Olympus Blog

***
ნანა სასახლეში გაჩნდა, ქეთო შეამჩნია ამიტომ ალექსანდრედ “გარდაისახა” და მიუახლოვდა მას
– მე ვნახავ ბავშვს, შენ დაისვენე – უთხრა გაუღიმა და გზა გააგრძელა “სპეცომ” არ ჩაეხუტა, რადგან ეჭვგარეშედ მიხვდებოდა ქეთო, რომ სხვა იყო, ოთახის კარი ფრთხილად შეაღო, ნანამ, უკვე “ქეთოდ” გარდასახულმა
– გარეთ გელოდებიან მე დავრჩები ბავშვთან – უთხრა და ოთახის მეორე მხარეს წავიდა, რომ “ჩახუტების ელემენტიც” გამოერიცხა,
– ვინ არის?- კითხა კაცმა, როცა კარი გამოაღო
– გაოცდები – უთხრა ნანამ და მზერა მოაცილა რა კაცს, ბავშვებისკენ წავიდა, როცა კარი მიიხურა, ბავშვთან მივიდა, ცოტა ხანს უყურა
– მეც ასეთი დაუცველი ვიყავი, მშობლების ცოდვები შვილებზე გადადის ასე არ არის?! – რიტორიკულად იკითხა რა, ამით ეცადა თავი გაემართლებინა, ნიღაბი, რომლითაც ბავშვს ჟანგბადი მიეწოდებოდა, შეხსნა ბავშვს და გაუჩინარდა

რუსა ოთახში შევიდა, როცა ხილვა ჰქონდა და ჯერაც “არ დამდგარი რეალობა” დაინახა. პატარა გოგონას მკვლელობით ნანამ, “დროით მიმდინარეობა” შეცვალა, რიდი წყალობითაც ჰქონდა ხილვა რუსას. ქალი გვერდით გადგა, სამზარეულოს ოთახში შევიდა, შემდგომ უკან დაბრუნდა, ფანჯარას მიეყრდნო და თამბაქოს გაუკიდა. გონებაში ნანას და მთელ მათ ამბავს იხსენებდა, სანამ ფანჯარა არ შეაღო.

ტელევიზიაში ამბობდნენ, რომ გაზმა გაჟონა და აფეთქება მოხდა, თუმცა საბედნიეროდ არავინ არ დაშავებულა

რუსამ მორგში გამოიღვიძა, თავი წამოსწია, მიშტერება იცნო, თავი მიაბრუნა, იქვე ბნელ კუთხეში მჯდარი ქალბატონი იცნო, მისტერ კაპლანიც ფეხზე წამოდგა

– გამარჯობა, შეიძლება შემოვიდე? – კითხა კაპიტანმა ანასტასიას, კარის ზღურბლზე ატუზულმა
– ცხადია – უხასიათოთ უპასუხა ქალმა
– აქიდანვე გეუბნები, რომ აქ დასახმარებლად ვარ
– ალექსანდრემ მოგიყვა ჩემზე? შენც გიჟი გგონივარ?
– ცხადია, არა!
– ვითომ რატომ? – ცინიკურად კითხა ანასტასიამ, კაპიტანმა თავიდანვე იცოდა, რომ მარტივი არ იქნებოდა მასთან საუბარი, მართალია ოჯახის წევრები იყვნენ, თუმცა ანასტასია მოსისხლე მტერივით ექცეოდა და ესაუბრებოდა … მუდამ! იქნებ ამ დღის შემდგომ ყველაფერი მართლაც შეცვლილიყო
– გიჟმა არ იცის, რომ გიჟია, ანუ არ გეცოდინებოდა, რომ გიჟი ხარ – ნატამ თვალები მოხუჭა, ბოლომდე არ იყო დარწმუნებული, რომ სათქმელი ანასტასიას გასაგებ ენაზე თქვა
– ამასწინ, სიკვდილს გადამარჩინე, გამოდის “დაქალოშკები” თუ “დაქალოჩკები” ვართ? – გამომწვევად კითხა ანასტასიამ კაპიტანს, მთელი ძალით უნდოდა მისი აგდება და გაღიზიანება, თუ გამოუვიდოდა. შეეძლო “1 სიცოცხლის ვალიც” დაევიწყებინა, პაუზის მერე დაამატა
– მე ხომ მადლობაც არ მითქვამს?! – აშკარად რიტორიკული კითხვა დასვა, ქალი უბრალოდ ერთობოდა და ძალიან მოსწონდა ასეთი დამოკიდებულება, კაპიტანი თვალში არასდროს არ მოუდიოდა, ამიტომ მისი გაღიზიანება სიამოვნებას ანიჭებდა
– არც არის საჭირო, ოჯახში მადლობას არ იხდიან, ჩემი მოვალეობა შევასრულე, ოჯახის წევრი დავიცავი! – ანასტასიამ პირი გააღო, მაგრამ მალევე მომუწა, ისე აღმოჩნდა, რომ მის წინ მდგარი გოგონა არც ისეთი სულელი ჩანდა, როგორც გამოიყურებოდა ან მისი ასაკის პირობაზე უნდა ყოფილიყო
– დახმარების გეგმა, როგორ წარმოგიდგენია? პრეზენტაცია გაქვს მომზადებული თუ ორალურად[ზეპირსიტყვიერად] აპირებ გადმოცემას?
– ჯერ ალქიმიკოსშაზე მომიყევი უფრო ვრცლად
– გამომეცხადება და გამომელაპარაკება ხოლმე , თავიდან წარმოსახვის ნაყოფი მეგონა მეც, მაგრამ გიჟი არ ვარ! როგორც თავად აღნიშნე. არც სინდისი მაწუხებს, შანსი მომეცა მტერი “დამედუღებინა” და მეც გამოვიყენე, ისევ იმავეს ვიზამდი
– აწიგნები გადავქექე და არსაც არ წერია ალქიმიკოსებზე არაფერი, ზოგიერთს მხოლოდ აზრი აქვს თუ რა შეუძლიათ
– კი, მეც ვერაფერი ვნახე
– ხშირად გაქვთ დიალოგები?
– შეიძლება ითქვას, რომ კი – ბევრი ფიქრის მერე უპასუხა ქალმა
– და ლექსიკა?
– რა ლექსიკა?
– მისი ლექსიკა როგორია, მსგავსია თუ განსხვავებულია –
– ღმერთო მაღალო – თქვა ანასტასიამ, მივარდა კაპიტანს და ძლიერად ჩაეხუტა
– მართალი ხარ, მისი ლექსიკა იმდენად განსხვავდება ჩემგან, რომ ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი ვერ იქნება … უხ, რაღაც მომენტში ვფიქრობდი, რომ გავგიჟდი’მეთქი, მაგრამ ლექსიკა ,,, – ისევ ძლიერად ჩაეხუტა კაპიტანს ანასტასია და დაამატა
– როგორც აღმოჩნდა , ალექსანდრეს მხოლოდ ლამაზი თვალის ჭრილის გამო არ აურჩევიხარ მეორე პილოტად … ფაქტობრივად მეორედ იხსენი ჩემი სიცოცხლე სიკვდილისგან, თვითმკვლელობის ვარიანტებზეც კი ვფიქრობდი ხოლმედა … მადლობა!
– როგორც უკვე გითხარი, ოჯახში მადლობას არ იხდიან

ალტერნატიული სახელი “კაპიტანი” & კაპიტანი

როდესაც საჭადრაკო მაგიდან დიდი ბიჭები და გოგონები მიუსხდებიან, პაიკს უფრო მეტი შანსი აქვს ლაზიერად გახდომის, ვიდრე ლაზიერს, ცოცხლად დარჩენის

[ავტ შნშ: ავტორი ბრჭყალებში მოიხსენიებს ნანას შესატყვის ნაცვალსახელებს და “მასთან” დაკავშირებულ ეპითეტებს. “არარსებული” [?] ემოციური ფონისა და “მისი” მნიშვნელობვნების უკვდავსაყოფად!]

“პაროი”, მოთამაშეს უწევს გასწიროს ლაზიერიც კი იმისთვის, რომ გაიმარჯვოს

***
ტატომ გახედა ნანას, რომელსაც ბავშვივით ეძინა, მანქანა ნელ’ნელა შეაჩერა და გადაუხვია, თან სმს გააგზავნა

***
– აკი გითხარი ტატო ჩვენი კაცია’მეთქი – გაიღიმა გენერალმა და სმს აჩვენა კაპიტანს
– Он же её любит?
– ну тогда ему трудно было бы её так предать!

***
– ეს სად მოვედით? – კითხა ნანამ, როცა ახალგაღვიძებული “კნუწიკივით” გაიზმორა, ტატომ არაფერი არ უპასუხა. ქალს ეს ცუდად ენიშნა, მაგრამ არ შეიმჩნია. კაცი მანქანის “კაპოტს” დაეყრდნო და თამბაქოს გაუკიდა
– ვინმეს ველოდებით? – იკითხა ქალმა, ასე ნამდვილად არ წარმოედგინა მოვლენების განვითარება, ახლა ინანა, რომ ასე უბრალოდ მიენდო სხვას! თავის თავთან კავშირს ვეღარ გრძნობდა, მიმოიხედა, აქ არავინ არ იყო თითქოს ვიღაც ან რაღაც ენერგიას ართმევდა და ტატოს გახედა ,კაცმა თვალი არ გაუსწორა, თუმცა უპასუხა არ დასმულ კითხვაზე
– ეს “წმინდა მიწაა”, არწივის ბუდეში ყველა თანასწორია, მოკვდავიც, უკვდავიც და თვით ალქიმიკოსშაც კი – სანამ ქალი შემდეგ კითხვას დაუსვამდა ” სტუმრები” შეამჩნია
– თვალებს ვერ ვუჯერებ, ეს მართლა შენ ხარ და თან ცოცხალი! – წარმოსთქვა კაპიტანმა, “კაპიტნის”, ნანას დანახვისას. ალექსანდრე ჩუმად მოჰყვებოდა და მთელი ძალით ცდილობდა “მისი” თვალები არ დაენახა
– უფროსების მაგიდასთან სკამს, თავისი საფასური აქვს – თქვა კაპიტანმა თავმომწონედ და გააგრძელა
– ამ დროს არავის ნდობა არ შეიძლება “პაროი” საკუთარი თავისიც კი!
– მოდი, გამოვიცდნობ, შენ ხარ ის ხომ? გოგონა, რომელსაც ჩემს სახედ და ხატად ქმნიდნენ ათობით წლის მანძილზე, ჩემი გაუმჯობესებული ვერსია? ჰაჰ, იაფასიანი ასლი! – უთხრა “კაპიტანმა” კაპიტანს,
– როდესაც საჭადრაკო მაგიდან დიდი ბიჭები და გოგონები მიუსხდებიან, პაიკს უფრო მეტი შანსი აქვს ლაზიერად გახდომის, ვიდრე ლაზიერს, ცოცხლად დარჩენის! – ნიშნის მოგებით უთხრა ნატამ ნანას, “კაპიტანმა” თვალები გადაატრიალა და ტატოს მიუბრუნდა, როცა მიხვდა, რომ დააღალატეს!
– За Что? – კითხა ნანამ ტატოს
– როგორც ადრე გითხარი, ჩემი ბავშვის უსაფრთხოება არის ჩემთვის უპირველი!
– მეც დავიცავდი შენს წყეულ ბავშვს!
– არა თუ მასში 600 წლის წყეული ჯალათი ჰყავს, “შენს ჯერაც ქმარს” განსხეულებული და თავად მითხარი რომ გიყვარს …ისევ! შესაბამისად მას ვერ გაიმეტებდი მოსაკლავად! და მე უბრალოდ სხვა გზა არ დამრჩა. “ბავშვი” უნდა დამეცვა … ნებისმიერ ფასად!
– Что?
– ეთა პაკროვსკაია!
– გამოსავალს მაინც ვიპოვიდით … ერთად!
– სიტყვა ერთად პარტნიორობას გულისხმობს თუ მსახურებას, იცი, ცოტა დავიბენი, ვალტერი მაშინ შეცდა, როცა ჩათვალა რომ მსახურად დამიყენებდა! – უთხრა თავისი სიტყვები ტატომ ნანას
– Touché, ჩემი სიტყვა, ჩემ წინააღმდეგ
– მაპატიე, “კაპიტანო”
– მაპატიე, მხოლოდ ამის თქმა შეგიძლია, არა?
– სიტყვაზე მენდე და კიდევ ჩემი ბრალია что ли ? მე ხომ საერთაშორისო დამნაშავე ვარ. და მეც ისევე როგორც ყველა სხვა, აღიარებული მატყუარები ვართ. 60 წამში შემიძლია უბრალოდ გავუჩინარდე. აი ამ მომსახურებას ვთავაზობ ჩემს კლიენტებს, მაგრამ შენმა წყეულმა “ჯერაც ქმარმა” იცის ჩემი “ბავშვის” შესახებ და რომ გავუჩინარდე უბრალოდ “მიაკითხავს” მას და “გამოიცეკვებს” და მე ამას უბრალოდ ვერ დავუშვებ, ახლა, როცა ჩემი “კვერცხები” მის “ხელშია” ვალდებული ვარ “ჩემი მეფე წავაქციო” და უბრალოდ დავნებდე!
– I have told you from the beginning, I would sacrifice anyone and everyone to protect her!
– Even me?
– Even you!
– მაგრამ მე ხომ ვალტერი გამოვკეტე რა შენში ამათ მკვდრეთით აღგადგინე …
– მე არ მითხოვია! ეს მხოლოდ საკუთარი თავისთვის გააკეთე, ვალტერის გადაგდება/ჩამოშორებას პირველივე შესაძლებლობისთანავე აპირებდი, ნებისმიერ შემთხვევაში. შენ მე გამაცოცხლე, მადლობელი ვარ, უბრალოდ, სინამდვილეში, ეს საკუთარი თავისთვის გააკეთე, რადგან არ გინდოდა რა მარტო დარჩენილიყავი და გებრძოლა, ამიტომ გადაწვიტე ჩემთვის სიცოცხლის ჩუქებით “დაგები” – უპასუხა ტატომ ნანას და გენერალს გახედა
– მე ჩემი პირობა შევასრულე! –
– შენი ბავშვი უსაფრთხოდ იქნება, შენს ენაზე რომ გითხრათ, “ატვეჩაი” ვარ… – და ხელი ალექსანდრესკენ გაიშვირა
– თ!

