მოესმა რა, მისი ოთახისკენ მომავალი ნაბიჯები, ლიზი დივანზე ჩამოჯდა, ფეხები გადაიჯვარედინა და მომლოდინე მზერა მიაპყრო დახურულ კარს, რომელიც გიომ შემოაღო და ქალის საწერი მაგიდისკენ წავიდა ორივე ხელში ყუთ მომარჯვებული, დადო რა ყუთები მაგიდაზე, ქალმა მისი ყურადღება მიიქცია
– გითხარი არ მიწერო მეთქი, შენ კიდევ შეხვდი კიდეც, არა?! – წყნარი, მშვიდი ტონით კითხა ქალმა
– როგორ გაიგე? – შეკითხვა შეუბრუნა კაცმა და თან მაგიდას მიეყრდნო ზურგით
– ამ წამს გავიგე, თავად აღიარე – უპასუხა ლიზიმ და გიოს გაუღიმა, კაცმა ღიმილი დაუბრუნა, ჯერ გვერდით, დივანზე და შემდგომ კითხა
– როგორი შეგრძნებაა, როცა ხელს გთხოვენ?
– მსგავს რაღაცებს, როდის მერე ხვდები?
– ახლა მივხვდი, ამ წამს, თავად აღიარე
– სწრაფად სწავლობ …
– მეგონა ამიტომაც გიყვარდი … და თან მაგ უზარმაზარი ბრილიანტის ბეჭდის არ დანახვა ფაქტობრივად შეუძლებელია
– მიყვარხარ, რადგან შემიძლია გენდო … და ბეჭედი, ბრილიანტის არ არის, ხომ მიცნობ, ძვირადღირებული აქსესუარი ჩემს დღეში არ მიტარებია
– ანუ გამოდის, რომ დათანხმდი, არა? – მორიგი კითხვა დაუსვა კაცმა, წამოდგა და წელში გაიმართა
– ის ხომ კრიმინალური მეფეა, კრიმინალურ მეფეებს კი უარს არ ეუბნებიან
– იაფასიანი ატმასკა – თქვა კაცმა, ისევ ზურგით მიეყრდნო მაგიდას და შემდგომ გააგრძელა – მარტივი შესამჩნევია თუ როგორ გეცვლება მზერა, გითბება ხმა, როცა მასზე საუბრობ, როგორ გეღიმება, როცა მის სახელს ახსენებ და მთავარი, რა თვალებით უყურებ, როცა მას ხედავ, ეს უკანასკნელი კარგად ვიცი, რადგან ერთ დროს მეც მსგავსად მიყურებდი… მაგრამ რას ვიზამთ, ერთი ქალის ერთგულად არ შევუქმნივარ მამა ზეციერს… გიყვარს, იმის მიუხედავად, რომ იცი რამდენი დრო, ფული და ადამიანი შეეწირა რომ [წყეული] გვირგვინი მოეპოვებინა – დაასრულა რა საუბარი, ხელებგადაჯვარედინებული დაელოდა ქალის პასუხს
– … და როგორ აპირებ ამ პრობლემის მოგვარებას? – უთხრა ქალმა და ცერა თითიც ნიშნობის ბეჭედი მოისინჯა ხელზე
– ეს ხომ უბრალოდ ნიშნობაა ლიზი, ქორწილამდე ჯერაც დიდი დროა, მანამდე კი არც კრიმინალი იქნება და აღარც მეფე
– მაშინ აქ რაღას უდგახარ?
– მეორე პილოტის ყოლას რა აზრი აქვს, თუ ყველაფერზე მე უნდა ვირბინო? – ოდნავი ბრაზით თქვა გიომ, ქალი უცნაურად შეიშმუშნა, მაგრამ არაფერი უპასუხა, ისევ კაცი გამოელაპარაკა
– ისე უცნაურია, არა? ნიშნობის დღეს სამსახურში დაბრუნება
– ფირმას, ჯერაც ჩემი გვარი მხოლოდ იმიტომ არ ჰქვია, რომ..
