მალე მოკვდებიო….თქვა ექიმმა და ცრემლი მოადგა, კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ გაჩუმდა…_ დრო რამდენი მაქვს? ვკითხე მაგრამისევ დუმილი.. მძიმე ნაბიჯით პალატიდან გაუჩინარდა,________________________________პატარა გოგომ მომაწოდა რაღაც ფურცლები, ხელმოწერაა საჭიროვო ისიც ღელავდა,დავადებები, რიგად იყო ჩამოწერილიდა სასიკვდილოდ ყველა თავის რიგს ინახავდა,გადავიკითხე, ყველა მეცნო, გული მეტკინა,არც ერთი უცხო…თითქმის ყველა იყო ნაცნობი,წარსულს გავხედე, გავიხსენე ყველა მათგანი,ო ღმერთო ჩემო! რა ცბიერი ყოფილა”კაცი”_________________________________ავიბილიკებ იმქვეყნისკენ მიმავალ ბილიკს, იმ იმედით, რომ იქ შემხვდება “ადამიანი”იქაც იქნება ყვავილები მზისსხივთ ნაწნავი,გავიღიმებ და შორს დარჩება, ფიქრი მრავალი./ ია ზურაბაშვილი/
facebook კომენტარები