ანასტასია ლაპშინა, ასევე ცნობილი, როგორც გარეული რუსი პანტერა, იქვე იმალებოდა და მიზეზს ეძებდა ტატოც გაეყოლებინა ხურდაში და თითქოს ტუზი დაეცა, გადახტა, შუაში ჩახტა თავისი მახვილი მოიქნიადა წრიულმოძრაობით ნანას თავი წააცალა, ტატოს კი ტუჩებში გადაჭრა
– თქვენი აზრით, ამ მახვილს ქორისთვალა ჩამომაკიდინებს თავის მუზეუმში? რადგან ერთოულად ორი “უძლეველის” სისხლია მირჩენილი, პირველყოფილი ვამპირის ვალტერის და ალქიმიკოსშას! – როცა ალექსანდრემ ნაბიჯის გადადგმა დააპირა, ანასტასიამ ჯავშანი აისხა და მეორე მახვილი მოიმარჯვა
– Стой где стоишь! And I am not gonna ask you twice. Одна женщина обидела и ты готов мстить всему миру! – ალექსანრე შეჩერდა და მთელ რიგ ფრაზებს დუმილით ამბობდა
– აი, ასე უნდა დამარხო ანტიკვარი! – თქვა გამხიარებულმა ანასტასიამ და გადახედა ერთმანეთზე დაკლუკ “წყვილს”
– როგორც ჩანს შენმა გაკვეთილებმა ნაყოფი დადო, ორივემ ვიცით , რომ ის ყოველთვის ხელშეუხებელი იყო შენთვის, გამოგხედავდა რა “დაგიsubmitებდა” [დაგიმორჩილებდა] აი, სად გამოგადექი, მუდამ შენი გარეული რუსი პანტერა! მე ის გავაკეთე, რაც ადრეც გითხარი, მას ვერ აჯობებ, მაგრამ შეიძლება მოკლა!
– ტატოს მოკვლა არ იყო აუცილებელია! მოკავშრე იყო. – ამოთქვა ბოლოს გენერალმა
– მიმიფურთებია ასეთი მოღალატე მოკავშირისთვის! Потом ещё и спасибо скажешь, когда-нибудь
– შეიძლება მოღალატეა, მაგრამ მისი გაგება ადვილია , არაფერზე უკან დამხევი არ არის მშობელი შვილის დასაცავად, ვიღაც მზად არის გადაწვას მთელი მსოფლიო, საყვარელი ადამიანის დასაცავად, მისი გაგება შემიძლია – თქვა გენერალმა და კაპიტანს გახედა, როცა გოგონას მზერა დაიჭირა თვალი მოარიდა და ისევ ანასტასიას მიუბრუნდა
– აქ როგორ მოხვდი?
– მე ხომ ახალი გენერალი ვარ, თვალები და ყურები ყველგან მყავს! ნაუცბათევად, რომ აქეთ წამოხვედით ცუდად მენიშნა, არ მეგონა თუ “ისიც” აქ დამხვდებოდა – ანასტასიას ნერვები მოეშალა, ისევ ნაცვლასახელით რომ მოიხსენიებდა “მას” ამიტომ
– ნანა – თქვა და როცა ალექსანდრემ წამში დაიწყო გარდასახვა ღიმილი სახეზე შეახმა. “წმინდა მიწაზე” არანაირი ჯადოსნობა არ მოქმედებდა და ვერავინ ვერ გამოიყენებდა როგორც ჩანს ალექსანდრეს გარდა. კაპოტანმა მაშინვე იმარჯვა. წამორსთქვა ჯადოსნური სიტყვა
– ალექს, lütfen! და კაცმაც მიიღო ადამიანის ფორმა – ანასტასიამ გახედა კაპიტანს და პირველად გამოხატა მადლიერება მის მიმართ. ქალმა გაიაზრა, რომ კაპიტანთან ვალში იყო, ერთი სიცოცხლით! ერთი ციტატაც მოაგონდა, დიდების მწვერვალზე ყოფნისას, ყველაზე ფრთხილად უნდა იყო, სწორად მაშინ მოგაკითხავს ეშმაკი! ანასტასია ჩაფიქრდა. ალექსანდრე ხომ არც კი თამაშობდა, თუმცა მისი ყოველი საჭადრაკო ფიგურა იმ დონეზე გაწვრთნა, რომ თამაში არ დასჭირდა ისე მოიგო, ყველამ იცოდა საკუთარი საქმე, მან კი როგორც დირიჟორმა სიმფონია დაუკრა. იქნებ ალექსანდრე არც იყო მოთამაშე. არამედ დირიჟორი?!

– აქ რა ხდება? – იკითხა ღვთისნიერამა, ნიკო მესხმა, როცა მათ მიუახლოვდა
– განსაკუთრებული არაფერი, ვერ შემდგარი “რომეო და ჯულიეტა” [წყვილი] დავაკალი ერთმანეთს! ისე, როგორი ირონიულია მარიამ სტიუარტმაც განა ასე არ დაასრულა სიცოცხლე? თავის მოკვეთით! – გაიღიმა ანასტასია
– მეორე ირონია, მთელს მსოფლიოში ათი ათასობით ფანატიკოსი ელოდა, აგერ უკვე 200 წელია, რომლებიც მოკვდებოდნენ და მოკლავდნენ მისთვის, “მან” კი ის გამოარჩია, რომელიც პირველი დღიდან “მის” ჩვენთვის, შენთვის, გადმოცემა ჰქონდა განზრახული! … ბრავა … – თეატრალური ტაში დაუკრა
– გაღიარებ ალექს! არ მგონია ოდესმე ეს მე შევძლო, თან რამდენი წლის წინ გათვალე ეს წარმოდგენა? – ანასტასიამ კაპიტანს გახედა
– ეთათი ლიზი, ლიზით ტატო, ტატოთი კი “ის” დააბი! ეს რომ საჭადრაკო პარტია იყოს ყველაზე საზიზღარი იქნება ისტორიაში!
– მორჩი? – კითხა ნიკომ. ანასტასიას არ მოეწონა უბრალო მოკვდავისგან ასეთი უხეშობა, საკუთარი თავს რამდენის უფლებას აძლევს?! მაგრამ ალექსანდრეს სიტყვები გაახსენდა, როცა ნიკო ერთმა უბრალო კითხვამ მასზე, როგორც გენერალშაზე და მის თვითშეფასებაზე იმოქმედა, პრობლემა საკუთარ თავში უნდა ეძებნა … სწორედ!
– გვამებს მე დავმარხავ! ამაზე ახალგაზრდებისთვისაც მიმიყრია მიწა – თქვა ნიკო მესხმა, ანასტასიამ თვალებში შეხედა კაცს, შეეძლო ის იმდენად პატარა ხორცის ნაჭრებად აეკუწა, რომ მხოლოდ ღმერთი შეძლებდა მის გამთელებას, თუმცა იყო ამ მამაკაცში მართლა რაღაც “ღვთიური”, ალბათ ამიტომაც ეძახდნენ “ღვთისნიერს” და ცხოვრებაში პირველად იმის ნაცვლად, რომ შეტევაზე გადასულიყო რა თავისი გაეტანა ანასტასიამ თავი ოდნავ დახარა და ნაბიჯი უკან გადადგა და გენერალს გახედა, ალბათ ამიტომაც ეძმაკაცებოდა ალექსანდრე, მერე ისევ ღვითსნიერს შეხედა. ამ 60-70 წლის ჭაღარა მოხუცში აშკარად იყო მამაკაცური ფერომონები, როგორც მას როგორც უკვე გენერალშასაც, თუმცა მიანც ქალს, “მორჩილებისკენ” მოუწოდებდა

***
– არ მეგონა, რომ ჩემი სხეული ჩემი შეზღუდვა იქნებოდა, მადლობა დიდი
– ნანა? – იკითხა ანასტასიამ დაპანიკებულმა
– ახალ უნდა წავიდე “მელოდია მაქ დასადები” და ერთ “ცეკვას” აუცილებლად გადავინახავ… ჩვენთვის!

***
– ალექს? – ანასტასიამ ალექსანრეს დაურეკა. კაცი მიხვდა, რომ რაღაც მოხდა ამიტომ უბრალოდ მშვიდად უპასუხა მისეული ტრადიციული წაკბენის ნაცვლად
– წყეული გველეშაპი გამოვაღვიძე და არ ვიცი რა ვქნა
– მხოლოდ ერთი კითხვა მაქ – მყისვე უპასუხა კაცმა
– სისხლი სდის? – ანასტასიას გაეღიმა ეს ხომ თავისი საფირმო წინადადება იყო. “თუ სისხლი სდის, “ზნაჩიტ” მოკვლაც შეიძლება!

– It is done – თქვა რუსამ და შუბლზე აკოცა ქალს
– it is done – ნანას ცრემლი ჩამოუვარდა მარჯვენა თვალიდან. რუსამ შეუწმინდა ცრემლი და დაუკოცნა მარჯვენა დამწვარი და დასახიჩრებული ლოყა. მართალია ალექსანდრე ისევ გადაიმტერა, მაგრამ ფეხებზე ეკიდა, რადგან მიცემული პირობა შეასრულა. 200 წლის წინ, განადაგრუბულ მიწაზე იპოვა მომაკვდავი და სახე დამწვარი გოგონა . მაშინვე უკვდავად მოაქცია, მაგრამ გოგონა უკვე პარალიზებული იყო. თვით მმართველი ოჯახის “სამეფო” სისხლმაც კი მხოლოდ უკვდავება მისცდა და სიცოცხლე შეუნარჩუნა. უკვე დაზიანებული სხეულის ნაწილები ვეღარ გაუმთელა მაშინ მისცდა პირობა რუსამ, რომ “სისხლს აიღებდა” [შურს იძიებდა}. მთელი ეს ასობით წელი ალექსადრე თითქოს ყნოსვით გრძნობდა რა მის გამოჩენას და ამიტომ სათოფეზეც კი ვერ უახლოვდებოდა ვერც მას და ვერც დედა’დედოფალს … დღემდე!

– It’s done! – თქვა რუსამ … ისევ!
– სისხლი ავიღე, უკანასკნელი დედა’დედოფალი მკვდარია! – წელში გასწორდა
– გმადლოიბ, ერთგულებისთვის! – უთხრა ნანამ – ხელი მკერდში სტყუცა და გული ამოგიჯა. რუსას სხეული დაეცა, კარის გაღება და ტატოში განსხეულებული ვალტერის შემოსვლა ერთი იყო
– დროა! – უბძანა ვალტერმა – ნანა წამოდგა ხელის თითები და კისერი გაატკაცუნმა და “ტატოში განსხეულებულ” ვალეტერს მიუახლოვდა
– გეტკინება
– არ მადარდებს, რა ხანია ველოდები … – ნანამ ჯერ მკერდზე, შემდგომ სახეზე აუტანა ორივე ცხელი და როცა კამა “ერთი ხოშიანად” ამოიკივლა ხელები უშვა
– Добро пожаловать в живых! – უთხრა ნანამ აღტაცებით, დარმუნებული არ იყო, რომ “პირველივე მისვლაზე” გამოუვიდოდა
– რა? როგორ? რანაირად? – ტატო პანიკაში აღმოჩნდა, როცა “გაცოცხლდა”
– მოკვდავის სული და სხეული ერთმანეთთან არის დაკავშირებული, უკვდავის მოკვდავში ჩასახლების პრივილეგია აქვს , ის მხოლოდ ბუნებრივი სიკვდილით მოკვდება, ეს უკვდავებას გაქვს იმ განსხვავებით, რომ შენი მოკვლა მხოლოდ დროის სვლას შეუძლია და აი, მას კი, ნამდვილად ვერ გადაურჩები
– მერე ვალტერი?
– მეტად აღარ შეგვაწუხებს, მაშინ შეცდა, როცა ჩათვალა, რომ მსახურად დამიყენებდა – გადაიკისკისა ნანამ
– ჯერაც ვერ ვიჯერებ – მთელი სხეული მოისინჯა ტატომ
– ეს როგორ შეძელი?
– განა თავად არ მითხარი ერთელ, რომ ჯადოსნური ვიყავი? მე ხომ ალქიმიკოსი ვარ, ძვირფასო!
– You remember?
– Every.Single.Word

