წუთში სამოცი წამია
და აქედან სამოცივე შენ გეკუთვნის.
ვითვლი ყოველთვის მათ და
მახსენდები შენ,
მახსენდება ის დრო როდესაც ერთად ვიყავით.
შევიქმენი ილუზიები, ტყუილით
რომელიც ცოცხლობს მხოლოდ შენით.
აქამდე როგორ მოვედი მიკვირს,
უშენოდ დიდი ხანი დავძლიე
წამები, ვეჭიდებოდი მათ და
ყოველთვის ვითვლიდი.
გელოდებოდი შენ და
ველოდი დროის გაჩერებას,
შენს გამო შევწყვიტე ფიქრი სხვა რამეზე
და უფრო მტკიცედ დავდიოდი ვიწრო ბილიკზე.
ნელ-ნელა ყველაფერს ვივიწყებდი,
და ფიქრებს შენკენ მოვყავდი,
მანამ სანამ არ გავიდა სამოცი წამი,
წუთი რომელიც მახსენებს შენს თავს
და ბოლოს იმედი მომეცა.
გავიდა წამები, გავიდა წუთები
მაგრამ მე ისევ გელი შენ,
მხოლოდ იმიტომ რომ მეძვირფასები.
გავიდა წამი სამოცი,
გავიდა წუთი ყოველი
და მახსენდები შენ,
და გელოდები შენ.
ვიცი რომ მოხვალ, წუთში სამოცჯერ
და უფრო მტკიცედ ავაგებ კოშკებს ოცნების.
ვიცი რომ მნახავ ოდესღაც
და ალბათ იტყვი: გიჟია ეს ვიღაც.