…იმიტომ არ გვესმის რომ ჩვენი გონება, როგორიცაა ასეთი ხმა არ უშვებს ისეთ რეალობას რომ ის არსებობს მაგრამ გონებამ უნდა იცოდეს რომ ის ყველა ჩვენგანშია და სამუდამოდ ჩვენს ძებნაში იქნება მეძებარი.მეძებარი რომელმაც მთელი თავისი ცხოვრება გაითამაშა (აღებულია და შეცვლილია გოდერძი ჩოხელის ფრაზა )რომ შერეოდა ადამიანებს რადგან გაეგო საბოლოოდ თუ რას ნიშნავდა ადამიანად ყოფნა თუმცა ,საკუთარმა წმინდა საზრდო გონებამ არ მისცა საშუალება ისიც მათნაირად დაცემულიყო.
ასეთმა ფიქრებმა ჩემი შინაგანი არსება განაცვიფრა რადგან არასდროს არვყოფილვარ ისეთი მეოცნებე როგორიც ამ ღამის ცისქვეშ გავხვდი.გზიდან გადმოვუხვიეთ და ალმეცრად გადმომყურე ბალახს თვალი გავუსწორე და გზას გავუდექით.ჩვენი მომლოდინე ბინისაკენ.მაწანწალა ძაღლები ერთმანეთს მიხუტებოდნენ თითქოს რაღაც შავბნელი ძალის სუნი სცემდათო.ამ სანახაობამ ძალიან გამაკვირვა,მანამ, სანამ უფრო გამაკვირვებელი რამ არ ვნახე რამაც ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა ის ის იყო გზა გადმოვჭერით და ჩვენი ბნელი ბინისაკენ მივეშურებოდით,როდესაც ის მოხუცი კაცი დავინახე,რომელიც პარკში შევამნჩნიე მას ხელები მაღლა აღეპყრო და თან ზეცაში იყურებოდა,თითქოს,სასწაულის გამოჩენას ელოდაო.ცა კი არ იძვროდა.ჯიბრზე მდუმარედ ირხეოდა და იფანტებოდა ერთმანეთში.ეს ყველაფერი თითქოს რაღაცის გამოძახებას ჰგავდა ისეთ რაღაცას რასაც სძალუდა სინათლით გაშოტილი მდუმარებით სძლეოდა ბნელეთის წიაღიდან აღკვეთილ მოახლოებულ სიბნელესა და ქაოსს.
ამ მოხუცმა თითქოს ჩემში რაღაც უეცარი მომლოდინე სევდა ჩაასახლა.ამ ფიქრებით გართულს, მოხუცმა მოელვარე ხმით ცას ასძახა:
-რა საჭიროა აღსასრული ნეტავი,დასასრულები ხომ სევდიანია…მათ დახმარება სჭირდებათ მათ შენ სჭირდები…მე მჭირდები.ამდენს ვერ გავუძლებ-ყვირილი დაამთავრა თუ არა ჩაიმუხლა და ქვითინი მორთო.თითქოს უფრო ჩამობნელდა.მისი ხმა აალებულიყო ახლა კი შინაგანად ცდილობდა მის აღსასრულს.მაგრამ მისი უანგარო სული არ ეცემოდა და შეუჩერებლად ცდილობდა აღმაფრენას. ცის თაღზე საუცხოო ღრუბლები ეფინებოდა,მაძიებელი კი ამ უანგარო სულის პატრონს ენით გამოუთქმელ ქარიშხლიან რეკვიემსა და სიმშვიდის ჰპოვნას ჰპირდებოდა .ღამის ჟამიანობის დროს არაფერია შეუძლებელი.ღამე ხომ ხელშეუხებელ ოცნებებს ითვლის და მათ თვალუქცეველ ამბებად აქვევს.
მშობლებმა ერთმანეთს გადახედეს და გადაუჩურჩულეს,საბოლოოდ კი იმ აზრამდე დავიდნენ რომ იგი ნასვამი იყო და ყურადღება არ უნდა მიგვექცია მისთვის.მაგრამ მე ასე არ ვთვლიდი ამ სიტყვებმა ჩემზე დიდი გავლენა იქონია .ჩემში რაღაც დიდი ცდილობდა გამოღწევას რომელიც შიგნიდან გააფთრებული მღრნიდა,მე კი მის დადუმებას ვცდილობდი.ამ სიტყებმა ჩემში რაღაც გამოაღვიძა და გაანთავისუფლა.სიტყვებმა გადაწყვიტა თუ ვინ ვიყავი.ამ სიტყვებმა ჩემში გააფთრებული განცვიფრება და ბრძოლა გააჩაღა.მშობლებმა მიგვითითეს გზა განაგრძეთო რადგან წამოგვწეულიყვნენ მე კი ფეხს არ ვადგამდი და გაყინული ამ სანახაობას შევცქეროდი. მაგრამ ბოლოს დავემორჩილე და გზა განვაგრძე.განცდა რაც მის დანახვისას ვიგრძენი გამქრალიყო,ახლა კი ჩემი ფიქრები მხოლოდ იმას ნატრობდა რომ რაც შემეძლო მალე ავსულიყავი სახლში. ჩემი მთლიანი გონება ცარიელ კიბეებს ჩაუგდო ხელში და მაიძულებდნენ სინათლის სიჩქარით ავსულიყავი მასზე.კიბეებიც დამთავრდა და დროისაგან ჩამომდნარი კარებისკენ გავეშურე რომელიც ჩემს გამოჩენას ელოდა ალბათ უკვე მერამდენჯერ.სანამ მისკენ მივდიოდი შევჩერდი სულის მოსათქმელად და წამოვიძახე:
-როგორ მტკივა ფეხები-შემდეგ კი ოხვრით კარები გამოვაღე.