– რუსას მკვლელობა საჭირო არ იყო
– ის ხომ მომავალს ხედავს? თუმცა, “მამენტ”, ბევრი ვერაფერი ნათელხმილველშაა, მისი მკვლელობაც კი რომ ვერ დაინახა – თავი გასწია ნანამ ჯერ მარცხნივ, მერე მარჯვნივ და გაეღიმა
– ნუ ნერვიულობ – დაამშვიდა ქალმა
– ამ ქვეყნად ძალიან ცოტა რამ არის, რაზეც ღირს ნერვიულობა
– ჩემი აზრით საერთოდ არაფერზეც არ ღირს ნერვიულობა, უბრალოდ თმას გითეთრებს
– და სიყვარულზე რას იტყვი? – ჩაეკითხა ნანა ტატოს
– ეჰ, ვშიშობ, ჩემთვის დაგვიანებულია
– დაგვიანებული?
– დიახ, ძვირფასო, ათობით წლის წინ განდიდება ვამჯობინე და დავტოვე საყვარელი ქალი, ეულად, მაგრამ ყველაზე სამწუხარო ის არის, რომ დროში უკან რომ დავბრუნდე არ ვიცი როგორ მოვიცქცეოდი, ჩემთვის პირველობა [ ვიყო პირველი] მოცემულებობაა აი, ურთიერთობები და ოჯახი არ ვიცი … არ ვიცი
– ზუსტად იქამდე არ გეცოდინება, სანამ არ ცდი
– შენთვის მარტივი სათქმელია. შენ უკვდავი ხარ და მთელი მსოფლიოს დრო გაქ შეცდომების დასაშვებად და მათ გამოსასწორებლად მე კი …
– მაგრამ გულს ხომ მაინც ვერ უბრძანებ …
– გამოდის ალექსანდრე ისევ გიყვარს?
– მე ხომ მხოლოდ წეღან “დავიბადე”, მსგავს რთულ კითვხებზე პასუხი ჯერაც არ შემიძლია
– რა არის რთული კი თუ არა? – გაღიზიანება დაეტყო ტატოს ხმაში
– რომ მოვკვდი, 200 წლის წინ, მასზე სიგიჟემდე შეყვარებული ვიყავი და მხოლოდ წეღან “გავიღვიძე”, სად გაქრებოდა ეს გრძნობა? ვეფხვი შეჭამდა? თუ არწივი წაიღებდა?
დუმილი
– შენზე რას მეტყვი, შენი ჯული როგორ არის?
– ეჭვიანობ?
– ჰაჰ , 100 რაღაცა წლით უფროსი ვარ შენზე და თუ ქვეტექსტით იმას მეკითხები, რასაც ზოგადად გულისხმობენ ხოლმე, მოკვდავები ამაზე პასუხი თავადაც იცი, შენ, შენი წილი საქმებ გაქ გასაკეთებელი, მე ჩემი. ჩვენ შორის ეს “რაღაც”, ღრმა პარტნიორობაა … მხოლოდ!

– ვიცეკვოთ? – გამომწვევად უთხრა კაპიტანმა გენერალს. შეიხსნა ხელთათმანი და ესროლა! ხელთათმანი კაცს სხეულზე მოხვდა და ძირს დავარდა, ალექსანდრემ თავი გაუქნია, თუმცა ნატა ასე მარტივად დანებებას არ აპირებდა
– ვითამაშოთ!
– განა ორივე არ შეგვიძლია?
– კასაბლანკა?
– ცხადია! მიხეილ ტალი ბორის სპასკის წინააღმდეგ 1979 წელი მონრეალი 10 რაუნდი
– ტალი გინდა იყო?
– არაა! ჩვენ შორის შემტევი მხოლოდ შენ ხარ!
– უკაცრავად?
– კაცრავად! – წაკბინა კაპიტანმა
– რომელი სვლიდან?
– მე’12
– ხომ გახსოვს, რომ ეგ “იგრა” ტალმა მოიგო?
– მისი ბედის გაზიარებას არ ვაპირებ!
– Cxd5 – სვლა გააკეთა გენერალმა.
– გეშინია ჩემი?- უთხრა კაპიტანმა, საპასუხო სვლაც უთხრა გონებაში და მიმოიხედა. ირგვლივ ქეთო, კოტე, ლუკა იყვნენ. კაპიტანმა წამში “გამოიცვალა” [ჯავშანი აისხა] რა დიდ ვრცელ ეზოში გავიდა. ალექსანრემ ქეთოს გახედა, ქალმა თვალები გადაატრიალა, მომღიმარმა. ალექსანდრე დადგა გოგონას წინ, მახვილები მოიმარჯვა და ჯავშანი აისხა, მარცხენა ხელის მახვილი ხელში შეათამაშა, ნაჯახად “გარდასახა” და შეტევაზე გადავიდა. კაპიტანმა შეტევა მოიგერია, გაქცევას არ ცდილობდა და არც გენერალი ცდილობდა თავს დასხოდა სწრაფად. თითქოს იპრანჭებოდნენ ან რაც უფრო რეალისტურია, სტრატეგიულად გეგმავდნენ რას გააკეთებდნენ. ლუკა ქეთოს მიუახლოვდა
– არ ინერვიულო, ეს უბრალო გამოცდაა – გადაუჩურჩულა ისე, რომ არავის არ გაეგო
– რისი ან ვისი? – კითხა ქეთომ ლუკას, მაგრამ კაცმა უპასუხოდ დატოვა

ალექსანდრემ მახვილი მოიქნია, კაპიტანმა ერთი დაუბლოკა სწრაფად მობრუნდა და თავისი ამხვილი მოუქნია, გენერალი არ ელოდა, ბოლო წამს გაიწია უკან, მაგრამ მახვილის წვერმა სახე მაინც გაუკაწრა, ნატამ სახეზე ჯავშანი შემოისხა და ენა გამოუყო, ალექსადრეს ნაკაწრი იქვე შეუხორცდა

– მგონი კითხვა დაგისვი! – უთხრა ქეთომ ლუკას, ამჯერად ხმამაღლა, ლუკამ ჩაიღიმა და ისე გადაუჩურჩულა
– უბრალოდ არ უყურო, არამედ დააკვირდი კიდეც! თუ გინდა, რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგათ უკან იმისთვის, რომ უკეთ დაინახო ” სრული სურათი”
– კოტე – ჩაილაპარაკა ქეთომ. ლუკამ გაიღიმა ქეთო აკვირდებოდა როგორი დაძაბული ჩანდა კოტე და უფრო ახლოს ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა წინ ” საცეკვაო მოედნისკენ”
– ახლა მიხვდი? – სარკასტულად კითხა ლუკამ
– ცხადია, რატომ უბრალოდ არ ვკითხავთ?
– ნუ, ალექსანრეს ხომ იცი ან “თეატრალნა” ან არანაირად , ვერაფერს ვერ იტყვი, თუ ვერ გაერთო ისე არ შეუძლია
– ქეთომ უპასუხოდ დატოვა ლუკას კითხვა, რომელიც მისი ნათვამის ქვეტექსში იგრძობოდა
– მითხარი, რას ფიქრობ? – ქეთო ისევ დუმდა

ალექსანრემ მისი ასლები შემოიკრიბა და კაპიტანმაც იმავეთი უპასუხა, ერთმანეთს უყურებდნენ მათი ასლები კი “ერთმანეთში ცეკვავდნენ”
– ერთ გუნდში არიან, მაშინაც კი როცა იბრძვიან ! – გადაულაპარა ლუკამ ქეთოს. ქალმა გაიგონა, მაგრამ არ შეიმჩნია

ერთ წამში ალექსადნემ ყველა ასლი გაქრა, კაცმა ღრმად ამოიხვნეშა
– ორსახოვანა [ ჰიბრიდი] წამოსცდა კაპიტანს. კაცის მგლური ნაწილი გამოეყო და უსწრაფესად მიუახლოვდა კაპიტანს. გოგონა ერთ ადგილზე გაყინულიყო. არც კი იძვროდა. ლუკას ღიმი სახეზე შეაცივდა, ვერ გადაეწყვიტა ეს ნატას გეგმა იყო რამე თუ …

მგელი მიუახლოვდა და უკვე უნდა “დაჯახებული” კაპიტანს, როცა ძლიერმა დარტყმამ გვედით გადააგდო
– კოტეს “პწიჩკა” ჩილაპარაკა ქეთომ – ლუკამ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად. კოტემ ლომ’კაცად გარდასახულიყო და კაპიტანს ეფარებოდა
– ანუ მორჩა? – იკითხა ქეთომ
– არც მთლად! ან უბრალოდ კი … სანახევროდ! – ახლა ჩემი “გამოსვლის” ჯერია … სცენაზე
– ლუკა! – მიმართლა ალექსანდრემ
– უთხარი შენს ბინძურ ძაღლს დაოკდეს, а то ძვლებში სათითაოდ დავამტვრევ
– კოტე ჩემი ძმადნაფიცია და არა მსახური! თუ რაიმე პრობლემა გაქვს მასთან გაარკვიე! და თან მას წოდებაც აქვს … მაიორი! – უპასუხა და კოტეს გვერდით აესვეტა
– И?- ლუკამ ჯერ კაპიტანს გადახედა , მერე კოტეს თვალი ჩაუკრა და შეტევაზე გადავიდა. ალექსანრე ორივეს ერთდროულად ებრძოდა. კაპიტანს ვერ გაერკვია ვისი მხარე უნდა აერჩია და ქეთოს გახედა. ქალი უემოციოდ მიშტერებოდა ამ სამის “ცეკვას ერთმანეთში”. ერთ მომენტში ლუკა დაეცა და გონებაც დაკარგა. გენერალი მიუბრუნდა კოტეს, კოტე შეტევაზე გადმოვიდა, თავიდან უბრალოდ გვერდი იცვალა და როცა ზურგიდან დაუდგა ზურგში გაუყარა ხელი და მაღლა ასწია
– ალექს! – შეკივლა კაპიტანმა
– რა მოხდა? მსგავსი უპატივცემულობის მოთმენა როგორ შეიძლება?
– ასე ხომ მოკვდება!
– მართალი ხარ! დღეს ვიღაც აუცილებლად მოკვდება … კაპიტანო!
– Тогда забери мою жизнь вместо его! – უთხრა რა კაპიტანმა, წამში, დაუფიქრებლად, ალექსანდრემ მყისვე დადგა კაცი მიწაზე
– კაპიტანს “პწიჩკა” და როგორც ჩანს ჩემი გამოსვლის დროა “სცენაზე” – გაიფიქრა ქეთომ
– საკმარისია! – დღეს არავინ არ მოკვდება! მე მითქვამს! – დაიმუქრა ქეთომ და მიმოიხედა, ყველას თვალებში ჩახედა … სათითაოდ! ლუკა წამოიმართა
– ისე ძლიერად “მწყვიტე”, რომ კინაღამ წავიქეცი, მგონი კბილიც მერყევა
– აქ რა ხდება? – რაღაცაში დაეჭვდა კაპიტანი. ლუკა უჯრედებად გაიფანტა ჰაერში, მერე კოტე მერე ქეთო
– აქ რა ხდება’მეთქი? – ცრემლები მოადგა გოგონას თვალებზე
– ყველა ვუჩინარდებით, რადგან შენი წარმოსახვის ნაყოფი ვართ I tolko! – კაპიტანმა ძლიერად მოხუჭა თვალები
– გაიღვიძე კაპიტანო – უთხრა გენერალმა
– Я … просто … не могу
– Через не могу!

და კაპიტანმა თვალები გაახილა.

ნატამ სამზარეულოში შემოაბიჯა ფეხშიშველამ თვალების ფშვნეტა’ფშვნეტით.
– გავაგრძელოთ თამაში? – კითხა ალექსანრემ და ჩაი მოხვლიპა. ქეთომ მიიხუტა კაპიტანი ხელის თითებით სახე დაუჭირა და თვალები მოჭუტა
– ცუდად გეძინა ძვირფასო? – ნატა მხოლოდ ახლა გამოერკვა და გენერლის “გავაგრძელოთ თამაში” მოაგონდა
– ჩემს გონებაში შენ შემოიჭერი ხომ?
– რას გულისხმობ?
– იაფასიანი ატმასკა!
– რამე დაგესიზმრა?
– იაფასიანი ატმასკა!
– გაწყენინე რამე?
– იაფასიანი ატმასკა!
– რა მოხდა ასეთი შენს სიზმარში …
– აი, არ მითქვს, რომ სიზმრის ბრალია რამე
– თქვენ, მოკვდავები, ბოლო წამამდე მიიტანთ ხოლმე მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღებას და შენ უბრალოდ მოკვდავი არ ხარ კაპიტანო! მათი ყველაზე დიდი მტერი, საკუთარი თავია и только . შენ კი მმართველი ოჯახის წევრი ხარ და სადმე თუ ფეხიც კი გადაგიბრუნდა ისე დაგესევიან როგორც სვავები ლეშს! და ჩვენი ოჯახის წევრობის ყველა პრივილეგიასთან ერთად, მის საპირწონედ, ეს აქვს სისუსტე, თუ დაგიჭირეს იქამდე მოგაწვებიან სანამ არ გადაგთელავენ … ბოლომდე “გაგწურავენ”! და ამიტომ უნდა ვიცოდე თუ ვინმე იმდენად ძვირფასია, რომ საკუთარ სიცოცხლესაც კი სწირავ მის გამო! რადგან მე მხოლოდ დროებითი “მოჩნებითი მტერი” ვარ და ბოლო დროინდელი ამბების გამო შესაძოა ცოტა “ჩაჩოჩება” მომიწიოს
– უნდა მიმხვდარიყავი რო სიზმარი იყო, როდის გიგებდი ჭადრაკში? მითუმეტეს კასაბლანკაში, გადაღეჭილი გექნება ყველა პარტია! – ალექსანდრემ გადაიხარხარა
– და სიზმარში რახდებოდა?
– აი, 1979 წლის მონრეალი, ტალი სპარსკის წინააღმდეგ დავიწყეთ და მოიცა შენ თუ შექმენი რანაირად არ იცი? – ალექსანდრემ ქეთოს გახედა,
– მე არაფერი შემიქმნია ძვირფასო, ვაიძულე შენს ქვეცნობიერს გაგსაუბრებოდა и только.