– კარგი, ხო, კარგი, მაშინ იმედია არ მიწყენ თუ მე დაგტოვებ, პაემანი მაქვს, აი, ის კი ჩემგან ნიშნობის საჩუქრად – უთხრა კაცმა, ხელი ქალის საწერ მაგიდაზე მდგარი ყუთებისაკენ გაიშვირა და დაამატა
– ნახევარი საუკუნის ვისკია, ათეული წლით უფროსი შენზე, ერთიანად ნუ გამოცლი – ქალი მივიდა მაგიდასთან, ყუთი გახსნა და მართლაც ვისკი აღმოჩნდა, მის გვერდით კი ჭიქები, რომელზეც მისი და მისი საქმროს ინიციალები იყო ამოტვირფული
– ჯანდაბა – ჩაილაპარაკა ქალმა და კაცს გახედა – ჯანდაბა – წარმოსთქვა კიდევ ერთხელ და მთელი სხეულით კაცისკენ მიბრუნდა
– ყველაფერი თავიდანვე იცოდი, არა?
– რა თქმა უნდა, შენი აზრით რატომ იყო ყველაფერი ისეთი იდეალური, რომ ერთი წუნიც კი ვერ უპოვე?! – უპასუხა გიომ და წელში გაიმართა კმაყოფილი – შენი საყვარელი იასამნისფერი ყვავილები და ერთი ცალი ეკლიანი ვარდი, ნამდვილი ვარდი, რომელიც ჭეშმარიტად გამოხატავს ვარდობის მთელ მნიშვნელობას..
– მშობლების დალოცვაც კი ჰქონდა, იცოდი? – გიომ გაიღიმა, ხელებით ჯერ მაგიდას დაეყრდნო, შემდგომ კი ჩამოაჯდა
– პირველი ეგ ვუთხარი, როცა დახმარებისთვის მომმართა, მთელი ოთხი საათი ვიარეთ გზაში, თან მხოლოდ შენზე მესაუბრებოდა, ისე, ნათქვამი გაქვს, რომ მთელი ცხოვრებაა ერთად მოვდივართ და რომ ვერაფერ ახალს ვერ მეტყოდა?! მამაშენმა თავისთან დამიბარა, როცა კაცმა თავისი სათქმელი გააჟღერა, და მკითხა “შენი აზრით დალოცვა უნდა მივცე?”, სხვა შემთხვევაში აქ არც მოვიყვანდი მეთქი ვუპასუხე, “მაშინ ჩემი დალოცვა აქვსო” მითხრა თითქოს იმედგაცრუებულმა, ალბათ, იმით რომ კანცოვკა მე და შენ არ აღმოვჩნდით.. მაგრამ რას ვიზამთ, როგორც უკვე ვთქვი, ერთი ქალის ერთგულად არ შევუქმნივარ მამა ზეციერს
– ვერ წარმოიდგენ, ხელი როგორ მთხოვა – უთხრა ქალმა, ისე, თითქოს არც კი უსმენდა კაცის საუბარს
– ხედავ? რუსულს ტყუილად კი არ მასწავლიდი წლების მანძილზე, კაცი მის ელიზაბეტს, გაცნობის დღიდან გაუცნობიერებლად გეძახდა და მეც გადავწყვიტე ესოდენ დაუვიწყარი დღე, უფრო შთამბეჭდავი გამეხადა და შენი ერთ-ერთი საყვარელი ფილმის რუსულად დუბლირებული სცენა დამედგა, მხოლოდ რამდენიმე საათი გვქონდა და დამიჯერე, მთელი ძალით ცდილობდა ბოლომდე გადმოეცა საჭირო და საკადრისი ემოცია.. მგონი ასე იწყებოდა, არა? “Мисс Элизабет” და ბოლოს ასე მთავრდებოდა “Я вас люблю. Со всей страстностью. Прошу вас принять мою руку и сердце.”- ლიზიმ ორივე ხელი პირთან აიკრა და გაოცებული მზერით მიაჩერდა კაცს, გიომ მეტი თავდაჯერებულობით გააგრძელა – მე და ჩემი გოგონები რამდენიმე საათი ვეძებდით შესაფერის კოსტიუმს და მგონი ვიპოვეთ კიდეც, არა? რას იტყვი, წააგავდა მისტერ დარსის? – დაასრულა გიომ და ქალს გაუღიმა, ლიზი ჯერაც არ ინძრეოდა
– ახლა კი უნდა წავიდე, თითქმის 1 საათი გავიდა, რაც დავაგვიანე პაემანზე, მეტ ხანს საკუთარ თავსაც კი არ დაველოდებოდი
– რატომ გააკეთე ეს ყველაფერი?
