***
დამიგვიანდა შემოთენება,
ღიმილსაც ვერ ქსოვს ტალღების თქეში.
უმისამართო ვიქეც ცრემლებად,
როგორც მდინარე აპრილის თვეში.
აი, ამასაც საღამო ჰქვია,
ნელა რომ იხდის ტანზე სინაზეს
ცრემლის თუ მთვარის სხივების კიაფს
ფრთამომსხვრეულებს ქარგავს სილაზე.
ბრუნავს ნაცნობი სიმღერის ფირი,
და გალობს შენი თვალებით ვნება.
მთლად ასეც არა, და არც ნაკლებად,
ოდნავ დაღლილი და კმაყოფილი.
აი, ამასაც საღამო ჰქვია,
ქარია ისე, ქარიშხალს ბადებს.
რამდენი რამე რჩება უთქმელი,
და მხოლოდ ქარი დახშუის ბაგეს.
როგორც მდინარე, შობილი ახლად
ვეძებ ჩემს ადგილს და ჩემს კალაპოტს,
ამას ისეთი საღამო ჰქვია,
დროს რომ არ გაძლევს სალაპარაკოდ.
სურვილით უზნეო, მზემ ამომწვას მლაშე ტუჩები,
გადავირიე და ავჯანყდი წყალში კალმახი.
ნაცნობ ტკივილებს ქვირითივით დავყრი მიწაზე,
რომ კვლავაც იშვას ფერმიხდილი და მივყუჩდები.
ცა პირქვე დამხობილა შენი თვალებივით,
მინდა გამეხეს მკერდზე საკინძე.
მთლად ასეც არა, და არც ნაკლებად
შემოვიხვიო ამხელა სივრცე.
*** (მეკუბოვე ძია აფრასიონს)
საოცარია, ცხოვრებას ხანჯალივით ორი პირი აქვს,
აკვანიც და კუბოც ერთი მუხისგან გამომითალე …
ბაგეზე მძინარე დილა დამთენებია,
შორიდან რად დამსტირი ძია აფრასიონ?!
… გამოატარეთ !
სამი დღე დაფრინავენ პეპლები სათითაოდ,
აბა რას მიქვიან სამი დღე?
მე გამისტუმრე და შენ საით ძმაო?
დიდი იუმორის პატრონი ხარ, ვინც ადგენ ბედისწერის განრიგებს.
გვასწავლე როგორ განვასხვაოთ ყვავი მერცხლისგან,
შენ არ ამბობდი სივრცეს ესწრაფვიანო შორით?!
ყველა ვერ ხედავს ყვავი რომ მძორ-ლეშით ცხოვრობს,
მერცხალი კიდევ, ეგ უიღბლო, საკუთარ შრომით.
და თუ კი ბრმა ხარ, ვერ გახდები უცებ მისანი,
ვერ დაიკვეხნი რომ მზერა ვით, გზაც გაქვს ურყევი,
მე თავიდანვე დავისახე ჩემი მიზანი,
შენი ხელიდან გასროლილმა სკვითის ისარმა.
ძია აფრასიონ, მუხა მაჩვენე, ჩემი კუბოს რომ დგას საფიცრე,
ნუ გაგეცინება! არ გაგეცინოს, ჩემს საცოდავ ხსოვნას გაფიცებ!
უცნაურია, გიყურებ და გამკვირვებია,
მზერა, რომლითაც კედლებს აჩნევ ვერ წაშლილ დამღას,
შენ ვინ დაგითლის უსულგულოვ ხავსთა სარეცელს?
დამატარებ და ვერ შეგატყვე ოდნავი დაღლაც.
გახსოვს რომ გითხარი, – არ გეშინიათქო ძია აფრასიონ?
ცივად მომაძახე:
– შენსავით გავისტუმრე ასი-ათასიო.
მიდი და არ გაგეცინოს,
არ გაგეცინოს თუ კაცი ხარ ძია აფრასიონ,
აკვანიც და კუბოც, ერთი მუხისგან გამომითალე.
***
ვით ოკეანის ფსკერზე მარგალიტს,
მე დავეძებდი შენს სუნთქვას, უხმოს.
ხან გამსგავსებდი ვარდისფურცლობას,
ახლა? – განწირულ ექოებს ვუხმობ.
ჩემს მკერდზე შენი სურნელი იწვა,
შემოჩვეული თეთრი ნისლივით.
უხმო ღრიალით სიჩუმე იდგა,
და სხვა ფიქრისთვის ვეღარ ვიცლიდი.
სულზე მელაგა წლებად ლოდები,
იმ ლოდებზეც კი ქარი ჰკიოდა,
გელოდებოდი და მოლოდინში,
ყველა შეგრძნება ერთად მტკიოდა.
მიწა უხმობდა ხის ფოთლებს სულთან,
ვარსკვლავმაც ვარდნა იმდენჯერ სცადა,
მტკიოდი, მაგრამ უგონოდ მსურდა,
ცოტაც მეცადა!
ცოტაც მეცადა!
ჰოი, რამხელა პარადოქსია ჩემი სიცოცხლე,
ოცნებამ ვარდთა ყველა ეკალი სულზე დამისო,
და რაღას ვიზამ, გარდა ერთის, რომ წვიმის ქვითინს,
შენს წამწამებზე მოვათავსებ საგულღამისოდ.
***
ღამეა ისევ, დღემ ჩაიარა,
და ფეხაკრეფით ვიღაც მოვიდა …
რა დევს ლანგარზე? – ოღონდ ჩაი არა!
ნეტავ რომ ვთხოვო, ღვინოს მომიტანს?
… სასაცილოა, ფანჯრის რაფიდან ჩანს დილის ლეში,
ცივია მიწა,
კედლები,
ჭერი,
ეს რკინის ჯაჭვიც, რომ მიჭერს ყელში.
წარმოიდგინეთ ნაიარევზე,
ძველი, წაშლილი ლაქა იოდის.
და სწორედ ასე, ყოველი წამი,
ჩემზე განვლილი ერთად მტკიოდა.
დამლპალი სისხლი, არტერიებში აღარ ხურდება,
ჩემთან, ოთახში დაუკიდიათ მუქ-ლურჯი ფარდა.
აქ მხოლოდ მე ვარ, და არაფერი ახმაურდება,
ნიავის ძალით, ძველ ფანჯრების, რაფების გარდა.
ის ისევ იქ დგას,
შავი ლანგრით, მშვიდი იერით.
მაინც მარტო ვარ,
მთელი რიგი სიმშვენიერით.
ფრჩხილებით ვიწყებ კედლის კაწვრას,
ვერ მშველის წერაც,
და ცივ კედელზე მიყრდნობილი მოველი გრიგალს,
როგორც ჭაობში ამოსული ბაბუაწვერა.
