გოგონა კოსმოსიდან

რა უფრო უარესია?! იყო წყლში, ყელამდე ჩაფლული, თუ იყო იმ ადამიანების გვერდით, რომლებისთვისაც სულ ერთი ხარ?!
შემოდგომის სუსხიანი დილაა, სიცივის მიუხედავად ღრუბლებს მიღმა მაინც მოჩანს მზის სხივი, მკრთალი, რომელიც ვამოანათებს ღრუბლებს. მისი შემხედი იმედი გეძლევა, რომ ერთ დღესაც შენ ცხოვრებაშიც გამოანათებს ეს იმედის სხივი, გაარღვევს მუქ დაბურულ, ბნელ ღრუბლებს და თავისი ნათელი ნაპერწკლით გაიკვლევს გზას..
აგერ უკვე ამდნეი ხანია ამას ელოდება ნაწარმოების გმირი.
დიდი ჭიქა მოუმარჯვია და ყავს სვამს თან შემოდგომის ამ საოცარ სურათს შესცქერის, რომელიც ერთდროულად მასში იწვევს ცუდ და სასიამოვნო მოგონებებს..
უცებ გზაზე ბავშვების ჟივილ ხივილი ისმის და ჩნდებიან ბავშვები, პატარა ბავშვები, რომელთაც თავისზე დიდი ჩანთა აუკიდიᲐთ ზურგზე და ძლივს რომ მიათრევენ თან ბაასობენ გაკვეთილებზე. მასწავლებლებზე, იმაზე თუ ვინ როგორ ისწავლა გაკვეთილი და დავალება შეასრულა.
და მაინც რა კარგია ბავშვობა, რა კარგია ამხელა რომ ხარ და უდარდელი ხარ, ლაღი ბავშვური, თუმცა ყველას მასეთი უდარდელი და ლაᲤი ბავშვობა, როდის ქონია..
გვანცას, დიახ გვანცა ქვია მთავარ გმირს, რომელიც დასაწყისში ვახსენე.
გვანცას გონებაში ყველაფერი საფიქრელასავით ირევა, ჰარი პიტერში რომაა და ახსენდება მისი სკოლის პერიოდი, ეს ცხოვრების ის ეტაპი იყო, რომლის სამუდამოდ დავიწყებაც უნდოდა, რომელიც მისი წარსულის ლაქაა, ის ლაქა, რომელმაც სამუდამო დაღი დაასვა, აწმყოში მუდამ მისი თანამგზავრია და მომავალშიც თან დასდევს, თᲘთქოს ტყიპასავით მიჰკრობია დს ვერ იშორებსო…
ბავშვობაში ერთი ჩვეულებრივი ბავშვი იყო, სხვებისგან არაფრით გამოირჩეოდა, სახᲚში მოტიკტიკე იყო, ენას არ აჩუმებდა, მღეროდა და ცეკვავდა, მაგრამ სკოლაში სულ ჩუმი იყო, მორცხვი, ხმას ვერ ამოაღებინებდი.
თვითონაც არ იცკდა, რატომ თუმცა მას ყველა უცხოპლანეტელად აღიქვამდა, მასთან დაჯდომა არავის უნდოდა, ყველას ვისაც კი მოეპრიანებოდა თავში ურტყამდა, მისი აბუჩად აგდებდა არავის ბეზრდებოდა, ის კი, ეჰ…
ხმას არ იღებდა და დამცირებასა და თავში ჩარტყმას დუმილით პასუხობდა. ჩუმი, მᲓუღარე ცრემლებით, რომლის დამალვასაც ასე ცდილობდა ხოლმე და თუ ვერ ახერხევდს დამალვას და სადაცაა უნდა ეღრიალა, მაშინ კლასიდან გარბოდა, გარბოდა იქ სადაც მარტო იქნებოდა, სადაც თამამაᲓ შეძლებდა ეტირა, ებღრიალა და დამშვიდებულიყო.