– უარი ჩემგან არ უნდა მოესმინა, გესმის? კაცი მოვიდა ჩემთან რომ მისთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი გაებედნიერებინა, ისე აღმოჩნდა, რომ ეს ადამიანი ჩემთვისაც განსაკუთრებული აღმოჩნდა და გადავწყვიტე მთელი შემართებით დავხმარებოდი – თქვა გიომ, ჯერ შეჩერდა შემდგომ კი გამეორდა – უარი ჩემგან არ უნდა მოესმინა – ლიზიმ ოდნავ თავი დაუკრა, იმის აღსანიშნად რომ ყველაფერი გაიგო და ამჯერად თავადვე გამოელაპარაკა
– Ага, тогда проста иди уже
– და ასე უბრალოდ გამიშვებ, ყოველგვარი რჩევა-დარიგების გარეშე? – თქვა კაცმა და გასასვლელისკენ წავიდა
– ჰო.. და გიო.. უსაფრთხოება პირველ რიგში.. ყველგან და ყველაფერში – უთხრა ქალმა ჩაცინებით, გიოს გაეღიმა, ზუსტად ამას მოელოდა, ამიტომაც წინასწარვე ჰქონდა მოფიქრებული პასუხი
– ჰა ჰა ჰა, ამას მეუბნება გოგონა, რომელიც თავის ერთ-ერთ იუბილეზე ისე გამოთვრა , რომ არც კი ახსოვს ვისგან დაფეხმძიმდა – მართალია, გიოს გონებაში ეს სიტყვები კარგ ხუმრობად წარმოედგინა, თუმცა რა წამს გააჟღერა, შეძულდა თავისი თავი ამის გამო. ქალს სახე მოეღრიცა, მხიარული განწყობა სადღაც გაუჩინარდა, გიო მაშინვე მიუახლოვდა ლიზის, მის დასამშვიდებლად
– მაპატიე, კარგი?
– იცი, ყველაფერს იმიტომ არ გიყვები, რომ სახეში ამაფარო, როცა სათქმელი გამოგელევა
– ვიცი, ვიცი, მაპატიე, კარგი? ხომ იცი, ყველა საუბარში, ყოველ კამათში ვცდილობ გავიმარჯვო და მავიწყდება, რომ შესაძლოა ჩემი ამ საქციელით, გული ვატკინო, ჩემთვის უახლოეს ადამიანს – ქალმა ხელები საბოლოოდ ჩამოიღო სახიდან და წამოდგა, რამდენიმე ათეული წამის შემდგომ, ისევ კაცმა წამოიწყო საუბარი
– სანამდე აპირებ აქ გაჩერებას?
– გვიანობამდე
– შეიძლება დღეს სახლში მარტო არ ვიყო, პირდაპირ შემოდი , გასაღები ხომ ისევ გაქვს, არა?
– ნუ დარდობ, შეუმჩნევლად შემოვალ
– შეეცადე შეუმჩნევლად შემოსვლისას რამე არ შემოგელეწოს, კარგი?
