“გონებით გამოძახილი” ნაწილი II
...იმიტომ არ გვესმის რომ ჩვენი გონება, როგორიცაა ასეთი ხმა არ უშვებს ისეთ რეალობას რომ ის არსებობს მაგრამ გონებამ უნდა იცოდეს რომ ის ყველა ჩვენგანშია და სამუდამოდ ჩვენს ძებნაში იქნება მეძებარი.მეძებარი რომელმაც მთელი თავისი ცხოვრება გაითამაშა (აღებულია და შეცვლილია გოდერძი ჩოხელის ფრაზა )რომ შერეოდა ადამიანებს რადგან გაეგო საბოლოოდ თუ რას ნიშნავდა ადამიანად ყოფნა თუმცა ,საკუთარმა წმინდა საზრდო გონებამ არ მისცა საშუალება ისიც მათნაირად დაცემულიყო. ასეთმა ფიქრებმა ჩემი შინაგანი არსება განაცვიფრა რადგან არასდროს არვყოფილვარ ისეთი მეოცნებე როგორიც ამ ღამის ცისქვეშ გავხვდი.გზიდან გადმოვუხვიეთ და ალმეცრად გადმომყურე ბალახს თვალი გავუსწორე და გზას გავუდექით.ჩვენი მომლოდინე ბინისაკენ.მაწანწალა ძაღლები ერთმანეთს მიხუტებოდნენ თითქოს რაღაც შავბნელი ძალის სუნი…