[ავტ შნშ: თითქმის ყველა თავში ვსაუბროთ ტაროს ბანქოებზე, აი, ახლა კი გავიგებთ მის მნიშვნელობას]

***
კაპიტანმა სახლში დააბრუნა ლიზი

– რატომ გამომაქციე? – იკითხა ლიზიმ
– ასე იყო საჭირო – უპასუხა კაპიტანმა
– და ვინ გადაწყვიტა რო?
– გენერალმა
– და შენ მის ყველა სურვილს ასრულებ ხომ? მისი მოხმარების ნივთი თუ საგანი ხარ?პატარა გოგონასავით…
– ეგ მეორე პილოტობის პირდაპირი განმარტებაა … Дорогуша! – უტიფრად მოატყუა კაპიტანმა
– ალექსანდრე ამბობს, მე ვაკეთებ მარტივად არი ყველაფერი და როგორც წესი, როცა ვინმეს სიცოცხლეს გაადარჩენ მადლობას ამბობს
– მადლობა, მართლა, უბრალოდ მე
– “ნიჩიო”, Мне не впервой!
– ისე, მთელი დღე ქუსლიანებზე დგომა არ გიჭირს? – თემა შეუცვალა კაპიტანმა
– შენ ცეკვა უნდა იკითხო
– Что?
– Что?
– მთავარია ბავშვი იყოს ჯანმრთელი – სიტყვის მასალად უთხრა ლიზიმ
– ჰო, მე დედობაზე გამუდმებით ვფიქრობ და რას გავაკეთებდი ან არ გავაკეთებდი… მოკლედ არ ვიცი და შენ, გიფიქრია დედობაზე?
– ერთხელ შანსი მქონდა გავმხდარიყავი და უარის თქმა მომიწია
– არასწორი ადამიანი? – კითხა კაპიტანმა და თავი დახარა
– არასწორი დრო – ნატამ არ შეიმჩნია, მაგრამ მისმა შინაგანმა მემ ბოლო ხმაზე იკივლა. წამოდგა თვალი მოარიდა ქალს
– განმსჯი?
– ალექსანდრეს ვჭირდები – თქვა სიტყვის მასალად
– არ იყო მარტივი გადასაწყვეტი
– ჰო, როგორც წესი არ არის
– როგორც წესი?
– ეს მე არ მეხება!
– შენ განმსჯი? თავადაც ასე მოიქცეოდი ჩემს ადგილე – ნიშნის მოგებით უთხრა ქალმა. გოგონამ ზიზღნარევი მზერით ახედა ქალს. და მოუბრუნდა.
– მიდი დაიცავი შენი ალექსანდრე არადა არ ვიცი მას ვისგან სჭირდება დაცვა, უფლება არ გაქვს განმსაჯო! – არ ჩერდებოდა ლიზი
– შენი ცხოვრებაა და შენი გადასაწყვეტი და ჩემი დამოკოდებულება ან შეხედულებები ჩემი ცხოვრებაა და ჩემი გადასაწყვეტი, უფლება არც შენ არ გაქვს მე განმსაჯო ან თანაგრძნობა მოითხოვო ან რამე! – მკვახედ უთხრა ნატამ
– და ის ფაქტი რომ 2 წამის წინ გაცნობილი გოგოს აზრი გაინტერესებს საკუთარ “დედურ ღირებულებებზე” მხოლოდ იმას ნიშნავს რამდენად “გაბედული” ხარ … სინამდვილეში! და ასეთი მნიშვნელოვანი საკითხის წამოწევით ორი წამის გაცნობილ “ახლობელთან” იმას ნიშნავს თუ რამდენად გაწუხებს საკუთარი ნამოქმედარი და გადაწყვეტილება და რომ ყოველ ჯერზე ბავშვს ან დედას ან მომავალ დედას რომ დაინახავ დროში უკან ბრუნდები იმ დროით მოცემულობაში, სადაც “ის” გადაწყვეტილება მიიღე და გონება შენგან დამოუკიდებლად იწყებს ყველა შესაძლო “სცენარიოუს”, შესაძლებლობის “კალკულაციას” [გამოთვლას] და ეს იმდენად დამოუკიდებელი პროცესია შენგან, რომ მხოლოდ მაშინ ბრუნდები რეალობაში, როცა სახეზე “შეგახურებს” ან ცოტას “შეგაქანებს”
– Ты хороша!
– Мой учитель хорош, а я так себе …- და ბოლოსიტყვაც კაპიტანმა დაიტოვა
– “ჩადაქალება” არ გამოგვივა, თუმცა ნურც გადამიმტერებ ხომ? შენ, შენი ცხოვრების გზა გაქ, მე კი ჩემი და არანაირი სურვილი არ მაქვს მათი გადაკვეთის! და ცნობისთვის, ტყვეები არ ამყავს!
– ჩემი აზრით, ცუდის ქნა საერთოდ არ შეგიძლია… კაპიტანო! ამიტომაც არ აგარჩია გენერალმა, რადგან ბოროტმოქმედის როლს “პაჩწი” ვერ მოირგებდი, უბრალოდ “დუხი” არ გეყოფოდა! თუ ჩემი არ გჯერა ფაქტებს დაუჯერე, ალექსანდრემ მე ამარჩია და არა შენ!
– გაიწირებოდი როგორც პაიკი და მოვიგებდით ან ლაზიერში გახვიდოდი და მაინც მოვიგებდით. ალექსანდრე შესანიშნავი სტარეგია, ნებისმიერ შემთხვევაში მიიღებდა სასურველს
– ვერაფერი ვერ გავიგე
– Объясняю … დედა’დედოფალი ელენა ერთადერთია, ვისაც შეუძლია ისე მოიქცეს როგორც მოუნდება და ეს შერჩება, ალექსანდრეს შემდგომ, რა თქმა უნდა. გეგმა მარტივი იყო, მაგრამ ბევრი “ნო” [მაგრამ] ერია, შესაბამისად ერთი გაუგებრობა და ვიღაც გაიწირებოდა
– მე
– დიახ, შენ და ღამის ძილი არცერთს არ დაგვერღვეოდა ამით. აი, დედა’დედოფალი, რომ ჩემკენ გამოწეულიყო, მაშინ ალექსანდრე უთუოდ ჩაერეოდა, მოკლავდა რა მას და დაიწყებდა სამოქალაქო ომს, იმას, რისი არიდებისაცავ დაიდგა მთელი ეს “სპექტაკლი”
– ალბათ რა კარგია, როცა ვიღაც ასე ზრუნავს შენზე ხომ?
– ნამდვილად – უთხრა კაპიტანმა და თან მაოგონდა ყველა ის ჩხუბი და ბრძოლა და არსაიდან დაწყებული და ჩატარებულები გაკვეთილები, რომელიც ნერვებს ძალებს და ენერგიას ართმევდა
– ამდენად ეძვირფასები რომ თვით დედა’დედოფალს გაისტუმრებს იმქვეყნად და დაიწყებს სამოქალაქო ომს?
– ცხადია, სამოქალაქო ომი , სადაც 15 მილიარდი უკვდავია ჩართული მთელს პლანეტაზე
– და ამაში ასე დარწმუნებული როგორ ხარ? – ნატამ არაფერი არ უპასუხა
– რადგან ასეთი ძლიერი კავშირი გაქვთ, შენ რომელი ხარ მის საჭადრაკო დაფაზე, ლაზიერი?
– ის ვინც არც კი ჩანს საჭადრაკო დაფაზე
– მოკლული ფიგურა? – წაკბინა ლიზიმ
– მოთამაშე! – ნიშნის მოგებით უპასუხა კაპიტანმა
– გამიმხილე შენი საიდუმლო
– რა საიდუმლო?
– იშვიათად შეხვდები ადამიანს, რომელიც იმდენად კარგად საუბრის მანერა აქვს , როგორც შენ! – კაპიტანმა უბრალოდ ხელი აიქნია
– გამიმხელ? –
– ტაროს ბანქოებით თავს რომ იწონებ, მე შევქმენი! ჩემი შექმნილია! მთელი დასტა!
– არააა, “აჯაზებ” ! – კითხვანარევად უთხრა ლიზიმ. კაპიტანმა ტუჩები მიატყუპა თავი მარცხნივ, მარჯვნივ გადახარა და კისერი ბოლომდე გაჭიმა
– Когда?
– Караганда!

– ახლა კი უნდა წავიდე – თქვა კაპიტანმა
– ჰოჰ, საინტერესოა ვისგან იცავ მას?
– არა, ძვირფასო, ჩემი რეალური დავალებაა სხვების დაცვა მისგან … Au revoir [შეხვედრამდე]
– ასე გეჩქარება სისხლის გუბეების ნახვა? რადგან ორივემ ვიცით რატომაც გამოგვაქცია “ბავშვები”! – კაპიტანი გაჩერდა ადგილზე, ლიზიმ მომენტი გამოიყენა
– მომიყევი რატომ ტარო?
– დიდი ისტორიაა
– და ზუსტად ახლა გვაქვს ამის დრო თუ გინდა ცალკე მოგინახულო? თავად თქვი, რომ ჩემი ნახვა არ გინდოდა … მეტად!

ალექსანდრეს სწავლებანის აკინძვა მსურდა ერთიანად და ერთი კაფე ავარჩიე, სადაც ხალხი არც კი მოძრაობდა, რამოდენიმე მაგიდა იყო, თუმცა ყველა გატანით იღებდა საფირმო ყავასა და კრუასანს, დიდ ხანს ვუყურებდი ეკრანს არც ყავისტი ვარ და არც ჩაისტი უცებ ვერ მივხვდი იქ რისთვის ვიყავი და წასვლას ვგეგმავდი, როცა ჩემს გვერდით კაცმა მაგიდა გადაწმინდა გამიღიმა და ხელი გამიწოდა, რომ დავმჯდარიყავი მოჯადოებულივით იქვე დავჯექი და რომ მკითხა რას შევუკვეთავდი, ვუთხარი, რომ არ ვიცოდი, მაშინ შემომთავაზა, რომ თავად ამირჩევდა. ისე გამიღიმა უბრალოდ თავი დავუქნია, არ მეშინოდა, არადა საშიშად გამოიყურებოდა კაცი, სხვადასხვა ფერის თვალები ჰქონდა, როგორც ჰასკის ძაღლებს, ტუჩები თითქოს მიტყუპებული მარცხენა ტუჩის ბოლოთი საუბრობდა. მე ჩემი ცალხაზიანი წითელი ტყავის რვეული და ფანქარი ამოვიღე, ისეთი სიმშვიდე იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი ადამიანი მიმოდიოდა. ცხელი შოკოლადი და კრუასანი დამიდო, გამიღიმა და მიბრუნდა. მე წერა გავაგრძელე, მოვიმიზეზე გონებაში, რომ ჯერაც ცხელი იქნებოდა, რაღაც მომენტში ჩავფიქრდი ისე ბუნებრივად ვსტაცე ხელი და მოვსვი წამში ცხელი შოკოლადი ჩემ საყვარელ სასმელად იქცა

გადასახდელად, რომ მივედი გამომელაპარაკა თან შეკვეთას ამზადებდა
– დაასრულე წერა? – მკითხა და გამიღიმა
– ჯერ არა – ვუპასუხე ნაუცბათევად, არ ველოდი
– გეჩქარება? – დამიბრუნდა კითხვა მყისვე
– არც მთლად – ვუთხარი გაუბედავად
– მაშინ ორი წამი მომიცადე – სხვა კლიენტს გადასცა შეკვეთა, ხელები გაიწმინდა, მინის მაგიდიდან დესერტი აიღო, თეფშზე დამიდო და გამომიწოდა
– მაშინ აჯობებს დაასრულო, ბოლოს თავს უკეთ იგრძნობ, რომ მორჩები შეგიძლია წახვიდე, ჩათვალე შენი გადახდილია
– გმადლობ – შევძელი მეთქვა მხოლოდ, შემდგომ სხვა კლიენტზე გადავიდა. იმ დღეს ტაროს პირველი 15 ბანქო “ავაწყვე”. გეგმა რომ შევასრულე, მადლობა მოვუხადე უბრალოდ გამიღიმა და შემდეგ შეხვედრამდეო მითხრა და სწორედ იმ წამს გადავწყვიტე, რომ ისევ მოვსულიყავი აქ, იყო მასში … რაღაც … საუცხოო. ხშირი სტუმრობით კი უბრალოდ დავმეგობრდით და თან მეც მომწონდა მქონოდა. რაღაც საკუთარი ადგილი, სპეციალურად ჩემთვის, ვიცი, ბავშვურია, მაგრამ … ერთხელ შორიდან შევამჩნიე რო დაკავებული ეწერა იმ მაგიდას, რომელზეც მუდამ ვჯდებოდი, მეწყინა, მაგრამ მაინც შევედი, მომესალმა აიღო დაკავებული და მე დამსვა, შემდეგ ჯერზეც ასე მოიქცა და მერე ვკითხე მითხრა, რომ ეს ადგილი მუდამ დაკავებული იყო იმ შემთხვევის გარდა, როცა მე ვესტუმრებოდი. ეს არასოდეს უთქვამს, ალბათ არ უნდოდა თავი ცუდად მეგრძნო მისი კაფე სულ გადაჭედილი იყო, მაგრამ ცხადია …
– შენთვის ინახავდა – დაასრულა კაპიტნის სათქმელი ლიზიმ