– წარმოუდგენელია, შეიძლება ქალების ერთგული არა, მაგრამ სახლის ერთგული ნამდვილად ხარ
– და საკუთარი თავის, ამ კაბაში კი უბრალოდ თვალწარმტაცი ხარ
– კარგი მცდელობაა, მაგრამ ხვალ ზუსტად 8 ზე გელოდები აქ, ოფისში
– ხო, კარგი, კარგი, მანამდე ეგ ბეჭედი შეინახე
– რას გულისხმობ
– ბრილიანტის ბეჭდით ხომ არ აპირებ სამსახურში სიარულს?
– ხომ გითხარი ბრილიანტის არ არის მეთქი..
– ზუსტად ეგ ვუთხარი, რომ ეთქვა შენთვის, რადგან სხვა შემთხვევაში არ აიღებდი, მოვუყევი რა შენი დამოკიდებულების შესახებ ძვირადღირებული საჩუქრების მიმართ, რომ ისეთ შეგრძნებას გიტოვებს თითქოს შენს ყიდვას თუ მოსყიდვას ცდილობენ
– მომატყუა?
– შენ ხომ იურისტი ხარ, არა? სწორად შერჩეული სიტყვების წყალობით, არც ტყუილი გამოვიდა და არც სიმართლე … და თან, მაინც რამდენჯერ აპირებ გათხოვებას? უბრალოდ რატომ არ შეირგებ [წყეულ] საჩუქარს?
– საიდან იცოდი რომ დაგიჯერებდა?
– შენ კოდექსებს კითხულობ, მე კიდევ ადამიანებს
– ნარცისო
– ნარცისი, მე? მგონი რაღაც გეშლება
– რა მეშლება, ნარცისი ხარ თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე
– და ამას მეუბნება ქალი, რომელსაც გონია რომ ერთი გაღიმებით ყველას გულის მოგებას შეძლებს
– რას ვიზამ, ჩემი გენების კმაყოფილი ვარ
– და ახლა ვინ არის ნარცისი?
– მაინც რამდენ ქალს იცნობ, რომელიც ამ ასაკში საკუთარ იურიდიულ ფირმას წარმატებით მართვას და საკუთარი თავის ვინმესთვის გაცნობა არც კი ჭირდება, რადგან ისედაც ყველა იცნობს?!
– ამპარტავანო
– ამპარტავნებაა, როცა თავი ვინმეზე მაღლა გგონია, მე კი არ მგონია, უბრალოდ … ვარ
– კიდევ დაფიქრდი მაგაზე, ახლა კი მართლა უნდა წავიდე, ეცადე ვისკი ბოლომდე არ გამოცალო მარტომ და კიდევ ერთხელ მაპატიე იმ სიტყვებისთვის
– სასიამოვნო საღამოს გისურვებ – უთხრა ქალმა და სასმელი გახსნა. გიოს უსიტყვოდ გასვლამ აფიქრებინა ქალს, რომ მორიგი მისეული მწარე ხუმრობა მოაფიქრდა, თუმცა აღარ გააჟღერა.. ამან კი მისი წინა სიტყვები გაახსენა, ლიზიმ ხელები მოიხვია მუცელზე, ხშირად თავს ახსენებდა ხოლმე იმაზე ფიქრები თუ რამდენად სწორად მოიქცა იმ დღეს, როცა უარი თქვა ბავშვზე. მტკივნეული მოგონებები მალევე გაუქარწყლა ტელეფონის ზარმა
– მის ელიზაბეტი გისმენთ
– Need I remind you that ..
– 2 წუთში გადმორეკე – უთხრა ქალმა და ყურმილი დაუკიდა, მომლოდინე მზერა მიაპყრო ტელეფონს და წამით ისიც იფიქრა, იქნებ ისე გაბრაზდა დარეკვას არც აპირებსო, თუმცა, საბედნიეროდ, ეკრანი გაანათა შემომავალმა ზარმა
– მისის ელიზაბეტი გისმენთ
– იცი, უკვე დავინიშნეთ და პირველივე ჯერზე შეგიძლია მიპასუხო, ანუ აღარ მაცდევინო ამდენ ხანს… “მისის ელიზაბეტის” სათქმელად გაითამაშე, არა? წინასწარვე გქონდა დაგეგმილი… წარმოუდგენელი ხარ.
