივილები.
ის ღამე ყორნისფრად რომ მიიკლაკნებოდა, სულთან ბრძოლაში გაატარა…..სულთან, რომელიც ჩემი, შენი და კიდევ უამრავი ადამიანის ცოდვებით იყო დამძიმებული, და იცით, ვინ იყო ეს სულთმებრძოლი? ეს იყო ,,სინდისი “, ,,ადამიანობა”, ჩვენგან გაუბრალოებული, განაწამები და განწირული ,,ადამიანობა”
/ია ზურაბაშვილი/
