გულით დავეკიდე სახრჩობელაზე…
გული თავის ადგილასაა, ანუ თავის ადგილას კი არაა, თავის ადგილასაა, ხომ მიხვდით?!
აი, ასე… აღარც თავი მაქვს და აღარც გული…
…და იმდენად ხელშესახები გახდა ეს ტკივილი (გულის ჩამოხრჩობამ თურმე ასეთი მწვავე ტკივილები იცის), ლამის სისხლიც კი წამომივიდეს, ოთხად მომკეცოს და შემინახოს სადმე, ტკივილთა განყოფილებაში, ან საერთოდ, ჭერში ჩამომკიდოს, როგორც კომბლები. არ ვიცი, საერთოდ რა შედარებაა ან რატომ ვთქვი ასე, მაგრამ ვთქვი და ამას უკვე ვეღარ ვუშველი, სიტყვებს უკან ვეღარ წავიღებ, ვთქვი და მორჩა…
მტკივა-მეთქი ვამბობდი…
იმდენად მტკივა, ვნატრობ ორი ვიყო, რომ საკუთარი თავის ცემა შემეძლოს, დალურჯება. არა, ძალადობას არც მე ვუჭერ მხარს, მაგრამ ზოგჯერ ხელების და ფეხების უმოწყალო ქნევა უფრო მარტივია, ვიდრე დაჯდომა და ფიქრი იმაზე, რაც არის, რაც აღარ არის, რაც იქნება ან არ იქნება, რაც იყო და წავიდა ან მიდის და ვეღარ ეწევი… ვარიანტი ბევრია… თუმცა, კარგია, რომ ორი არ ვარ, ამ ტკივილს კვადრატში ახარისხებულს ნამდვილად ვერ გავუძლებდი.
ნეტა მართლა შემეძლოს ტკივილის შეხება, ხელს მაგრად დავაჭერდი, უფრო რომ მტკენოდა და უფრო ბევრი სისხლი დამეკარგა…
გული თითქოს თავის ადგილასაა და თითქოს არც…
მგონია, გაჭრილი, გადახსნილი, ღია ჭრილობით დავდივარ… რა ინფექცია, ვის ეშინია ინფექციის, ოღონდ შემიხორცდეს… ვიცი, ნაწიბურები დამრჩება, შეხედვისას ყოველთვის გამახსენდება, რომ ოდესღაც ეს ადგილი მტკიოდა, მაგრამ არ მანაღვლებს, ოღონდ ახლა შემიხორცდეს… იმდენად მტკივა… ოღონდ ახლა ღმერთო, გთხოვ, ოღონდ ახლა… სასუნთქ გზებზეც გადადის უკვე ეს ტკივილი და ვიცი, არ გაჩერდება, მთელ სხეულს მოედება…
სხეული არ მანაღვლებს…
სულს მოედება…
ისე, საინტერესოა, რად უნდოდა კომბლები?!
დავიჯერო, ამდენ კომბალს ჭერში შემოსაწყობად თლიდა?!
