ყრუ სიჩუმე

• დღეს,თუარვცდები 4 დეკემბერია და რაც უფრო ვუახლოვდები ჭეშმარიტებას, მით უფრო იზრდება მარტოობა,დიდებულშენობაშივარ,თუმცა უკაცრიელში. ჩემს წინ საგნები ქვავდებიან,როდესაც თეთრებში გამოწყობილი საშუალოტანის ქალბატონი რაღაცმომწაროტაბლეტსმაწვდის,როდესაც ამ საგნებს ვუახლოვდები დროდადრო ტირილს ვიწყებ,საკუთარი ნაბიჯების ხმა,კი ექოდმიბრუნდება,ჰაერი მჭირდება,მაგრამ გამჭირვალეა და უძრავი, ვფიქრობესჩემივეფობიისბრალიუნდაიყოს,მაგრამიმასაცვხვდები,რომუბრალოდვცდილობესყოველივერაიმესგადავაბრალო, არადაწესითრეალობისწინაშეუნდავიდგემეკი, დანახვამიჭირსუფროსწორეიქნება, თუვიტყვი,რომარმსურსდავინახო, უეცრადუკანდაბრუნებამომინდა,მაგრამგულისსიღრმეშივხვდები,რომგვიანია. სადაცააიმკარსდამიკეტავენ,სადაცდიდიხანიავიმყოფები,სულიმეხუთებადათვითგადარჩენისინსტიკტსვიწყებ,ისევჰაერიმჭირდება,თუმცანელ-ნელავაცნობიერებ,რომნაკლებიშანსიაიმისა,რომკალუსტროფობიასვყავდეშეპყრობილი,ესრაღაცსხვაა, სხეულშიგამოკეტილისული,რომელსაცარამარტოშენობიდანდაღწევასურს,არამედსხეულიდან. ახლაზამთარიანეტავ, რასფიქრობსისადამიანივინცახლაგარეთ,ღიასივრცეშია, ანრაარისმისინატვრა,მაგრამმემაინცვიტყვი,რომჩემისამყაროდიდიამათთანშედარებითდაესფიქრებიცსაკუთართავთან,რომმამტერებს. დაღუპულიგემიდანგადარჩენილმეზღვაურსვგავარხისმორს,რომეჭიდებადაშუქურისკენ,რომცდილობსგაცუროსგადასარჩენად,მაგრამზღვაუგულოდუკანმიათრევს. აქყველაფერითეთრიფერისაა,რაცძალიანმამშვიდებსდაისეთისიჩუმეა,რომხანდახანძალიანდიდხანსვესაუბრებიისკიმხოლოდმისმენსხმასკიარავინიღებსმხოლოდსაკუთართავთანდიალოგიესჩემსმიერდანახულიგარესამყაროა,სადაცრაღაცფერადსვეძებ,მაგრამმხოლოდსიბნელესვპოულობ. აქყოველდღეერთიქალიშემოდის,შესაძლოაჩემიმეგობარია,რადგანხშირადისმოაქვსჩემთვის,რაცმამშვიდებსდამივეჩვიეკიდეც…  დარწმუნებითვიცი,რომამშენობიდანმალეგავალ,შესაძლოახვალიყოსესდღე, ასემითხრეს… უცნაურია, თითქოსამასხშირადმიმეორებენ.

      რაცუფროვუახლოვდებიჭეშმარიტებას,მითუფროიზრდებამარტოობა,დიდებულშენობაშივარ, თუმცაუკაცრიელში,დღეს5 დეკემბერიადაკიდევშემოვიდაჩემთანსაშუალოტანისქალბატონი,რაღაცმომწაროტაბლეტსმაწვდისდაკიდევერთხელმარწმუნებს,რომდღესწავალაქედან…

(ჩანაწერიმე-11 სართულისმე-10 პალატიდან)