– და ალექსანრემ ასე უბრალოდ დაგრთო ამის ნება?
– მეც მიკვირდა, ტაროს კაფეს რომ ხურავდნენ ალექსანდრეს ვთხოვე დახმარება და ჩემს სახელზე კი არა ტაროს სახელზე იყიდება კაფე, რომელიც ტაროს სახლიც იყო მთელი მისი ცხოვრება მის საკუთრებად უქცია, როგორც ჩემი დაბადების დღის საჩუქარი. უნდოდა ის მოეცა, რასაც ფულით ვერ იყიდიდი და გამოუვიდა. – ლიზის გაეცინა
– წარმოვიდგინე როგორ დადის საბუთების მოსაგვარებლად
– არა იდეა იყო მისი . მოკვადების სამყაროში მსგავსი ჩარევა აკრძალულია, თავად დახოცა უამრავი მაგის გამო, დახმარება ორგანიზაცია”მანას” სთხოვა, რომელიც ერთგვარი მედიატორია უკვდავების და მოკვდავების სამყაროში და აგვარებს მსგავს საკითხებს, მაგრამ ალექსანდრეს არც ერთხელ არ გამოუყენებია არც ის და არც ეს ჩვენი პატარა ამბავი ჩემს წინააღმდეგ! და ამისთვის მადლობელი ვარ დღემდე! თითქოს უბრალოდ დაივიწყა, მაგრამ წლებია მისი მეორე პილოტი ვარ და ზუსტად ვიცი, რომ შეუძლია ასობგერის სიზუსტით აღადგინოს ყველა დიალოგი და ისიც კი გითხარს რა გეცვა, როცა ეუბნებოდი.
– მშვენიერი, ძალიან საყვარელი ისტორიაა –
– თან მაშინ არავის არ ვიცნოდი ალექსანდრეს გარდა და ტარო ის იყო, ვისაც ვესაუბრებოდი ალექსანდრეს გარდა. ყოველთვის მეუცნაურებოდა
ეს არასდროს არ უთქვამს, მაგრამ გული მიგრძნობს და ეჭვი მაქ, რომ თავის ძვირფას მეუღლესაც ცხელი შოკოლადით უმასპინძლებოდა, რადგან ალბათ ჩემში ხედავდა მათ იმ საერთო შვილს, რომელიც არასოდეს არ ყოლით … А жаль! როცა ის გარდაცვალა, ჩემს ბანქოს, დასტანს მისი სახელი დავარქვი, მინდოდა ამ შესანიშნავი, მისაბაძი და გულკეთილი კაცისგან, რამე მაინც დარჩენილო, რამე… როგორც მისი მემკვიდრეობა. -კაპიტანი წარსულში მოგზაურობდა იმდენად დადებით ენერგიას ასხივებდა ამ ამბის გახსენებით, რომ ლიზიც კი მოინუსხა
– კაფე პოლაროიდებში იყო ჩაძირული, მთელს კედელზე ფოტოები იყო მომხმარებლების, რომლებიც სანაცვლოდ ფასდაკლებებს იღებდნენ. მისი ცოლის წამოწყება იყო. ჭადრაკის დაფებიც ელაგა და თუ აჯობებდი, მაშინ თავად გეპატიჟებოდა ნებისმიერ შეკვეთაზე
– ცოლსაც იცნობდი? საოჯახო კაფე იყო? – ლიზის თვალები გაუბრწყინდა
– Нет!- წარმოსთქვა კაპიტანმა და თავი მაღლა ასწია, რომ ცრემლი არ ჩამოვარდნოდა, მათი ქორწილის დღეს უბედური შემთხვევით გარდაიცვალა, ჯვრისწერიდან ხელის მოსაწერად, რომ მიდიოდნენ … ღმერთის თვალში ჩვენ ერთნი ვართ და ეს ჩემთვის სრულებით საკმარისი არისო მითხრა ერთხელ. ანა ერქვა ჭადრაკის ტურნირზე გაიცნო მსაჯი იყო. ქორწილის დღეს საჭესთან თავად დაჯდა, მანქანაში მხოლოდ ორნი იყვნენ, რადგან საყვარელი ქალის “გაზირება/გაყოფა” არავისთან არ სურდა , რაღაც მომენტში წინ არ იყურებოდა.
პატარა ბავშვი გადმოხტა წინ.
გადაუხვია გზიდან
მანქანა გადაიჩეხა
ბევრი ბრუნი გააკეთა
ანა ადგილზე გარდაიცვალა, თავად დასახიჩრდა. და ის გადარჩენილი ბავშვი, მასთან მუშაობდა სანამ არ გარდაიცვალა კაცი. მერე კი მას გადავულოცეთ მისი მფლობელობაც, სახელი, ინტერიერი, არაფერი არ შეუცვლია უბრალოდ გააგრძელა მუშაობა.
– ცოლზე მომიყევი მეტად, უფრო სწორად საცოლეზე … – ჩაეკითხა ლიზი
– ცოლზე! – მოუჭრა კაპიტანმა
– მასზე ისე ყვებოდა თითქოს, რაღაც სინათლე შემოიტანა მის ცხოვრებაში. ტურნირზე რომ გავიდა პირველად და გაიცნო, გაუმართლა[?!] ორმხრივი აღმოჩნდა და როგორც ამბობდა მის მერე ნათებად იქცა ქალი მის ცხოვრებაში სანამ ბოლოს თავადვე არ … – კაპიტანამ სახე მიაბრუნა, რომ ცრემლი შეეწმინდა

– ალექსანრე დღემდე, ყოველ წელს, 2 ივლისს, ჩვენი პირველი შეხვედრის დღეს , მისივე კაფიდან წამოღებული ცხელი შოკოლადით ვეწვევით მის საფლავსს. თავადნ მანქანში რჩება ან მანქანასთან “უპლაკუნებს” თამბაქოს, მე კი წელს ვაჯამებ, რა გავაკეთე, რა არ გავაკეთე ან რისი გაკეთება მინდოდა და რას ვაპირებ. მისი გარდაცვალების შემდგომ ცხელ შოკოლადს მხოლოდ ერთხელ ვსვამ წელიწადში, როცა მის საფლავზე მივდივარ. არ ვიცი რა გემო მისცა, მაგრამ ამდენი წელი გავიდა, თუმცა რაიმე მიმსგავსებული ჯერაც არ გამისინჯავს, თუნდაც მის კაფეში. დღემდე არ ვიცი რა იყო ის საიდუმლო ინგრედიენტი
– სიყვარული
– რა?
– სიყვარულით გიმზადებდა – დაასკვნა ლიზიმ – კაპიტნმა აღარ დამალა თავისი ცრემლები, ლიზის გაწოდებული სალფეთქი გამოართვა და ცრემლი შეიწმინდა
– ალექსანდრემ ისიც მითხრა, რომ მაშინ, როცა უკვე ცუდად იყო ტარო, თავად შესთავაზა უკვდავად “გარდასახვა”, მართალია ეს ყველა წესის დარღევა იქნებოდა, მოკვდავის უკვდავად “გარდასახვა”, მაგრამ მზად იყო გამონაკლისი დაეშვა ჩემ გამო! თუმცა თავად კაცმა იუარა, რადგან ისედაც საკმარისად ალოდინა საყვარელი ქალი … იმქვეყანაში!

– ჩემზე ჭორაობთ? – კითხა არსაიდან გაჩენილმა ალექსანრემ და შემდგომ კაპიტანს მიუბრუნდა
– სასახლეში ხარ საჭირო, მეც მალე დავბრუნდები- შემდგომ ლიზის მიუბრუნდა
– თუ რა თქმა უნდა, ჩემთან მარტო დარჩენის არ გეშინია – წაკბინა კაცმა
– სანამ ეთა არის ჩემში განსხეულებული, ვფიქრობ არაფრის არ უნდა მეშინოდეს, ის ხომ ოჯახის წევრია!
– “მამენტ, ლიმონების” ადვოკატი ხარ, პირადად იცნობ ყველა დემონს – კაპიტანს გაეცინა ალესანრემ თავი მისკენ მიაბრუნა
– Ты ещё тут? –
– მეც შენი ნახვა მსურდა … სწორედ! – უთხრა ლიზიმ და მიუახლოვდა კაცს
– ნუთუ?
– მინდა, რომ ყველა მოგონება გამიქრო!
– ისტორიაში პირველი ხარ, ვინც ითხოვს საკუთარი მოგონებების წაშლას
– ისევე როგორც პირველი ვარ, ვინც დაამარცხა დედა’დედოფალი და ისევ სუნთქვას !საუბარში ნუ შემეჯიბრები, ძალიან გთხოვ, განა არ ჩაგიტარე მასტერ კლასი … წეღან?! ასე აჯობებს ჩემთვის! ძაან გავთავხედდები და თან როგორც შენმა კაპიტანმა მითხრა მე ის პაიკი ვარ, რომელსაც უსათუოდ გაწირავ თუ კი პოზიციას ან განვითარებას დასჭირდება, ამიტომ ჩემთვისვე აჯობებს საერთოდ არ ვიყო შენს “საჭადრაკო დაფაზე”

ალექსანდრემ მეათასედი ძალით “წეპა” [გაარტყა] ხელი ლიზის სახეში. ქალი ძირს დაეცა და მყისვე ამოხედა კაცს.
– ახლა უფრო მამაკაცური ვარ … შენთვის? – გასცინა გენერალმა, მაგრამ სახე მოექცა, როცა ქალის თვალებში ბრაზი ან/და ზიზღის ნაცვლად, აღგზნება დაინახა, სანამ ეთად “გარდაისახებოდა”. ლიზიში განსხეულებული ეთა თავად მივარდა გენერალს და კედელზე მიანარცხა, ალექსანდრე ოდნავ შეეწინააღმდეგა, ქალმა ჭიქიდან წყალი მოსვა და თავზე გადაამტვია გენერალს. ალექსანდრემ ახლოს მიიზიდა ქალი და კისერში უკბინა, მაგრამ სისხლის პირველი წვეთებიდანვე გააგდო ქალის კისერი ხელიდან
– ეს რა ჯანდაბაა?
– უსაფრთხოება! “ჩვენი” სისხლი საწამლავია, გაგიმართლა, რომ “ორსახოვანა” [ჰიბრიდი] ხარ! და არა უბრალო ვამპირი
– ხომ იცი, რომ ეს მოგებად არ ითვლება?
– ვითომ რატომ? შვილო , მე 600 წლის ვარ, შეიძლება ხელჩართულ ბრძოლაში მაჯობო,
მაგრამ “ტრიუკები” ვიცი “დო ხრენა”! და მაინც, რა საჭირო იყო ჩემი “გამოცეკვება” ? კარგად გიცნობ, უმიზეზოდ არ გაოფლიანდები
– ასე ვთქვათ , ჩამოშორება მომიწევს რაღაც ხანი და ვინმემ ხომ უნდა მიხედოს ბავშვებს?
– თუ გინდა, რომ დაგეხმარო ამიხსენი
– დედა’დედოფალი მოკლეს, მისი ბავშვი კი გადარჩა, მაგრამ ჯანმრთელობის პრობლემები აქვს და რადგან მოკვდავია მისი სიცოცხლის გადასაჩენად ჩემი უკვდავება უნდა გადავდოთ, სანამ არ ვუმკურნალებთ
– რა ხანი?
– Бог знает!
– და გინდა რომ მე და ლიზიმ ერთად. …
– ჭირსაც წაუღია ლიზი! ეს ჩემეული საჩუქარია, ერთი მხრივ მოგონებებს წავუშლით, მეორე მხრივ კი შენ დაიგბრუნებ შენს სხეულს
– მადლობა რომ შენი ცემის უფლება მომეცი
– არ მომიცია, უბრალოდ მაჯობე
– არაააა
– კიიიი – ცხადია გენერალმა დაუთმო, რომ ქალს მეტი თავდაჯერებულობა ჰქონოდა, თუ გენერალი “გაიგდო წიხლ ქვეშ’ მაშინ უშიშარი და დაუმარცხებელი “გახდებოდა”