საკვირველი ის იყო, რომ მის კლასში ყოფნას დანარჩენები საერთოდ, ვერ გრძნობდნენ, მის გაუჩუნარებას ხომ საერთოდ, თითქოსდა “ჰარი პოტერის უჩინმაჩინოს მოსასხამი” მოუხურია და ვერავინ ხედავსო, ხანდახან ფურცელზე თუ გადაჰქონდა გულის ტკივილი, იმასაც წერას, რომ დაასრულებდა უმალ ხევდა, იმისაც კი რსცხვდნოდა ვინმეს არ ენახა, რას იფიქრებდენენ მასზე?! ალბათ უარესად დაცინვის ობიექტი გახდებოდა, რაც არ უნდოდა. სწავლითაც არ იკლავდა დიდად თავს, მასზე ეს ყველაფერი საშინლად მოქმედებდა. გაკვეთილებს კი სწავლობდა, თუმცა დაფასთან გამოსვლისა და მოყოლის კი საშინლად რცხვენოდა, უფროსწორად ეშინოდა, ასე ხომ პირისპირ შეეჩეხებოდა იმ თვალებს, დაცინვითა და აბუჩად აგდებით, რომ იყო სავსე, ვერ ბედავდა მათთან პირისპირ შეხვედრას, რადგან ვერაფერს იტყოდა და მხოლოდ იტირებდა, მას მხოლოდდამხოლოდ ტირილი გამოსდიოდაკარგად..
სახლში დაბრუნებული, დედას, რომელიც ჭურჭელს რეცხავდა უყვებოდა ხოლმე მომხდარს, დედა კი ასე ამშვიდებდა:” ასე, იმიტომ გექცევიან, რომ შენ მათთნაირი არ ხარ, შენ მათზე უკეთესი ხარ და რომ იციან შენნაირი, ვერ გახდბეიან ამიტომ გექცევიანო ასე”
გოგონას საყვარელი დედის სიტყვები გულზე მალამოსავᲘთ ხვდებოდა და ამშვიდებდა. მას მოფერებით” ბუტკო და მტვრიანას ეძახდა, გვანცას ბუთხუზა დედიკო ჰყავდა, ლოყები ისეთი ფუმფულა ჰქონდა, რომ გვნაცას მისი ფჩკვნეტა არ ბეზრდებოდა. მისი საყვარელი მომენტი საღამო იყო, როცა დედა სამსახურიდან ბრუნდებოდა და მდივანზე დაჯდებოდა დაქანცული, მისი ცექი გოგონა კი არ აცდიდა დასვენებას, უმალ კალთაᲘს უდებდა თავს და სთხოვდა თმაზე მოჰფერებოდა.
ო, გოგონა ამ დროს, როგორი ბედნიერი იყო…
ის ძალიან მარტოსული იყო, სულ დათრგუნული დადიოდა, უმეგობროდ.
მასთან მეგობრობა არავის უნდოდა, “განსხვავებულობის” გამო.
ერთ დღესაც კლასში ახალი გოგონა გადმოვიდა, და მარტოსულ გოგონას მფარველი ანგელოზივით მოევლინა. ის ძალიან ლამაზი იყო, მაღალი, სუსტი და ძალიან ჭკვიანი, კარგადაც სწავლობდა, რაც მთავარია დანარჩენებისგან განსხვავებით არᲒაკილობდა გვანცას გვერდით დაჯდომას და მასთან მეგობრობას.
ამდენი ხნის მანძილზე მხოლოდ მან გაუღო გულის კარი გვანცას და დაანახა, რომ ისიც ადამიანია, რომ შეიძლება ისიც მოეწონოთ და მოუნდეთ მასთან მეგობრობა.