– გმადლობ, ვიცი, მაგრამ იმის სათქმელად არ დამირეკავდი, რაც ისედაც ვიცოდი
– ვიფიქრე … გნახავდი
– იცი, ახლა ცოტა სამუშაო მაქვს – მოიმიზეზა ქალმა და მის მაგიდას დახედა, არანაირი საბუთები არ იყო, მხოლოდ ყუთები ეწყო, “ჯანდაბა” გაიფიქრა უცებ, გიომ ესეც კი გათვალა – სად ხარ? – კითხა ქალმა ბოლოს
– შენთან, ქვემოთ, ავტოსადგომზე
– მოიცა, რამდენი ხანია, რაც იცდი?
– ახლა მოვედი და მაშინვე დაგირეკე
– მოიცა რა იცოდი, რომ …
– გიო …
– გიო – წარმოთქვა ორივემ ერთად, გიო თითქოს წინასწარმეტყველიაო ყველაფერს იქამდე გათვლიდა, სანამ თავადვე მოიფიქრებდა
– იცი, ისე აღმოჩნდა, რონ სასწრაფო საქმეები არ მაქვს, შეგიძლია ამოხვიდე – უთხრა ქალმა და ყურმილი დაკიდა.
კაცმა მძიმედ შეაბიჯა ლიფტში, ისეთი აღელვებული იყო თითქოს პირველ პაემანზე მიდიოდა, არადა გამთენიისას არ დაინიშნენ?! უბრალოდ გაცნობის დღიდან მოყოლებული, მისი სამყარო ამ ქალის ირგვლივ ტრიალებდა და ჯერაც ქალის მოულოდნელი ქმედებებითა თუ სიურპრიზებით იყო აღფრთოვანებული. შევიდა რა ოთახში, ქალის გამომწვევად შემომყურე ლურჯ თვალებში ჩაიძირა და სიტყვის თქმა მხოლოდ მაშინ შეძლო, როცა ლიზიმ გულწრფელი ღიმილი აჩუქა.
– მგონი შენთან პირველად ვარ ოფისში – თქვა კაცმა, და იმის ნაცვლად რომ ოფისში მიმოეხედა ქალს მიშტერებოდა და მისკენ დაიწყო სვლა
– არ მეგონა თუ ითვლიდი
– იცი, მარტივია, როცა ათვლას ნულიდან იწყებ
– გიომ ყველაფერი მითხრა თქვენი ტრიუკის შესახებ – თქვა ქალმა და ცერა თითით ნიშნობის ბეჭედს შეეხო
– აპირებ რომ მეჩხუბო თუ დამსაჯო?
– ოჰ, არა, ჩხუბს … არა – უთხრა ქალმა, ტაში შემოკრა და ყველაფერი ჩაქვრა, მხოლოდ მთვარის შუქი ატანდა ოთახის ერთ კუთხეში, უემოციოდ. ხელის სწრაფი მოძრაობით კაცი დივანთან მიიყვანა და ზედ დააწვინა
– არ გინდა ეს შესანიშნავი მეწამული კაბა შეგხსნა, ჯერ?
– ჩუუ .. , ჩუუ .. – თქვა ქალმა კაცს ზემოდან მოექცა – შემაჩერებელი სიტყვა ხომ გახსოვს? – უთხრა და თავისი სწორი ქერა თმები ჯერ შეიკრა, შემდგომ მაღლა აწია
დამცინი? ეგ მხოლოდ სუსტებს ჭირდებათ – უპასუხა კაცმა, მარცხენა ხელით ქალის მოშიშვლებულ კისერს შეეხო და თავისკენ მიიზიდა … მხოლოდ ემოციური ხმები არხევდა ჰაერის ტალღებს.