– ლიზის ცემა აუცილებელი იყო?
– მინდოდა ერთი თეორია გამეტესტა
– და ამიტომ “ჩემი ბავშვის” ცემა აუცილებლი იყო?
– “შენი ბავშვი” ძალადობაზე იღგრძნება! რაც ფსიქოლოგიოიური გადახრაა
– გეშლებააა
– 200 წელია ვარსებობ, ვიცი, რასაც ვამბობ
– ანუ რა გამოდის? ამიტომაც შეუძლია “ბოროტმოზმედის” როლის მორგება იდეალურად ისე რომ ვერ მიხვდები, რომ როლშია და თამაშობს …
– ჭეშმარიტი “მტაცებელია” !
– В смысле?
– В прямом! თუ რამეს მოინდომებს უბრალოდ მივა და აიღებს
– Ну мы это так и знали!
– და ამიტომაც გავტესტე და ის ფაქტი, რომ მოგონებების წაშლა მთხოვა იმ მიზეზით, რომ ეს უფრო “შემტევს” გახდიდა იმას ნიშნავს, რომ …
– Она и сама осознала это და აკონტროლებს
– იმედი მაქ ,მაგრამ ახლა როცა მასში ჩასახლებული აღარ იქნები … მეტად! მომიწევს ვინმე სხვა ვნახო, რომ თვალ’ყური ადევნოს რო რამე ..
– ვინ?
– ეს უკვე შენი საზრუნავია და პირველი საქმე, მე ცოტა ხნით უნდა ჩამოვშორდე “საცეკვაო მოედანს”
– რაიმე უფრო მარტივ დავალებას ვერ მომცემდი ხომ?
– მარტივი დავალება ჩემს დღეში არ გამიცია. მჭირდება ის, ვინც მოირგებს ჩემს როლს სანამ არ ვიქნები “ბავშვებს” ხომ უპატრონოდ ვერ დავტოვებ
– ანუ გჭირდება ის , ვინც გააბრაზებს, იძალადებს და ნერვებს მოუშლის?
– ბოროტმოქმედია როლს მოირგებ?
– Легко
– Так и знал! ამიტომაც ვარ აქ
– “ლიჩნად” ჩემი გადაწყვეტი, რომ იყოს უპირობოდ “მოვაქცევდი” უკვადავად და დავიყენებდი გვერდით, მაგრამ სადაც გოგოს იმის თავხედობა ყოფნის, რომ გონების გასუფთავება მთხოვოს, რომლის აღდგენაც თავად დამაძალა ალბათ უარსაც მეტყოდა
– არ იცი, სანამ არ კითხავ
– ჰო. მაგრამ
– არანაირი მაგრამ! თავად თქვი რომ 200 წელია არსებობს თავად არ გინდოდა მისი მოქცევა უკვდავად, რადგან იცი, რომ შეიძლება მისმა ამბიციებმა და სურვილებმა პრობლემები შექმნას, რომლის გადაჭრის ერთადერთი გზა საკუთარი ქმნილების განადგურება იქნება
– მიხარია, რომ “ბავშვებს” ასეთ მოაზროვნეს ვუტოვებ
– ამას მხოლოდ ერთხელ გეტყვი. მამასახლისის მთელი სამოქმედო გეგმა ყოველთვის ჩემი შექმნილი იყო!
– და შენს კაპიტანს რატომ არ ნიშნავს უფროსად? თავის დღეში ჭიანჭველაც კი რომ არ მოუკლავს? ალბათ ამიტომაც “აიყვანე შვილად” და კუდში დასდევ უიმედოდ თუ იმედიანად? შეყვარებულივით, მოკლედ მიფრენდზონებულით. მესმის, გინდა მას მიბაძო, იყო კეთილი და არკვევ როგორ შეუძლია იყოს ამდენად კეთილი? Но это не поможет, дорогой! ის უბრალოდ ასეა მოწყობილი ამიტომაც არ გამოდგება არც “გლავად” და არც მებრძოლად!
– და ეს ხომ კარგია?
– კარგი? კატასტროფაა! შენ მისი სიკეთით “იკვებები”, ვწუხვარ. მაგრამ კეთილი ვერ გახდები, ასეთი იბადები აი, შემდგომ თუ არ გაგიმართლა გაბოროტდები. შენ გენერალი ხარ ალექს და ოჯახის უფროსი. უკვე რა ხანია მივხვდი. რომ ნელ’ნელა შენმა კაპიტანმა გაგაკეთილშობილა ჯერ მარტო დედა’დედოფლისთვის იმ წყეული სახალხო სასამსრთლოს უფლებას მიცემა რად ღირს
– სხვა რა უნდა მექნა რო?-
– ის რასაც მუდმივად აკეთებ, მიადგებოდი და დაემუქრებოდი, რომ ან დაგემორჩილებოდა ან მოკლავდი!
– არ დაიჯერებდა!
– ხოდა დამაჯერებელი იქნებოდი! შრამს დაუტოვებდი სახეზე ან დაპირდებოდი რამეს რატომ გასწავლი იმას რასაც ისედაც კარგად აკეთებ ბოლო 200 წელია? ამიტომაც გითხარი ჩამოიშორე’მეთქი! სწორად გამიგე გულკეთილობა კარგია, მეოჯახე კაცის ყველაზე კარგი თვისებაა, მაგრამ მაშინ, როცა გენერლობა გადაწვიტე და გახდი კიდეც, ავტომატურად უარი თქვი ნორმალურ ცხოვრებაზე. და ეს კეთილშობილება დაგვღუპავს ყველა ჩვენგანს, რადგან “პაროი” წამის მეასედში უნდა მიიღო სწორი გადაყვეტილება და მოქმედება. შენს კაპიტანს კი ჯერაც სჯერა რომ ძალადობით არაფერი არ გვარდება! ყველაზე დიდი სისულელე! ნაცნობობით და ძალადობით გვარდება ყველა არსებითად ღირებული და მნიშვნელოვანი საკითხები, თუნდაც მოკვდავების სამყაროში!

***

ლიზიმ ბოლო ხმაზე შეკივლა, მისგან აჩრდილი წამოიზარდა და ეთას სახე მიიღო
– ალექსანდრემ გადმოგცა, რომ მისი სიტყვა შეასრულა და თავისუფალი ხარ – როცა ეთა ლიზის გამოეყო იქვე ქალი შეამჩნია. ქალი წამოდგა ხელ’ჯოხი მძიმედ დაარტყა იატაკს, რომ ყურადღება მიექცია
– ჩემი სახელია მისტერ კაპლანი, ორგანიზაცია “მანას გლავა”, ვისაუბროთ?
– რაზე?
– მაგალითად, შენს შემდგომ ცხოვრებაზე

– ისევ შენ?! – თქვა ლიზიმ, როცა ალექსანდრე დაინახა
– შენი დახმარება გვჭირდება
– ნუთუ? და რატომ უნდა დაეხმაროთ?
– იმირომტომ კარგად მიცნობ, ჩვენ ვმეგობრობთ, უბრალოდ არ გახსოვს
– და რატომ არ მახსოვს?
– იმირომტომ გონება გაგისუფთავე ყველა იმ “ზედმეტი ცოდვისგან” , რაც არ გჭირდებოდა
– ვერ მიგიხვდი
– მთავარია, რომ უნდა დაგვეხმარო, სახალხლო სასამართლოზე უნდა დაიცვა ჩემი ოჯახის წევრი, მარია’მო და შენ შეგიძია მისი გამართლება
– რა ჩაიდინა?
– ორივემ ვიცით,რომ ამას შენთვის მნიშვნელობა არ აქვს
– ცხადია, თანახმა ვარ ოღონდაც ერთი პირობით
– გისმენ
– ყველაფერი უნდა გამახსენო
– Что?
– ყოველი მოგონებდა და “ცოდვა”, რომელიც “წამართვი” … ან ასე ან არანაირად
– კარგი, მაგრამ გეტკინება
– Мне не впервые будет!
– იქნებ სხვა გზა გამოვნახოთ? – არ ეშვებოდა ალექსანდრე
– თამაშის წესები ხომ იცი არა? ან ასე ან არანაირად! – უთხრა ლიზიმ
– დარწმუნებული ხარ, რომ გინდა ყველაფერი გაგახსენო?
– დიახ! აუცილებლად! თუ გინდა რომ დაგეხმარო Сама решай
– Сама? – ჩაიცინა ალექსანდემ
– მე თავად გადავწვეტ მდედრი ხარ თუ მამრი, აი, გიყურებ და მამაკაცობის ბევრი არაფერი არ გეტყობა –
– ბავშვო! შემიძლია უბრალოდ შთაგაგონო და…
– “მაგი”, რომ მართლა შეგძლებოდა, ჩემგან “ადაბრენიეს” დაელოდებოდი? “სუ” ტყუილად იმუქრები ვაჟბატონო! – ალექსანდრემ გაუღიმა და თავი დაუკრა
– ისეთი გოგოშკა გირჩევნია ვინც დაგპირდება, რომ ბოლომდე ეცდება მოიგოს თუ ვინც მოიგებს ნებისმიერ ფასად?
– პასუხი თავადაც იცი!
– მაშინ ხელს ნუ შემიშლი დაგეხმარო! აქ მე ხომ სწორედ ამისთვის არ დამიბარე განა? “წყეული ტრაფეი” შეგიძლია შენთვის დაიტოვო და ჩადო “სწენკაში”, ჩემთვის ისიც საკმარისია, რომ უკვდავების დედა’დედოფალს დავამარცხებ … სიტყვაში!
– უბრალოდ მას არ იცნობ კარგად და მინდა გითხრა …
– აქ იმირომტომ ვარ რომ პირველი ვარ იმაში, რასაც ვაკეთებ! გამარჯვებაში! და პირველი არ გავმხდარვარ იმით რომ სხვები წყვეტდნენ რამეს, საერთოდ რამეს, ჩემს საქმეში და ეს საქმე ჩემი გახდა იმ წამიდან, რაც დავთანხმდი!
– თამაში გინდა პატარა ქალბატონო?
– თამაში არაა, მაგრამ თუ ვითამაშებ მაინც მე მოვიგებ!

***
– იმედი მაქვს, “შენმა გოგომ” იცის, რასაც აკეთებს
– ცხადია!
– როგორც ჩანს, ლამაზი თვალებისა და სხეულის ფორმების გამო არ გამოგიყვანია “საცეკვაო მოედანზე”
– ჩათვალე, ეს უბრალოდ პრელუდიაა … “წინასაცეკვაო”!
– იმედი მაქ “შენი ლიზი” თავს გაართმევს და ელენას დაადუმებს, ან მახვილებს ამოვიღებ და ორივეს წავაცლი თავს , რადგან არ ვაპირებ სათადარიგოთა სკამზე ვიჯდე და ისე ვუყურო როგორ წყდება ჩემი ოჯახის წევრის ბედი, ვიღაც ორი უცხოს მიერ.
– ანა!
– რა ანა! რა, რა?! არ ვაპირებ მარია’მოს სიცოცხლე გავრისკო იმ გოგოს გამო, რომლის არსებობაც გუშინდელ დღემდე არ ვიცოდი, ამიტომ ან “შენი ლიზი” მოაგვარებს, დაამთავრებს საქმეს, ამ მე დავამთავრებ მას!

***

ლიზიმ თავისი როლი კარგად შეასრულა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ დედა’დედოფალზე ეს არ მოქმედებდა, რადგან დამსწრეებთაგან ის იყო მსაჯულიც და ჯალათიც, დრო მოითხოვა ბოლო გადაწყვეტილების მისაღებად.

ლიზი გამარჯვებულის იერით ჩაესვენა სავარძელში, სახით ალექსანდრეს მოუტრიალდა და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა

ელენა წამოდგა და იმის ნაცვლად, რომ გაემართლებინა მარია’მო
– ერთპიროვნულ მმართველობას თავისი პლიუსები აქვს, შეგიძლია “დაივიწყო” ხალხის აზრი … შეიპყარით! – ლიზის კი თითით ანიშნა, რომ მიახლოებოდა და ქალი გვერდით ამოუდგა ელენას, დედა’დედოფლის მებრძოლები გარს შემოეკრნენ მათ და ავიწროებდნენ. ეთას ამის ეშინოდა … სწორედ! დედა’დედოფალი ელენას დამარცხება არასაკმარისი აღმოჩნდა. ამიტომ მოემზადა, ცდილობდა მოვლენების ყველა შესაძლო განვითარება “გადაეთამაშებინა” გონებაში, ეთამ გადამალული ხანჯალი გაამზადა და ალექსანრეს გახედა, მაგრამ კაცი აშკარად არიდებდა თვალს. “გადაიფიქრა” გაიფიქრა ქალმა.

გენერალმა მაშინვე გახედა კაპიტანს და გოგონამაც უთქმელად მიხვდა და გაიყვანა ლიზი “საცეკვაო მოედნიდან”

– გილოცავ! “შენმა გოგომ” ჩაისვარა ახლა კი ჩემთვის საყვარელი ადამიანი დაისჯება.
– მან ყველაფერი გააკეთა, რაც შეეძლო
– დიახ, მართალია, როგორც თავად თქვი მას თავიდანვე ფეხებზე ეკიდა მარია’მო, მხოლოდ გამარჯვება უნდოდა და მიიღო კიდეც, უბრალოდ დედა’დედოფალმა ფეხებზე დაიკიდა მისი გამარჯვება და მაინც თავის ჭკუაზე მოიქცა და არ მითხრა, რომ ეს მოულოდნელი იყო შენთვის! ქალს არავისთვის არ დაუხრია თავი და რატომ გადაწყვიტე, რომ იშენდოიშენი [მაინცდამაინც] ახლა იზამდა ამას ცხოვრებაში პირველად?
– რა გინდა რომ გითხრა?
– მე? არც არაფერი. მარია’მოს უთხარი, რომ იმდენად გიყვარდა, რომ მისთვის არც კი იბრძოლე და ვიღაც საცოდავი მოკვდავი მოათრია საიდანღაც, რომ დანაშაულის გრძნობა არ გქონოდა, როცა ყველაფერი ისე დასრულდებოდა, როგორც ახლა! გითხარი რომ შეგეძლო მიგეკითხა მის დიდებულ ოთახში და იქვე დაგემიწებინა! მაგრამ არა, ეს რაღაც სასაცილო სასამართო მოინდომე რომელიც … მიდი, მიდი, უთხარი ქალს, რომ გიყვარდა, როცა მისთვის არც კი იბრძოლე ორივემ ვიცით, რომ დედა’დედოფალი მას სამაგალითოდ დასჯის და საჯაროდ ცოცხლად გაატყავებს, მისი თეთრ, ფითქინა კანს დაშლის რა უჯრედ’უჯრედ!