როგორც კრუხს ყავს თავისი წიწილები ფრთის ქვეშ, ზუსტად ასე ყავდა “ახალ გოგოსაც” გვანცა, გვერდიდან არ იშორებდა და ეხმარებოდა, სწავლის სტიმულსაც აძლევდა და მალე გვნაცამ სწავლას მოუმატა, გამოსავალიც იპოვა, თუ აქამდე გაკვეთილებს სწავლობდა, თუმცა დაფასთან, ვერ გამოდიოდა და ყვებოდა, ახლა გაკვეთილებს ფურცელზე წერდა, მასწავლებლები, რომლებიც არ ელოდნენ გოგონას ასეთ შემობრუნებას, გაოცებულები და გახარებულნი იყვნენ ასეთი ცვლილებᲘთ.
გვანცას პრობლემა თითქოს გვარდებოდა, თუმცა არა ბოლომდე..
მას მაინც ვერ იღებდნენ კლასელები, რადგან მათთნაირად კარგად არ იცვამდა, არ იყო მაღალი და სუსტი, არც სილამაზით გამოირჩეოდა.
დრო სწრაფად გადიოდა, გვანცას იმ გოგონას წყალობით, რომელიც მიის სეხნიაა ბევრად უმარტივდებოდა სკოლაში ყოფნა. ნელ-ნელა მეგობრებიც შეიძინა და ცოტა გაუადვილდა ცხივრება, სულ ცოტათი…
რაც დრო გადიოდა გვანცას უფრო მეტად უჭირდა თავის პოვნა, არ იცოდა, რა უნდოდა ამ ცხოვრებისგან, რისი გაკეთება უნდოდა, რა ხდიდა ბედნიერს და საერთოდ რა საქმეში უნდ აეპოვნა თავისი თავი..
წლები კი ემატებოდა და იზრდებოდა, მხოლოდ ასაკით სიმაღლით კი არა, მაგრამ ეს კითხვები კვლავ გაუცემელი რჩებოდა, თᲘთქოს მისი ცხივრების მთავარი მიზანი და ამოცანა ის იყო, სხვებს, რომ მიეღოთ. როგორც გამოჩენილი ქართველი მწერალი ჯემალ ქარჩხაძე ამბობს:” იქ, სადაც ყველა მოხრილია, სირცხვილიც კია გამართულად გაიაროვო”
ასაკი კი ემატებოდა, თუმცა, გოგონა, რომელსაც უჩინმაჩუნის მოსასხამი აქვს მოფარებული და უჩინარია, არ იცვლებოდა.
გვანცაც თითქოს შეეგუა ასეთ მდგომარეობას, შეეგუა Და თავის ნაჭუჭში გამოიკეტა, მან თავისი სამყარო შექმნა, სადაც მარტო თვითონ იყო და არავინ სხვა, არავინ მის გარდა…
წერა უყვარდა და მარტობის ჟამს, თუმცა ისდაც სულ მარტო იყო, წერდა, ასე საკუთარი მე გადაჰქონდა ფურცელზე, წერდა გრძნობებზე, ემოციებზე, ყველაფერზე, რაც სტკიოდა, რაც აწუხებდა და მშვიდდებოდა, რადგან ისეთი გრძნობა ეუფლებოდა თᲘთქოსდა მისი ესმოდათ, უგებდნენ..
გვნაცას ხშირად უყვარდა განმარტოება, სადნე ბუნებაში, ლამაზი პეიზაჟის წინ ჩამოსკუპდებოდა და ლამაზი ხედით ტკბებოდა ხოლმე, თან ეს ხელს უწყობდა ფიქრს და წარმოსახვაში ეხმარებოდა.
კვლავ ერთი საყვარელი საქმე აღმოაჩინა, უფროსწორად ამ საქმეში თვისი თავი დაინახა, ეს იყო რაზეც ბავშვობიდან ოცნებობდა, ეა იყო სამაჯურებისა და თმის სამაგრების გაკეთება, მისთვის რთული, იყო, რომ ხედავდა, როგორ არ ირჩევდნენ მას, როგორ არ უნდოდათ მასᲒან ერატად ყოფნა, თამაში, გართობა და ზედმეტი ტვირთი, რომ იყო. არადა გვანცასთვის მართლა დიდი გამბედაობა იყო, რომ.მისულიყო და სხვებთან ერთად ეთამაშა, ეს მისთვისი უკვე გამარჯვებჯს ტოლფასი იყო.