მთელი დღისა და ღამის განმავლობაში უცნაური გრძნობა თავს არ მომცილებია ისეთი გრძნობა რომელიც აქამდე არასდროს განმეცადა.რაღაც არაბუნებრივი და თანბუნებრივი,რაღაც ჩვეულებრივი და არაჩვეულებრივი,რაღაც მშვიდი და ქარიშხლიანი,და მაინც ვერავის ვუზიარებდი საკუთარ დარდს,რომელიც,ბოლო კუთხის ზენიტში გავყავდი.
ყველამ ვისადილეთ,მოსაწყენ გადაცემებს ვუყურეთ,და ძილისწინ ერთმანეთს ტკბილად დავემშვიდობეთ თითქოს ვიცოდით რომ ერთმანეთს ვეღარ ვნახავდით.ერთ ლოგინში მყოფ სამ ადამიანს,მთელი დღის განმავლობაში უაღრესად უცნაური ქარი გვეჩურჩულებოდა.მაგრამ მე განსაკუთრებულად.ამიტომაც ვეღარ მოვითმინე და დედას ვკითხე:
-დე,დღეს სამყაროს აღასასრულია?
-მგონია რომ ასეა.-დამშვიდებული ხმით მამცნო მან
-მაშ,რატომ არავინ ლაპარაკობს ამაზე?-ქოშინით ვიკითხე მე
-რადგან,ისედაც ყველამ იცის,ლაპარაკი არ გვჭირდება იმისთვის რომ, იგრძნო ის რასაც სხვა ადამიანი განიცდის -უხერხულმა სიჩუმემ წუთები და საუკუნეები დაყო.დედის მშვიდ ხმაში იგრძნობოდა რაღაც დიდებული,სიჩუმით ყვირილი…
უეცრად სიჩუმე გარეთ მყოფმა ადამიანებმა დაარღვიეს:
-როგორ მტკივა ფეხები-გარედან ნაცნობი ხმა გაისმა.ამ ხმას კი სხვა ნაბიჯების ხმაურიც მოჰყვა .ამ ყველაფერმა,ჩემში დიადი დისკომფორტი გამოიწვია.ყურებში ჩემი გულის ფეთქვის ხმა მესმოდა,ჩემი მაჯის ცემა კი ცოტაღაც და ბნელეთიდან ამოიზრდებოდა.ვგრძნობდი თუ როგორ აწიოკებულიყო სული ჩემი.გავიგე თუ როგორ გაფაცურდა დედის ლანდი სიბნელეში.ეტყობოდა ისიც შეშინებულიყო და ისიც ყველაფერს მიხვედროდა:
-დროში გაჭედილები ვართ?-გაბზარული ხმით ვიკითხე
-მგონია რომ ასეა,საყვარელო-აცრემლებული ხმით მომახსენა მან.
-რამდენი ხანია რაც ეს გრძელდება?
-ეჭვი მაქვს რომ უკვე წლებია.
-ჩვენ გავქრებით?-ჩემში საზარელმა აზრმა გაიქროლა
-ძილინებისა,ძვირფასო-ეს მითხრა და გულში ჩამიკრა.გარეთ გასაღების გადატრიალების ხმა მოისმა,უეცრად,ყველაფერი განათდა.ამაოზრახვები.მაძიებლის სახელით გართულს დრო გამომელია .ცაში მაძიებლის პოვნით გართულს,დრო გამომეცალა ხელიდან და ახლა!ცაში აღმართული ჩემი თვალები ამოსუნთქვის ბოლო წამს მიხვდნენ მე ვიყავი ის მაძიებელი.მე ვიყავი ის რასაც ამდენ ხანს ვეძებდი.და ვიგრძენი როგორ აღმავლდი ისევ.ვიგრძენი როგორ დაიფერფლა ჩემი ძველი სხეული ახალი მესთვის.ჩემში გაშმაგებული მაძებარი ბუდობდა.
17:06
17 ივნისი
2020 წელი