ელენა კომფორტულად იჯდა ტახტრევანზე, როცა თქვა
– მოწყალების ნიშნად რამდენიმე დღეს მივცემ, რომ გამოემშვიდობოს ყველას და შემდგომ გადასახლდეს “მკვდართა მიწაზე” ან აქვე მოვსპობ მის არსებობას. – ანასტასიამ გახედა გენერალს და მაშინვე აისხა აბჯარი, უბრალოდ უნდა გამოეხედა მისკენ და აქვე “დაერევოდა კრავებს”. მარია’მომ ალექსანდრეს გახედა, რომელიც გაქვავებული იდგა, არც კი იძვროდა, მაშინ მიხვდა, რომ უბრალოდ გაწირეს. ალექსანდრე ხომ გენერალი იყო, შეეძლო დაეწყო “ომი” მის გადასარჩენად, მაგრამ მერე მიხვდა, ელენას მებრძოლები მისმა ბიძამ გაწვრთნა, სანამ გაუჩინარდებოდა, შესაბამისად ისინი იყვნენ ბიძამისი “მემკვიდრეობა” და არ სურდა მათი განადგურება

როცა ალექსანდრემ ბავშვები “საცეკვაო მოედნიდან” [ ბრძოლის ველიდან] შორს დაიგულა , გადაწყვიტა შეტევაზე გადასვა, მაგრამ მარია’მომ დაასწრო
– გნებდები, ვიღებ შენს სასჯელს, უბრალოდ გადავცხოვრდები ” მკვდართა მიწაზე” – დედა’დედოფალმა მარჯვენა აღმართა რა, მისი მებრძოლები ადგილზე გაჩერდნენ

– ალექსანრემ შეამჩნია რომ დედა’დედოფალ ელენას უკან ნაცნობი მწვანე უჯრედებში გახვეული სხეული გამოჩნდა. რუსა ზურგიდან ამოუდგა ელენას მარცხენა ხელით ქალს წინ გასწია ხელი და კისერში წაუჭირა წინიდან, მეორეთი კი ისე ძლიერად დაარტყა, რომ დედა’დედოფალი წამში პარალიზდა მხოლოდ თვალების ხამხამი შეეძლო, ისევე როგორც ნებისმიერ მოკვდავს მსგავს სიტუაციაში.
– nana sends her laugh – ესროლა რუსამ რა ზურგიდან მკერდში გაუტარა ხელი და გული ამოაცალა შემდეგ ნაბიჯი უკან გადადგა ალექსანდრეს გადახედა მწვანე უჯრედებმა დაფარეს რა ქალის სხეული ჰაერში გაიფანტნენ მტვერ’ცალო. ფეხებზე დაიკდა რა რომ ქალი დღე დღეზე იმშობიარებდა.

მარია’მო მაშინვე მივარდა დედა’დედოფლის გარდაცვლილ სხეულს. ელენას მებრძოლებმა ალექსანრეს გახედეს, უკვე მისგან ელოდებოდნენ მითითებებს!
– ბავშვი უნდა გადავრჩინოთ! – იყვირა ქალმა. მარია’მოს უკვე გამოეცადა ბავშვის ფორს მაჟორულ სიტუაციაში დაბადება, მივარდა მისი მსაჯულისა და ჯალათის სხეულს.
– სოფია, დეზინფექცია! – თქვა და ხანჯალი ამოიღო. სოფიამ შეახო ხელი ქალის ხანჯალს და განწმენდილმა მახვილმა გაჭრა გარდაცვლილის სხეული.
– ალბათ შენც ასე დაიბადე, მაგრამ მახვილს დეზიფენქცია არ ჰქონდა, და ამიტომაც ხარ ასეთ “დეფექტიანი” – უთხრა მარია’მომ სოფიას
ორივეს გაეცინა.
ბავშვი გადარჩა და ქრისტინა ჩილაჩავა მოევლინა ამქვეყნიერებას

ალექსანდრე მასთან რჩებოდა და უფლებას არ აძლევდა არავის მიახლოვოდა, კიდეც ქეთოს გარდა, რა თქმა უნდა. ქეთოს იმ ამბებიდან მოყოლებული არაფერი არ უთქვამს . ყველაფრისთის მზად იყო. ისევე როგორც ალექსანდრე მთელს სასახლეში და ბაღში ყოველი შრიალის და მწერის ფრთების შრიალის ხმაც კი ესმოდა.

– როგორ მიპოვე? – კითხა ეთამ ალექსანდრეს და ცივი ყავა მოწრუპა
– განა სხვაგან სად იქნებოდი რო?
– სახლში
– სახლში – დაუდასტურა ალექსანდრემ
– ნუთუ შენთვის გადაშლილი წიგნი ვარ?
– არც მთლად, თუმცა ჰო, 200 წელია გიცნობ და …
– მაინც რატომ მოხვედი? ალბათ ისევ რაღაც უნდა მთხოვო.
– ხელი და გული … უბრალოდ მომენტარე … – ეგო ჰაერში აიჭრა
– გავცურეთ ისევ ფანტაზიებში?
– შენ ჩემი გულისცემა ხარ! ჩემი ინის იანი – ქალმა ცალი წარბი აუწია
– დედა’ დედოფალი ელენა უნდა მოკლა!
– Что? მოგისმენ, რადგან მახსოვს ერთხელ დაბ’დღეზე მომიყვანე აქ და ეს ერთადერთი კარგი მოგონებაა ბოლო 200 წელში
– რაიყო, მაცადე, გადამაყლაპე ორი ლუკმა, მთელი დღეა მშიერი ვარ. – გენერალმა ნამცხვრის ნაჭერი კოვზით მოიჭრა და მერე ქალს უპასუხა
– მარია’მოს უპირებს “მკვდართა მიწაზე” გაგზავნას, სხვა გზა არ არის!
– სულ გადაირიე ხომ?
– სხვანაირ რეაქცია ველოდი
– სულ მთლად გადარეულხარ! მას მემკვიდრე არ ჰყავს ალექს! შესაბამისად თუ მოკვდება ყველა “საბრძანისის უმფროსები” მოინდომებენ ტახტრევანზე შემოჯდომას, შეგახსენებ, რომ დედა’დედოფალი ერთპიროვნული მმართველია, არ ჰყავს არც საბჭო, არც ვინმე მრჩეველი და თან შემდეგი დედა’დედოფალი ვინ იქნება? ვინ უნდა ააჩიოს? შენ? და რა პრინციპით? მესმის, რომ შენი ოჯახის წევრის გადარჩენა გინდა და დაგეხმარებოდი, თუმცა ამის მერე სამოქალაქო ომი დაიწყება და თან უკვდავებს შორის და ეს ძალიან, ძალიან … ძალიან დიდ ხანს გასტანს, ამიტომ დამიჯერე, როცა გეუბნები სხვა გზა უნდა მონახო …
– ცნობისთვის, შენც ოჯახის წევრი ხარ! მხოლოდ იმირომტომ, გვარი ისევ შენი გაქვს, შენც სტიუარტი ხარ, მე თავად მოგნათლე! შესაბამისად ჩვენი ოჯახის წევრი უნდა დავიცვათ! – ამდენი საუბრისგან ეთას პირი გაუშრა და ვიცი ყავა ისევ მოწრუპა
– ასეთი რა ჩაიდინა?
– ნუთუ ამას მნიშვნელობა აქვს ?
– კი თუ სახალხლო სასამართლოს მოვაწყობთ!
– რას?
– მსაჯული ხალხი იქნება და თუ ისეთი არაფერი არ ჩაუდენია მაშინ უსათუოდ გაამართლებენ. უბრალოდ ის დაგვჭირდება, ვინც გაამართლებს
– ჰო, იმდენად კარგი უნდა იყოს, რომ არ წააგოს მაინც! – ეთა დაეჭვდა, როცა ალექსანრე უხმოდ იჯდა და ბრძანებებს არ გასცემდა
– სინამდვილეში დედა’დედოფლის მკვლელობა არც გინდოდა ხომ? აქ იმიტომ ხარ, რომ ლიზი გჭირდება, რადგან ის იდეალური კანდიდატია ამ საქმისთვის
– როგორი გამჭრიახი ხარ …
– და თავიდანვე ეს იყო შენი გეგმა ხომ?
– აქ ცივი ყავის დასალევად ან რჩევის საკითხად ნამდვილად არ მოვსულვარ – თქვა ალექსანდრემ თავმომწონედ
– და არც ვინმეს მოსაკლავად არ იღებ ნებართვას , თუნდაც დედა’დედოფლის
– ცხადია და ახლა როცა ეს საკითხი გავარკვიეთ სხვა დანაჩენი ამბები უნდა მოვიფიქროთ – თვალი ჩაუკრა ალექსანდრემ ეთას, შემდგომ ხელი ასწია და მიმტანს ანიშნა მეც იგივე მომიტანეთ, რაც ჩემს თანამოსაუბრეს აქვსო.
– და როგორი გეგმა გაქვს?
– რა გეგმა?
– ლიზიმ რა უნდა თქვას ისეთი, რომ ელენას აჯობოს?
– სახალხო სასამართლოა, მთავარია არ წააგოს
– კარგად გიცნობ. სხვა გეგმაც გექნება
– თავისთავად. თუ გეგმა არ გაამართლებს, მაშინ მომიწევს ჩავერიო. მარია’მოს ვერ გავწირავ!
– ჩაერიო?
– დიახ. და “დიდსულოვან” ელენას უყვარს “თეატრალნასწები” შესაბამისად ლიზის გვერდით დაიყენებს, როცა აუხსნის როგორ იმართება საბრძანისები და ამ დროს ლიზიში შენ განსხეულდები და ელენას ბოლოს მოუღებ!
– მე?
– თავისთავად ამიტომ ვარ აქ!
– და საიდან მოიტანე რომ გვერდით დაგვიყენებს ელენა?
– რადგან არ იცნობს ლიზის და ჩათვლის რომ უბრალოდ პაიკია ჩემს ხელში
– და როგორ აპირებს ლიზის დაყოლიებას?
– წარმოდგენაც კი არ მაქვს! მაგრამ სანამ რამეს მოვიფიქრებ, დებილობებით გავაბრუებ
– იქნებ უბრალოდ დაელოდო? ელენა, ხომ ორსულადაა, მალე ბავშვს გააჩენს
– და მარია’,ო რამდენ ხანს გაძლებს “მკვდართა მიწაზე”? – თქვა კაცმა და თამბაქოს გაუკიდა.
– მიდი, მიდი, მოსწიე, ჩაგიდგება ძუძუში – წაკბინა ქალმა
– სინამდვილეში ლიზისთვის ხარ აქ, დრო რატომ არ დაზოგე და რატომ პირდაპირ არ მთხოვე?
– რადგან შენ თხოვნებს არ ასრულებ, მხოლოდ ძალაზე გაქ რეაქცია
– დიახ, მაგრამ შემეძლო გამონაკლისის დაშვება შენთვის, რაც თავად არ გინდოდა, რადგან ასე ვალში იქნებოდი რა ჩემთან ერთ დღესაც თავად მოგიწევდა გამონაკლისოს დაშვება ჩემთვის !
– მიყვარს მოაზროვნე ქალები – პასუხი ესროლა კაცმა
– როგორი ოხუნჯი ხარ. უარი რომ გითხრა? არ მინდა მამასახლისის ნაჩუქარი თავისუფლება და სიცოცხლე ასე საეჭვო … ვცდილობდი ერთ სასაათო სარტყელშიც კი არ ვყოფილიყავი შენთან, მაგრამ …
– ვშიშობ არჩევანი არ გაქვს!
– Мне больше 600 лет, прояви хотя бы чуточку чертового уважения! თუ გინდა გაჩვენო ვინ არის ოჯახის უფროსი ჩვენს შორის … სინამდვილეში?
– ამბობს ქალი, რომელიც პირველივე შესაძლებლობისთანავე დამნებდა
– ამბობს კაცი, რომელიც მაშინვე ოჯახის წევრობა შემომთავაზე და მეორე დღესვე მომნათლა, რომ არ გადამეფიქრებინა! – ალექსანდრემ არაფერი არ უპასუხა, ეთამ მოწრუპა ცივი ყავა
– ანუ გინდა რომ ისევ ყუთში მომაქციო? არა და არა!
– გეთანხმები არა, პირიქით აქ 2-1 [ორი ერთში] იქნებით!
დუმილი
– შენ გეშინია ვინმესი ან რამესი?
– მე? ჰმმ ხანდახან ჩემი თავი მაშინებს

– მე გავძღდი! – თქვა ქალმა და მუცელზე ხელი მოისვა მერე ისევ დაამატა
– როდის ვიწყებთ?
– უკვე დავიწყეთ – უთხრა ალექსანდრემ და მიმტანს გამოართვა თავისი წილი ცივი ყავა

***

ალექსანდრემ მარია’მოს დასჯის მეთოდი მოიფიქრა, უნდა მიეთხოვებინა ვინმეზე, იცოდა რა ეს უკანასკნელი იყო, რაც მარია’მოს უნდოდა, ქალი არ შეწინააღმდეგებია, მაგრამ თავისი პირობა წაუყენა, მისვის სულერთი იყო ვისზე იქორწინებდა, ამიტომ გამოცდის ჩატარება გადაწყვიტა. მისი ყველა კავალერი ერთმანეთს შეეჯიბრებოდა და ვინც გაიმარჯვებდა მას “დანებდებოდა”

ამ ღონისძიების ჩატარება დედა’დედოფლის მთავარ “საბრძანისზე” გადაწყდა. მთელი კვირა იღებდნენ მთხოვნელებს. უმეტესობა სხვა “საბრძანისების” არამემკვიდრე უფლისწულები იყვნენ

მთხოვნელების რაოდენობა იმაზე მეტი აღმოჩნდა ვიდრე მარია’მო მოელოდა, თუმცა ალექსანრემ თავიდანვე იცოდა, რომ ასეც იქნებოდა! აქ უშუალოდ მარია’მოსთვის შეიძლება არცერთი არ ჩამოსულიყო, მაგრამ ამ ქალის ქმრობა პირდაპირ აქცევდა მათ “მმართველი ოჯახის” სტიუარტის ოჯახის წევრად, შესაბამისად, “გამტარობის პრინციპით” თანახმად, ყველა ეს კავალერი ჩამოსულიყო ხელში ჩაეგდო მარია’მოზე უფრო ძვირფას, მისი “მზითები”

თავდაპირველად დედა’დედოფლის ელენა მოიხიბლა ამ იდეით ისე მოეწონა დიდი ღონისძიების ჩატარება, თუმცა როცა “ერთი არმია ხალხი” ჩამოვიდა შეეშინდა. და მარია’მოს შესჩივლა, რომ რაიმე სხვა კრიტერიუმი უნდა დაემატებინა, а то ეს შესარჩევი პროცესი მუდმივად გაგრძელდებოდა. მარია’მოს კარგად ენიშნა ეს თხოვნა. რამდენიმე დამხმარის წყალობით ყველა ოთახის კარები და თავად სასახლეების ნაწილიც კი ჩაკეტეს და ცეცხლი წაუკიდეს. მაშინ, როცა ყველას ალბათ ეძინა, რომ ძალები შემოეკრიბა ხვალინდელი დღისთვის, შეჯიბრისთვის. თავად დედა’დედოფალი ცალკე, თავის სასახლეში ცხოვრობდა შესაბამისად ცეცხლი არ შეხებია.