რაც დრო გადიოდა უფრო ითრგუნებოდა და იკეტებოდა თავის თავში, გრძნობდა რომ სხვებს არ უნდოდათ მათთან ახლოს ყოფნა და ის კი ეტენებოდა, ამიტომ გაცლა ამჯობინა.
როგორც შემოსგომის დადგომისას ცვივა ფოთლები ძირს, მანაც ისე დაყარა ფარ-ხმალი და დანებდა…
ყველა ადამიანი, იმსახურებს, რომ მასში შუქი დაინახონ…
შუქი, რომელიც მასთან მეგობრობას, დაახლოებას მოგანდომებს და რომელიც შენზეც გადმოვა…
უნდოდა, რა ხდიდა ბედნიერს და საერთოდ რა საქმეში უნდ აეპოვნა თავისი თავი..
წლები კი ემატებოდა და იზრდებოდა, მხოლოდ ასაკით სიმაღლით კი არა, მაგრამ ეს კითხვები კვლავ გაუცემელი რჩებოდა, თᲘთქოს მისი ცხივრების მთავარი მიზანი და ამოცანა ის იყო, სხვებს, რომ მიეღოთ. როგორც გამოჩენილი ქართველი მწერალი ჯემალ ქარჩხაძე ამბობს:” იქ, სადაც ყველა მოხრილია, სირცხვილიც კია გამართულად გაიაროვო”
ასაკი კი ემატებოდა, თუმცა, გოგონა, რომელსაც უჩინმაჩუნის მოსასხამი აქვს მოფარებული და უჩინარია, არ იცვლებოდა.
გვანცაც თითქოს შეეგუა ასეთ მდგომარეობას, შეეგუა Და თავის ნაჭუჭში გამოიკეტა, მან თავისი სამყარო შექმნა, სადაც მარტო თვითონ იყო და არავინ სხვა, არავინ მის გარდა…
წერა უყვარდა და მარტობის ჟამს, თუმცა ისდაც სულ მარტო იყო, წერდა, ასე საკუთარი მე გადაჰქონდა ფურცელზე, წერდა გრძნობებზე, ემოციებზე, ყველაფერზე, რაც სტკიოდა, რაც აწუხებდა და მშვიდდებოდა, რადგან ისეთი გრძნობა ეუფლებოდა თᲘთქოსდა მისი ესმოდათ, უგებდნენ..
გვნაცას ხშირად უყვარდა განმარტოება, სადნე ბუნებაში, ლამაზი პეიზაჟის წინ ჩამოსკუპდებოდა და ლამაზი ხედით ტკბებოდა ხოლმე, თან ეს ხელს უწყობდა ფიქრს და წარმოსახვაში ეხმარებოდა.
კვლავ ერთი საყვარელი საქმე აღმოაჩინა, უფროსწორად ამ საქმეში თვისი თავი დაინახა, ეს იყო რაზეც ბავშვობიდან ოცნებობდა, ეა იყო სამაჯურებისა და თმის სამაგრების გაკეთება, ასე გულს აყოლიებდა, რადგან კვლავ იგივე სიტუაციაში იყო…
თავი გააქნია, თითქოს ასე ცდილობდა ფიქრებიდან გამოსვლას, თვალზე მომდგარი ცრემლი შეიმშრალა. ყავა უკვე დაელია..
საათს გახედა და წამოიძახა:”ოჰ, რადრო გასულაო”
შემდგეგ მოწესრიგდა და შეკვეთის მისატანად წავიდა მომხმარებელთან.
ყველაზე მეტად ის აბედნიერებდა, სხვისთვის სიხარული რომ მიჰქონდა.