რა მოხდა?-გავოგნდი უეცრად..
მიზეზი?- დამტოვა. წავიდა, წავედი.მხოლოდ ახლა მითხრა, მგონი ვერ გიგებო. ერთმანეთს ჩვენ ორი არ შევეფერებითო.განიცდი?- აბა რა. ფუჭად გაფრენილა დღეები რამდენი.რას ნანობ?- იმ წუთებს, ფრთები, რომ მეგონა გავშალე. იმ დღეებს, მომავალს ერთად რომ ვგეგმავდით.გული გატკინა?-უეცრად, ღიმილით. მიზეზის გარეშე. წავიდა, წავედი. დამტოვა, დავტოვე.საით წავიდა, მის გზებზე რა იცი?-რა პატარაა თურმე სამყარო. სხვა მხარეს, სხვა დიდი ქვეყნის ევროპულ ქალაქში. გეგმავს მომავალს ჩემს ძველ ნაცნობთან.იცინი?- ვიცინი, ვხარხარებ..უეცრად წასულა, ასე რატომ მოხდა?- ჩამალა თვალები ამაო გრძნობებში. ფუფუნების სხივს ეძებდა გარშემო. ამბიციების მწვერვალს უცქერდა.მეგონა, ბევრი რამ მეგონა. ვცდებოდი და თურმე რარიგად.მასთან ხარ ფიქრებით?
-ვუცქერდი დალალებს, თვალებს მოციმციმეს. მინდოდა დაბრუნდი მეყვირა მრავალჯერ. ის კი მიდიოდა, კეკლუცად, ამაყად. დრო დამენანა, მისთვის დაკარგული. მინდოდა დაძახება, მეთქვა საყვედური.წვიმა გაძლიერდა, ხმას ვერ მივაწვდენდი. ან კიდევ საერთოდ სათქმელი, რა იყო.დამტოვა, დავტოვე.ცხოვრების გზები და ბილიკი გაიყო.წავიდა. წავედი.
ნ. კუკულავა