გამთენიისას პირველ შეჯიბრებამდე უკვე 60% კავალერების ან დამწვარი იყო ან დასახიჩრებული ან უარზე იყო მონაწილეობაზე. დედა’დედოფალმა მსგავსი აქტი ღალატად ჩათვალა, რადგან ყველა “საბრძანისიდან” მოპატიჟებული სტუმრები თითქოს იმისთვის დაიბარა, რომ ამოეხოცა! რაც მის სტატუსს და გავლენას კითხვებს უჩენდა, შესაბამისად მარია’მოს გადასცა, რომ ამისთვის დასჯიდა, რა წამს ეს შეჯიბრი მორჩებოდა. ყველას წინაზე კი თავისი იმით იმართლა, რომ “მმართველი ოჯახის” წევრობა ნიშნავდა უამრავის გადამტერებას და მას ვისაც საკუთარი თავის დაცვა კი არ შეეძლო არსაიდან, უეცრად გაჩენილი ცეცხლისგან, არც იმსახურებდა კავალერობას, დედა’დედოფალმა თავად იცოდა, რომ ეს “იაფასიანი ატმასკა” იყო [ სიმართლესთან ახლოს მდგომი ისეთი სიტყვათაშეთანხმება ნებისმიერს დააჯერება მის სიმართლეში, მაშინ როცა უტიფარი და მტკნარი ტყუილი იყო!]

დილით როცა იარაღების არჩევდნენ და ხურდებოდნენ ვერონიკა ცეკვავა იქვე იყო უყურებდა ყველას აკვირდებოდა რო რამე “ჩეპე” არ მომხდარიყო კანდიდატებს შორის, მაგრამ ერთი კაცი აკვირდებოდა, წამით გამოიხედა და მერე გაიხილებოდა თანაც რამდენიმე და აშკარად მას აკვირდებოდა. ვერონიკა, როგორც უფროსი და დედა’დედოფლის მთავარსარდალი ყოველთვის პასუხისმგებლობის ნაწილში იყო და საკუთარ თავზე როგორც ქალზე თითქმის არასოდეს არ უფიქრია, ისევ გახედა კაცს და ცხოვრებაში პირველად თითქოს რაღაც იგრძნო და ამ ფიქრებში კაცის გვერდით აღმოჩნდა. კაცი გამოელაპარაკა თავისი თავი წარუდგინა ოთოდ გაეცნო და კითხა რომელი იარაღის გამოყენება უყვარდა ქალს
– მახვილები და ერთი ორი ხანჯალი ყოველი შემთხვევისთვის
– ნაჯახზე რას ფიქრობ? – ჩაეძია კაცი
– ჩემთვის მოუხერხებელია აი, ალექსანდრე იყენებს ძალიან კარგად
– გამავარჯიშებ? – შესთავაზა კაცმა და ნაჯახი მოიმარჯვა
– მაინტერესეს შენი ოსტატობა საკუთარ თავზე გამოვცადო – დაამატა ბოლოს
– შენთვისვე აჯობებს თუ არ დაგთანხმდები, ამხელა მანძილი გამოიარე, რომ ჩემი და “დაიმსახურო”, ჩემთან გავარჯიშების შემდგომ არ გეყოფა ძალები “დუელისთვის” – კაცმა უბრალოდ თავი დაუკრა და მარტომ განაგრძო ვარჯიში ვერონიკას თითქმის გულმა უპწკინა, ჯერაც სურდა მასთან საუბარი, მისი ხმის გაგონება, თუმცა როგორც აღმოჩნდა, კაცი თვალებს მხოლოდ [?] იმირომტომ “უჟუჟუნებდა”, შემდგომ მასთან ევარჯიშა. იდეალური ტაქტიკური სვლა, თუმცა მეორედაც, რომ შემოეთავაზებინა კაცს უთუოდ დასთანხმდებოდა. ოთომ დაიწყო ვარჯიში, ვერონიკა იდგა ცოტა ხანს მერე თავი ზედმეტად იგრძნო და გადაწყვიტა წასვლა. რაღაც მომენტში თავი უკან მოატრიალა და დაინახა, რომ კაცი მას უყურებდა … ისევ! თავი დაუკრა და ქალმაც თავი დაუკრა, მერე კი წელში გაიმართა მისთვის უცნობმა შეგრძნებებმა მოიცვლა ქალის სხეული

***
“დუელები” კარგა ხნის დაწყეული იყო. მარია’მო მოდუნებული იჯდა და აკვირდებოდა, ყოველი გამარჯვებული მუხლებზე იჩოქებდა იმის ნიშნად, რომ ეს ბრძოლა და გამარჯვება მას მიუძღვნა … სწორად! ვერონიკა მისი დის მარია’მოს მოპირდაპირე მხარეს იდგა, ახლოს “საცეკვაო მოედანზე” შემდეგი წყვილში ის კაცი დაინახა ვარჯიში, რომ შესთავაზა და გული აუჩქარდა, სუნთქვითი ვარჯიშები იცოდა დაამშივდება. ოთომ ძლიერად მოუქნია მახვილი მის “მეწყვილეს” ფარმა ვერ შეიკავა და კაცი მიწაზე დაეცა. გამარჯვების ნიშნად ხელები ასწია, “მეწყვილე” უხმოდ წამოდგა ზურგს უკან ედგა, წელზე მიმაგრებული მახვილი მოიმარჯვა უკვე ოთოსთვის უნდა ეტყუცა ზურგში … ვერონიკა დაიძაბა ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა უკვე აპირებდა რომ დაერღვია დუელი და შეჭრილიყო თავად, თავის გასამართლებელ “იაფასიანი ატმასკის” მერეც მოიფიქრებდა თავად. მახვილზე ხელი მიიდო და უცხო ხელის შეხებაზე მყისვე გაიხედა, ალექსანდრე იყო აშკარად, უთქმელად “ანიშნებდა” ადგილზე მდგარიყო, ქალი წამიერმა პანიკამ მოიცვა, როცა მზერა “საცეკვაო მოედანზე” გადაიტა და დაინახა მოქნეული ნაჯახი, რომელიც მოხვდა ოთოს მეწყვილეს, რომელიც ასე “გმირულად” აპირებდა გამარჯვებას. ახლა ნამდვილად ვერ წამოდგებოდა. ქალი დადუმდა. ალექსანდრემაც ხელი უშვა ქალს

გამარჯვების შემდგომ, ოთომ მუხლი მოიყარა სხვებივით, თუმცა არა მარია’მოს, არამედ ვერონიკას მიმართ და მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ

მოსაცდელში იქ ,სადაც ყველა ემზადებოდა შემდგომი დუელისთვის ვერონიკა მიუახლოვდა კაცს, ოთომ გამოიხედა, ვერონიკამ არც კი უნდოდა მისი ნახვა, თუმცა თავის ფეხებს მასთან მიჰყავდნენ ოთომ გამოიხედა, თვალი ჩაუკრა და გააგრძელა ნაჯახის პირს გაწმენდა
– ეს რატომ გააკეთე?
– რა ეს?
– იცი, რაც!
– რადგან აქ შენ გამო ჩამოვედი!
– შევხვედრილვართ ადრე?
– ჩემს ქალაქში იყავი ჩამოსული დედა’დედოფლის ბრძანებით და რომ დაგინახე … – კაცმა თითი ნაჯახის პირზე გაიჭრა, ენით თითი აილოკა და მერე დაამთავრა სათქმელი
– ჯადოქარი არ ხარ, მაგრამ მე ნამდვლიად მომაჯადოვე .. მერე გავიგე, შენი დისთვის მთელი ქვეყნიდან ჩამოდიოდნენ და ვიფიქრე, რომ შენც აქ იქნებოდი და …
– და რა … – ისე უცბად ჩაეკითხა ვერონიკა, რომ თავადაც ვერ გაიაზრა
– გაგიცნობდი
– ბოდიში, მაგამ უცხოებს არ ვეცნობი – თქვა ვერონიკამ , ზურგი აქცია კაცს, ნაბიჯი გადადგა და მიხვდა, რომ სისულელე თქვა. მობრუნდა კაცი იღიმოდა
– განა გაცნობის მიზანიც ეგ არ არის? – კითხა ჩუმად და ქალმა მათკენ მომავალი ალექსანდრე მხოლოდ ახლა დაინახა
– და ანუ ის ჩემი მოხიბვლის მცდელობა იყო? – კაცმა არაფერი არ უპასუხა, მხოლოდ თავი დაუქნია. მშვიდად და ნაზად. ისე აღმოჩნდა, რომ ვერონიკა ისე საურობდა, რომ არცერთი სიტყვას არ გეგმავდა წინდაწინ
– ჩემი მოხივლის თუ გსურს უნდა მაჯობო! – კაცი თითქოს ამას ელოდა, ნაჯახს ალესვას მორჩა და ფარს დაწვდა
– სამართლინი არ მგონია – თქვა ალექსანრემ, როცა საბოლოოდ მიუახლოვდა “დუოს”
– შენ დედა’დედოფლის მთავარსარდალი ხარ, ვერ გაჯობებს! – უთხრა გენერალმა ვერონიკას
– მაშინ დრო დაინიშნე და თუ ამ დროში ვერც კი გამკაწრავ მაშინ … – ვერონიკამ ახლა ოთოს გახედა
– ნუ გეშინია, მე მხოლოდ “დაცვაში ვითამაშებ” თუ გამკაწრავ ან შემეხები … და აქიდანვე რომ იცოდე … წინასწარ არაფერს არ გპირდები – უთხრა ქალმა მიუახლოვდა რა, მათ ცხვირებს შორის მანძილი რამდენიმე სანტიმეტრი იყო … მხოლოდ!

ალექსანდრე შორიდან უყურებდა მათ “დუელს” და ეღიმებოდა. ისინი კი არ იბრძოდნენ, არამედ ცეკვავდნენ

– დრო უკვე იწურება! – დაიყვირა გამხიარებულმა გენერლმა ოთო შეჩერდა, ვერონიკამ ხანჯალი სახზე დაადო და გაკაწრა. კაცი უკან გადახტა. ალექსანდრე მიუახლოვდა ვერონიკას ქალი იღიმოდა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ სულ არ უხაროდა გამარჯვება
– Ты знай, он просто человек!
– просто человек? – გაიკვირვა ვერონიკამ და კაცს გახედა. ალექსანდრემ გულის ჯიბიდან ცხივრსახოცი ამოიღო და გაუწია კაცს. ოთომ შეიმშრალა შუბლი და იქვე ჩამოჯდა. როცა კაცს ნაკაწრი არ შეუხორცდა მიხვდა რომ ალექსანდრემ მართალს ამბობდა. ვერონიკა მიუახლოვდა სამედიცინო ყუთი იქვე ჩამოდო, გახნა და ჭრილობა დაუმუშავა
– არ ვიცოდი, რომ მოკვდავი იყავი
– ჰო, მეც რაღაც მომენტში დამავიწყდა
– კარგად იბრძვი
– როგორც ჩანს საკმარისად კარგად არა
– ამას ნუ ამბობ Я не в чёт . რადგან ისედაც ვერავინ მაჯობებს
– და ვერც შეგეხება
– ახლა ეგ სპეციალურად გითხარი თან მოგიხდებოდა, მეგონა იქვე მტაცებდი ხელს და ჩაითვლიდი მოგებას
– ვიცი
– იცი? და რატომ არ გამოიყენე
– იმიროტომ არ მსურდა ჩემი პირველი ქმედება შენს მიმართ ყოფილიყო რაღაც მზაკვრული გეგმის ნაწილი და ნუ … არასწორი! ისე გამოჩნდებოდა თითქოს აქ “ტრაფეისთვის” მოვედი და არა …
– არ ვიცი რა უნდა ვთქვა – უთხრა ქალმა და კაცის სახე ხელებში მოიქცია
– თანახმა ხარ ერთი უწყინარი პაემანზე ჩემთან? და აქიდანვე ვიცი, რომ წინასწარ ვერაფერს ვერ დამპირდები
– თანახმა ვარ – უთხრა ქალმა მშვიდად თვალებანთებულმა

***
საბოლოოდ მარია’მომ არავისზე არ იქორწინა, რადგან მოეწონა იდეა მისი დის და გამოაცხადა, რომ გამარჯვებული მას შეეჯიბრებოდა, როგორც ბოლო ეტაპი. ამაზე კი უარი განაცხადა ყველამ. მარია’მოს უკვე სამეფო ჯალათის სახელი ჰქონდა და ყველა ერთდროულად გამოეთიშა თამაშს

მორიგი თავი საავტორო ვრცელი [სრული] ტექსტიდან სახელწოდებით – წყვდიადთაშორისი