დედამიწას ეძინა. მუდამ გადატვირთული და ცოცხალი ქალაქის მისტიურ მდუმარებას ალაგ-ალაგ მოდარაჯე ძაღლების ყეფა თუ დაარღვევდა, ისიც იშვიათად. ცა, როგორც ლამაზმანის ყელი მარგალიტებით, ისე იყო მორთული მუშტისოდენა ვარსკვლავებით. მთვარე კი უზამაზარი თვალივით დაჰყურებდა მძინარე ქალაქს და ტკბებოდა მისი მათრობელა ჰანგებით.
სადღაც ჭრიჭინა გაფორთხიალდა, გრილმა ნიავმა ბალახის თავთავები გამოაფხიზლა და ერთმანეთში ჩურჩული დააწყებინა. პატარა ვარსკვლავებმა კი დამალობანას თამაში გადაწყვიტეს და ღრუბლებს ამოეფარნენ… თავთავების ჩურჩულზე ფოტლებიც გამოფხიზლდნენ და ცნობისმოყვარეობით დაიწყე ერთმანეთში ხმამაღალი დიალოგი. უეცრად, თავისი მარადიული თავხედობითა და ღიმილისმომგვრელი სიცელქით, მათ მოუსვენარი, შხაპუნა წვიმაც შეუერთდა.
აღმოსავლეთისკენ კი უკვე ნათდებოდა. ქალაქიც თავის ჩვეულ მაჯისცემას იბრუნებდა. ცელქი წვიმა კი არა და არ წყნარდებოდა. თითქოს პატარა ბავშვივით მოითხოვდა მეთამაშეთ, მეთამაშეთო. აი, ორფეხა არსებებმაც დაიწყეს თავ-თავიანთ საქმეებზე სირბილი: ზოგი სამსახურში გარბოდა, ზოგიც კი სახლში ბზუობდა მოუსვენარი ფუთკარივით. მანქანებიც გამოჩნდნენ, ისევ ააღმუვლეს დამშვიდებული ქალაქი…
ყველა სადღაც გარბოდა, ყველას ეჩქარებოდა, არავის ეცალა ცელქი, შხაპუნა წვიმისთივს. წვიმაც გაიბუტა, ადგა და წავიდა….
