წვიმაში ერთხელ

გაწვიმდა…
ისე თითქოს ცა ტირისო; – სადაცაა ჩამოიქცევაო…
ყველა სახლშია თბილად, ღუმელის გარშემო შემომსხდარნი, ფინჯანი ყავით ხელში, თბილად და ტკბილად ბაასობენ.
ამ წვიმაში მხოლოდ ერთი ადამიანის სილუეტი მოჩანს, წვიმისაგან გაკეთებულ გუბეში ფეხს რომ ადგამს და ვერც კი ამჩნევს სისველეს.
თვალები ძირს მიუპყრია, ყურებში ყურსასმენები “გაურჭია” და ასე მშვიდი მუსიკების ფონზე, ჩაფიქრებული, თითქოს გარშემო, ვერაფერს ამჩნევს; – ვერაფერს ხედავსო
მიდის..
იქ, სადაც გზას მიჰყავს….
წვიმაში სიარული კარგია, როდესაც არ გინდა შენი ცრემლები სხვებმა დაინახონ..
“მე მხოლოდ ის მინდოდა, შენ ცხოვრებაში დავრჩენილიყავი..
არ გავმქრალიყავი, ვითარცა თოვლის ფიფქი მზის ამოსვლისას..
შენთვის ერთ, უბრალო ნაცნობზე მეტი ვყოფილიყავი..”
ამას ბუტბუტებდა თან თვალში მომდგარ სისველეს იშორებდა, სლუკუნებდა, არ უნდოდა ვინმეს შეემჩნია..
“მე…
მოესმა უცებ ხმა და შეშინებულმა ვინ არისო, ვაითუ ხმამაღლა ვლაპარაკობდი და გაიგონა ჩემი ნათქვამიო აფორიაქებულმა ირგვლივ მიმოიხედა.
წინ ვიღაცის სილუეტი მოჩანდა..
მხოლოდ ნაბიჯების ხმა ისმოდა, რომელთა მოახლოებაც გულს უფრო უჩქარებდა.
მიუახლოვდა და გოგონამ იცნო სახე, ნაკვთები და თვალები..
მე..
გააგრძელა უცნობმა
“შენ ისედაც ხარ ჩემ ცხოვრებაში, მინდა მომავალშიც იყო..”
ნაცნობზე, მეტი ხარ…
გოგონამ გაიღიმა და ცრემლი მოსწყდა თვალიდან
ამჯერად
ეს უკვე სიხარულის ცრემლი იყო…